เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 29 หวั่นใจ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-17 18:33:44
บทล่าสุด
ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ ตอนที่ 29 หวั่นใจ
หลี่ชวนได้ยินทุกคำพูดของน้องชาย เขาหยุดนิ่งอยู่กับที่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคิดถึงลูกชายที่ผอมแห้ง ภรรยาที่ร่างกายซูบซีด ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความทุกข์ แม้จะต้องก้มหน้าก้มตาทำงานหนักและถูกตำหนิเพียงใด นางก็ไม่เคยโต้ตอบ มีเพียงลูกชายของเขาเท่านั้นที่กล้าพูดออกมา เด็กน้อยไม่ยอมถูกเอาเปรียบ แต่เมื่อต้องเจอกับความอยุติธรรม เขาก็ไม่อาจช่วยเหลือลูกได้เลย...หลี่เซิงเดินมุ่งหน้าไปยังบ้านผู้ใหญ่บ้าน ระหว่างทางต้องผ่านใต้ต้นไม้ใหญ่ ซึ่งเป็นจุดที่หญิงชาวบ้านมักมาจับกลุ่มพูดคุยกัน ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย เขาสังเกตเห็นชาวบ้านสามถึงสี่คนกำลังสนทนากันอยู่ แต่ไม่ได้สนใจนัก จึงเร่งฝีเท้าเดินต่อไปหญิงชาวบ้านที่นั่งพักผ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่ มองเห็นชายหนุ่มเดินผ่านมา พวกนางแปลกใจไม่น้อย เพราะชายผู้นี้คือหลี่เซิง ผู้ที่เคยนอนติดเตียงใกล้ตายเมื่อสองเดือนก่อน“นั่นหลี่เซิงไม่ใช่หรือ? ลูกชายของเจ้าหรือเปล่า จางเฟิง?” หนานจือเอ่ยถาม พลางเหลือบมองใบหน้าของจางเฟิง“ใช่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า? ข้าตัดขาดกับมันไปนานแล้ว” จางเฟิงตอบเสียงเย็นชา ไม่ต้องการพูดถึงลูกชายคนนี้อีก“เจ้าไม่เสียดายหรืออย่างไร? ดูเห
ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ ตอนที่ 28 หลี่เซิง
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้คนไปตามหาหมอที่รู้จักโรคที่ลูกบอกไว้ก่อนครบเจ็ดวัน เมื่อถึงตอนนั้นไม่ว่าจะพบหญิงผู้นั้นหรือไม่ ก็ไม่สำคัญอะไรแล้ว ถ้าลูกอยากจับตายนางก็ได้เช่นกัน” แม้เขาจะเป็นคนมีศิลธรรม แต่ถ้ามีใครมาทำร้ายลูกสาว เขาก็ไม่ปล่อยมันไป ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหน หรือแม้แต่ผีสางนางไม้ก็เถอะหม่าฉินเหยาตาของนางเบิกกว้างอย่างคนที่เห็นความหวัง ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มออกบางๆ ‘อย่างที่ท่านพ่อบอก หญิงผู้นั้นก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรอีกแล้ว’ นางเช็ดน้ำตาและเริ่มให้คนออกตามหาหมอที่รักษาโรคตามชื่อที่นางบอกไป พร้อมทั้งสัญญาว่าจะมีรางวัลให้กับผู้ที่พบหมอคนนั้นหลี่เซิงเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยตั้งแต่จำความได้ เขาเดินลัดเลาะไปตามลำธารจนมาถึงบ้านของท่านลุงหลี่เสี่ย เมื่อมาถึงหน้ารั้วบ้านซึ่งสูงเพียงระดับเอวของเขา เขายืนมองเข้าไปภายในลานกว้าง เห็นท่านลุงหลี่เสี่ยกำลังนั่งทำงานอยู่ ไม่เพียงแต่ท่านลุงเท่านั้น เขายังมองเห็นคนงานชายอีกสองถึงสามคนที่กำลังช่วยกันทำงานอยู่หลี่เซิงเอ่ยเรียกจากหน้าบ้าน “ท่านลุงหลี่เสี่ย ข้าหลี่เซิงเอง”หลี่เสี่ย ซึ่งช่วงนี้ยุ่งมากกว่าปกติ ตั้งแต่วันที่ภรรยาของหลี่เซิงมาขอให้เขาช่วยทำ
ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ ตอนที่ 27 อ้อมกอด
“ดีแล้วที่ท่านหายดี ข้าดีใจด้วย” นางยิ้มให้เขา แต่แล้วก็ต้องรีบพูดต่อ“แต่ตอนนี้... ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่? ท่านกอดข้าแน่นเกินไปแล้ว” พูดพลางใช้มือดันตัวเขาออกเบา ๆหลี่เซิงเพิ่งรู้สึกตัว ‘นี่ข้าลืมตัวจนเผลอกอดนางไปหรือ?’“ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เขาคลายอ้อมกอดออกอย่างไม่เต็มใจนัก เพราะความรู้สึกที่ได้กอดนางนั้นช่างดีเหลือเกินหยางฉิงหน้าแดงขึ้นทันทีเมื่อนึกถึงอ้อมกอดของเขา เธอกระแอมไอเบา ๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง“ท่านหายดีแล้วก็ดี แล้วตอนนี้ท่านหิวข้าวหรือไม่?”“ข้าเพิ่งตื่น ยังไม่ได้กินอะไรเลย” หลี่เซิงตอบ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้“ในเมื่อข้าหายดีแล้ว ข้าจะไปหาท่านน้าหลี่เสี่ยเพื่อพูดคุยเรื่องสร้างรั้วบ้านให้เจ้า ต่อไปนี้ ข้าจะช่วยเจ้าทำทุกอย่างเอง” เขายิ้มให้เธอด้วยความตั้งใจ“อืม... ท่านไปบอกเขาแทนข้าก็ได้” นางยิ้มให้เขาอย่างเอ็นดู ก่อนจะเสริมต่อ“แต่ก่อนอื่น ท่านเข้าไปกินข้าวก่อนเถอะ ข้าทำไว้ให้ในครัวแล้ว” เห็นเขามีความสุข นางก็ไม่อยากขัดใจหลี่เซิงมองหยางฉิงอีกครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่เกาะอยู่บนใบหน้าของนางออก ตอนนี้เขาอยากทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนนา
ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ ตอนที่ 26 ดีใจ
เมื่อเห็นหลี่เซิงเดินเข้ามา หยางฉิงก็ร้องเรียกเขาอย่างดีใจ “หลี่เซิง ข้ากลับมาแล้ว ท่านรอข้านานหรือไม่?”นางเปิดประตูรั้วแล้วเดินเข้าไปหาเขา ทว่าใบหน้าของเขากลับดูเคร่งขรึมผิดปกติ‘อุ้ย... ทำไมเขาทำหน้าดุเช่นนี้กัน?’หยางฉิงก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด แม้นางจะกลับมาตามเวลา แต่ท่าทางของเขาก็ทำให้นางอดรู้สึกผิดไม่ได้หลี่เซิงมองหยางฉิงที่วิ่งเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มสดใส ไม่ได้ดูเป็นกังวลเหมือนที่เขาเป็นเลย คงมีเพียงเขาเท่านั้นที่ห่วงนางอยู่ฝ่ายเดียววันนี้ ตอนที่นางเข้าไปขายของ เขาแทบไม่ละสายตาจากหน้ารั้วบ้าน เขาทั้งคิดถึงและเป็นห่วงนางมากจริง ๆ“เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง วันนี้มีใครมารังแกเจ้าหรือไม่” เขาเปลี่ยนเรื่องถามขึ้นหยางฉิงเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าหลี่เซิงเริ่มอารมณ์ดีขึ้นแล้ว นางจึงยิ้มกว้างก่อนจะเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่พบเจอในวันนี้ให้เขาฟังเมื่อพูดถึงเรื่องขายของ นางก็ถูกหลี่เซิงดุเรื่องขายของถูกเกินไป ความจริงแล้วนางก็คิดว่าขายถูกจริง แต่นางมีแผนการของตัวเองอยู่ ครั้งหน้าหากนำผลไม้อย่างอื่นไปขาย นางก็จะไม่ตั้งราคาถูกเช่นนี้อีกแล้ว“ทำไมท่านไม่นั่งรอในบ้านล่ะ แล้วท่านกินข้าวหรือยัง” นา
ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ ตอนที่ 25 เฝ้ารอ
หม่าฉินเหยาได้ยินเช่นนั้น นางจึงร้องออกมาด้วยความโมโห หน้าตาของนางบิดเบี้ยวด้วยความแค้น “จับมันมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” เสียงร้องโวยวายเรียกให้ผู้คนที่อยู่ในโรงเตี๊ยมต่างวิ่งเข้ามาดูหยางฉิงใช้จังหวะที่ผู้คุ้มกันวิ่งเข้ามา นางหลบไปด้านหลังฉากกั้น แล้วก็เข้าไปในมิติทันทีผู้คุ้มกันใช้ดาบยาวฟันฉากกั้นนั้นขาดออกจากกัน พวกเขาต่างเห็นว่าผู้หญิงนางนั้นเข้ามาหลบในนี้ แต่ตอนนี้ไม่มีใครเลยสักคนเดียว พวกเขาต่างตื่นตกใจกับภาพที่พบเห็น“พวกเจ้าทำอะไร? รีบจับตัวของมันมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” หม่าฉินเหยามองไปทางฉากกั้นด้วยความตกใจเช่นกัน นางเริ่มสงสัยว่านางอาจไปล่วงเกินใครบางคนแล้ว ใจของนางทั้งเป็นกังวลและกลัวผู้คุ้มกันทั้งห้าต่างหาในห้องพักโรงเตี๊ยมที่หญิงคนนั้นหายไปจนทั่วก็ไม่พบเจอสิ่งใด เมื่อเห็นคนเริ่มเข้ามามากขึ้น เพื่อไม่ให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของคุณหนู พวกเขาจึงต้องส่งคุณหนูและบ่าวรับใช้กลับจวนไปเสียก่อนก่อนกลับจวน หม่าฉินเหยาสั่งให้คนของนางตามหาหญิงคนนั้นให้พบให้ได้ แต่ห้ามฆ่าหญิงคนนั้นเด็ดขาด ถ้าเป็นอย่างที่นางพูดจริง ภายในอีกเจ็ดวัน นางต้องกลับมาทรมานกับอาการปวดที่เป็นอยู่อีกครั้ง นางไม่น่าทำผิดพล
ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ ตอนที่ 24 รักษา
คุณหนูกับบ่าวรับใช้ต่างมองหน้ากันและเดินเข้าไปในโรงเตี้ยมจันทร์หยก เสี่ยวเอ้อร์ออกมาต้อนรับที่หน้าประตู“คุณหนูหม่าห้องส่วนตัวที่ท่านจองไว้ เชิญทางนี้ขอรับ” เสี่ยวเอ้อร์โค้งตัวและเดินนำคุณหนูหม่าฉินเหยาเข้าไปที่ห้องส่วนตัว เขาเห็นคุณหนูนั่งลงแล้วจึงเอ่ยถามออกไป“คุณหนูหม่าจะรับอาหารเลยหรือไม่ขอรับ?” เขายืนก้มหน้ารอฟังคำสั่งของคุณหนูหม่าอย่างตั้งใจหม่าฉินเหยานั่งลงตรงที่ประจำ ส่วนทั้งสองคนยังยืนอยู่ด้านข้าง “ข้าเอาอาหารขึ้นชื่อของที่นี่มาห้าอย่าง”“ได้ขอรับ คุณหนู” เสี่ยวเอ้อร์รับคำสั่งแล้วรีบเดินออกไปสั่งอาหารตามที่คุณหนูต้องการหยางฉิงยืนรออยู่เงียบ ๆ ไม่มีใครพูดอะไรในห้องนั้น เธอจึงไม่พูดอะไรเช่นกัน รอไม่นานนัก อาหารก็ถูกนำเข้ามาวางบนโต๊ะ ดูน่ากิน ‘ข้าก็เริ่มหิวแล้วสิ ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่น่า’ หยางฉิงคิดกับตัวเองหม่าฉินเหยาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครเข้ามากวนใจนางแล้ว ก็หันไปมองทางหญิงแปลกหน้าที่อ้างตัวว่าเป็นหมอ อาการปวดที่นางเป็นเริ่มกลับมาเจ็บปวดอีกครั้ง “เจ้าเข้ามานั่งใกล้ ๆ ข้า ให้ข้ามองหน้าเจ้าให้ชัด”หยางฉิงได้ยินเช่นนั้น จึงปฏิเสธออกไป “ข้าคงให้ท่านดูหน้าของข้าไม่ได้ แต่ถ้าท่านไ
ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ ตอนที่ 23 ลูกค้ารายใหญ่
จากนั้นหยางฉิงเดินเข้ามาในร้านขายผ้า ที่ตกแต่งด้วยผ้าโปร่งหลากสีสัน ดูสวยงามยิ่งนัก ร้านผ้าแห่งนี้มีเสื้อผ้าให้เลือกมากมาย ผู้คนในร้านส่วนใหญ่เป็นหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าคุณหนู ต่างกำลังเลือกซื้อผ้ากันอย่างเพลิดเพลินเมื่อลูกจ้างในร้านเห็นนางเดินเข้ามา เพียงแค่กวาดตามองขึ้นลงครั้งหนึ่ง ก่อนจะละสายตาไป ไม่ได้สนใจนางอีกนางเลือกผ้าสำหรับหลี่เซิงมาสองผืน เป็นผ้าเนื้อเงาเรียบลื่น คิดว่าเมื่อเขาสวมใส่คงจะสบายตัวไม่น้อย เมื่อนึกภาพเขาใส่แล้ว คงดูดีน่าดูหยางฉิงมองหาลูกจ้างในร้าน ก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกล“ข้าสนใจผ้าผืนนี้ ราคาเท่าไหร่?” นางเอื้อมมือจับเนื้อผ้า ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งถูกใจ น่าจะเป็นผ้าไหมอย่างดีลูกจ้างคนนั้นมองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า นางสวมชุดธรรมดา ไม่ได้ใช้ผ้าชั้นดีอะไร ดูก็รู้ว่าเป็นเพียงหญิงชาวบ้านที่พอมีเงินเล็กน้อยแล้วอยากได้ของดีจากร้านนี้“เจ้ามีปัญญาจ่ายหรือ? ผ้าผืนนี้ราคาหนึ่งตำลึงทอง” นางกล่าวพลางยกมุมปากยิ้มเย้ย มองดูท่าทางตกใจของหญิงสาวตรงหน้าหยางฉิงได้ฟังราคา ก็ตกใจไม่น้อย ทำไมผ้าถึงแพงเช่นนี้! นางคิดว่าอย่างมากก็แค่ไม่กี่ตำลึงเงินเท่านั้
ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ ตอนที่ 22 หาเงิน
ชาวบ้านที่นั่งขายของอยู่บริเวณนั้นต่างมองมาที่นาง ว่านางจะขายสิ่งใด เมื่อเห็นว่านางขายสิ่งที่ไม่เหมือนกับพวกเขา ชาวบ้านเหล่านั้นก็หมดความสนใจไป“ถ้าอย่างนั้น ข้าไปก่อน อย่าลืมที่ข้าบอก กลับมาให้ทันเวลา” หลี่ห้าวเตือนหยางฉิงอีกครั้ง“ข้าจะไปให้ทันเวลาแน่นอน” นางลาท่านหลี่ห้าว และนั่งอยู่ข้างแตงโมลูกใหญ่ของนาง ‘แล้วข้าจะขายมันยังไงล่ะที่นี่? ข้าไม่เคยขายของมาก่อนเลย’ นางสังเกตวิธีการขายของคนอื่นที่อยู่บริเวณนั้น แต่ละคนก็มีวิธีการไม่เหมือนกัน นางจึงตั้งใจร้องเรียกขายของเหมือนคนอื่นบ้าง“แตงโมจ้า ๆ แตงโมลูกใหญ่ เนื้อหวาน ราคาไม่แพงจ้า!” นางตะโกนร้องขายของตามคนอื่น อาจด้วยเสียงที่ดังเกินไป เสียงของนางมีความไพเราะ จึงทำให้คนอื่นหันมามองทางนางเป็นตาเดียวกัน...หยางฉิงเงียบเสียงลงและมองดูผู้คนที่หันมาทางนาง ‘นี่นางร้องเสียงดังไปหรือเปล่า’ นางจึงเปลี่ยนเป็นร้องเรียกขายของด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิมเล็กน้อย“เจ้าขายแตงโมเช่นไร?”หยางฉิงมีลูกค้าคนแรกเดินเข้ามาถาม เป็นหญิงสาวที่ยังดูอายุน้อย ใส่เสื้อผ้าดูดี แต่ในมือของนางมีตะกร้าใส่ของหลายอย่าง ดูท่าทางน่าจะเป็นบ่าวของตระกูลใดตระกูลหนึ่ง“ข้าถามเจ
ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ ตอนที่ 21 เข้าเมือง
หลี่เซิงนอนหลับตาอยู่บนเก้าอี้ เขารู้สึกว่ามีใครเอาผ้ามาห่มให้เขา เขาลืมตาขึ้นข้างหนึ่งก็เห็นหยางฉิงกำลังเดินออกไปพอดี เขาจับหมอนที่อยู่ข้างตัวและมองดูนางเดินไปดูผลไม้ในสวนตรงหน้า เสียงนกร้องขับขานเบา ๆ ลมพัดเอื่อย ๆ ทำให้หนังตาของเขาหนักและไม่สามารถต้านทานได้ เขาหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้หยางฉิงเดินเลือกแตงโมที่สุกจนได้ที่แล้ว นางตัดและเก็บไว้ในคอนโดของเธอ ตอนนี้ในคอนโดมีแต่ลูกแตงโมเต็มไปหมด นางเหลือไว้ไม่กี่ลูกเท่านั้น เพราะไม่อยากขนไปเยอะ กลัวผู้คนจะสงสัย เธอจะค่อย ๆ เอามันออกมาเติมเรื่อย ๆ เวลาขายเพื่อไม่ให้ใครรู้เวลาผ่านไปอีกสองวัน นางได้นัดท่านลุงหลี่ห้าวสามีของป้าหลี่จือ ให้มารับของขึ้นเกวียนวัวในวันนี้ นางต้องไปตั้งแต่ยามเหม่า หรือช่วงตีห้าถึงเจ็ดโมงเช้าของโลกเดิม ตอนนี้หลี่เซิงเดินได้คล่องแล้ว ร่างกายของเขาแข็งแรงกว่าแต่ก่อนมาก แต่นางก็ไม่อยากให้เขาเดินไปไหนไกล ตอนนี้เขาสามารถทิ้งน้ำหนักที่เท้าขวาได้บ้างแล้วนางเดินเข้าไปในห้องหลี่เซิงและเห็นเขานั่งอยู่ข้างเตียงนอน “ท่านลุงหลี่ห้าวคงใกล้มาแล้ว ข้าทำอาหารเอาไว้ให้ท่านบนโต๊ะในครัว แล้วข้าจะรีบกลับมา”หลี่เซิงเงยหน้ามองไปที่หยางฉิง
บางทีคุณอาจจะชอบ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม
เย่ชิงขวง88.7K viewsชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!
ซีไซต์16.0K viewsทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง
จี้เวยเวย388.6K viewsเกิดใหม่เป็นคุณหนูไร้ค่าพร้อมมิติบ้านสวน
ต้าซินซิน28.3K viewsเมื่อข้าทะลุมิติมาเป็นนางร้ายผู้ประสบภัย
องค์หญิงโนเนม1.2K viewsฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ
พิมพ์สีทอง6.1K viewsวสันต์ในห้วงฝัน
อิ่น เยว่3.6K viewsฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา
อันเข่อซิง1.2K views
