Semua Bab The Billionaire's Badass Wife : Bab 11 - Bab 20

GABBY POINT OF VIEW Akala ko nung una, ang kasal ang pinakamatibay na kulungan. Turns out, may mas masahol pa—isang prenup na sinulat para gawing manika ang babae. Isa lang ang dapat mong tandaan sa mundo ng mayayaman: hindi nila ilalagay sa kadena ang katawan mo, kundi ang papel mo, ang lagda mo. And that’s exactly what they did to Seraphina.Nakahiga ako sa kama, hawak ‘yung dokumentong nahukay ko sa isang hidden folder sa mismong study ni Damian. Nakalock ‘yun sa drawer na akala niya hindi ko mapapasok. Ang hindi niya alam, marunong akong mandaya sa sarili kong bahay dati pa. Kung nakakaloko ako sa inuman para hindi ako bayaran, mas lalong kaya kong mang-hack ng filing cabinet gamit lang ang hairpin at kabastusan sa puso.Binasa ko ang bawat linya ng prenup—"the wife agrees to surrender full financial authority,” “no interference in board decisions,” “emergency clauses triggered by erratic behavior,” and the worst—“mental health re-evaluation subject to husband's discretion.” T*ng

GABBY POINT OF VIEW Tahimik ang hapon. Nakakainis yung ganitong klaseng katahimikan—parang sinisigaw ng paligid na may tinatago, pero ayaw sabihin kung ano.Dahil hindi ako mapakali, naglakad-lakad ako sa gilid ng mansion. Hinayaan ko na lang ang paa ko magdesisyon kung saan ako pupunta. It was rare to have any time alone, lalo na ngayon na parang lahat ng camera, mata, at dila ng mga tsismosa ay nasa akin. Pero ngayon, walang staff, walang reporters, walang Damian.Langit.May maliit na pathway sa likod ng greenhouse na parang nakalimutan na ng panahon. Puno ng damo, puno ng alikabok, pero may something sa aura na hindi ko maipaliwanag. Parang hinihila ako ng kung anong invisible thread.“Oy Seraphina, anong tinatago mo sa likod ng mansion mo, ha?” bulong ko sa sarili ko.I kept walking, brushing aside overgrown vines. Then I saw it.Isang lumang bakal na gate, half open, with rust eating away at its beauty. Pero sa loob—naku po—ang ganda. Parang secret garden ng mga bata sa fairy t

GABBY POINT OF VIEW Hindi ako nagising para lang magmukhang trophy wife ng isang lalaking walang balls to protect what’s his.I was born to raise hell. At ngayon, gamit ang mukhang ‘to, pangalan ni Seraphina, at utak kong sanay sa kalsada’t survival, sisiguraduhin kong maririnig nila ako.Napatingin ako sa salamin habang inaayos ang emerald green suit na kinuha ko pa sa lumang collection ni Seraphina. Matagal nang naka-box ‘yon, parang takot siyang magsuot ng kahit anong commanding. Palaging pa-sweet. Palaging pa-angel.Well, not anymore.Tinapik ko ang kuwelyo ko, sinigurong perfect ang makeup—subtle but sharp. Eyes lined like a dagger, lips painted in dark wine, hair tied back like I was going into battle. Because I was.This wasn’t just a board meeting.This was my debut as war general.“Miss Seraphina,” sabi ng assistant nang dumating ako sa lobby ng Velasco Enterprises. “They didn’t expect you today…”“Exactly,” I smiled. “That’s why I’m here.”She blinked.I walked past her lik

GABBY POINT OF VIEW Normal lang dapat ang araw ko. Magkakape lang sana ako, magpapadala ng ilang email para sa bagong branding shoot ko, tapos baka mag shopping ng mga gamit para sa opisina ko. Pero syempre, hindi pwedeng maging simple ang buhay ng babaeng may kaluluwang pinalitan, may among mayabang na asawang hindi alam na hindi na ako si Seraphina, at may pamilyang gustong ilibing ako sa power play.Naka-red wrap dress lang ako that day, ‘yung may slit hanggang hita. Simple heels. Hair tied in a slick ponytail. Nothing screamed “target” except maybe the fact na may aura akong “hindi niyo ako kayang daigin, mga ulupong.” At apparently, may isang gago sa paligid na hindi nagustuhan ‘yun.Naglalakad lang ako pa-garage, papunta sa waiting car. I was humming something sa isip ko. ‘Yung tipong feel na feel ko na empowered ako. Pero something in the air shifted.You know that feeling na parang may nanonood? Na may mainit sa batok mo kahit wala namang araw?Hindi ko na tinapos ang lakad k

GABBY POINT OF VIEW Nasa harap ako ng malaking salamin sa loob ng kwarto, tinitingnan ko ang sarili ko na nakasuot sa pinakamalupit na dress ni Seraphina. Ang red dress na ito, sa totoo lang, ay isa sa mga pinaka-inaayawan niyang isuot sa buong buhay niya. Sabi nga ni Seraphina, “This dress is a walking disaster.” Pero sa ngayon, sa mga mata ko, ang dress na ito ay isang pagkakataon. Isang pagkakataon para patunayan na hindi ko kailangan ang mga opinion ng ibang tao para magmukhang maganda.Pero iba si Seraphina. Para sa kanya, ang dress na ito ay simbolo ng lahat ng hindi maganda sa mundo. It’s tight, it’s bold, and the color is way too aggressive for her taste. Pero sa akin? Mukhang maganda, at wala akong pakialam kung ayaw niya ito. I’m not going to let her past self dictate my choices. Gabby Cruz is in charge now, and this dress? It’s mine to own.Nang lumabas ako ng kwarto, ramdam ko na ang mga mata ng mga tao sa paligid. They were staring, whispering, and some were even raising