All Chapters of มาเฟียร้าย..พ่ายรัก(แอล) : Chapter 11 - Chapter 20

เสียงของริมฝีปากที่กำลังถูกดูดกลืน ลิ้มรสความหวานล้ำจากริมฝีปากกันและกันยังคงดังขึ้นอยู่ในห้องพักโรงแรมสุดหรู ลมหายใจของหญิงสาวบางจังหวะก็ขาดห้วงไปเนื่องจากรสจูบแสนเร่าร้อน“ให้หยุดแค่นี้ไหม?” เสียงนุ่มกระซิบถาม "ถ้าเธอให้ หยุด ฉันก็จะหยุดแล้วพาเธอไปส่งที่บ้านตอนนี้" คำถามนี้ช่างตอบยากยิ่งนักในขณะที่พรีมายากำลังเคลิบเคลิ้มไปกับจุมพิตที่วาบหวามกรอบใบหน้าคมคายของแอลก็ผละออกก่อน เลยทำให้พรีมายาต้องปรือตาขึ้นมาด้วยความงุนงง เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวอีกครั้งด้วยความใส่ใจแววตาของเขาเปลี่ยนไปจนพรีมายาเองยังสามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกภายในที่อีกฝ่ายมี แต่ตอนนี้สติของเธอนั้นเริ่มเลือนลางจนแทบจะประมวลผลอะไรได้อีก สัญชาตญาณถูกใช้เป็นสิ่งนำทาง ไม่สนใจความถูกผิด สิ่งเดียวที่อยู่ในห้วงความคิดของเธอตอนนี้ก็คือ เธอต้องการเขา“ไม่… ฉันต้องการคุณ คุณแอล…”น้ำเสียงหวานเอื้อนเอ่ยบอกถึงความต้องการของตน ดวงตาคู่สวยเองก็ยังจดจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีเข้มตรงหน้า สื่ออารมณ์ว่าเธอแทบจะทนไม่ไหวแล้วตอนนี้เมื่อเป็นดังนั้นแอลจึงไม่ร

  การจากลา  ร่างบางเดินกลับเข้ามาในบ้านโดยที่ความรู้สึกยังคงตีรวนอยู่ในอก ก่อนที่หยาดน้ำใสๆ ร่วงออกมาจากตาคู่สวย เมื่ออยู่ลับหลังแอล ผู้ที่เป็นวันไนท์แสตนด์ ไม่สิ.. พรีมายาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะให้สถานะอีกฝ่ายว่าอย่างไรดี แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คงจบลงแล้ว  เหล่าข้าวของและเสื้อผ้าแบรนด์เนมที่พรีมายาไม่รู้จักถูกวางกองๆ ไว้ที่โซฟาราคาถูกก่อนที่หญิงสาวจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ แววตาส่อความโศกเศร้า เธอเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไมถึงรู้สึกผิดหวังมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ก็ยังรู้จักกับอีกฝ่ายได้ไม่นานเลยด้วยซ้ำจะว่าเพราะแอลนั้นมามีอิทธิพลกับความรู้สึกของเธอ มันก็คงจะไม่เกินจริงเท่าไหร่นัก..  ภาพเหตุการณ์ต่างๆ คอยๆ วนเวียนเข้ามาในหัวซ้ำๆ จนท้ายที่สุด หญิงสาวก็กลั้นน้ำตาแห่งคงามเสียใจเอาไว้ไม่อยู่ หยาดน้ำใสไหลหลั่งออกมาอย่างไม่สามารถควบคุม  ความรู้สึกอบอุ่นจากฝ่ามือหนาของแอลยังชัดเจนอยู่ทั่วท

ฉันคนใหม่เรื่องที่ให้จัดการ เรียบร้อยดีนะ?”ชายหนุ่มลูกครึ่งจีนผิวขาวรูปร่างสูงกำลังนั่งประสานมืออยู่บนโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ใบหน้าคมคายถูกฉาบด้วยมาดของนักธุริกิจแสนดูน่าเชื่อถือ เรียวคิ้วเข้มทะนงเฉียงขึ้นก่อนจะตวัดสายตาขึ้นมามองลูกน้องของตน“เรียบร้อยครับ”ชายในชุดสูทสีดำทะมึนมือกุมต่ำกล่าวกลับไปด้วยอาการสำรวม สร้างความพึงพอใจให้แก่ชายหนุ่มอย่างแอล กรอบใบหน้าคมพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะหมุนเก้าอี้ทำงานหันหลังให้ “ไปได้”ถ้อยเสียงเย็นชาเอ่ยออกมาส่งผลอีกฝ่ายจะก้มหัวก่อนจะเดินออกไปผ่านมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วนับจากวันนั้น แอลไม่ได้พยายามตามหาหญิงสาวอีกเลย แม้ในช่วงแรกๆมันจะเป็นเรื่องที่ยากจะทำใจ กระนั้นเขาก็เข้าใจและเคารพการตัดสินใจของพรีมายาดี 

 รถสปอร์ตหรูสีดำคันงามเลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานหน้าร้านคาเฟ่ มันเป็นร้านที่มีการตกแต่งแบบสไตล์มินิมอล ภายในถูกแยกเป็นโซน มีทั้งโซนที่ใช้ทำงานและนั่งชมวิวดื่มด่ำกับบรรยากาศ  เหตุที่เขาเลือกมาคุยธุรกิจที่นี่ก็เพราะว่าลูกค้าอีกของเขานั้นเป็นผู้หญิง ในการจะทำธุรกิจให้ดีนั้น หนึ่งสิ่งที่ควรจะใส่ใจก็คือต้องรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครและมีรสนิยมอย่างไร แอลเรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาตั้งแต่เด็กและมันก็ใช้ได้จริงกับธุรกิจทุกรูปแบบ ร่างสูงในชุดสูทก้าวลงจากรถด้วยท่าทีมีมาดดูภูมิฐาน ก่อนมือหนาจะผลักประตูเข้ามาในร้าน   ด้านในของร้านมีการคุมโทนให้เป็นธีมสีครีมและขาวดูสะอาดตา ช่วงเวลาเช้าๆแบบนี้มักไม่ค่อยมีลูกค้ามาใช้บริการเท่าไหร่ เนื่องจากคนส่วนใหญ่มักจะไปรีบไปทำงาน มันจึงทำให้แอลรู้สึกไม่อึดอัดและสะดวกมากกว่าหากจะใช้ที่นี่เป็นที่คุยงาน  ร่างสูงค่อยๆเดินมานั่งที่

    ย้อนกลับไปวันแรก ที่เกิดเรื่อง ในวันที่ แยมมี่แปลงโฉมให้พรีมายาเป็นสาวสวยไฮโซ ที่ความสวยสะกดชายหนุ่มแทบทั้งไนซ์คลับ. หลังจากแอลดูท่าไม่ดีที่หนุ่มเพลบอยจะเข้ามาลวนลามเธอ บอดิการ์ดของ แอล จึงลาก พ่อหนุ่มเพลบอย ออกไปแล้วเพื่อที่จะทำร้าย แยมมี่เป็นห่วงกลัว พ่อหนุ่มนั่นถูกฆ่า เพราะอีกฝ่ายเป็นมาเฟียคงไม่เกรงกลัวกฎหมายใด แยมมี่จึงตามออกไปช่วย"อย่าทำร้ายเค้าเลยนะคะ ฉันขอร้องให้ปล่อยเค้าไปเถอะ..ฉันจะจัดการเค้าเอง ฉันกับเพื่อนก็ไม่เป็นอะไร " แยมมี่ยกมือไหว้บอดิการ์ดเพื่อขอร้อง แทนเขา"คุณไปไว้ใจเค้าได้ยังไงเค้ายังจะลวนลามเพื่อนคุณไม่ใช่เหรอ" ร่างใหญ่ขึ้นเสียงสูง"ก็ใช่ค่ะ แต่แยมมี่ไม่อยากให้ใครบาดเจ็บและเดือดร้อน ถือว่าขอร้องนะคะ ฉันจะจัดการมันเองค่ะ " แยมมี่ทั้งกลัวน้ำเสียงสั่นเครือแต่วินาทีนั้นเธอคิดเพียงว่าไม่อยากให้ใครบาดเจ็บบอร์ดิการ์ดร่างยักษ์ทั้ง สอง มองหน้ากั