พิศวาสรักเมียชั่วคืน

บทนำเธอ…คนที่โลกใบนี้ไม่เคยใจดีด้วย ในชีวิตท่องจำแค่คำว่า “งานคือเงิน” และบางครั้งเงิน…ก็ต้องมาก่อนศักดิ์ศรีเขา…ศัลยแพทย์ผู้หลงใหลในเซ็กซ์พอๆกับการผ่าตัด สำหรับเขา 'ความสุข' ซื้อได้ด้วยเงิน“ถอดออก ผมจะดูที่เหลือเอง” มือน้อย ๆ กอบกำเข้าหากันแน่น สายตาที่มองมาเหมือนกำลังเปลื้องผ้าเธอออกทีละชิ้น ๆ ร่างกายหญิงสาวร้อนผ่าวเหมือนถอดออกไปทุกชิ้นแล้วทั้งที่ยังอยู่ครบ“ถอดสิ หรือว่าจะให้ผมเป็นคนถอด?” คุณหมอผู้วางสีหน้าเรียบนิ่งในวันที่เธอพาประสิทธิ์ไปโรงพยาบาลเห็นได้ชัดว่าตอนนี้เป็นคนละคน แม้ยังวางตัวได้เป็นอย่างดีแต่ก็ไม่ต่างจากราชสีห์ที่พร้อมตะครุบเหยื่อทุกเมื่อ“ไม่ต้อง” ยกมือขึ้นห้ามอย่างไว อัจจิมาสูดหายใจเข้าลึก ความปรารถนาที่คุกรุ่นของศัลยแพทย์หนุ่มทำลายความเหนียมอายลงไปหลายส่วน หลังจากลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เธอก็จัดการถอดเดรสสั้น แก้มเนียนขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเนื้อตัวเย็นเฉียบเหมือนมีน้ำแข็งเกาะกุม ไม่คิดว่าในชีวิตเธอต้องมาทำอะไรแบบนี้“สองชิ้นนั้นด้วย” น้ำเสียงดุจพญามัจจุราชสั่งให้อัจจิมาขยับร่างกาย ส่งมือไปด้านหลังเพื่อจัดการปลดตะขอบราเซีย บางส่วนของเรือนผมนุ่มสลวยหล่นลงบดบังป

หลายวันก่อนปกรณ์เรียกให้เธอเข้าไปพบในห้องทำงาน ตอนแรกเธอก็นึกแปลกใจเพราะโดยปกติจะไม่ได้สั่งงานกับเธอโดยตรง หลังจากที่เจ้าของห้องต้อนรับเธอด้วยกาแฟอย่างดีอัจจิมาก็ได้ทราบถึงจุดประสงค์ที่ถูกเรียกมาคุยเป็นการส่วนตัวปกรณ์บอกกับเธอว่าลูกสาวของเขาตั้งท้องกับแฟนหนุ่มที่แอบคบหากันแต่ฝ่ายชายปฏิเสธความรับผิดชอบ ครั้นจะบอกผู้เป็นแม่ลูกก็ไม่กล้า คนอย่างปานวาดถ้ารู้ว่าลูกมีเรื่องงามหน้าจะต้องโกรธและรับไม่ได้ที่ลูกสาวเพียงคนเดียวทำอับอายขายขี้หน้า ส่วนปกรณ์ก็ถนัดเลี้ยงดูลูกด้วยเงินไม่เคยใส่ใจให้ความอบอุ่นมาตั้งแต่เด็ก พอเกิดปัญหาขึ้นเลยมีเส้นบาง ๆ ขวางกั้นตัดสินใจนำเรื่องในบ้านเล่าให้คนนอกอย่างเธอฟังเป็นเพราะปกรณ์แอบได้ยินลูกสาวคุยโทรศัพท์ทำนองจะแอบไป ‘ทำแท้ง’ด้วยความที่อัจจิมาทำงานให้เขาตั้งแต่เรียนจบ เลยพอรู้จักนิสัยใจคอไว้ในใจระดับหนึ่งว่าเธอจะไม่นำเรื่องในครอบครัวไปเล่าต่อ ประกอบกับที่อัจจิมารู้จักกับลูกของเขาเห็นพูดคุยกันถูกคอ เมื่อหมดหนทาง สุดท้ายเลยต้องมาขอให้เธอไปช่วยพูดจึงปฏิเสธไม่ได้ว่าบุคคลในภาพถ่ายคือเธอกับเจ้านายหนุ่มเคียงคู่เข้าโรงแรมไปด้วยกัน หากแต่โรงแรมนั้นเป็นลูกของเจ้านายเธอท

กระเป๋าใบเล็กวางลงบนเก้าอี้ข้างลำตัว อัจจิมาหันหน้าเข้าหากระจกบานใหญ่ หยิบเครื่องประทินโฉมออกมาจัดการเติมหน้าทาปาก ไม่สนใจจะเข้าร่วมวงสนทนากับเพื่อนร่วมงานที่กำลังคุยจ้อถึงลูกค้ากระเป๋าหนักรายหนึ่ง“พี่รี่วันนี้คุณโจ้จะมาเหรอ”“ก็ใช่น่ะสิ วันนี้ถึงต้องสวยเป็นพิเศษไง” เชอร์รี่ สาวอกอึ๋มในชุดเดรสผ่ายาวถึงกลางหลังหยิบแท่งลิปสติกสีเลือดนกทาปากอย่างประณีตอรรถนพ เป็นหนุ่มนักธุรกิจ คนในสังคมเรียกว่า คุณโจ้ แวะเวียนมาแต่ละครั้งแทบไม่ต้องเชียร์ดริ๊งให้ลูกค้าคนอื่น“งั้นหมวยเปลี่ยนชุดใหม่ดีกว่า ชุดนี้ยังไม่น่ากินเท่าไหร่” สาวตัวเล็กในวัยยี่สิบปีต้น ๆ บอกด้วยท่าทางระริกระรี้“อย่างเธอไม่ใช่สเปคคุณโจ้หรอกเสนอหน้าไปก็เท่านั้น”“พี่รี่อ่ะ” ทำปากย่นใส่รุ่นพี่คนสนิทอย่างเถียงไม่ออก เมื่อความจริงเป็นอย่างว่า“นั่นสิ ขนาดบางคนขยันไปอ่อยทุกครั้งแต่ไม่ยักเห็นคุณโจ้จะเรียกไปนั่งด้วย” มิลลิ หนึ่งในตัวท็อปของบรรดาสาวสวย พูดขึ้นลอย ๆ หากแต่มันก็ชัดเจนว่าตั้งใจจะเหน็บใคร เชอร์รีเลยสวนขึ้นทันที“ว่าให้ใคร”“ใครอยากรับก็รับไปสิ”“นี่…!”“ทำไม…!” ทั้งสองคนลุกจากเก้าอี้ง้างฝ่ามือเตรียมฉะกับอีกฝ่าย แต่ในตอนนั้น ร

ต่อให้เธอจะทำตัวเข้มแข็งยังไง แต่เมื่อหันหลังออกมาน้ำตาก็ไหลรื้นเป็นทางอย่างห้ามไม่ได้ อัจจิมาอยากจะร้องไห้โฮให้กับความโง่งมของตัวเอง แต่ผู้ชายเลว ๆ พรรค์นั้นไม่มีค่าพอให้เธอเสียน้ำตาให้หลังมือเล็กปาดคราบน้ำตาออกอย่างลวก ๆ เพราะเธอไม่มีเวลาให้มานั่งฟูมฟาย จัดการเติมหน้าทาปากปกปิดความเรียบร้อยก็พร้อมจะกลับไปทำงาน แต่ไปถึงเธอก็พบว่าอรรถนพลูกค้าหนุ่มกลับไปแล้วปกติเธอคงจะรู้สึกโล่งใจเหมือนได้ทำงานลุล่วงไปแล้วครึ่งทาง ทว่าหัวใจมันกลับหนักอึ้งราวกับมีก้อนหินขนาดใหญ่กดทับอยู่ อัจจิมาพยายามจะไม่คิดถึงเรื่องของนิรุท พยายามจะไม่คิดถึงความรักเฮงซวยที่ตายจากไปแล้ว แต่มองไปทางไหนก็เจอแต่คำว่าเสียใจเต็มไปหมด“วันนี้เป็นอะไรรึเปล่าดูสีหน้าไม่ค่อยดี” รุ้งรวีสังเกตเห็นความผิดปกติจากใบหน้าของลูกน้อง แต่เธอไม่ได้ตอบคำถาม หันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์หนุ่ม“เอาแรงๆ มาแก้วนึงพี่วันนี้จี๊ดจะเมา”“นึกยังไงถึงอยากดื่ม แล้วไม่ต้องรีบกลับเหรอ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานไม่ใช่เหรอ” แค่ที่ลูกค้าให้ดื่มเป็นเพื่อนเธอก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว อีกอย่าง…รุ้งรวีก็ไม่เคยเห็นเธอจะมานั่งดื่มแบบนี้“ถูกไล่ออกแล้วน่ะค่ะ” ย

“ผู้ชายคนนั้นต่างหากที่โง่” แม้จะมีจุดประสงค์ในการจะเข้าหาแต่เขาก็ตอบโดยไม่ลังเล“ใช่ไหมล๊า…เขามันโง่ โง่ที่สุด” วิสกี้รสชาติร้อนแรงหมดในคราวเดียว มาถึงตอนนี้อะไรก็ไม่สามารถหยุดการฉลองความโสดในรอบสามปีของเธอได้อัจจิมาไม่สนว่าผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ เป็นใคร จะเข้าหาเธอเพราะอยากมีเพื่อนคุยหรือมากกว่านั้น และเธอก็ไม่ได้คิดจะดื่มอย่างไร้สติเพราะผู้ชายเลวทรามพรรค์นั้นชีวิตมันเป็นของเธอ ดังนั้นเธอจะทำอะไรกับใคร มันก็เป็นสิทธิ์ของเธอ เพราะขนาดว่าเธอเลือกดีแล้ว สุดท้ายมันก็ยังเป็นแค่ความรักที่เฮงซวยทั้งคู่นั่งดื่มต่อพักใหญ่ปริมาณแอลกอฮอล์ก็ทำให้อัจจิมาอยากไปเข้าห้องน้ำ ร่างบางในชุดเดรสรัดรูปพยุงตัวเองมาถึงห้องน้ำได้สำเร็จ ทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยเธอก็กลับออกมา แต่เพราะดื่มไปเยอะทำให้ตอนนี้เธอแทบจะประคองตัวไม่อยู่ทว่าสายตาที่เริ่มจะพร่ามัวก็หันไปเห็นคนที่เข้ามานั่งกับเธอ รูปร่างสูงโปร่งราวกับดาราแถบเอเชีย องค์ประกอบทุกอย่างบนใบหน้าของชายหนุ่มดูดีทุกกระเบียดนิ้ว ประจวบกับค็อกเทลที่เธอดื่มเข้าไปเริ่มจะออกฤทธิ์“คืนนี้คุณมีคนออกไปต่อที่อื่นด้วยรึยัง” ปกติสายตาของอัจจิมาก็ดึงดูดให้ผู้ชายเข้าหาอยู่แล