Semua Bab พิศวาสรักเมียชั่วคืน: Bab 21 - Bab 30

เวลาผ่านมาสองสัปดาห์แล้วแต่ก็ยังไม่มีบริษัทไหนเรียกให้ไปสัมภาษณ์งาน บางครั้งอัจจิมาก็นึกจะอยากปล่อยวางใช้ชีวิตนอนเฉย ๆ อยู่บ้านดูบ้าง แต่กลับทำไม่ได้ดั่งใจคิดเพราะภาระหนักอึ้งบนแผ่นบ่าที่แบกไว้ เหมือนเป็นเจ้ากรรมนายตามหลอกหลอนทุกวันเธอต้องดิ้นรนทำทุกอย่างที่ได้รับค่าตอบแทน อย่างตำแหน่งเด็กเสิร์ฟในร้านอาหารเล็ก ๆ เธอก็ทำอย่างสุดกำลังและไม่เคยคิดจะด้อยค่าของงานที่ทำแล้วได้เงินชีวิตของอัจจิมาเลวร้าย แต่ช่างสวนทางกับพิธาลิบลับครอบครัวพิธาร่ำรวยเป็นที่รู้จักในสังคม ส่วนตัวเขาก็มีหน้าที่การงานมั่นคงและได้ค่าตอบแทนที่ค่อนข้างสูงถึงอย่างนั้นคนเพียบพร้อมอย่างเขาหากก็ยังมีมุมมืดอาชีพหมอของเขานั้นมีเกียรติก็จริง แต่ใครจะรู้บ้างว่าหัวโขนอันน่ายกย่องนี้ต้องแลกมาด้วยอะไร กว่าจะขึ้นมายืนอยู่บนจุดนี้ได้ เขาต้องสูญเสียอะไรบ้างในเวลางานพิธาคือศัลยแพทย์ผู้น่ายกย่อง ทว่าพอถอดเครื่องแบบออกแล้วเขาก็เป็นเพียงผู้ชายคนธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่ชอบปลดปล่อยอารมณ์ดิบด้วยการซื้อบริการผู้หญิง ซึ่งต้องมั่นใจได้ว่าปลอดโรค มากกว่าจะมั่วมีสัมพันธ์กับผู้หญิงที่เจอกันตามสถานบันเทิงทั่วไปพิธาประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน

หมอที่วัน ๆ หนึ่งหมกมุ่นแต่กับเรื่องอย่างว่าก็คงจะใช้ห้องทำงานระบายตัณหากับพวกพยาบาลจนเคยชิน ถึงได้ดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจอย่างนั้นก็แน่ล่ะ ใครใช้ให้เธอทะเล่อทะล่าเข้ามาขัดจังหวะพลันบรรยากาศภายในห้องราวกับมีมวลสารบางอย่างเข้าปกคลุม ทันทีที่สายตาคมกริบจ้องมองร่างบางตรงหน้าอย่างโจ่งแจ้งใบหน้าเรียวเล็กไร้ซึ่งเครื่องสำอางประทินโฉม แต่ก็ไม่ได้ทำให้อัจจิมาดูแย่ ผิวหน้าเนียนใสเป็นธรรมชาติของเธอไม่มีแม้แต่สิวสักเม็ด ดู ๆ แล้วเวลาไม่แต่งหน้าทาปาก ก็น่ามองไปอีกแบบสายตาของศัลยแพทย์หนุ่มผู้มีนิสัยชอบสังเกต ไล่สำรวจการแต่งกายของหญิงสาวเป็นลำดับต่อมาปกติเคยเห็นแต่เธอใส่สั้นเกาะอกโชว์เรือนร่าง พอมานุ่งขายาวกางเกงยีนเสื้อยืดแบบนี้ทำให้ดูแปลกตา แถมยังคลุมทับด้วยแขนยาวอีกชั้นเขาเลยมองไม่เห็นอะไรขาว ๆ นูน ๆ ที่คาดหวังอยู่ไม่น่าเชื่อว่าเสื้อผ้าธรรมดา ๆ ปกปิดทุกส่วนมิดชิด ยังทำให้เธอดูสวยน่ามองไม่ต่างจากสวมชุดเกาะอกเซ็กซี่พวกนั้นอัจจิมาเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง มองยังไงก็ไม่เบื่อ สวยขนาดที่เขาแทบไม่อยากละสายตาไปมองใคร“ไม่ทราบว่ากล่องข้าวพวกนี้จะให้เอาวางไว้ตรงไหนคะ” อยากรีบออกไปจากห้องนี้เต็มทน อ

“พวกเรากำลังจะถูกยึดบ้าน แกรีบกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้เลย” “อะไรนะคะ!” อัจจิมาตกใจมาก ใครจะยึดบ้านเธอจากคำบอกเล่าของเพ็ญพักตร์ผ่านการคุยโทรศัพท์เมื่อไม่กี่นาทีก่อน บ้านของเธอกำลังจะถูกยึด ถ้าไม่มีเงินไปใช้ให้เจ้าหนี้นอกระบบภายในสามวันแม้จะยังไม่รู้สาเหตุของการเป็นหนี้ครั้งนี้แต่จะมีเรื่องสำคัญอันใดทำให้คนอย่างแม่เลี้ยงเธอไปกู้เงินจากคนอื่น ถ้าไม่ใช่เพราะเสียพนันเหมือนทุกครั้งอัจจิมาออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความรีบร้อน ระหว่างทางเธอได้โทรไปขอลางานกับทั้งสองแห่ง ด้วยไม่รู้ว่าการเจรจากับคนพวกนั้นจะกินเวลานานแค่ไหนลงจากแท็กซี่ อัจจิมามองเห็นชายแปลกหน้าสองคนยืนอยู่หน้าบ้านเธอ ใกล้กันพบรถยนต์ไม่คุ้นทะเบียนจอดอยู่“กว่าจะมาได้นะ ไม่มาเอาพรุ่งนี้เลยล่ะ” เพ็ญพักตร์ต่อว่าเธอทันที ตอนนี้ทุกคนนั่งรวมกันอยู่ในห้องรับแขก ชายดูมีอายุที่นั่งอยู่คงจะเป็นเจ้าหนี้ที่พูดถึง“คุณจะว่าลูกทำไม” ประสิทธิ์พูดขึ้น ว่าไปตามความจริง ปัญหาทั้งหมดมันเกิดจากตัวเขาและเพ็ญพักตร์ อัจจิมาไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย“ทำไมจะว่าพี่จี๊ดไม่ได้ พ่อไม่เห็นเหรอว่าพี่จี๊ดจงใจมาช้าเพราะอยากเห็นพวกเราเดือดร้อน” เมธาวีหันไปต่อว่าให้พี่สาวต่าง

“ขอโทษนะครับ คุณหมอเขาบอกว่าไม่รู้จักคุณ”“….?”จะเป็นไปได้ไง ถ้าเขาไม่รู้ชื่อเล่นก็ต้องรู้จักชื่อจริงของเธอสิ ในเมื่อวันนั้นเขายังเจาะจงเป็นเธออยู่เลย“งั้นขอฉันคุยกับคุณหมอได้ไหมคะ” หมอธนาส่งโทรศัพท์มือถือให้เธอโดยไม่รอให้คนในสายอนุญาตอัจจิมาสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งก่อนจะเอามือถือบางเฉียบแนบไปกับหู หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ เมื่อไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะตอกหน้าเธอกลับมาว่ายังไง“ฉันเองนะคะ” เสียงหวานเค้นออกไปด้วยความยากลำบาก ลุ้นคำตอบจากชายหนุ่มยิ่งกว่าตอนฟังผลสอบสมัยเรียนซะอีก“ใครเหรอครับ” แม้จะพูดคุยกันเพียงไม่กี่ครั้ง แต่เธอก็จำได้ว่าน้ำเสียงของเขาไม่ได้เย็นเยือกขนาดนี้นั่นมีความเป็นไปได้ว่า เขาจำเธอได้แต่กำลังเอาคืนเธออยู่ร้ายกาจ…เขามันเป็นหมอที่ร้ายกาจที่สุด“ฉันเองค่ะ ที่…” ทั้งคุณหมอหนุ่มกับพวกพยาบาลต่างพากันรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรนะ…นั่นน่ะสิ เธอควรตอบไปว่ายังไงดีปลายสายเงียบฟังในขณะที่หัวใจอัจจิมาเต้นรัวยิ่งกว่าเดิมบ้าน่า…เธอตอบอะไรไปก็ได้ขอแค่ให้เขาจำเธอได้ก็พอ ไม่เห็นต้องตื่นเต้นเหมือนคนลุ้นรางวัลที่หนึ่งอยู่เลย“ถ้าไม่พูดผมวางสายนะ”“ดะ…เดี๋ยวสิ ฉันคือคนที่คุณเรียกไปนั่งด้วยที่ไ

“ดะ...เดี๋ยวก่อน คุณกำลังจะพาฉันไปไหน”“โรงแรม”อัจจิมากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ คำตอบเพียงสั้น ๆ แต่ได้ใจความสำคัญ ส่งผลให้ฝ่ามือทั้งสองของอัจจิมาชื้นเหงื่อเหมือนเพิ่งผ่านการออกกำลังกายมาคำว่า ผู้หญิงขายตัว กึกก้องอยู่ในหัว มันกำลังย้ำถามความแน่ใจจากเธอ งานที่ลดคุณค่าตัวเองแบบนี้ นอกจากจะบอกให้ใครรู้ไม่ได้ ต่อไปนี้เธอยังต้องใช้ชีวิตอยู่กับคำว่า ผู้หญิงขายตัวไปจนตายค่ำคืนนั้นเพราะความเมาเป็นเหตุ หากแต่คืนนี้สติสัมปชัญญะของเธอยังอยู่ครบถ้วนทุกประการ นั่นแปลว่าหลังจากผ่านวันนี้ไปแล้วเธอไม่มีสิทธิ์จะมานั่งคร่ำครวญเสียใจภายหลังคนซึ่งตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเงียบมาตลอดทาง ไม่ต่างกับเจ้าของรถคันหรูที่เอาแต่เหยียบคันเร่งไม่ได้สนใจจะสนทนากับเธอหากก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก ระหว่างเธอกับเขาแทบจะไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ เป็นเพียงผู้ซื้อกับผู้ขาย แล้วเธอยังจะคาดหวังให้อีกฝ่ายพูดคุยอะไรด้วยเป็นเพราะฝีมือในการขับรถหรือจุดหมายปลายทางอยู่ไม่ไกลจากสถานบันเทิงแห่งนั้น ครึ่งชั่วโมงต่อมาเธอถึงได้มายืนอยู่ในโรงแรมหรูใจกลางกรุงเทพถ้าไม่ใช่เพราะอาชีพ ‘คู่นอน’ ทั้งชีวิตของนางสาวอัจจิมาคงจะไม่มีโอกาสได้ย่างกรายเข้ามาเห