All Chapters of ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ: Chapter 41 - Chapter 50

“สิ่งนี้คือมะพร้าวที่เจ้าพูดถึงหรือ?” นางพินิจพิเคราะห์สิ่งที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง“ใช่เจ้าค่ะ นายหญิง บ่าวได้ผ่ามะพร้าวแล้วแยกน้ำกับเนื้อออกมาให้เจ้าค่ะ” หนี่เซียงกล่าว นางได้นำน้ำมะพร้าวไปแช่ในห้องเย็นก่อนจะนำมาให้หนานเหม่ยหลิงหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ รสชาติแรกที่สัมผัสปลายลิ้นนั้นช่างหวานละมุน หอมสดชื่นจนทำให้นางไม่อยากวางแก้วลง นางดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว จากนั้นจึงหยิบเนื้อมะพร้าวขึ้นมาลองลิ้ม เนื้อของมันหวานมัน เนียนนุ่มราวกับของวิเศษที่นางไม่เคยได้ลิ้มรสที่ไหนมาก่อน มันช่างอร่อยยิ่งนัก จนนางเผลอกินไปเรื่อย ๆ ไม่อาจหยุดได้ในใจของหนานเหม่ยหลิงพลันนึกถึงท่านพี่ของนาง เขาเองก็มีอาการนอนไม่หลับเช่นเดียวกัน หากได้ลองลิ้มรสมะพร้าวนี้ก็คงดีไม่น้อยหนี่เซียงมองดูนายหญิงรับประทานอย่างเพลิดเพลิน สังเกตจากสีหน้าก็รู้ว่านางชื่นชอบผลไม้ชนิดนี้มาก ‘โชคดีจริง ๆ ที่ข้าซื้อมะพร้าวมาเยอะ’หนานเหม่ยหลิงวางถ้วยเนื้อมะพร้าวลง ก่อนเอ่ยถามบ่าวรับใช้ของนาง “เจ้าซื้อผลไม้นี้มามากน้อยเพียงใด?”“บ่าวซื้อมาทั้งหมด ยี่สิบลูกเจ้าค่ะ”“ดี ถ้าคืนนี้ข้านอนหลับสนิท พรุ่งนี้เจ้าเอามะพร้าวนี้ไปให้ท่านพี่ของข้าด้วย” นางก

ที่จริงนางมีรองเท้าของน้องชายอยู่ในห้องด้วย นางอยากเอาไปให้หลี่เซิงลองใส่ แต่ก็คิดว่าคงดูแปลกเกินไป แถมในตู้เสื้อผ้าของนางยังมีข้าวของเครื่องใช้ของผู้ชายอยู่หลายอย่าง เพราะน้องชายมักมาอาศัยที่คอนโดของนางเป็นบางครั้ง หยางฉิงจึงยังไม่ได้เก็บของพวกนั้นออกไป‘ถ้าใส่รองเท้าแบบอื่น คงจะปวดเท้าแน่ ๆ’ นางคิด ก่อนจะเลือกใส่รองเท้ากีฬาแทน จากนั้นก็สวมเสื้อสีน้ำตาลกับกางเกงขายาวที่ปิดเท้าเพื่อป้องกันไม่ให้หลี่เซิงมองเห็นเมื่อเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว นางก็จัดเตรียมอาหาร นางเลือกมาม่าเป็นเสบียงและพกเนื้อหมูใส่ไว้ เมื่อต้มน้ำจนเดือด นางก็เก็บทุกอย่างไว้ในมิติ รอขึ้นไปบนเขาแล้วค่อยนำออกมากินเมื่อทุกอย่างพร้อม นางก็เดินออกไปหาหลี่เซิงที่นั่งรออยู่หน้าบ้าน“ข้าพร้อมแล้ว เราต้องเอาตะกร้าไปไหม?” นางถาม เพราะมีมิติอยู่แล้ว นางจึงคิดว่าไม่จำเป็นต้องพกตะกร้าไป“เจ้าเอาไปเถอะ คนอื่นเห็นจะได้ไม่สงสัย” หลี่เซิงตอบ เพราะทางขึ้นเขายังต้องผ่านบ้านเรือนของชาวบ้านอยู่บ้างหยางฉิงคิดตามแล้วเห็นด้วย นางจึงเดินกลับไปหยิบตะกร้ามาสะพายไว้บนหลัง แต่พอเดินเข้าไปใกล้หลี่เซิง เขากลับแย่งตะกร้าไปแบกเอง“ถ้าอย่างนั้นเรารีบไป

หยางฉิงรับรู้ได้ว่าพวกเขาใกล้ถึงจุดหมายแล้ว นางรู้สึกว่ามือของตนเองเริ่มเปล่งแสงสีเขียวเรืองรองออกมา เป็นแสงที่มีเพียงนางเท่านั้นที่รับรู้ได้ ‘ข้างหน้าต้องมีบางสิ่งอยู่อย่างแน่นอน’ นางคิดพลางกวาดตามองไปทั่วบริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งตระหง่าน นางมองเห็นดอกไม้สีขาวปนเขียวอ่อนเป็นช่อบริเวณยอด ลำต้นสูงประมาณสองฉื่อ (ราวหกสิบเซนติเมตร) มีใบย่อย ๆ ประมาณสามถึงห้าใบ นอกจากนี้ยังมีผลสีแดงลูกเล็ก ๆ อยู่ประมาณห้าผล เมื่อพินิจดูอย่างละเอียด นางก็จำได้ว่าพืชชนิดนี้คือ โสมคน!“หลี่เซิง! นั่นมันโสมคนใช่หรือไม่?” นางร้องบอกเขาด้วยความตื่นเต้นดีใจ เพราะที่ผ่านมา นางเคยเห็นต้นโสมคนแค่ในหนังสือเท่านั้นหลี่เซิงเพ่งมองอย่างละเอียด และพบว่ามันเป็นโสมคนจริง ๆ แถมยังเป็นต้นที่โตเต็มวัยแล้วอีกด้วย จากที่เขาสังเกตเห็น มีต้นโสมคนขึ้นอยู่ประมาณสามต้น และแต่ละต้นก็มีผลสีแดงซึ่งสามารถนำไปขยายพันธุ์ได้ แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถปลูกมันให้เติบโตขึ้นมาได้ อย่างไรก็ตาม ถ้าเป็นหยางฉิง เขาคิดว่านางน่าจะทำได้“เจ้าพูดถูกแล้ว พวกมันคือโสมคนที่โตเต็มวัย ผลสีแดงเหล่านี้สามารถนำไปขยายพันธุ์ได้ ทุกส่วนของมันสามารถใ

“พวกเจ้ามีเรื่องอะไร ถึงมาหาข้าเวลานี้” ฉินอ๋องพูดเสียงห้วน พลางคิดในใจว่า ‘ช่างมาขัดความสุขของข้าจริง ๆ’“ข้าน้อยมีเรื่องที่ท่านฉินอ๋องมอบหมายให้ไปทำมารายงานขอรับ” ชายที่มีไฝใต้ตาเอ่ยขึ้นฉินอ๋องนิ่งฟังเงียบ ๆ มือยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบ ผมยาวสยายอยู่ด้านหลัง รับกับใบหน้าคมคายแต่แฝงความเจ้าเล่ห์ ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้กับเขามากขึ้นไปอีก หญิงสาวทั้งสองนางที่ยืนอยู่ด้านข้างเหลือบมองเขาด้วยสายตาหลงใหล“แล้วอย่างไร” ฉินอ๋องเอ่ยถาม พลางหมุนแก้วชาในมือเล่น“คือว่า… ข้าน้อยได้ตามล่าเพื่อนำลูกแมวป่าและลูกหมาป่าที่มีขนสีขาวสนิทมาให้ท่านฉินอ๋องแล้วขอรับ แต่…” ชายที่มีไฝใต้ตาลังเล ก่อนจะหันไปสะกิดเพื่อนให้พูดต่อฉินอ๋องปรายตามองทั้งสองคน คล้ายต้องการคำตอบโดยเร็วชายที่มีผ้าปิดตาข้างหนึ่งจึงจำใจพูดออกมาแทน “ข้าน้อยแบ่งกันไล่ล่าแม่แมวป่ากับแม่หมาป่าไปคนละทาง และได้เอาลูกของพวกมันไปซ่อนไว้ที่กอไผ่ขอรับ ข้าน้อยตามล่าแม่ของมันได้ไม่นานนัก แต่เมื่อย้อนกลับไป ลูกของพวกมันก็หายไปเสียแล้ว… แถมต้นโสมคนก็ถูกขโมยไปด้วยเช่นกัน” เขารายงานด้วยเสียงเบาลงเรื่อย ๆฉินอ๋องได้ยินเช่นนั้น อารมณ์ก็พลุ่งพล่านขึ้นทันที! เขาเขวี้

ชายชราพยักหน้าพลางตอบ “ที่จริงข้ามักจะขายแพะ ลูกไก่ และลูกเป็ดเท่านั้น แต่ช่วงนี้ข้าป่วยหนัก จึงจำเป็นต้องนำแม่วัวออกมาขาย แต่ไม่ต้องกังวล พอแม่วัวตัวนี้คลอดลูกแล้ว มันก็จะกลับมาแข็งแรงดังเดิม เพราะมันเป็นแม่วัวรูปร่างใหญ่ อีกประมาณห้าเดือนมันจึงจะคลอด และในช่วงเวลานี้มันยังสามารถลากเกวียนได้ แม้ว่าจะตั้งท้องก็ตาม” เขารีบพูดอย่างกระตือรือร้น ด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะไม่ซื้อวัวของเขาหยางฉิงหันไปถามความเห็นหลี่เซิง นางไม่เชี่ยวชาญเรื่องการดูสัตว์นัก“ข้าว่าก็ดีนะ ราคานี้ไม่แพง และแม่วัวตัวนี้ก็ตัวใหญ่มาก หากมันคลอดลูกแล้ว เราก็จะมีน้ำนมวัวไว้ดื่มกินอีกด้วย ถือว่าเป็นโชคดีของเรา” หลี่เซิงกล่าว เขาคิดว่าแม่วัวตัวนี้ยังสามารถสร้างรายได้ให้พวกเขาในอนาคตเมื่อหลี่เซิงเห็นด้วยกับนาง หยางฉิงจึงตัดสินใจซื้อแม่วัวตัวนี้ นางจึงเอ่ยถามชายชราต่อ“ท่านตา ข้าสนใจแม่วัวของท่าน ไม่ทราบว่าที่บ้านของท่านมีแม่แพะขายหรือไม่?” เผื่อว่านางจะได้ซื้อมาพร้อมกันชายชราได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มกว้าง เขาดีใจที่หญิงสาวสนใจซื้อวัวของเขา ที่บ้านของเขามีแม่แพะอยู่พอดีจึงรีบตอบ“มี บ้านข้ามีแม่แพะอยู่หลายตัว แต่ว่าวันนี้ข้าไม่ไ