Semua Bab พิศวาสรักเมียชั่วคืน: Bab 11 - Bab 20

“อยากได้ลิ้นหรือตรงนั้นเลย” ในระหว่างที่สติอันน้อยนิดกระเจิดกระเจิงไปไกล สติเหล่านั้นก็กลับมาได้เพียงเพราะคำถามสั้น ๆ จากเขาเมื่อสายตาสองคู่ประสานกันเธอก็รู้ได้ทันทีว่าเขาเองก็มีความต้องการไม่น้อยไปกว่า เพราะเธอรับรู้ได้ว่าร่างกายสูงใหญ่ของเขาเกร็งเครียดจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน ผิวกายขาวดูสะอาดเปลี่ยนเป็นสีแดง ความเป็นชายขยายใหญ่จนแทบจะล้นมือเธอ ทว่าเขากลับดูใจเย็น แต่ก็เสียดายที่ในเวลานี้เธอไม่มีสติพอจะให้คิดอะไร“คิดว่าไงล่ะ” อัจจิมาแทบจะไม่หลงเหลือความเขินอาย ปริมาณของแอลกอฮอล์คงจะทำให้เธอในเวลานี้กล้าพูดอะไรออกมาตรงๆ“คุณคงอยากได้อย่างอื่น ที่ไม่ใช่นิ้ว” เขารั้งสะโพกเธอเข้าหาจนส่วนนั้นของเธอเสียดสีกับความแข็งขืนดุดัน พร้อมกันนั้นก็จัดการถอดเสื้อผ้าของตนเองออก นิ้วเรียวยาวลูบไล้จากเรียวขาขึ้นไปที่เอวเล็กก่อนจะหยุดกอบกุมหน้าอกอวบขาวขณะที่กำลังใช้ปากฉีกซองขนาดเล็ก ซึ่งไม่แปลกถ้าผู้ชายรักสนุกอย่างเขาจะพกถุงยางอนามัยติดตัวเอาไว้“อ๊า” อัจจิมาครวญครางออกมาในจังหวัดที่เขาดุนดันแก่นกายใหญ่ยาวเข้าไปในช่องทางรักของเธอ แม้จะเข้าไปยังไม่ลึกแต่ก็ทำให้คนเมาถึงกับสะดุ้งเฮือกจนต้องผวาเกาะไหล่กว้างเ

“งั้นคงต้องแสดงฝีมือแล้วล่ะเพราะผมไม่ชอบพวกเก่งแต่ปาก”น้ำเสียงทุ้มเอ่ยที่ข้างหูเธอ สายตาคมกริบจ้องมองร่างบางอย่างคนดูแคลน เกลี่ยนิ้วหัวแม่มือลงกับกลีบปากเนียนนุ่ม หยาดน้ำเย็นๆ เคลือบอยู่บนปลายนิ้วของเขาทำให้คนที่ลำคอแห้งผากงับปลายนิ้วของชายหนุ่มแล้ว ดูดเลียอย่างคนกระหาย“คุณเป็นคนร้องขอเองนะ” แววตาคมกริบพลันมืดมน ริมฝีปากนุ่มอุ่นที่กำลังลิ้มเลียปลายนิ้วกระตุ้นเร้าอารมณ์ดำมืดในตัวของเขาขึ้นมาอัจจิมากวาดสายตาหวานเยิ้มลากมองเรื่อยต่ำจนไปหยุดอยู่ที่ส่วนนั้นของอีกฝ่ายแล้วคุกเข่าลง มือเล็กไม่รีรอที่จะสัมผัสกับแก่นกายชาย กอบกำมันด้วยมือน้อยๆ ของเธอกระทั่งมันขยายขนาดเต็มที่อีกครั้งชายหนุ่มหลับตาลง ใบหน้าหล่อเหลาเงยเชิดขึ้นหาเพดานสูง เสียงคำรามอย่างสุขสมเล็ดลอดออกมาจากไรฟันเพียงแค่อัจจิมาใช้ลิ้นลากเลียส่วนหัวเบาๆ ด้วยความใจเย็นก่อนจะอ้าปากให้กว้างที่สุดเพื่อจะกลืนของใหญ่เข้าไปเขาแทบคลั่งเมื่อเธอเริ่มรุนแรงกับความเป็นชายด้วยลิ้นเล็ก ๆ ขณะมือน้อยยังคงโอบรอบลำยาวคอยชักรูดหนังบางเป็นจังหวะช้าเร็วสลับกันทว่าจู่ ๆ ความหฤหรรษ์ที่จะทำให้เขาจะได้ปลดปล่อยน้ำแห่งความสุขก็หยุดลงดื้อๆ แต่เขาก็เข้าใจในว

หลายวันมานี้อัจจิมาออกไปสมัครงานเอาไว้หลายแห่ง แต่ก็ยังไม่มีที่ไหนตอบรับ ใครบอกว่าใบปริญญาฯช่วยให้หางานง่าย ได้เงินเดือนสูงเธอขอเถียงขาดใจ ทุกวันนี้อาศัยแค่ประสบการณ์เพียงอย่างเดียวเห็นทีจะไม่พอ ถ้าไร้เส้นสายทะเล่อทะล่าเข้าไปกรอกใบสมัครแบบเธอ ก็แทบจะไม่มีบริษัทไหนมองเห็นความสามารถยังถือว่าโลกไม่ได้ใจร้ายเกินไป ระหว่างรอเรียกสัมภาษณ์อัจจิมาก็ได้งานที่ร้านอาหารของคนรู้จักในตำแหน่งแคชเชียร์ ซึ่งก่อนหน้านี้มีพนักงานเพิ่งจะลาออกไป ในช่วงที่ลูกค้าแน่นร้านเธอเลยต้องช่วยเสิร์ฟด้วย“เหนื่อยหน่อยนะจี๊ด”“ไม่เป็นไรหรอกพี่ แค่นี้เองจี๊ดทำได้”“พี่รู้ว่าจี๊ดทำได้ แต่ยังไงพี่ก็เกรงใจเราอยู่ดี” ทั้งสองคนรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย มีอะไรก็คอยช่วยเหลือกันตลอด อย่างคราวนี้ พอนุชจรีรู้ว่าอัจจิมาถูกไล่ออกก็ชวนมาทำงานที่ร้านทันที แถมยังจ่ายค่าจ้างล่วงหน้าเพราะรู้ว่าอัจจิมาจำเป็นต้องใช้เงินสองวันก่อนมีคนบุกไปที่บ้านของเธอเหตุเพราะเพ็ญพักตร์เป็นหนี้ไม่ยอมจ่าย ทั้งที่เธอเพิ่งจะใช้หนี้ให้ไปหยก ๆ ประสิทธิ์โมโหให้ภรรยาที่คอยแต่สร้างหนี้สินไม่หยุดไม่หย่อน แต่ถ้าเพ็ญพักตร์ไม่นำเงินสี่หมื่นไปให้ภายในสา

เขาจำเธอได้หนำซ้ำยังจำรายละเอียดบนร่างกายเธอได้อย่างดีเยี่ยมอีกด้วยเอาแล้วไงนังจี๊ดหญิงสาวนั่งตัวเกร็งแทบจะลืมหายใจออกมา เมื่อรู้ว่าตัวเองคงจะประเมินหน่วยความจำของคุณหมอผิดพลาดไป พลาดอย่างรุนแรงเลยด้วยเพราะความเป็นหมอเลยความจำดีเลิศ หรือเพราะนิสัยส่วนตัว เขาถึงได้เห็นและจำได้แม้กระทั่งเม็ดไฝเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ใต้หลืบราวนมของเธอ“ขอโทษนะคะ คืนนั้นฉันเมามากจำอะไรไม่ได้เลย” หญิงสาวยิ้มแหยง ๆ เล่นบทจำความเสื่อมต่อ ขนาดโจรผู้ร้ายตำรวจยังต้องซักแล้วซักอีก นับประสาอะไรกับคนปากแข็งไม่มีความผิดอย่างเธอล๊าาา“แล้ว?” ชายหนุ่มยกคิ้วขึ้นสูง เขาไม่เห็นด้วยที่เธอเอาความเมามาใช้เป็นข้ออ้าง“ก็หมายความว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพราะว่าฉันเมา ดังนั้น…ทุกอย่างให้ถือว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราสองคน” อัจจิมาอธิบายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ต่อให้เธอจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แต่จะเอาอะไรกับคนเมาไม่ได้สติ“ไหนว่าจำอะไรไม่ได้?” ศัลยแพทย์หนุ่มจ้องญาติของคนไข้ในระยะประชิด น้ำลายเหนียวอึกใหญ่กลืนลงไปในลำคออีกครั้ง เมื่อเธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกนายตำรวจยศสูงสอบปากคำอย่างหนักแต่เขามีสิทธิ์อะไรมาเค้นคำตอบจา

“ขอโทษนะคะที่ให้รอนาน”หญิงสาวส่งเสียงหวานทักทายเป็นอันดับแรก แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจในตอนที่เห็นว่าลูกค้ากระเป๋าหนักเป็นใคร“คุณ…!” ดวงตาคู่สวยเบิกออกกว้าง คนซึ่งนั่งไขว่ห้างหลังพิงโซฟาจิบไวน์ด้วยท่าทางสบายนั้นคือผู้ชายที่เธอเพิ่งจะเผลอไปมีวันไนท์สแตนด์ด้วยไม่กี่วันทว่าความสุขุมภูมิฐานคงจะถอดวางทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลกระมัง ชายหนุ่มเบื้องหน้าอัจจิมาตอนนี้จึงดูต่างออกไปราวกับคนละคนความหล่อเหลาไม่ได้ลดน้อยลงก็จริง แต่รังสีความร้ายกาจและเจ้าเล่ห์มันกระจายอยู่เต็มกรอบหน้าคมคาย จนบดบังภาพลักษณ์ของศัลยแพทย์เมื่อตอนกลางวันไปจนหมดเขากำลังปั่นประสาทเธอภายใต้สีหน้าเรียบเฉยนั่น“นั่งสิ รออะไร” น้ำเสียงทุ้มต่ำมีมวลกดดันบางอย่างให้อัจจิมาทำตามอย่างว่าง่าย ร่างบางหย่อนกายลงนั่งติดกับพนักโซฟาอีกฝั่งที่ชายหนุ่มนั่งอยู่ แต่ปกติเธอจะเข้าไปนั่งชิดกับลูกค้า“ผมเพิ่งรู้นะว่าที่นี่เขารับแขกกันแบบนี้” ไม่มีท่าทีพอใจปรากฏให้เห็น พิธาแค่โชว์บัตร วีวีไอพี ให้เธอมองชัด ๆ ลูกค้าที่ถือบัตรชนิดนี้ต้องจ่ายเงินสองแสนบาทในการสมัครสมาชิกครั้งแรก ไม่นับรวมประวัติการเข้ามาใช้บริการต้องไม่ต่ำกว่าหนึ่งแสนบาทภายในสามครั้งแปลว