Semua Bab ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ: Bab 71 - Bab 80

หลี่เซิงจึงพูดขึ้นมา “ทำสัญญาวันนี้เลยก็ดี เราจะได้เริ่มปรับปรุงร้านได้เร็วขึ้น ร้านนี้เจ้าเป็นคนซื้อ เป็นชื่อเจ้าถูกต้องแล้ว ภรรยา” เขาพูดพร้อมกับลูบอกตัวเองเบา ๆหยางฉิงยิ้มมุมปาก ‘เขานี่ช่างเอาตัวรอดเก่งซะจริง’“เรื่องย้ายโฉนดที่ดิน ข้าต้องดำเนินการอย่างไรบ้าง?” นางเลิกสนใจหลี่เซิง แล้วหันไปพูดกับนายหน้าขายที่ดินแทน“ท่านเพียงแค่จ่ายเงินเพิ่มอีกห้าตำลึงทองเพื่อดำเนินการออกโฉนดที่ดิน เดี๋ยวข้าจะจัดการย้ายชื่อให้ พวกท่านสามารถไปจ่ายเงินที่สำนักทะเบียนที่ดินได้เลย” เขาอธิบายอย่างละเอียด วันนี้เขาช่างโชคดีที่ได้พบเจอคนซื้อง่ายหลี่เซิงยิ้ม ก่อนจะเดินไปหานายหน้าพร้อมยื่นถุงเงินให้ “ข้าขอฝากเรื่องนี้กับท่านด้วย”เงินห้าตำลึงเงินถูกส่งไป นายหน้ารับถุงเงินมา เขย่าดูเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ ‘เงินไม่น้อยเลย’ เขานึกในใจ แล้วตอบกลับไปด้วยอารมณ์ดี “ข้าจะรีบไปดำเนินการออกโฉนดให้พวกท่านเดี๋ยวนี้”จากนั้น ทั้งสามคนก็นั่งรถเกวียนวัวกลับไปยังสำนักทะเบียนที่ดินอีกครั้ง หยางฉิงเข้าไปดำเนินการจ่ายเงิน ไม่นานก็ได้รับโฉนดที่ดินของร้านค้า ซึ่งเป็นชื่อของนางเรียบร้อยแล้วโฉนดนี้มีสองฉบับ ฉบับจริงอยู่กั

“เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่หรือ?”หยางฉิงได้สติกลับมา “ไม่มีอะไรหรอก” นางไม่อยากบอกความในใจให้เขาไม่สบายใจในเมื่อนางไม่พูด เขาก็ไม่เซ้าซี้ถามอะไรต่อ ยิ่งคุยเรื่องนี้ในโรงเตี๊ยม ยิ่งเสี่ยงอันตราย“ถ้าเจ้าไม่กินแล้ว เรากลับบ้านกันดีกว่า”หยางฉิงพยักหน้า นางเองก็ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว นางกินอาหารที่นี่ไม่ลงจริง ๆหลี่เซิงจ่ายเงินค่าอาหาร แล้วสั่งให้ทางโรงเตี๊ยมห่ออาหารทุกอย่างบนโต๊ะกลับไป แม้เขาจะกินไม่ได้ แต่ที่บ้านยังมีสัตว์ที่กินได้ก่อนออกจากเมือง หยางฉิงบอกให้หลี่เซิงหยุดรถแวะซื้อบ๊วยสดกับเกลือ นางซื้อมาค่อนข้างมาก แต่ไม่ได้บอกว่าเอาไปทำอะไร เมื่อซื้อเสร็จ ทั้งสองก็เดินทางกลับบ้าน...“หยางฉิง เจ้าหิวมากหรือไม่? เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่หรือ?” หลี่เซิงเอ่ยถามด้วยความกังวล กลัวว่านางจะหิวก่อนถึงบ้าน“ถ้าอย่างนั้น ท่านหยุดรถแอบไว้สักครู่เถอะ ข้าจะเข้าไปในมิติเพื่อทำก๋วยเตี๋ยวให้ท่านกิน ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่”หลี่เซิงพยักหน้า หาที่ปลอดภัยแล้วหยุดรถ รอให้นางเข้าไปในมิติ ไม่นานนัก นางก็ออกมาพร้อมก๋วยเตี๋ยวกลิ่นหอมกรุ่น แค่ได้กลิ่นก็ทำให้เขาน้ำลายสอ“ดีที่ในตู้เย็นมีก๋วยเตี๋ยวอยู่พอดี จึง

รุ่งเช้า เสียงไก่ขันดังขึ้นจากหลังบ้าน นางตื่นมานานแล้ว วันนี้นางนำเมล็ดเฉ่าเหมยไปปลูกและเร่งให้มันเจริญเติบโต จนกระทั่งออกผลขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ โชคดีที่เมื่อวานหลี่เซิงทำกล่องไม้ไว้ นางจึงนำมันมาใช้บรรจุสตรอว์เบอร์รี ด้านล่างรองด้วยผ้าอย่างดีเมื่อเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย นางจึงร้องเรียกคนที่ยังอยู่ในบ้าน “หลี่เซิง ท่านแต่งตัวเสร็จหรือยัง?” นางเดินเข้าไปดูพลางเอ่ยถาม“ภรรยา ดูข้าหน่อย ข้าแต่งตัวดีแล้วหรือไม่? เป็นอย่างไรบ้าง?” เขาถามเสียงจริงจังหยางฉิงมองหลี่เซิงด้วยความตกตะลึง ‘เขาแต่งแบบนี้ก็ดูดีเหมือนกัน’ ชุดที่นางตัดให้ช่างเข้ากับตัวเขามากนัก เส้นผมที่เริ่มยาวถูกรวบมัดขึ้นสูง เผยให้เห็นใบหน้าคมคายชัดเจน บริเวณเอวมีหยกที่นางเคยให้เขาห้อยไว้ นางเริ่มรู้สึกหวงเขาขึ้นมาแล้วสิหยางฉิงเดินเข้าไปจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ “ท่านดูดีมากแล้ว” นางลูบแก้มเขาเบา ๆ ‘ตอนนี้ข้ากำลังหลงสามีตัวเอง’หลี่เซิงยิ้มกรุ้มกริ่ม เขามองนางที่ปักปิ่นซึ่งเขาเป็นคนให้ นางแต่งกายเข้ากับมันได้เป็นอย่างดี วันนี้นางยังแต่งหน้าอ่อน ๆ อีกด้วย “เจ้าก็งามนัก” เขากล่าวชมนาง“เรารีบไปกันเถอะ ไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพจะอยู่ที่จวนหร

ส่วนเรื่องสัตว์ที่ใช้ลากเกวียน เขาก็คิดเช่นเดียวกับหยางฉิง ม้าจะช่วยให้เดินทางได้รวดเร็วขึ้น และในเมื่อตอนนี้พวกเขาไม่ต้องกังวลเรื่องเงินแล้ว ก็ถึงเวลาหาซื้อม้าดี ๆ สักตัวความคิดของทั้งสองคนตรงกันในเรื่องซื้อม้าตัวใหม่หยางฉิงคิดถึงเรื่องการทำยา นางจำเป็นต้องไปดูวัตถุดิบสำหรับปรุงยาเสียแล้ว อาจต้องสั่งให้ท่านน้าหลี่เสี่ยทำอุปกรณ์ให้เพิ่มอีกหลายอย่าง เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางก็เปิดกระเป๋าเงินดู พบว่าเงินเริ่มร่อยหรอลงเรื่อย ๆ จึงต้องรีบขายสินค้าให้เร็วที่สุดหากวันเปิดร้าน ท่านแม่ทัพมาซื้อของที่ร้านก็คงเป็นเรื่องดี อย่างน้อยนางก็จะมีคนคอยคุ้มกันในอนาคต เพราะนางสังเกตเห็นชายหน้าตาน่ากลัวหลายคนที่แอบสอดส่องร้านอยู่นางเชื่อว่าหลี่เซิงก็คงสังเกตเห็นเช่นกัน...การเปิดร้านขายของในเมืองหลวงอย่างสบายใจ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ …หยางฉิงเดินกลับเข้าไปในร้านค้า นางเห็นว่าหลี่เซิงกำลังกวาดพื้นอยู่ จึงเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เดือดร้อนอะไรเลย“หลี่เซิง ท่านเห็นชายหน้าตาน่ากลัวที่ยืนอยู่หน้าร้านของเราหรือไม่? ข้าสังเกตว่าพวกมันแอบซุ่มมองพวกเราอยู่นานแล้ว”หลี่เซิงหยุดมือแล้

ขณะเดียวกัน หลี่เซิงหันไปต่อสู้กับชายอีกคน ส่วนชายร่างใหญ่ เมื่อเห็นเพื่อนถูกสังหารไปหนึ่งคน ก็เริ่มใจไม่ดี เขาไม่คาดคิดว่าหลี่เซิงจะมีฝีมือร้ายกาจเช่นนี้ ขณะเดียวกัน เขาก็เหลือบไปเห็นหยางฉิงที่อยู่บนเกวียนวัว นึกแผนบางอย่างขึ้นมาได้ ‘หากอยากรอด มีทางเดียวคือต้องจับหญิงสาวเป็นตัวประกัน!’เขาไม่รอช้า รีบพุ่งไปทางหยางฉิงทันที!หยางฉิงที่จับตาดูอยู่แล้ว เห็นชายผู้นั้นวิ่งเข้าหานาง นางรีบง้างคันธนูแล้วปล่อยลูกศรออกไปอย่างแม่นยำ นางรู้สึกโกรธชายผู้นี้มานานแล้ว และคำพูดต่ำช้าของมันก็ทำให้นางสะอิดสะเอียนลูกธนูพุ่งตรงเข้าปักที่ช่วงท้องของชายร่างใหญ่พอดี!“อึก! เจ้ายิงข้าหรือ?!” เขาคำรามเสียงดุดัน มือข้างหนึ่งกุมบาดแผลแน่น ส่วนอีกมือกำมีดแน่นด้วยความโมโห ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะ ขณะที่กำลังจะพุ่งเข้าใส่นางต่อแต่ทันใดนั้น!หลี่เซิงที่เพิ่งฟันชายอีกคนล้มลง หันไปเห็นชายร่างใหญ่กำลังพุ่งไปหาภรรยาของเขา เขาไม่รอช้า รีบพุ่งตัวตามไปแล้วฟันดาบลงกลางหลังของชายร่างใหญ่อย่างแม่นยำ!ชายร่างใหญ่ล้มลงสิ้นใจทันทีหลี่เซิงก้าวข้ามศพของมันไป รีบวิ่งเข้าไปหาหยางฉิง จับตัวนางพลิกไปมาเพื่อตรวจดูว่านางได้รับบาด