Lahat ng Kabanata ng ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ: Kabanata 11 - Kabanata 20

หลี่เซิงนอนมองนางอยู่ จึงเห็นนางเดินเข้ามาหาเขา “เจ้าอยากปลูกสิ่งใด?”“ข้าอยากปลูกแตงโมนะ ที่นี่มีเมล็ดแตงโมหรือไม่” พูดถึงผลแตงโมแล้วก็รู้สึกอยากกินขึ้นมา“ถ้าเจ้าอยากได้เมล็ดผลไม้ชนิดนั้นต้องเข้าไปซื้อในเมือง ที่เราอยู่ไม่ค่อยมีใครได้ปลูกผลไม้ชนิดนี้กัน เพราะมันปลูกยาก มีแค่คนมีเงินเท่านั้นถึงจะได้กินพวกมัน ข้าก็ยังไม่เคยได้กินเลยสักครั้งเดียว‘ที่นี่เมล็ดแตงโมหายากขนาดนี้เลยหรือ’ “ข้าจะเข้าไปในเมืองได้เช่นไรกัน ข้ายังต้องดูแลท่านอยู่ ข้าไม่กล้าไปคนเดียวหรอกนะ” นางก็อยากเข้าไปดูตลาดในเมืองหลวงอยู่เหมือนกันแต่ก็ยังเป็นห่วงหลี่เซิงหมู่บ้านที่นางอยู่นี้ชื่อหมู่บ้านอันเหอ เป็นหมู่บ้านที่อยู่ไม่ห่างไกลจากเมืองหลวงเท่าไหร่นัก จึงสามารถเดินทางเอาของไปขายในเมืองหลวงได้ แต่การเดินทางนั้นต้องใช้รถเกวียนวัวหรือเกวียนม้าเท่านั้น บางคนใช้ลาลากแทนก็มี“ถ้าอย่างนั้น เจ้าไปถามที่บ้านของผู้ใหญ่บ้าน เผื่อจะมีของที่เจ้าอยากได้ ลูกชายของผู้ใหญ่บ้านเขาขายของเดินทางไปหลายพื้นที่ ถ้าโชคดีอาจได้พบสิ่งของแปลก ๆ ที่เขานำมาจากที่อื่นก็ได้”นางได้ฟังที่หลี่เซิงพูดก็ตาลุกวาว นางอยากไปที่บ้านผู้ใหญ่บ้านเสียแล้ว

หยางฉิงยิ้มเย็นในใจ ‘สิ่งที่ข้าทำไว้คงออกฤทธิ์แล้วสินะ’ นางกล่าวเสียงเรียบ “ท่านแม่กล่าวหาอะไรข้ากัน? คนที่ควรจ่ายเงินควรเป็นท่านแม่มากกว่า เพราะลูกสาวสุดที่รักของท่านแม่มาทำร้ายข้าถึงหน้าบ้าน จนปากข้ามีเลือดออก หน้าข้าก็มีรอยแดงจากนิ้วมือของลูกท่าน ชาวบ้านทุกคนเห็นกันทั่ว ว่าใครเป็นฝ่ายถูกกระทำ”จางเฟิงโต้กลับด้วยความโมโห “เจ้าเป็นลูกสะใภ้ ไม่ว่าลูกหรือครอบครัวแม่สามีจะทำอะไรกับเจ้าก็ได้ทั้งนั้น! ตั้งแต่วันที่ลูกข้าตบตีกับเจ้า นางก็เจ็บท้องอย่างหนัก! ถ้าไม่ใช่เจ้าทำ แล้วใครจะทำ!”หลี่เซิงที่ฟังสองคนทะเลาะกัน รู้สึกปวดหัวหนักขึ้น เขาคิดในใจว่าทำไมแม่ของเขาถึงได้เป็นแบบนี้ ทั้งที่เขายอมแยกบ้าน ยอมยกเงินทั้งหมดที่เขามีให้แม่ เพื่อแลกกับที่ดินผืนนี้เพียงอย่างเดียว และเขาก็ไม่เคยไปรบกวนบ้านหลักเลยแม้แต่ครั้งเดียว“ท่านแม่มาที่นี่ ท่านพ่อรู้หรือไม่? ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูชาวบ้าน ท่านแม่คิดว่าจะหาใครมาแต่งงานให้พี่หลี่เจิงได้อีกหรือ? ท่านแม่ลองคิดดูให้ดี ถ้าไม่อยากโดนท่านพ่อว่า” เขาเอาท่านพ่อมาอ้าง เพราะรู้ว่าท่านแม่กลัวท่านพ่อที่สุดจางเฟิงได้ฟังที่หลี่เซิงพูด นางก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ถ้าชาวบ้า

หยางฉิงมองภาพมหัศจรรย์ตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น ตัวสั่นด้วยความดีใจ นางเผลอร้องออกมาว่า “ว้าว! ขอบคุณสวรรค์ที่ไม่ทอดทิ้งฉัน!” นางเริ่มเห็นทางที่จะหาเงินได้แล้วหยางฉิงเก็บผลแตงโมที่โตสมบูรณ์สิบกว่าลูกกลับเข้าไปเก็บไว้ในคอนโด แต่ก็ยังไม่ได้เร่งให้ต้นที่เหลือออกผลเพิ่ม นางเดินกลับเข้าบ้านด้วยความรู้สึกอารมณ์ดีเมื่อกลับเข้ามาในบ้าน นางนึกอยากลองอะไรบางอย่างกับหลี่เซิง นางเดินไปที่ห้องนอนของเขา เคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป หลี่เซิงหันมามองนางด้วยความสงสัย วันนี้นางดูเปลี่ยนไป นางยิ้มให้เขาเหมือนมีแผนการอะไรบางอย่าง ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยไว้ใจ…“ตอนนี้ขาของท่านเป็นอย่างไรบ้าง ยังเจ็บอยู่หรือไม่?” หยางฉิงพูดพลางเดินไปนั่งข้างเตียงของเขา นางยิ้มก่อนจะเอามือจับที่แผล “ข้าขอดูแผลของท่านหน่อยนะ”ยังไม่ทันให้หลี่เซิงตอบ นางก็จับแผลของเขาพร้อมตั้งจิตอธิษฐานในใจว่า ‘ขอให้เส้นเอ็นที่ขาดของเขากลับมาต่อกันอีกครั้ง’ ...หลังจากที่หยางฉิงจับแผลตรงขาของหลี่เซิง เขาก็รู้สึกปวดขาอย่างรุนแรง ราวกับถูกดึงด้วยแรงมหาศาล“อือ!” เขาครางออกมาด้วยความเจ็บปวด “ทำไมมันปวดแบบนี้…” เหงื่อเริ่มผุดขึ้นเต็มใบหน้า ใบหน้าของเขาซ

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน เสียงของชายหนุ่มอีกคนก็ดังขึ้นจากในบ้าน “ท่านพ่อ ใครมาหรือ?” เขาเอ่ยถามขณะเดินออกมาดู เมื่อเห็นว่าบิดาออกมาข้างนอกนานแล้ว“ภรรยาของหลี่เซิงมาหาเรา นางอยากจ้างพวกเราไปถางหญ้าในไร่”ชายหนุ่มที่เดินออกมาคือหลี่เค่อ เขามีรูปร่างผอมสูง หน้าตาของเขาไม่แตกต่างจากหลี่เสี่ยพ่อของเขาเท่าไหร่นัก ดูอายุน้อยกว่าเธอมากหลี่เค่อมองหยางฉิงก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแปลกใจ “อ้าว พี่หยางฉิงเองหรือ? ข้าประหลาดใจมากที่เห็นท่านมาที่นี่”หยางฉิงรู้ว่าหลี่เค่อไม่ค่อยชอบนางเท่าไร เพราะคิดว่านางไม่ค่อยดูแลพี่ชายของเขา “ข้ามาที่นี่แปลกมากหรือ?” นางถามกลับ รู้สึกว่าใคร ๆ ก็ชอบพูดกับนางเช่นนี้“ข้าคิดว่าท่านชอบอยู่บ้านเสียอีก เพราะข้าก็ไม่ค่อยพบเห็นท่านเท่าไร” หลี่เค่อพูดตามความจริงหยางฉิงฟังแล้วรู้สึกเหมือนหลี่เค่อพูดประชด แต่นางก็เข้าใจดีว่าคงไม่มีใครไว้ใจนางเพียงแค่พบกันครั้งแรก “ต่อไปนี้ เจ้าคงต้องแปลกใจกับข้าอีกหลายเรื่องเลยละ” นางตอบอย่างมีนัย เพราะนางตั้งใจจะให้พ่อของเขาทำงานให้เสร็จสิ้นจากที่เห็นผลงานของเขาที่วางอยู่เต็มไปหมดหยางฉิงไม่ได้พูดต่อกับหลี่เค่อ เพราะนางยังมีเรื่องสำคัญที่ต

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนนับตั้งแต่นางได้ทะลุมิติเข้ามายังยุคนี้ ตอนนี้แผลของหลี่เซิงหายดีแล้ว สวนหลังบ้านนางปลูกผักจนเต็มไร่ ข้างหน้าต่างของหลี่เซิงก็ปลูกดอกไม้ไว้ ส่วนหน้าต่างห้องของนางก็ปลูกดอกไม้เหมือนกัน สำหรับผลไม้ นางปลูกตามแนวรั้วบ้านเพราะต้องการให้มันโตและบดบังคนภายนอกวันหนึ่งน้าหลี่เสี่ยได้นำไม้พยุงเดินมาให้นาง เขายังนำของบางส่วนไปเสนอขายในเมือง ซึ่งราคาที่ขายได้ดีกว่าที่นางคิด ไม้พยุงเดินหนึ่งอันสามารถขายได้ถึงหนึ่งก่วน ตอนนี้ที่บ้านของน้าหลี่เสี่ยก็ได้จ้างคนมาช่วยทำงานหลายคนวันนี้หยางฉิงได้นำไม้ช่วยพยุงเดินมาให้หลี่เซิง เพื่อสอนให้เขาเดินครั้งแรก“หลี่เซิง ท่านทำอะไรอยู่?” หยางฉิงเดินเข้าไปในห้องของเขาและเห็นว่าเขากำลังเหล่าไม้ไผ่เพื่อทำที่เลื้อยให้ดอกกุหลาบ ซึ่งเป็นสิ่งที่นางขอให้เขาทำ“เจ้ามาพอดี ข้าทำสิ่งที่เจ้าขอเสร็จแล้ว แล้วเจ้ามีสิ่งใดมาให้ข้าด้วยหรือ?” เขามองไปที่ด้านหลังของนางและเห็นว่ามีสิ่งของบางอย่างซ่อนไว้“วันนี้ข้าจะมาพาท่านเดิน ตอนนี้ท่านควรฝึกการลุกเดินได้แล้ว และนี่คือไม้พยุงเดิน ข้าทำมาเพื่อท่าน” หยางฉิงเดินไปยื่นไม้ให้เขาดูใกล้ ๆหลี่เซิงจับไม้ที่นางบอกและ