All Chapters of ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ: Chapter 81 - Chapter 90

อู๋เจิงเงยหน้ามอง เมื่อเห็นว่าเป็นหลี่เซิง นางก็เอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ “หลี่เซิงหรือ? เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?” นางแทบไม่ได้พบเขาบ่อยนัก หากไม่มีเรื่องสำคัญ“ข้ามีเรื่องอยากพูดคุยกับพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ พี่ใหญ่ของข้าไปไหนหรือ?” หลี่เซิงกวาดตามองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นพี่ชาย เห็นเพียงหลานชายที่นั่งยิ้มให้“ท่านอาหลี่เซิง ข้าจะไปตามท่านพ่อให้เองขอรับ!” เด็กชายพูดจบก็รีบวิ่งออกไปทันทีอู๋เจิงมองตามลูกชายที่วิ่งจากไป นางยังไม่ทันได้ห้ามเขา “ดูเด็กคนนี้สิ ยิ่งโตยิ่งดื้อนัก” นางถอนหายใจแต่ก็แฝงรอยยิ้ม“เด็กกำลังโตก็เป็นเช่นนี้” หลี่เซิงกล่าวอย่างเอ็นดู เขากลับมองว่าหลานชายของเขาเป็นเด็กกล้าแสดงออกมากกว่าไม่นานนัก หลี่เจ๋อก็วิ่งลากพี่ชายของเขากลับมา“เจ้ารีบไปไหนกัน? ท่านอาของเจ้าไม่ได้จะหายไปไหนเสียหน่อย” หลี่ชวนกล่าวเตือนลูกชายด้วยน้ำเสียงเรียบ“ท่านอางานยุ่งมากมาย ข้ากลัวว่าท่านจะรีบกลับเสียก่อน” แม้จะเป็นเด็ก แต่เขาก็เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับท่านอามาจากชาวบ้านอยู่บ้าง…หลี่ชวนมองลูกชายด้วยท่าทางเหนื่อยใจ ตั้งแต่วันที่เขาไม่ปล่อยให้ครอบครัวต้องดิ้นรนเพียงลำพัง ก็เริ่มเห็นรอยยิ้มของภรรยาและลู

นางยังนำดอกไม้จากในสวนมาทำเป็นชาสมุนไพรที่ช่วยบรรเทาอาการอ่อนเพลีย และทำให้นอนหลับสนิท รวมถึงตัวยาอื่น ๆ อีกหลายชนิดแต่สิ่งที่นางทำเพิ่มขึ้นเป็นพิเศษคือ ยาน้ำรักษาโรคร้าย เพียงแค่ดื่มเข้าไป ไม่ว่าโรคชนิดใดก็สามารถรักษาหายได้ทันที ซึ่งยานี้มีเพียงแค่สิบขวดเท่านั้น...บนชั้นสาม หลังจากที่หลี่เซิงไปหาดินประสิวมาเพื่อใช้ในการทำน้ำแข็ง หยางฉิงก็จัดการปรับแต่งดินประสิวนั้นเพื่อกำจัดสารพิษออก จากนั้นนางนำดินประสิวมาผสมกับเกลือจนสามารถทำให้น้ำแข็งตัวได้ จากนั้นก็ทุบให้เป็นก้อนเล็ก ๆ เพื่อใช้แช่เครื่องดื่มที่เตรียมไว้บนชั้นนี้ชั้นสามถูกจัดให้เป็นพื้นที่สำหรับนั่งผ่อนคลาย ดื่มชาและน้ำผลไม้คั้นสดที่นางเตรียมไว้ล่วงหน้า นอกจากนี้ นางยังทำขนมเล็ก ๆ ไว้รับประทานคู่กับเครื่องดื่ม ส่วนใหญ่จะเป็นวุ้นมะพร้าว วุ้นส้ม หรือวุ้นผลไม้ต่าง ๆ ซึ่งผงวุ้นเหล่านี้ นางมีอยู่ในมิติของตนเอง และบางส่วนก็นำออกมาจากมิติเมื่อใกล้ถึงวันเปิดร้าน หยางฉิงและหลี่เซิงจึงไปซื้อทาสมาเพิ่มอีกห้าคน เป็นชายสองคน และหญิงสามคน ซึ่งหญิงทั้งสามมีอายุราวสี่สิบปี แต่ละคนมีฝีมือด้านการทำอาหารเป็นอย่างดี ส่วนชายอีกสองคนมีวรยุทธติดตัว

หลังจากที่ท่านแม่ทัพและท่านอ๋องสามเดินทางกลับไปแล้ว หยางฉิงก็เดินตรวจตราชั้นสามของร้าน ตอนนี้มีคุณหนูหลายคนนั่งอยู่ที่โต๊ะซึ่งนางจัดไว้เป็นพิเศษ บริเวณรอบๆ ชั้นสาม นางปลูกดอกกุหลาบป่าเป็นไม้เลื้อย พาดผ่านแนวรั้วไม้ ดอกไม้เหล่านี้ออกดอกสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ สร้างบรรยากาศผ่อนคลายที่หาได้ยากในเมืองหลวง บริเวณนั้นยังมีน้ำตกจำลองเดิมอยู่แล้ว นางเพียงแค่จัดแต่งเพิ่มเติมให้ดูสมจริงยิ่งขึ้นตลอดทั้งวัน ลูกจ้างทุกคนต่างยุ่งวุ่นวายจนไม่มีโอกาสได้หยุดพักเลยแม้แต่คนเดียว หลังจากปิดร้านเรียบร้อย หยางฉิงจึงเรียกทุกคนมารวมตัวกันที่ลานหน้าร้านนางมองใบหน้าของแต่ละคน แม้จะเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข หยางฉิงจึงกล่าวขึ้น“ที่ข้าเรียกทุกคนมาวันนี้ ก็เพราะอยากจะขอบใจทุกคนที่ช่วยดูแลร้านเป็นอย่างดี แม้ว่าพวกเจ้าจะเป็นทาสที่ข้าซื้อมาก็ตาม” นางหยุดมองพวกทาสที่นางรับมา แล้วกล่าวต่อ “แต่ข้าอยากให้พวกเจ้าคิดเสียว่า พวกเจ้าก็เป็นเพียงลูกจ้างคนหนึ่งเท่านั้น มีสิทธิ์เช่นเดียวกับลูกจ้างทั่วไป ไม่จำเป็นต้องคิดว่าตัวเองเป็นทาส”หลังจากหยางฉิงพูดจบ ทาสทั้งห้าคนต่างหันไปมอ

“เจ้าตั้งราคานั้นก็ดีแล้ว คนอื่นจะทำอย่างไรก็เป็นเรื่องของเขา เพียงแต่ตอนนี้เจ้ายุ่งมากจนแทบไม่มีเวลาอยู่กับข้าเลย” หลังจากเปิดร้านค้าได้ไม่นาน นางก็แทบไม่ได้หยุดพัก ทำให้หลี่เซิงรู้สึกว่านางทำงานหนักเกินไปจนเกรงว่านางจะล้มป่วยหยางฉิงเหลือบมองสามีที่มีสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย“ที่ข้าทำงานหนักเช่นนี้ เป็นเพราะอยากสร้างทุกอย่างให้เสร็จก่อนที่ข้าจะคลอด ท่านก็รู้ดีว่าหลังคลอด ข้าต้องอยู่ไฟอีกเป็นเดือน หลังจากนั้นข้าก็อยากอยู่บ้านเลี้ยงลูกเอง ข้าทำเพื่อท่านและเพื่อลูกของเรา”นางยิ้มพลางอธิบายเหตุผลของตนเองหลี่เซิงได้ฟังเช่นนั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนดึงนางเข้ามากอด “เราไม่จำเป็นต้องเร่งรีบถึงเพียงนั้น พวกเราค่อย ๆ สร้างไปพร้อมกับเลี้ยงลูกก็ได้ ข้าไม่ได้จะหนีเจ้าไปไหนเสียหน่อย”“ตอนนี้เจ้ายังมีข้า ถึงแม้ว่าข้าจะยังป่วยบ่อยอยู่ แต่ข้าเชื่อว่าเมื่อเวลาผ่านไป อาการแพ้ท้องแทนเจ้าของข้าต้องหายไปแน่นอน เมื่อนั้น เจ้าสามารถวางภาระทั้งหมดให้ข้าจัดการได้”เขากล่าวพลางลูบศีรษะของหยางฉิงเบา ๆหยางฉิงสูดกลิ่นกายของสามีที่นางคุ้นเคย เป็นกลิ่นที่ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก นางเชื่อว่าเมื่อนางคลอดแล้

“หลี่เซิง...ข้าปวดท้อง!” นางเอื้อมมือไปปลุกสามีที่นอนอยู่ข้าง ๆหลี่เซิงสะดุ้งตื่นขึ้นทันที เขารีบอุ้มนางขึ้นมา ก่อนจะตะโกนเรียกคนดูแลให้รีบไปตามหญิงทำคลอดเสียงของเขาทำให้ทุกคนในบ้านตกใจรีบร้อนออกมาทำหน้าที่ของตนหญิงทำคลอดรีบถืออุปกรณ์แล้ววิ่งตรงไปยังห้องคลอดทันที ขณะเดียวกัน บ่าวดูแลแต่ละคนต่างวิ่งวุ่น เร่งต้มน้ำให้เดือดเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการคลอด“โอ๊ย! ปวดท้อง!”เสียงร้องของหยางฉิงดังก้องไปทั่วห้องคลอด“หยางฉิง เจ้ายังทนไหวหรือไม่?” หลี่เซิงถามนางด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่านางกำลังเจ็บปวดทรมานเพียงใด“นายท่าน ออกไปก่อนเถิดเจ้าค่ะ หากท่านอยู่เช่นนี้ นายหญิงจะไม่มีแรงเบ่งคลอด” หญิงทำคลอดรีบบอกเขา“ข้าจะอยู่กับภรรยาของข้า!” เขาไม่อยากปล่อยให้นางเผชิญความเจ็บปวดเพียงลำพังหยางฉิงกัดฟันกลั้นความเจ็บ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “หลี่เซิง...ท่านออกไปก่อนเถิด ข้าไม่เป็นไร อย่าลืมเรื่องที่ข้าบอก” หลังจากพูดจบ นางก็ยื่นมือไปคว้าผ้าผืนยาวที่ห้อยลงมาจากเพดานเพื่อช่วยพยุงตัวขณะเบ่งคลอดหลี่เซิงเห็นดังนั้นจึงจำต้องส่งขวดยาให้พี่สะใภ้ใหญ่ พร้อมบอกวิธีใช้ จากนั้นจึงหันไปมองหยางฉิงเป็นครั้ง