All Chapters of ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ: Chapter 21 - Chapter 30

หลี่เซิงนอนหลับตาอยู่บนเก้าอี้ เขารู้สึกว่ามีใครเอาผ้ามาห่มให้เขา เขาลืมตาขึ้นข้างหนึ่งก็เห็นหยางฉิงกำลังเดินออกไปพอดี เขาจับหมอนที่อยู่ข้างตัวและมองดูนางเดินไปดูผลไม้ในสวนตรงหน้า เสียงนกร้องขับขานเบา ๆ ลมพัดเอื่อย ๆ ทำให้หนังตาของเขาหนักและไม่สามารถต้านทานได้ เขาหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้หยางฉิงเดินเลือกแตงโมที่สุกจนได้ที่แล้ว นางตัดและเก็บไว้ในคอนโดของเธอ ตอนนี้ในคอนโดมีแต่ลูกแตงโมเต็มไปหมด นางเหลือไว้ไม่กี่ลูกเท่านั้น เพราะไม่อยากขนไปเยอะ กลัวผู้คนจะสงสัย เธอจะค่อย ๆ เอามันออกมาเติมเรื่อย ๆ เวลาขายเพื่อไม่ให้ใครรู้เวลาผ่านไปอีกสองวัน นางได้นัดท่านลุงหลี่ห้าวสามีของป้าหลี่จือ ให้มารับของขึ้นเกวียนวัวในวันนี้ นางต้องไปตั้งแต่ยามเหม่า หรือช่วงตีห้าถึงเจ็ดโมงเช้าของโลกเดิม ตอนนี้หลี่เซิงเดินได้คล่องแล้ว ร่างกายของเขาแข็งแรงกว่าแต่ก่อนมาก แต่นางก็ไม่อยากให้เขาเดินไปไหนไกล ตอนนี้เขาสามารถทิ้งน้ำหนักที่เท้าขวาได้บ้างแล้วนางเดินเข้าไปในห้องหลี่เซิงและเห็นเขานั่งอยู่ข้างเตียงนอน “ท่านลุงหลี่ห้าวคงใกล้มาแล้ว ข้าทำอาหารเอาไว้ให้ท่านบนโต๊ะในครัว แล้วข้าจะรีบกลับมา”หลี่เซิงเงยหน้ามองไปที่หยางฉิง

จากนั้นหยางฉิงเดินเข้ามาในร้านขายผ้า ที่ตกแต่งด้วยผ้าโปร่งหลากสีสัน ดูสวยงามยิ่งนัก ร้านผ้าแห่งนี้มีเสื้อผ้าให้เลือกมากมาย ผู้คนในร้านส่วนใหญ่เป็นหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าคุณหนู ต่างกำลังเลือกซื้อผ้ากันอย่างเพลิดเพลินเมื่อลูกจ้างในร้านเห็นนางเดินเข้ามา เพียงแค่กวาดตามองขึ้นลงครั้งหนึ่ง ก่อนจะละสายตาไป ไม่ได้สนใจนางอีกนางเลือกผ้าสำหรับหลี่เซิงมาสองผืน เป็นผ้าเนื้อเงาเรียบลื่น คิดว่าเมื่อเขาสวมใส่คงจะสบายตัวไม่น้อย เมื่อนึกภาพเขาใส่แล้ว คงดูดีน่าดูหยางฉิงมองหาลูกจ้างในร้าน ก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกล“ข้าสนใจผ้าผืนนี้ ราคาเท่าไหร่?” นางเอื้อมมือจับเนื้อผ้า ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งถูกใจ น่าจะเป็นผ้าไหมอย่างดีลูกจ้างคนนั้นมองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า นางสวมชุดธรรมดา ไม่ได้ใช้ผ้าชั้นดีอะไร ดูก็รู้ว่าเป็นเพียงหญิงชาวบ้านที่พอมีเงินเล็กน้อยแล้วอยากได้ของดีจากร้านนี้“เจ้ามีปัญญาจ่ายหรือ? ผ้าผืนนี้ราคาหนึ่งตำลึงทอง” นางกล่าวพลางยกมุมปากยิ้มเย้ย มองดูท่าทางตกใจของหญิงสาวตรงหน้าหยางฉิงได้ฟังราคา ก็ตกใจไม่น้อย ทำไมผ้าถึงแพงเช่นนี้! นางคิดว่าอย่างมากก็แค่ไม่กี่ตำลึงเงินเท่านั้

หม่าฉินเหยาได้ยินเช่นนั้น นางจึงร้องออกมาด้วยความโมโห หน้าตาของนางบิดเบี้ยวด้วยความแค้น “จับมันมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” เสียงร้องโวยวายเรียกให้ผู้คนที่อยู่ในโรงเตี๊ยมต่างวิ่งเข้ามาดูหยางฉิงใช้จังหวะที่ผู้คุ้มกันวิ่งเข้ามา นางหลบไปด้านหลังฉากกั้น แล้วก็เข้าไปในมิติทันทีผู้คุ้มกันใช้ดาบยาวฟันฉากกั้นนั้นขาดออกจากกัน พวกเขาต่างเห็นว่าผู้หญิงนางนั้นเข้ามาหลบในนี้ แต่ตอนนี้ไม่มีใครเลยสักคนเดียว พวกเขาต่างตื่นตกใจกับภาพที่พบเห็น“พวกเจ้าทำอะไร? รีบจับตัวของมันมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” หม่าฉินเหยามองไปทางฉากกั้นด้วยความตกใจเช่นกัน นางเริ่มสงสัยว่านางอาจไปล่วงเกินใครบางคนแล้ว ใจของนางทั้งเป็นกังวลและกลัวผู้คุ้มกันทั้งห้าต่างหาในห้องพักโรงเตี๊ยมที่หญิงคนนั้นหายไปจนทั่วก็ไม่พบเจอสิ่งใด เมื่อเห็นคนเริ่มเข้ามามากขึ้น เพื่อไม่ให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของคุณหนู พวกเขาจึงต้องส่งคุณหนูและบ่าวรับใช้กลับจวนไปเสียก่อนก่อนกลับจวน หม่าฉินเหยาสั่งให้คนของนางตามหาหญิงคนนั้นให้พบให้ได้ แต่ห้ามฆ่าหญิงคนนั้นเด็ดขาด ถ้าเป็นอย่างที่นางพูดจริง ภายในอีกเจ็ดวัน นางต้องกลับมาทรมานกับอาการปวดที่เป็นอยู่อีกครั้ง นางไม่น่าทำผิดพล

“ดีแล้วที่ท่านหายดี ข้าดีใจด้วย” นางยิ้มให้เขา แต่แล้วก็ต้องรีบพูดต่อ“แต่ตอนนี้... ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่? ท่านกอดข้าแน่นเกินไปแล้ว” พูดพลางใช้มือดันตัวเขาออกเบา ๆหลี่เซิงเพิ่งรู้สึกตัว ‘นี่ข้าลืมตัวจนเผลอกอดนางไปหรือ?’“ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เขาคลายอ้อมกอดออกอย่างไม่เต็มใจนัก เพราะความรู้สึกที่ได้กอดนางนั้นช่างดีเหลือเกินหยางฉิงหน้าแดงขึ้นทันทีเมื่อนึกถึงอ้อมกอดของเขา เธอกระแอมไอเบา ๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง“ท่านหายดีแล้วก็ดี แล้วตอนนี้ท่านหิวข้าวหรือไม่?”“ข้าเพิ่งตื่น ยังไม่ได้กินอะไรเลย” หลี่เซิงตอบ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้“ในเมื่อข้าหายดีแล้ว ข้าจะไปหาท่านน้าหลี่เสี่ยเพื่อพูดคุยเรื่องสร้างรั้วบ้านให้เจ้า ต่อไปนี้ ข้าจะช่วยเจ้าทำทุกอย่างเอง” เขายิ้มให้เธอด้วยความตั้งใจ“อืม... ท่านไปบอกเขาแทนข้าก็ได้” นางยิ้มให้เขาอย่างเอ็นดู ก่อนจะเสริมต่อ“แต่ก่อนอื่น ท่านเข้าไปกินข้าวก่อนเถอะ ข้าทำไว้ให้ในครัวแล้ว” เห็นเขามีความสุข นางก็ไม่อยากขัดใจหลี่เซิงมองหยางฉิงอีกครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่เกาะอยู่บนใบหน้าของนางออก ตอนนี้เขาอยากทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนนา

หลี่ชวนได้ยินทุกคำพูดของน้องชาย เขาหยุดนิ่งอยู่กับที่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคิดถึงลูกชายที่ผอมแห้ง ภรรยาที่ร่างกายซูบซีด ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความทุกข์ แม้จะต้องก้มหน้าก้มตาทำงานหนักและถูกตำหนิเพียงใด นางก็ไม่เคยโต้ตอบ มีเพียงลูกชายของเขาเท่านั้นที่กล้าพูดออกมา เด็กน้อยไม่ยอมถูกเอาเปรียบ แต่เมื่อต้องเจอกับความอยุติธรรม เขาก็ไม่อาจช่วยเหลือลูกได้เลย...หลี่เซิงเดินมุ่งหน้าไปยังบ้านผู้ใหญ่บ้าน ระหว่างทางต้องผ่านใต้ต้นไม้ใหญ่ ซึ่งเป็นจุดที่หญิงชาวบ้านมักมาจับกลุ่มพูดคุยกัน ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย เขาสังเกตเห็นชาวบ้านสามถึงสี่คนกำลังสนทนากันอยู่ แต่ไม่ได้สนใจนัก จึงเร่งฝีเท้าเดินต่อไปหญิงชาวบ้านที่นั่งพักผ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่ มองเห็นชายหนุ่มเดินผ่านมา พวกนางแปลกใจไม่น้อย เพราะชายผู้นี้คือหลี่เซิง ผู้ที่เคยนอนติดเตียงใกล้ตายเมื่อสองเดือนก่อน“นั่นหลี่เซิงไม่ใช่หรือ? ลูกชายของเจ้าหรือเปล่า จางเฟิง?” หนานจือเอ่ยถาม พลางเหลือบมองใบหน้าของจางเฟิง“ใช่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า? ข้าตัดขาดกับมันไปนานแล้ว” จางเฟิงตอบเสียงเย็นชา ไม่ต้องการพูดถึงลูกชายคนนี้อีก“เจ้าไม่เสียดายหรืออย่างไร? ดูเห