All Chapters of ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ: Chapter 61 - Chapter 70

“ข้าไม่รู้ว่าวิญญาณของนางไปที่ใด แต่ตอนที่ข้าตายจากโลกเดิมที่ข้าเคยอยู่ ข้าก็มาเข้าร่างนี้แล้ว ข้ามาอยู่ในร่างของนางก็ตั้งแต่เกิดเรื่องกับหยางฉิงคนเก่า นางคงจะตายไปตั้งแต่ตอนนั้น” นางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจึงต้องมาอยู่ในร่างนี้เช่นกันหลี่เซิงอาจรู้สึกแปลกใจในคราแรก แต่เมื่อนึกย้อนกลับไป ความรู้สึกดี ๆ ที่เขามีให้หยางฉิงเกิดขึ้นตั้งแต่วันที่นางเปลี่ยนไป ไม่ว่าวิญญาณของนางเป็นใคร เขาก็ไม่เคยคิดจะทิ้งนาง“ถ้าอย่างนั้น... รูปภาพพวกนี้ก็คือเจ้า ก่อนที่จะตายใช่หรือไม่?” เขาถือสมุดภาพขึ้นมาดูอีกครั้ง แล้วลองเปรียบเทียบใบหน้าของหญิงสาวในรูปกับหยางฉิง ทั้งสองมีส่วนคล้ายกันมาก“ใช่แล้ว นั่นคือรูปของข้าเอง” นางพยักหน้ารับ "ส่วนห้องนี้ก็เป็นห้องของข้าในโลกเดิม ข้าเองก็ไม่รู้ว่ามันติดตัวข้ามาได้อย่างไร โลกที่ข้าเคยอยู่แตกต่างจากโลกของท่านมาก ทุกสิ่งทุกอย่างพัฒนาไปไกลแล้ว หรือพูดอีกอย่างก็คือ โลกที่ข้าจากมาคืออนาคตของโลกนี้" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แม้โลกเดิมของนางจะเจริญรุ่งเรืองเพียงใด แต่จิตใจของผู้คนกลับเสื่อมถอย ไม่ได้ดีไปกว่ากันนักเมื่อหลี่เซิงคิดตามคำพูดของนาง มันยากจะเชื่อจริง ๆ แต่เมื่อต

“เปล่าหรอก ข้าเพียงมาเยี่ยมดูว่าอาการป่วยของท่านเป็นอย่างไรบ้าง” หยางฉิงมองสำรวจ พบว่าท่านลุงดูแข็งแรงขึ้นมาก อาการป่วยแทบไม่เหลือให้เห็น นางเหลือบมองโจวเล่อที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เด็กน้อยส่งยิ้มมาให้นางเช่นกัน“พี่สาว ข้าคิดถึงพี่สาวยิ่งนัก!” โจวเล่อเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสหยางฉิงหัวเราะเบา ๆ ก่อนลูบศีรษะเขาอย่างเอ็นดู “พี่สาวก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน นี่เป็นของฝากสำหรับเด็กดี” นางยื่นถังหูลู่ให้โจวเฉียวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “เด็กคนนี้พูดถึงพวกท่านบ่อยนัก ข้าก็เคยพาหลานไปหาท่านตามที่บอก แต่ก็ไม่พบ นึกว่าพวกท่านหายไปเสียแล้ว”หลี่เซิงได้ยินดังนั้นก็ยิ้ม “ช่วงนั้นพวกข้ามีธุระต้องจัดการ จึงหยุดขายของไปพักหนึ่ง ท่านลุงหายป่วยมานานหรือยัง?”เขามองดูท่านลุงที่ดูแข็งแรงขึ้นกว่าก่อนมาก รอคอยคำตอบด้วยความสนใจ...“ข้าหายป่วยมาหลายวันแล้ว ตอนนี้รู้สึกแข็งแรงกว่าเก่ามาก ต้องขอบคุณยาของพวกท่านที่ช่วยให้ข้าฟื้นตัวได้เร็วขึ้น” โจวเฉียวยิ้มตอบด้วยความสุข เป็นเพราะยาของทั้งสองคนจริง ๆ ที่ทำให้อาการของเขาดีขึ้นเช่นนี้“ไม่เป็นไรหรอก เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น” หยางฉิงกล่าวพลางยิ้ม “ข้ายังมีธุระต้องทำต่อ ถ้าเช

หลี่เซิงเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะ ก่อนจะเริ่มตักข้าวเข้าปาก วันนี้เขารู้สึกว่ากินข้าวได้เยอะกว่าปกติ ผัดคะน้านี่อร่อยจริง ๆ“ผัดนี่อร่อยมาก” เขาเอ่ยชมไม่หยุดหยางฉิงยิ้มบาง “อร่อยก็กินเยอะ ๆ กินเสร็จแล้ว ข้าจะพาท่านไปอาบน้ำในมิติ ท่านยังไม่ค่อยชินกับการใช้ห้องอาบน้ำในนั้นเลยนี่นา”“ก็ดีเหมือนกัน” เขาพยักหน้า รับคำอย่างไม่คิดอะไรมากนักทั้งสองตั้งหน้าตั้งตากินข้าวจนเสร็จ นางจึงให้หลี่เซิงเข้าไปอาบน้ำในมิติก่อน พร้อมกับส่งผ้าคลุมอาบน้ำให้และสอนเขาว่าต้องใช้ยังไงส่วนตัวนางเองก็จัดการล้างจานและทำความสะอาดบ้านเล็กน้อย ถ้าปล่อยให้เขาทำ นางกลัวว่าคงไม่สะอาดดีเมื่อหยางฉิงเข้ามาในมิติ ก็เห็นว่าหลี่เซิงอาบน้ำเสร็จแล้ว เขาสวมชุดคลุม นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับหนังสือในมือนางจึงไม่เข้าไปรบกวน แต่เดินเข้าไปอาบน้ำแทน วันนี้นางขัดตัวนานเป็นพิเศษ อยากให้ร่างกายของนางหอมกรุ่น นางสระผมจนหอม ใช้ไดร์เป่าผมในห้องน้ำจนแห้งสนิท ก่อนจะเดินออกมาเมื่อเดินออกมา นางก็มองหาหลี่เซิงในห้องนอน แต่ไม่เห็นเขาอยู่ในนั้น พอเดินไปยังห้องนั่งเล่น ก็พบว่าเขายังคงตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออยู่ นางอยากรู้นักว่าเขาอ่านอะไรอยู่กันแน

หยางฉิงก้าวเข้าไปใกล้เขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ นางค่อย ๆ เปิดผ้าห่มออกอย่างแผ่วเบา เห็นว่าหลี่เซิงสวมเพียงผ้าคลุมตัวเท่านั้น นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ เปิดผ้าของเขาออก...นางมองเห็นแท่งหยกขนาดใหญ่ที่มีสีเข้มออกแดงอย่างชัดเจน ที่ปลายแท่งหยกมีน้ำไหลเยิ้มออกมาเล็กน้อย“อืม... หยางฉิง ทำไมเจ้าถึงมาตื่นมาแกล้งข้าเช่นนี้...” หลี่เซิงพูดด้วยเสียงแหบพร่าหยางฉิงเห็นเขาตื่นขึ้นมานางจึงเร่งความเร็วขึ้น มือของนางช่วยรูดแท่งหยกจนเขาทนไม่ไหว กระตุกพ่นน้ำสีขาวขุ่นออกมา นางอมไว้ที่ปากจนหมดและเลียทำความสะอาดแท่งหยกอีกครั้ง“ทำไมเจ้าถึงแกล้งข้าเช่นนี้ ครั้งหน้า ข้าจะไม่ยอมปล่อยเจ้าแล้ว” เขาพูดคาดโทษนางหยางฉิงเดินเข้าไปคายน้ำออกในห้องน้ำ หลังจากแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว นางจึงเดินกลับเข้ามาหาเขา“ท่านมัวแต่นอน ข้าจึงได้ทำตามวิธีในหนังสือที่ท่านอ่านเมื่อคืนเพียงเท่านั้นเอง” นางพูดหยอกล้อ“เจ้าเห็นแล้วหรือ? ข้าไม่ได้ตั้งใจอ่านมัน ข้าแค่ไม่รู้...” แต่ที่จริงเขายังอ่านไม่จบเลย เป็นเรื่องน่าเสียดายมากหยางฉิงยิ้มและเดินเข้ามาหอมแก้มเขา “ท่านตื่นได้แล้ว เราไปกินข้าวกันเถอะ”หลี่เซิงรู้สึกว่าวันนี้เขาสดชื่นมา

หยางฉิงเหลือบมองหลี่เซิง ก่อนจะหันกลับมาสบตาผู้ใหญ่บ้าน นางพอจะเดาได้อยู่แล้วว่าต้องเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เพียงแต่ไม่คิดว่าชาวบ้านจะให้ผู้ใหญ่บ้านเป็นคนออกหน้ามาเจรจาแทน“แล้วพวกเขาต้องการสิ่งใดหรือ?” นางเอ่ยถามพลางเอียงคอเล็กน้อย “ผลไม้ที่ข้าปลูกมีมากมายนัก พวกเขาสนใจอยากปลูกชนิดไหน? หรือว่าอยากปลูกทั้งหมด?”หลี่จงกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าหยางฉิงในตอนนี้ช่างน่าเกรงขามนัก...“เอ่อ...พวกชาวบ้านอยากได้วิธีปลูกต้นมะพร้าวของเจ้า และอยากขอพันธุ์ต้นมะพร้าวคนละหนึ่งลูก" เขากล่าวเสียงเบา "แต่ถ้าเจ้าลำบากใจก็ไม่เป็นไร...”หลี่เซิงฟังแล้วถึงกับอดทนไม่ไหว เขากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ“เหตุใดชาวบ้านพวกนั้นถึงได้เห็นแก่ตัวเช่นนี้? พวกข้าต้องใช้ความพยายามและความอดทนมากกว่าจะสร้างทุกอย่างขึ้นมาได้ แล้วพวกเขายังอยากให้ข้าช่วยถึงเพียงนี้อีก? ข้าคงให้ไม่ได้!” คำพูดของผู้ใหญ่บ้านในวันนี้ทำให้เขารู้สึกขัดหูนักหยางฉิงเอื้อมมือไปแตะแขนหลี่เซิงเบา ๆ เมื่อหลี่เซิงหันมามอง นางก็ส่ายหน้าให้เป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร“ข้ารู้ว่าท่านลุงผู้ใหญ่บ้านเองก็ไม่ได้เต็มใจมาหาข้าเท่าไรนัก หากไม่ใช่เ