Semua Bab รอยรักเชลยอสูร: Bab 61 - Bab 70

คฤหาสน์เฉิน อลินถูกเรียกว่าเป็นนายหญิงของบ้าน นับตั้งแต่วันที่จอมทัพ ยอมล่าถอยจากความแค้น ทว่านับจากนั้นเป็นต้นมา ชายหนุ่มก็กลายเป็นคนที่เก็บตัว นิ่งกว่าปกติ ดวงตาคู่คมเหมือนเศร้าลง แม้ว่าจะมีอลินเคียงข้างคอยดูแลไม่ให้ขาดตกบกพร่อง เป็นรอยยิ้มและความสุขของเขา แต่เมื่ออยู่ลำพังเขากลับเป็นเหมือนเดิม มีแต่ความดำดิ่ง ดูเหมือนว่าการมีเธอมันจะไม่ช่วยทำให้อะไรมันดีขึ้น “ตั้งแต่วันนั้น คุณท่านไม่ได้ดีขึ้นเลยครับนายหญิง ผมสังเกตดูว่าคุณท่านดูซึมไปมาก คงเพราะอาจจะยังคิดถึงคุณเอสอยู่”“เล็กเข้าใจ มันเพิ่งผ่านมาได้สองเดือนกว่าเอง” “ภาพติดตาน่ะคุณเล็ก” “มันคงจะเลวร้ายมากใช่ไหมคะ” “ครับ คุณเอสเคยสวยสดใส ผิวขาวอย่างกับหยวกกล้วย หน้าตาน่ารัก แต่สภาพที่เราเห็นลืมภาพอันงดงามของคุณเอสไปได้เลย”     “คุณโจว์คงรักคุณเอสมากใช่ไหมคะ” โจว์ดูเศร้าทุกครั้งเมื่อพูดถึงสภาพการจากไปของต้าเอส เวลานี้ก็เช่นกัน“ครับ ผมรักคุณเอสมาก แต่เป็นความรักที่ผมไม่อา

“อยากได้อะไรอีกไหมคะ” อลินถามอย่างเอาใจและยังคงยิ้มอยู่ ขณะที่เขาก็เอาแอปเปิ้ลจิ้มน้ำปลาหวาน เคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย อาการเพลียแล้วเจอของแสลงเข้าไปนั้น ดูเหมือนจะหายเป็นปลิดทิ้ง เธอก็ได้แต่ยิ้มด้วยความเอ็นดูกับอาการแปลกๆ ของเขา “ขอบคุณครับ” เขาเอ่ยขอบคุณคนรัก ที่ดูแลเขาเป็นอย่างดีขนาดนี้ “ถ้าถูกปากก็กินเยอะๆ นะคะ จะได้กินแทนอาหารไปเลย” “จ้ะ” เขารับปาก จากนั้นก็กินผลไม้ของตัวเอง ส่วนอลินก็กินอาหารไป เพราะเธอไม่ได้มีอาการอะไรเหมือนกับเขา “อาการคุณท่านแปลกๆ นะคะป้านา” ลูกน้ำสาวใช้วัยกระเตาะพูดขึ้นด้วยความสงสัย เมื่อป้านาออกมาจากห้องอาหารแล้ว ป้านาเองก็รู้สึกสงสัยไม่ต่างกัน “หากสลับอาการกันดู โดยที่นายหญิงมีอาการแบบนี้บ้างมันจะเป็นยังไง” ป้านาพยายามวิเคราะห์“ก็เหมือนคนท้องเลยสิคะป้านา” คำตอบของลูกน้ำทำให้ป้านาหันกลับมามอง “คุณท่านอาจจะเครียด เหนื่อยกับงานจนพาลกินอะไรไม่อร่อย กินอะไรไปก็เลยจะอ้วกละมั้ง” ป้านาสันนิษฐานไ

เช้าวันใหม่ ดูเหมือนจอมทัพไม่ได้หลับมาตลอดทั้งคืน เรียกว่าหลับๆ ตื่นๆ ก็ยังได้ เวลานี้เขาตาแข็งราวกับดื่มกาแฟ ข้างกายมีคนรักที่นอนกอดก่ายมาตลอดทั้งคืน โดยที่เธอนอนหนุนแขนซ้ายเขาเอาไว้พร้อมกับใช้มือฝ่ามือประคองศีรษะและลูบผมอย่างแสนรัก ส่วนแขนขวาก็เสยผมที่ปกปิดใบหน้าออกให้ เขายื่นจมูกเข้าไปกดจูบที่กลางหน้าผาก ทว่าคนตัวเล็กไม่รู้สึกตัว เธอหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลีย เขาจึงขยับลุก พร้อมกับประคองศีรษะเธอให้นอนหมอนแทน ส่วนตัวเขาค่อยๆ ขยับลงจากเตียงแล้วรั้งผ้าห่มขึ้นคลุมตัวให้เธอ จากนั้นจอมทัพก็เดินไปหยิบชุดคลุมในตู้เสื้อผ้ามาสวมใส่ พร้อมกับบุหรี่หนึ่งตัว เดินไปเปิดประตูระเบียง แล้วยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงนั้น ทุกครั้งที่พ่นควันออกมา มันเต็มไปด้วยความเครียด เศร้าอย่างน่าประหลาดใจ ทั้งที่มีคนรักข้างกาย แต่ก็ไม่อาจทำให้เขาหยุดดำดิ่งได้เลย ถามตัวเองว่าทำไมถึงได้ทุกข์ใจถึงเพียงนี้ ยิ่งอลินทำดีและไม่ถือโทษที่เขาทำร้ายแม่และพี่ๆ ของเธอเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด และยิ่งเธอรักเขามากแค่ไหน เขาก็ยิ่งรู้สึกแย่ เขาผิด ร้ายกาจ ใจคอโหดร้ายกับครอบครัวเธอ แต่ดูเถอะ เธอก็ยัง

ต่อมา ขบวนรถ 3-4 คันก็แล่นเข้ามาจอดหน้าคฤหาสเฉิน  อลินซึ่งกำลังเตรียมมื้อเย็นให้กับจอมทัพอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงรถพอดี เธอจึงเดินออกจากห้องครัวกะว่าจะเดินมาต้อนรับสามีเสียหน่อย “อ้าวพี่เฉินล่ะคะ” เธอถามเมื่อเห็นว่าโจว์เดินลงมาจากรถโดยไร้ซึ่งเจ้านาย แถมยังทำสีหน้าหม่นอีก “อยู่คอนโดคุณเอสครับ ยังไม่อยากกลับมา เห็นบอกว่าอยากอยู่คนเดียว สบายใจแล้วก็จะกลับมาครับ” “แล้วคุณโจว์ก็ปล่อยให้คุณท่านอยู่คนเดียวเหรอคะ” เธอเค้นเสียงถามดุ “ผมหว่านล้อมยังไงคุณท่านก็ไม่ยอมกลับ คงต้องปล่อย” เธออุตส่าห์รอที่จะบอกข่าวดีกับเขา แต่ดูเขาเถอะ กลับมาทีหลังลูกน้องซะอีก “เป็นอะไรครับสีหน้าหงอย” โจว์ทำด้วยความแปลกใจ “เปล่าค่ะ เล็กกำลังจะทำมื้อค่ำอร่อยๆ เอาไว้รอนาน” “คุณท่านงดเว้นอาหารฝีมือนายหญิงไม่ได้สักวัน นายหญิงก็ทราบ เดี๋ยวก็กลับมาครับ” โจว์ยิ้มแห้ง ทำไมเธอจะไม่รู้ว่ารอยยิ้มนี้หมายความว่ายังไง “ตอนนี้เราเดาอารมณ์ไม่ถูกคะ”&

ขณะที่ลูกน้องสองคนก็มาถึงโรงแรม พวกเขาพยายามเดินตามหาเจ้านายทุกจุดเสียก่อน ไม่ว่าจะเป็นห้องอาหาร ร้านคาเฟ่ หรือแม้กระทั่งร้านอาหารที่อยู่บนดาดฟ้า ก็ไม่มีวี่แววว่าเจ้านายจะอยู่ กระทั่งไร้หนทางเขาจึงถามกับพนักงานรีเซฟชั่น“ไม่ทราบว่าเห็นคุณท่าน มาที่โรงแรมหรือเปล่าครับ” นายทิว เป็นคนเอ่ยถามกับพนักงาน “ตั้งแต่คุณท่านออกไปกับคุณผู้ช่วย ในช่วงบ่ายจากนั้นก็ไม่เห็นคุณท่านกลับมาอีกเลยนะคะ” “แน่ใจนะครับ ไม่ใช่ว่าคุณท่านผ่านตาแล้วมองไม่เห็นกันหรือเปล่า” “เรามองมองเห็นแขกทุกคนค่ะ ไม่ให้คลาดสายตา คุณท่านยิ่งโดดเด่นเป็นพิเศษ ฉะนั้นถ้าคุณท่านมาเราก็ต้องเห็นนะคะ แต่นี่คุณท่านไม่ได้กลับมาเลย” “โอเคเอ่อ ขอบคุณมากครับ” “ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรให้รับใช้หรือว่าดูแลหรือเปล่าคะ” ใจจริงพนักงานอยากจะถามว่าทำไมถึงถามหาจอมทัพ ทั้งที่ลูกน้องแต่ละคนคอยรับใช้ใกล้ชิดเจ้านายอยู่แล้ว “ไม่ครับขอบ