Semua Bab ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ: Bab 51 - Bab 60

“แล้วท่านตาเอาแม่แพะมาขายให้ข้า จะไม่เป็นไรหรือ” นางสงสัย เพราะท่านตาไม่ค่อยเลี้ยงสัตว์ตัวใหญ่ แม่แพะตัวนี้ต้องสำคัญกับเขามากแน่ ๆ“ไม่เป็นไร ข้ายังมีแม่แพะอยู่หลายตัว มาดูตัวนี้ก่อน ใช้ได้หรือไม่” โจวเฉียวพาทั้งสองไปยังรั้วที่ขังแม่แพะไว้หยางฉิงมองแม่แพะตัวอวบที่ดูสมบูรณ์กว่าคนเลี้ยงเสียอีก "ท่านตาจะขายให้พวกข้าเท่าไร" นางคิดว่าแม่แพะที่อ้วนถ้วนสมบูรณ์เช่นนี้ หากขายสองตำลึงทองก็ถือว่าสมเหตุสมผล เพราะทั้งเนื้อและนมแพะล้วนมีมูลค่าสูง“ข้าเห็นว่าพวกเจ้าเป็นคนดี แม่แพะตัวนี้ข้าขายให้เพียงหนึ่งตำลึงทองเท่านั้น” โจวเฉียวตอบ เขาไม่เสียดายแม่แพะ แต่กลับรู้สึกว่าการได้พบเจอคนดี ๆ สักคนในชีวิตนั้นเป็นเรื่องยากกว่าหยางฉิงหันไปขอความเห็นจากหลี่เซิง ว่าควรซื้อดีหรือไม่ นางคิดว่าราคานี้ถูกเกินไป "หลี่เซิง ท่านคิดว่าอย่างไร" นางเกรงใจท่านตาอยู่มาก ท่านกำลังป่วยแทนที่จะขายในราคาถูก ท่านควรเก็บเงินเอาไว้ใช้จ่ายยามจำเป็นมากกว่า“ในเมื่อท่านตาใจดีกับเราเช่นนี้ เราก็รับไว้เถอะ ไม่ใช่ว่าเจ้ามีของจะให้ท่านอยู่แล้วหรือ” หลี่เซิงเอ่ยขึ้น เขารู้ว่านางตั้งใจจะช่วยรักษาท่านตาผู้นี้หลี่เซิงช่างรู้ใจนางเสียจร

“ข้าเตรียมอาหารและเงินเล็กน้อยไว้ให้ท่านใช้ในยามจำเป็น นอกจากนี้ อย่าลืมพกยาที่ข้าให้ไปด้วย หากท่านรู้สึกเหนื่อย น้ำในกระบอกนี้เพียงจิบเล็กน้อยก็สามารถช่วยฟื้นฟูกำลังของท่านได้ และนี่คือสร้อยนำโชคที่ข้าทำขึ้นเพื่อท่าน อย่าลืมใส่ติดตัวตลอดเวลา อย่าปล่อยให้ตนเองต้องเผชิญอันตรายลำพัง ท่านอย่าลืมว่าข้ายังรอท่านอยู่ที่บ้าน” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความเป็นห่วงหลี่เซิงรับสร้อยคอจากนาง มันมีลักษณะแปลกตา เป็นลูกกลม ๆ สีแดงที่ด้านในหมุนไปมาอย่างลึกลับ เขานำมันสวมไว้ที่คอ ก่อนพยักหน้ารับคำ “ข้ารู้แล้ว ข้าจะกลับมาอย่างปลอดภัย”กล่าวอำลาหยางฉิงเสร็จแล้ว หลี่เซิงจึงก้าวออกจากบ้านไป...ขณะมองตามแผ่นหลังของหลี่เซิงที่ค่อย ๆ ไกลออกไป หยางฉิงก็ปิดบ้านให้เรียบร้อย นางเตรียมตัวเดินทางเช่นกัน ภายในมิติของนางมีสิ่งของจำเป็นพร้อมสรรพ นางแต่งกายด้วยชุดสีดำ ข้างในเป็นกางเกง ส่วนด้านนอกเป็นกระโปรงที่ช่วยให้เคลื่อนไหวสะดวก เสื้อแขนยาวสีดำเชื่อมต่อกับกระโปรง ทำให้นางคล่องตัวขณะเดินป่า และที่คอของนาง... มีเข็มทิศติดตามอยู่หนึ่งอัน...หยางฉิงรอจนกระทั่งหลี่เซิงเดินลับสายตา ก่อนค่อย ๆ ก้าวตามไปอย่างร

เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองอีกครั้ง พระจันทร์ก็เคลื่อนเลยปล่องไปกว่าครึ่งแล้ว‘ข้าต้องรีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!’หลังจากเก็บของสำคัญไว้กับตัวเรียบร้อยแล้ว หลี่เซิงก็แอบย่องออกจากห้อง เขาเห็นว่าบริเวณหน้าปากถ้ำ ทหารของฝ่ายตนเริ่มเข้าปะทะกับศัตรูด้านในแล้ว เขาใช้จังหวะที่ผู้คนกำลังสับสน หลบซ่อนตัวออกมาระหว่างทาง แม้เขาจะต้องปะทะกับทหารศัตรูอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่ได้ลงมือสังหารพวกเขา เพียงแค่จัดการให้ไม่สามารถสู้ต่อได้ ในที่สุด หลี่เซิงก็หลบออกมานอกถ้ำได้อย่างปลอดภัยแต่ทันทีที่เขาก้าวออกมา เขากลับสัมผัสได้ว่ามีใครบางคนกำลังตามเขามา…“นายท่านขอรับ! มีผู้บุกรุกเข้าไปในถ้ำของเราแล้ว ไม่รู้ว่ามันเอาสิ่งใดออกไปบ้าง ทหารที่เฝ้าประตูถูกฆ่าตายทั้งหมด และตอนนี้คนของท่านแม่ทัพกำลังตรวจค้นและยึดสิ่งของที่เราซ่อนไว้”ชายผู้นั้นรายงานสิ่งที่พบเห็นให้ฉินอ๋องได้รับทราบฉินอ๋องยืนฟังรายงานจากนักฆ่าฝีมือดี พลางจ้องมองไปยังค่ายของตนด้วยสายตาดุดัน เขาสังเกตเห็นเงาคนผู้หนึ่งวิ่งหนีออกมาจากค่าย ดูแตกต่างจากคนอื่น ๆ เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา“เจ้าตามไปจัดการคนผู้นั้น! มันต้องมีของของข้าแน่ ถ้าหาไม่พบ… ก็ฆ่ามันทิ้ง

แม่ทัพหันกลับไป ก่อนจะใช้มีดสั้นขว้างไปยังพุ่มไม้ที่คาดว่ามีมือสังหารซุ่มอยู่หลังจากที่เขาปราบชายชุดดำจนสิ้นชีพ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้น นางรีบปีนลงจากต้นไม้แล้ววิ่งตรงไปยังจุดที่หลี่เซิงตกลงไป แม่ทัพมองดูนางที่กำลังร่ำไห้ราวกับจะขาดใจ พลางรู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยชายหนุ่มเอาไว้ได้เขาเดินไปตรวจดูศพของชายชุดดำที่สังหารเมื่อครู่ เห็นรอยเลือดและร่างไร้วิญญาณที่นอนแน่นิ่ง ‘คนผู้นี้คงเป็นคนของฉินอ๋อง’ แม่ทัพกัดฟันแน่น เป็นความผิดของเขาเอง ที่ต้องให้คนอื่นมาปกป้องตน“หลี่เซิง! ท่านอย่าเป็นอะไรนะ ฮือ!” หยางฉิงคุกเข่าร้องไห้อยู่ริมหน้าผา น้ำตาของนางไหลไม่ขาดสาย‘ถ้าไม่มีเขา ข้าก็อยู่บนโลกนี้ไม่ได้…’ ในใจของนางเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด คำว่า ‘จากลา’ ผุดขึ้นมาในหัว นางอยากกระโจนตามเขาลงไปเสียด้วยซ้ำ…แม่ทัพเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ด้านหลังหญิงสาวที่ปกปิดใบหน้าไว้ ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงรู้สึกผิด“ข้าขอโทษ ที่เป็นต้นเหตุให้คนรักของเจ้าต้องตาย”คำพูดของเขาทำให้หยางฉิงตัวสั่นด้วยความโกรธ นางเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาแดงก่ำ “ท่านอย่ามาพูดเช่นนั้น!” นางกัดฟันกรอด ไม่อาจทนฟังได้ “สามีของข้ายังไม่ตาย

เมื่อนางกวาดตามองจากที่สูง ด้านบนดูไม่สูงมากนัก แต่เมื่อมองลงไปยังเบื้องล่าง นางกลับมองไม่เห็นพื้นดินเลย แสดงว่าหน้าผานี้ลึกมาก โชคดีที่หลี่เซิงตกลงมาในบริเวณนี้หยางฉิงสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างตรงจุดที่หลี่เซิงตกลงมา นางเพิ่งพบว่ามีกระเป๋าใบหนึ่งค้างอยู่ มันเป็นกระเป๋าที่นางเคยทำให้หลี่เซิง ‘หลี่เซิงโยนมันทิ้งไปแล้ว แต่มันกลับมาตกอยู่ตรงนี้เอง’ นางคิด ก่อนจะหยิบมันใส่ในมิติจากนั้นนางเริ่มมองหาสิ่งที่มีค่าเผื่อว่าจะพบของดีติดตัวกลับไปบ้าง นางสังเกตเห็นว่ามีกล้วยไม้ป่าขึ้นอยู่บริเวณหน้าผา มันมีรูปร่างแปลกตาแต่สวยงาม นางตัดสินใจจะนำมันกลับไปปลูกที่บ้านหยางฉิงเก็บกล้วยไม้เหล่านั้นทั้งหมด โดยเหลือรากไว้เล็กน้อยเพื่อให้มันสามารถขยายพันธุ์ต่อไปเมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อย นางนำเชือกที่เคยมัดไว้มาเช็กความแน่นหนาอีกครั้ง ก่อนจะใช้มันมัดตัวเองให้มั่นคง นางกระตุกเชือกเพื่อทดสอบว่ามันแข็งแรงพอจะพานางปีนกลับขึ้นไปหรือไม่…ระหว่างที่หยางฉิงออกไปจากมิติ หลี่เซิงก็รู้สึกตัวขึ้นมา เขายกมือขึ้นจับศีรษะ อาการมึนงงยังคงมีอยู่บ้าง เมื่อค่อย ๆ ลืมตา เขาก็พบว่าตนเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเขาค่อย ๆ ขยับ