All Chapters of พิษมาเฟีย: Chapter 61 - Chapter 70

"แสดงว่ากูไม่มีสิทธิในตัวลูกชายเลยงั้นสิ!?"ผมโคตรภูมิใจที่ตัวเองยังสำคัญ และสะใจมากที่พ่อรัฐโดนแบบนี้ กฎแห่งกรรมแม่งยุติธรรมกับผมจริงๆ ผมโชคดีที่มีพ่ออัฐชุบเลี้ยง และโชคดีที่ได้รับความรักความอบอุ่นจากท่านราวกับเป็นลูกแท้ๆแต่กับพ่อรัฐนั้นที่ผมไม่ล้างแค้นให้แม่ ก็ถือว่าผมตอบแทนบุญคุณท่านแล้วกัน ขอท่านอย่าใช้สถานะพ่อมาผูกมัดอะไรผมอีก ถือว่าจบกันแค่นี้"ใช่..ไม่มีสิทธิ! ผมจะอยู่ที่นี่อยู่บ้านหลังนี้และเป็นลูกพ่ออัฐคนเดียว ขอบคุณที่ทำให้ผมได้เกิดมา แต่ผมไม่มีอะไรตอบแทนบุญคุณหรอกนะ นอกจากไว้ชีวิตที่ทำกับผมกับแม่แบบนั้น-_-!"ผมบอกท่านหนักแน่นและชัดเจนทุกคำ แถมตอนนี้ผมพยายามที่สุด..ที่จะไม่ปล่อยน้ำตาออกมา ผมจะไม่เป็นลูกแหง่ต่อหน้าใคร และจะไม่เสียน้ำตาให้พ่อใจยักษ์คนนี้อีกเด็ดขาด"บ้านเราก็รวยนะอิฐ แกไม่คิดมาบริหารงานที่บ้านหน่อยรึ เพราะยังไงฉันก็ไม่ให้พู่กันทำธุรกิจแบบนี้อยู่แล้ว น้องแกเป็นผู้หญิง..ลูกน้องก็มีแต่ผู้ชายมันเหมาะสมที่ไหน?!""ที่อยากได้คืน มึงแค่อยากใช้งานลูกงั้นเหรอ? เหอะไอ้เวร! ถ้ามึงไม่รู้ว่ามีลูกชายอยู่ ธุรกิจมึงคงจะชิบหายสินะ" พ่ออัฐพูดแทนผม จนผมที่อึ้งกับคำพูดพ่อผู้ให้ก

พอไอ้ชายรับคำ มันก็รีบนำเบอร์โทรศัพท์จากผมส่งให้ลูกน้องที่เชี่ยวชาญไอที และไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ...พวกมันก็วิ่งกลับมา ก่อนจะบอกผมว่าแกะรอยสัญญาณได้แล้ว!ที่มันง่ายแบบนี้สงสัยพู่กันไม่กดวางสายเลย และเธอก็คงจะซ่อนโทรศัพท์ไว้ที่ไหนสักแห่ง จนผมได้ยินแม่เธอพูดเข้ามาในสายแว่วๆว่า..(พู่กันต้องหนีไปกับแม่นะลูก อย่าทำตัวอ่อนแบบนี้!)(หนีไปไหน?..ไม่ไปค่ะหนูเหนื่อย หนูไม่ไหวแล้วแม่ หนูจะกลับไปหาพ่อ...แม่ให้หนูไปหาพ่อเถอะนะ )ผมกับพ่ออัฐมองหน้ากันตกใจ เมื่อได้ยินเสียงพู่กันเอื่อยๆช้าๆเหมือนคนใกล้หมดแรงแล้ว(อย่าหลับนะพู่กัน ลุกขึ้น! ต้องไปกับแม่! เราต้องหนี! )(หนูไม่ไหวแล้วแม่ หนูง่วง)(พู่กันตื่น!ลูกห้ามหลับ อยากเห็นแม่ตายรึไง! ต้องอยู่ช่วยแม่นะ..พ่อต้องตามหาเราแน่ๆต้องฆ่าแม่แน่ๆ)เสียงของผู้หญิงคนนั้นแม่งสั่นมาก และจังหวะความดังก็ไม่เท่ากัน ราวกับเธอกำลังพูดไปหันไปด้วยความระแวง(แม่ไม่ได้ทำผิดแม่จะกลัวทำไม? หนูจะกลับไปหาพ่อ ถ้าพ่อแม่จะเลิกกัน หนูขออยู่กับพ่อนะ)(ไม่ได้นะพู่กัน ลูกต้องปกป้องแม่! อย่าให้พ่อทำร้ายแม่นะ ถ้าลูกไม่อยู่ข้างๆและทิ้งแม่ไป..พ่อเอาชีวิตแม่แน่นอน!!)(แม่บ้าไปแล้ว! หนูอ

และความวุ่นวายโกลาหลก็เกิดขึ้น เพราะเสียงพ่อรัฐทำให้แม่พู่กันรีบสบัดแขนที่ลูกน้องจับทันที จนแขนขาวๆของเธอตอนนี้..เป็นรอยนิ้วมือ"กรี๊ดดดดปล่อย!! คุณจะฆ่าฉันไม่ได้ ฉันเป็นแม่ลูกสาวคุณนะคุณรัฐ ไม่สงสารลูกรึไง!!?"พ่อรัฐไม่ตอบ แต่ท่านเดินดุ่มๆถือปืนมาจ่อหน้าผากเมียตัวเองจนผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้น..และเหลือบมองปืนกระบอกนั้นทั้งน้ำตา"ฮึก..ฮือๆพิมขอโทษ พิมรักคุณ..พิมอยากเป็นของคุณคนเดียว ตะ..ตอนนี้เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว คุณให้อภัยพิม ปล่อยพิมกับลูกไปเถอะนะ""จะพร่ำอะไรก็มองตาฉัน อย่ามองแค่ปืนกลัวตาย!" พ่อรัฐตวาดลั่น พร้อมกับกดปืนลงหนักๆจนแม่พู่กันเซ"ฮือ!! อย่าค่ะ..ฮือๆ ก็พิมกลัว ""มองหน้าฉัน!!!!"พ่อรัฐบอกจบก็กัดฟันกรอดๆ แถมมองหน้าที่มีเหงื่อไหลออกตามขมับของผู้หญิงคนนั้น จนตอนนี้เธอพยายามหลบหน้าท่านแถมดิ้นและสบัดมือจากลูกน้องไม่หยุด"ปล่อย ปล่อย ปล่อยฉัน!!!"ไม่มีใครทำตามคำสั่งหรือเมตตาเธอ แถมพ่อรัฐท่านยังย้ายปืนลงไปจ่อที่ลำคอขาวๆ และบอกเสียงทุ้มต่ำกับผู้หญิงคนนั้นว่า.."ผู้หญิงสารเลว""ฮึกๆ คะ..คุณรัฐ อย่าฆ่าพิมนะคะ พิมขอร้อง พิมขอโทษ..พิมรักคุณมากนะคะ" "ฉันไม่ฆ่าเธอตอนนี้แน่นอน เ

ฉันไม่ได้กินสมุนไพรของพ่ออัฐได้ยินแค่คำบอกเล่าจากท่านเท่านั้น เพราะพ่ออัฐบอกว่าวันนี้คุณอิฐเขาสาหัสมาก เขาทั้งช่วยพู่กัน ทั้งควบคุมอารมณ์ที่เดือดดาลของตัวเองแถมฉันได้ยินว่าเขาเห็นคุณรศรินทร์...และเลือกจบปัญหาโดยการเดินออกมาจากจุดแตกหักนั่น หนำซ้ำไม่มีการฆ่าไม่มีการเอาคืนกัน ฉันถึงตัดสินใจมาหา..เพื่อให้กำลังใจเขาเพราะฉันไม่อยากให้คุณอิฐเขาเผชิญกับความรู้สึกโดดเดี่ยวจนน้อยเนื้อต่ำใจไปคนเดียวอีก และอีกอย่างนะมันเป็นเรื่องครอบครัว! ต่อให้เขาเป็นคนเข้มแข็งสักแค่ไหน แต่ฉันเชื่อ..ว่าภายในใจมันคงแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดีแล้ว"ดีใจนะที่ตัวใจเย็นขึ้น และไม่แก้ปัญหานี้ด้วยอารมณ์" ฉันบอกเขา ขณะที่ขยับเอวส่งความเสียวซ่านให้เขาไปด้วย "อื้มมม ฉันใจเย็นขึ้นเยอะ งั้นก็มีลูกให้ฉันสิ...ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว เพราะยังไงๆฉันก็จะแต่งงานกับเธอ"ฉันอมยิ้ม รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องพูดคำนี้ เอะอะๆก็จะแต่งงาน แต่ทำไมนะ..ไม่พูดอะไรหวานๆกับฉันเลยนึกๆแล้วก็หมั่นไส้ ฉันจึงร่อนเอวใส่ทรมานเขาเร็วขึ้นเรื่อยๆ แถมบีบไหล่กว้าง..นั่งบดขยี้ให้ความสาวมันกลืนลึกๆกว่าที่เคย จนคุณอิฐเขาเงยขึ้นครางซี๊ดส์~~ออกมา"ซี๊ดส์ ~อ่าส์ พิง

ก้อก ก้อก ก้อก~หลังจากเคาะประตูสามครั้งตามมารยาท ฉันกับคุณอิฐก็เปิดประตูเข้าไป ก่อนที่จะเห็นไฟในห้องเปิดสว่างไสว และมีโต๊ะกินข้าว..ที่มีพี่พีมกับกองเอกสารแบบบ้านของเขาอยู่ แต่พอหันไปที่เตียงคนไข้ที่อยู่ฝั่งซ้ายมือ ก็เห็นพู่กันนอนอีกคน..และใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กปิดตาตัวเองด้วย"มาก็ดี กูเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว" ได้ยินแบบนั้นฉันกับคุณอิฐก็มองหน้ากันครู่นึง ก็เพราะว่าพี่พีมเป็นคนอื่น..ไม่ใช่ญาติและไม่ใช่คนสนิทของพู่กันนึกสงสารที่เขาต้องมาอยู่ในสภาพอิดโรยแบบนี้"คุณอิฐ เอ้ย..พี่อิฐมาเหรอคะ? กลับไปได้เลย! พู่กันอยู่กับพี่พีมได้" พู่กันพูดขึ้นมาทั้งๆที่ผ้าปิดตาอยู่แบบนั้นแต่เท่าที่รู้..เธอไม่เคยรู้จักพี่พีมมาก่อน ทำไมยอมให้เขาเฝ้าไข้อยู่ด้วยทั้งคืนแบบนี้? ไม่เกรงใจหน่อยเหรอ"พู่กัน..ฉันก็มานะแก เป็นอะไร?""จะเป็นอะไรล่ะ แพนิคมั้งร้องจะเป็นจะตาย ใครมาเฝ้าก็ไม่ยอม (กระซิบ) ไม่แน่ใจว่าป่วยทางจิตด้วยรึป่าว? ต้องนัดจิตแพทย์มาคุยแล้วล่ะ"รู้แบบนั้นฉันก็เดินไปหาเพื่อนสนิทตัวเองที่เตียงทันที หรือว่า..เรื่องที่ครอบครัวพังแล้วโดนฉุดตัวออกไปจากโรงพยาบาลเมื่อวานนี้ จะทำให้พู่กันเครียดมาก..จนไม่ยอมอยู่