Semua Bab ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ: Bab 31 - Bab 40

ทางด้านจวนเสนาบดีกรมการคลังเวลาล่วงเลยมากว่าสัปดาห์แล้ว ตามกำหนดที่บุตรสาวของเขาเคยบอกไว้ อาการของนางยิ่งทรุดหนักลง ไม่ว่าตามหาหมอจากที่ใดก็ไม่สามารถรักษาได้หม่าฉินเหยานอนงอตัวอยู่บนเตียง ร่างกายซูบผอมจนไม่เหลือเค้าโครงของหญิงงามผู้เคยเป็นที่เลื่องลือ ยิ่งไปกว่านั้น ท่านฉิงอ๋องยังประกาศถอนหมั้นไปแล้ว แม้บิดามารดาจะพยายามตามหาหมอมาเยียวยา แต่แม้แต่หมอหลวงก็ทำได้เพียงบรรเทาอาการเท่านั้น จนถึงตอนนี้ ต่อให้ใช้ยาใดรักษา อาการของนางก็ไม่อาจทุเลาได้อีกหม่าฉินเหยานอนจ้องเพดาน สายตาเหม่อลอย นางคิดถึงวันที่ได้พบกับหญิงผู้นั้น... ถ้าหากวันนั้นนางไม่คิดจะทำร้ายอีกฝ่าย ป่านนี้นางอาจไม่ต้องทนทรมานถึงเพียงนี้‘ทำไมข้าต้องมาเผชิญชะตากรรมเลวร้ายเช่นนี้ด้วย?’สายตาของนางเหลือบไปเห็นบิดามารดาที่ยืนอยู่ข้างเตียง บนใบหน้าของทั้งสองเต็มไปด้วยคราบน้ำตา นางรู้สึกเวทนาตัวเองยิ่งนัก นางไม่อยากตายเช่นนี้! ถ้าหมอหญิงนั่นยอมรักษานาง ป่านนี้นางคงได้แต่งงานกับฉิงอ๋องไปแล้ว! ทุกอย่างเป็นเพราะนาง!“ท่านพ่อ... หากลูกเป็นอะไรไป ท่านต้องตามหาหญิงผู้นั้นมาให้ได้! ต้องให้นางเอาเลือดมาล้างหลุมศพของลูก!” หม่าฉินเหยากล่าว

“ใช่แล้ว นี่คือความสามารถของข้า ข้าเก็บของไว้ในนั้น และสิ่งที่เก็บเข้าไปจะยังคงสภาพเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง ตอนที่ข้าไปขายแตงโม ข้าก็เก็บมันบางส่วนเอาไว้ในมิติเช่นกัน มันช่วยให้เราขนของได้สะดวกขึ้นมาก”นางหยุดเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ “ที่ข้าบอกเรื่องนี้กับท่าน เพราะท่านเป็นสามีของข้า ข้ายังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำในอนาคต หากท่านรู้เรื่องเหล่านี้ไว้ ก็จะสามารถช่วยข้าได้อีกแรง”หลี่เซิงนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้าเข้าใจแล้ว และข้าขอบคุณเจ้าที่ไว้ใจบอกข้า ความจริงเจ้าไม่จำเป็นต้องบอกเรื่องนี้กับข้าก็ได้ แต่เจ้าก็เลือกจะบอก...แสดงว่าข้าคงเป็นคนที่เจ้าไว้ใจในระดับหนึ่งใช่หรือไม่?”เขาเริ่มมั่นใจมากขึ้นว่า หากเขาพยายาม เขาต้องทำให้นางเชื่อใจและรักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไขได้แน่“ใช่แล้ว” หยางฉิงยิ้ม “ท่านอย่าทำให้ความไว้ใจของข้าสูญเปล่าก็แล้วกัน”นางเหลือบมองไปทางต้นมะพร้าวที่เธอเพิ่งเร่งการเติบโต มันดูเหมือนจะหยุดโตที่ระดับนี้แล้ว ซึ่งก็ดีต่อความต้องการของนาง ถ้าเธอเดาไม่ผิด มะพร้าวชนิดนี้ต้องเป็น มะพร้าวน้ำหอม อย่างแน่นอน และนางจะต้องหาเงินจากสิ่งนี้ให้ได้…“เจ้ามองอะไรอยู่หรือ?” ห

ตอนนี้ หยางฉิง กำลังเตรียมของเพื่อจะนำไปขายในเมืองหลางหยาง นางคิดว่าจะนำผลไม้และของต่าง ๆ ภายในบ้านออกไปขายบางส่วน อย่างละเล็กละน้อย นางให้หลี่เซิงไปแจ้งกับท่านลุงหลี่ห้าว เพื่อเตรียมสถานที่ขายให้ เวลาผ่านไปเกือบเดือนแล้ว... คุณหนูคนนั้นคงเสียชีวิตไปแล้วจากอาการไส้ติ่งอักเสบติดเชื้อแต่เรื่องนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกผิดหรือเสียใจนัก เพราะหากวันนั้นเธอไม่ลงมือก่อน คนที่อาจต้องตายอาจเป็นตัวนางเองก็ได้ ใครจะรู้? แต่หากคุณหนูผู้นั้นไม่คิดทำร้ายนางเสียก่อน ป่านนี้ชีวิตของนางก็คงเป็นปกติสุขหยางฉิงสลัดความคิดนั้นทิ้งไป นางเดินเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารรอหลี่เซิง เวลานี้ยังไม่สายมากนัก หลังจากที่พวกเขาทำงานกันตั้งแต่เช้าก็เริ่มรู้สึกเมื่อยล้า นางจึงนำน้ำมะพร้าวแช่เย็นออกมาให้หลี่เซิงดื่มสิ่งต่าง ๆ ภายในบ้านเปลี่ยนไปมาก จนตอนนี้หลี่เซิงเลิกสงสัยเกี่ยวกับเรื่องแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นในบ้านแล้ว แต่บางครั้งเขาก็มักหายตัวไปโดยไม่บอกกล่าว ทำให้นางเริ่มสงสัยเขาเช่นกันแต่หากเขาไม่อยากบอก นางก็จะให้อิสระเขาเต็มที่ ขอเพียงสิ่งที่เขาทำไม่เป็นอันตรายก็พอ“หยางฉิง ข้ากลับมาแล้ว!”นางได้ยินเสียงของหลี่เซิงก็

ทุกคนที่นั่งอยู่ต่างพากันหัวเราะ อาหารมื้อนี้อร่อยที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยกินมาหลังจากเห็นครอบครัวพี่ชายกินอิ่มแล้ว หลี่เซิงหยิบแก้วที่พกมาด้วย แล้วเทน้ำมะพร้าวใส่ให้พวกเขาได้ลองชิมหลี่ชวนมองแก้วน้ำที่ถูกยื่นมาตรงหน้า เขาคิดว่าน้องชายคงยื่นน้ำเปล่าให้ดื่ม จึงรับแก้วมาดื่มโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ทันทีที่น้ำไหลผ่านลำคอ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ผสานกับรสหวานสดชื่นก็ช่วยคลายความเหนื่อยล้าไปแทบจะทันที“นี่คือน้ำอะไรกัน? ทำไมถึงได้หวานเช่นนี้?” เขาถามออกไปด้วยความแปลกใจ“นี่คือน้ำมะพร้าวที่บ้านของข้าเอง” หลี่เซิงตอบคลายข้อสงสัยของพี่ชาย“น้ำนี่อร่อยมาก! ข้าชอบที่สุดเลย! ข้าอยากกินทุกวัน!”เสียงใสของหลี่เจ๋อดังแทรกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น“ถ้าเจ้าอยากกิน ก็มากินที่บ้านของอาได้เลย อยากดื่มเท่าไรก็เชิญตามสบาย แต่ไม่ใช่พรุ่งนี้นะ เพราะพรุ่งนี้อาต้องเข้าเมืองไปขายมะพร้าวก่อน” หลี่เซิงตอบหลานชายพร้อมรอยยิ้มอู๋เจิงมองลูกมะพร้าวในมือสามีด้วยความแปลกใจ นางไม่เคยเห็นของเช่นนี้มาก่อน และคิดว่าหากเจอมันข้างทาง นางคงไม่รู้วิธีกินมันเป็นแน่“ตั้งแต่ข้าเกิดมา ข้ายังไม่เคยพบเห็นลูกมะพร้าวชนิดนี้เลย เจ้าไปเอามาจากที่ใดกัน?”

“ข้าคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องทำงานนี้อีกแล้ว ตั้งแต่วันที่ข้าบาดเจ็บ”ชายชุดดำหัวเราะเสียงดังขึ้น “เจ้าคิดว่าอยากเลิกก็เลิกได้หรือ?” เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงแฝงรอยข่มขู่ “อ้อ… หรือเป็นเพราะแม่นางคนนั้นที่อยู่กับเจ้าที่ตลาดริมประตูเมือง?”ภาพหญิงสาวในชุดฟ้าที่แม้จะปิดบังใบหน้าไว้แต่ยังเผยให้เห็นความงามอย่างเลือนรางปรากฏขึ้นในความคิดของชายชุดดำหลี่เซิงกัดฟันแน่น กำมือทั้งสองข้างจนกระดาษในมือยับยู่ยี่“อย่ายุ่งกับนาง นางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้” เขากล่าวเสียงเข้ม ก่อนจะตัดสินใจแน่วแน่ “เรื่องที่ข้าทำ ข้าตัดสินใจเองทั้งหมด หากข้าทำงานนี้เสร็จ ข้าจะเลิก และจะไม่ข้องเกี่ยวกับมันอีก”“ถ้าเจ้าอยากเลิก ก็จงทำงานนี้ให้สำเร็จ แล้วเข้าไปพบนายท่านด้วยตนเอง” ชายชุดดำกล่าวจบก็หายตัวไปทันทีหลี่เซิงขมวดคิ้วแน่นด้วยความกังวล มือที่กำอยู่ค่อย ๆ คลายออก เขาสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ ก่อนจะเปิดกระดาษออกอ่าน เมื่ออ่านข้อความบนแผ่นกระดาษจบ เขาทวนมันในใจอีกครั้ง‘คืนจันทร์เต็มดวง เดือนสี่ นัดหมายบนเขาลูกที่สอง ใต้ดินในถ้ำเถาวัลย์’เมื่อจำข้อความได้ขึ้นใจแล้ว เขาก็จุดไฟเผากระดาษใบนั้นทิ้ง