รถสปอร์ตหรูสีดำคันงามเลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานหน้าร้านคาเฟ่ มันเป็นร้านที่มีการตกแต่งแบบสไตล์มินิมอล ภายในถูกแยกเป็นโซน มีทั้งโซนที่ใช้ทำงานและนั่งชมวิวดื่มด่ำกับบรรยากาศ
เหตุที่เขาเลือกมาคุยธุรกิจที่นี่ก็เพราะว่าลูกค้าอีกของเขานั้นเป็นผู้หญิง
ในการจะทำธุรกิจให้ดีนั้น หนึ่งสิ่งที่ควรจะใส่ใจก็คือต้องรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครและมีรสนิยมอย่างไร แอลเรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาตั้งแต่เด็กและมันก็ใช้ได้จริงกับธุรกิจทุกรูปแบบ
ร่างสูงในชุดสูทก้าวลงจากรถด้วยท่าทีมีมาดดูภูมิฐาน ก่อนมือหนาจะผลักประตูเข้ามาในร้าน
ด้านในของร้านมีการคุมโทนให้เป็นธีมสีครีมและขาวดูสะอาดตา ช่วงเวลาเช้าๆแบบนี้มักไม่ค่อยมีลูกค้ามาใช้บริการเท่าไหร่ เนื่องจากคนส่วนใหญ่มักจะไปรีบไปทำงาน มันจึงทำให้แอลรู้สึกไม่อึดอัดและสะดวกมากกว่าหากจะใช้ที่นี่เป็นที่คุยงาน
ร่างสูงค่อยๆเดินมานั่งที่
กลิ่นของเบเกอรี่และกาแฟอบอวนไปทั่ว ท่ามกลางร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง พรีมายากำลังเดินไปที่ด้านหลังเคาน์เตอร์โดยมีสายตาแห่งความถวิลหาจากชายหนุ่มคอยมองดูอยู่มวลความคิดถึงที่เขาเคยข่มเก็บเอาไว้ตลอดมาตอนนี้มันพรั่งพรูออกมาจนแทบจะล้นทะลักแล้วกลั่นมาเป็นน้ำตา กรอบใบหน้าคมมองตามร่างของเธออย่างไม่อยากเชื่อสายตาถึงแม้ว่าพรีมายาตอนนี้จะดูผ่ายผอมลงไปจนถนัตาแต่ทว่าเขาก็ยังจำเธอได้ดี แววตาที่เขาคิดถึง น้ำเสียงที่เขาอยากได้ยินมันอีกครั้ง ตอนนี้มันอยู่ตรงหน้าแล้วทุกอย่างหยุดนิ่งลง เหมือนว่านี่ไม่ใช่ความจริง ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนอยากจะคว้าตัวเธอแล้วกอดเอาไว้ ไม่อยากปล่อยให้พรีมายาหายไปเหมือนอย่างวันนั้นอีกแล้ว เขาไม่อยากจมลงในทะเลของความคิดถึงอย่างเช่นเมื่อก่อนอีกแล้ว“บอสคะ บอส”เลขาสาวหน้าตาจิ้มลิ้มถือวิสาสะสะกิดแขนผู้เป็นเจ้านายของตนเบาๆ เพราะว่าเรียกอีกฝ่ายอยู่นานแล้วแต่ก็ไร้ซึ่งการต
ย้อนกลับไปวันแรก ที่เกิดเรื่อง ในวันที่ แยมมี่แปลงโฉมให้พรีมายาเป็นสาวสวยไฮโซ ที่ความสวยสะกดชายหนุ่มแทบทั้งไนซ์คลับ. หลังจากแอลดูท่าไม่ดีที่หนุ่มเพลบอยจะเข้ามาลวนลามเธอ บอดิการ์ดของ แอล จึงลาก พ่อหนุ่มเพลบอย ออกไปแล้วเพื่อที่จะทำร้าย แยมมี่เป็นห่วงกลัว พ่อหนุ่มนั่นถูกฆ่า เพราะอีกฝ่ายเป็นมาเฟียคงไม่เกรงกลัวกฎหมายใด แยมมี่จึงตามออกไปช่วย"อย่าทำร้ายเค้าเลยนะคะ ฉันขอร้องให้ปล่อยเค้าไปเถอะ..ฉันจะจัดการเค้าเอง ฉันกับเพื่อนก็ไม่เป็นอะไร " แยมมี่ยกมือไหว้บอดิการ์ดเพื่อขอร้อง แทนเขา"คุณไปไว้ใจเค้าได้ยังไงเค้ายังจะลวนลามเพื่อนคุณไม่ใช่เหรอ" ร่างใหญ่ขึ้นเสียงสูง"ก็ใช่ค่ะ แต่แยมมี่ไม่อยากให้ใครบาดเจ็บและเดือดร้อน ถือว่าขอร้องนะคะ ฉันจะจัดการมันเองค่ะ " แยมมี่ทั้งกลัวน้ำเสียงสั่นเครือแต่วินาทีนั้นเธอคิดเพียงว่าไม่อยากให้ใครบาดเจ็บบอร์ดิการ์ดร่างยักษ์ทั้ง สอง มองหน้ากั
หวั่นไหวกลับมาที่คาเฟ่ ที่พรีมายาทำงานอยู่...“คาปูชิโน่ร้อนหนึ่งที่ครับ”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นกับพนักงานเสิร์ฟสาวที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อนจะเดินเข้ามาภายในร้าน โชคดีจริงๆที่เขามาทันเวลาก่อนที่ร้านจะปิดวันนี้เป็นวันที่สามแล้ว นับตั้งแต่วันนั้นที่แอลได้เจอกับพรีมายา…ถามว่าตอนนี้ชายหนุ่มกำลังทำอะไรน่หรือใช่แล้ว เขากำลังสั่งกาแฟ ถึงจะเป็นเรื่องที่ดูแปลกประหลาดที่ชายหนุ่มก็เข้าร้านคาเฟ่ในช่วงที่ร้านใกล้ปิดเพื่อมาสั่งกาแฟร้อนหนึ่งแก้ว แต่ถ้าหากมองว่าเขามาตามง้อหญิงสาว เรื่องที่กล่าวมาก็ดูจะเข้าท่าเข้าทีกว่ามากพรีมายายังคงหลีกเลี่ยงที่จะสู้หน้ากับแอลอย่างที่เคย แต่หากจะให้เธอคอยหนีหน้าอีกฝ่ายเช่นนี้ต่อไป มีหวังหญิงสาวคงจะโดนไล่ออกเสียก่อน ดังนั้นมันจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะว่า
หญิงสาวในชุดพนักงานเข้าร้านมาตามเวลาทำงานในช่วงเช้า แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาแต่พอดีสร้างความอบอุ่น โดยมีชายหนุ่มเดินตามหลังมาไม่ห่างพรีมายาไม่รู้ว่าตัวเธอตัดสินใจถูกแล้วหรือไม่ที่ตอบตกลงไปในคืนนั้น“วันนี้ไอ้หนุ่มคนนั้นมันจะมาตามจีบคุณอีกหรือเปล่า ?”เสียงทุ้มของเขาดังตามหลังในขณะที่พรีมายากำลังจะเปิดประตู ดึงความสนใจของเธอให้หันกลับไปคุยกับอีกฝ่าย“เขาชื่อคุณ ธาม เรียกเขาให้ดีๆหน่อยค่ะ”“ทำไมผมต้องเรียกชื่อหมอนั่นดีๆด้วย ก็ผมไม่ชอบมัน”ใบหน้าหวานฟังดังนั้นก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะส่ายหน้าไปมาเบาๆถึงขนาดนี้แล้วยังจะมากลัวอะไรอีกพรีมายานึก เหตุก็เพราะแอลเอาแต่ตามติดเธอแทบจะทุกย่างก้าว มิหนำซ้ำยังออกตัวแรงจนทุกคนในร้านแทบจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาเกือบทั้งหมดแล้ว“คุณตัวติดฉันขนาดนี้ คุณธามเขาไม่กล้าเข้าหาฉันแล้วล่ะค่ะ”น้ำเสียงของเธอบ่นออกมาด้วยท่าทางเนือยๆ ก่อนหน้านี้แอลเคยเอาแต่ใจขนาดไหน ตอนที่เขาหึงมันก็ไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลยเหมือนกัน มิหนำซ้ำตอนนี้ยังหนักข้อขึ้นไปอีก“ให้มันจริงเถอะ
มาเฟียร้าย..พ่ายรักแค่เปย์นิดหน่อยพอดีเงินเหลือหญิงสาวในชุดราตรีสีชมพูอ่อนรัดรูปเผยสัดส่วนค่อยๆเดินเข้ามาในงานเลี้ยงรุ่นที่จัดขึ้น ท่ามกลางสายตาที่ต่างจับจ้องมาทางเธอเป็นหนึ่งเดียวแม้ว่านิสัยชอบใช้เงินฟาดหัวของแอลจะดีขึ้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านิสัยการชอบใช้เงินแก้ปัญหาของชายหนุ่มนั้นจะหายไป อย่างเช่นวันนี้เรื่องมันก็มีอยู่ว่า… เมื่อเช้าพรีมายาน้้นเผลอบ่นไปกับชายหนุ่มว่าเธอเลือกชุดใส่ไม่ได้ เพียงเท่านั้นแอลก็ลากเธอเข้าไปซื้อเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้าทันทีในท้ายที่สุดแอลก็ถลุงเงินเพื่อซื้อเสื้อผ้ากระเป๋ารวมถึงรองเท้า แม้ว่าพรีมายาจะปรามยังไงแต่กระนั้นความหัวรั้นและเอาแต่ใจของแอลก็ไม่มีทางฟังเธอเลย เธอจึงทำได้เพียงแค่ถอดถอนหายใจ และบ่นอุบเกี่ยวกับเรื่องการใช้เงินที่ฟุ้งเฟ้อของชายหนุ่มตลอดทาง กระนั้นแอลก็ยังคงทำหน้าซื่อตาใสจนหญิงสาวนึกอยากจะทุบอกให้สักหนึ่งที
มาเฟียร้าย..พ่ายรักสายใยสัมพันธ์หญิงสาวนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่อีกฝ่ายเคยทำให้เธอเสียใจ ทั้งเรื่องหนี้ก้อนโตที่ครอบครัวของแอลมอบให้ ร่องรอยบาดแผลในจิตใจของพรีมายาที่ไม่มีวันหายดี รวมถึงความหวังที่พังทลายลงไม่เป็นท่า ก่อนจะเริ่มหันมาสบตาของอีกคน แล้วพูดต่ออีกด้วยความรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นที่อก เขามาตามหาเธอทั้งที่ยังมีผู้หญิงอีกคนงั้นหรือ ทำอย่างรี้ไปเพื่ออะไรกันคิดจะจับปลาสองมือหรืออย่างไร“เลิกทำหน้าเป็นไขสือได้แล้วค่ะ ฉันโดนคุณหลอกมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง พอสักที จบกันแค่นี้แล้วปล่อยฉันไปได้แล้ว” มือเรียวสะบัดแขนออก ร่างเล็กทำทีเหมือนจะเดินจากไปอีกรอบ แต่ทว่าก็กลับถูกอีกฝ่ายรั้งตัวเอาไว้อีกครั้งใบหน้าสวยต้องหันกลับมามาเผชิญสายตาคมเข้มอย่างเลี่ยงไม่ได้ดื้อด้านจริง ๆ !“นี่ ! คุณ-”
เฮ้อ…”เสียงทอดถอนหายใจดังขึ้น สองขาเรียวก็ยังคงก้าวเดินไปยังโซนจัดเลี้ยงเพื่อที่จะปลีกวิเวกไปอยู่คนเดียวสักพักเชื่อว่า" เงิน"สามารถซื้อทุกอย่างที่อยากซื้อได้และทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้น ที่พรีมายาทำงานที่คาเฟ่ นอกจากต้องการลืมใครสักคนแล้ว อีกอย่างก็เพียงจะเก็บเงินก้อนสักพักเพื่อลงทุน ทำธุรกิจส่วนตัว พรีมายาอยาก มีร้านคาเฟ่เล็กๆ พร้อมกับการขายสินค้าออนไลน์ที่หวังว่าชีวิตเธอต้องดีกว่านี้ ส่วนเงินที่แอลแอบเอาใส่กระเป๋าพรีมายามานั้นเธอกะจะคืนเขาไป อย่างไรแล้วถ้าเลือกที่จะกลับไปคบกับแอลชีวิตเธอจะเป็นเช่นไรก็ไม่อาจรู้ได้.."ทุน" เป็นสื่งสำคัญที่จะทำให้เป้าหมายเธอสำเร็จ เมื่อตอนเด็กหญิงสาวเคยช่วยแม่ขายของ ก่อนที่พ่อกับแม่เธอแยกทางกันที่บ้านเคยมีร้านขายกิ๊ฟช็อปเล็กๆ จากที่พ่อแม่แยกทางกัน แม่ของพรีมายา ออกจากบ้านไปอยู่กับครอบครัวใหม่ ส่วนพรีมายาต้องอยู่เรียนหนังสือ กับพ่อที่บ้านณ ตอนนั้นพ่อฐานะดีกว่า สามารถส่งเธอเรียนได้ แม่จึงให้เธออยู่เรียนหนั
จูบทำให้คิดบนโต๊ะที่มีผ้าปูสีขาวถูกวางเรียงรายไปด้วยขนมเครื่องดื่มและอาหารมากมาย แก้วน้ำผลไม้สีหวานหนึ่งแก้วจึงถูกยกขึ้นมาจิบเป็นการฆ่าเวลาแทน ถึงจะบอกว่าหญิงสาวรู้สึกอยากอยู่คนเดียว แต่จริงๆแล้วในใจลึกๆเธอกลับรู้สึกหึงมากกว่าที่สาวๆให้ความสนใจ“สติหน่อยสิพรีมายา แค่ดูใจกันแค่นี้ก็รีบเอาใจลงไปเล่นซะแล้ว”"เดี๋ยวมานะ ไปห้องน้ำก่อน "แอลเป็นฝ่ายไปห้องน้ำบ้างเนื่องจากเมื่อครู่เพื่อนขอชนเขาดื่มไปหลายแล้ว ร่างสูงจึงเดินลุกออกไปพรีมายาพึมพำดังออกมากับตัวเอง แม้รู้อยู่แก่ใจตั้งแต่แรกแล้วว่าหากปล่อยใจไปเลยตามเลย สุดท้ายตัวเธอก็คงจะต้องกลับไปเจ็บปวดเช่นเดิม แต่อีกใจก็กลับดื้อรั้นและยังเลือกจะวางใจให้อีกฝ่ายเช่นนี้ต่อไป“สบายดีไหม ?”ระหว่างที่พรีมายากำลังคิด
"ฟ๊อด^^จู๊บ" ใบหน้าสวยทั้งหอม ทั้งจู๊บแก้มเพื่อเป็นการให้รางวัลปลอบใจแก่คนไข้ที่อยู่บนเตียงอย่างอ่อนโยน วงแขนบางโอบกอดร่างหนาซุกลงที่อกแกร่ง เขาช่างดูซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัดผิดหูผิดตา กอดนี้ช่างเป็นอ้อมกอดที่แสนอบอุ่มที่แอลรอคอยและเฝ้าตามหามานาน บัดนี้คุ้มค่าแก่การรอคอยเป็นที่สุด"เดี๋ยวค่ะ พรีมลืมไปเลยว่ามีความลับบางอย่างที่ยังค้างคาใจ ความจริงอาทิตย์ก่อนพรีมไปหาคุณที่บริษัท ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนคุณเหรอคะ ดูท่าทางสนิทสนมคงจะคบกันมานานแล้วแล้วแบบนี้พรีมจะต้องไปเป็นเมียน้อยคุณเหรอคะ คุณต้องเลือกนะคะระหว่างพรีมกับผู้หญิงคนนั้น" น้ำเสียงจริงจังอย่างเอาเรื่องลุกขึ้นเอ่ยกับคนที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย"ฮะ ?? ใคร อย่าบอกนะว่าคุณเจอวี""วีไหนพรีมไม่รู้จัก "ใบหน้าสวยเบิกตากว้างคิ้วเรียวขมวดปมอย่างคนสงสัย ให้กับชื่อที่แอลเอ่ยถึง"ก็ผู้หญิงที่คุณเจอนั่นแหล่ะ ตัวเล็ก ๆขาว ๆ ผมสั้นใช่มั้ย โถ่ พรีม ผมเลือกทั้งคุณและวีนั่นแหล่ะ "
เหมือนทุกอย่างกำลังจะจบลงด้วยดี เสียงเคาะห้องดังขึ้น สักพักตามมาด้วยเสียงฝีเท้าเดินพร้อมกับเปิดประตูห้องเข้ามา ปรากฎร่างชายหนุ่ม สูงขาวหน้าตาดี คนหนึ่ง ราวกับคนจีน แต่ก็คนจีนั่นแหล่ะ"คุณอยู่ที่นี่เองเหรอพรีมายา เห็นคุณหายไปไม่รับโทรศัพท์"ชายหนุ่มเสียงทุ้มต่ำหน้าตาไม่คุ้น สำหรับแอลเอาซะเลย ใครช่างกล้ามากระตุกหนวดเสือถึงที่พรีมายาถึงกับอึ้งประหลาดใจว่าเขาตามมาที่นี่ได้อย่างไร ...."เรามีเรื่องต้องคุยกันค่ะคุณเฉินอี้"มือสวยยกกุมมือหนาของแอลแล้วลูบตบเบาๆ พร้อมกับเอ่ยว่า เดี๋ยวพรีมมาอธิบายให้ฟังนะคะ ร่างสวยลุกขึ้นเดินอกไปพร้อม ชายหนุ่มวัยกลางคนหน้าตาดี เดินตามออกไปเมื่อมวลอารมณ์ความโกรธเข้าครอบงำ เป็นเหตุให้จี๊ดไปถึงหัวใจของแอล "โอ่ะ โอ้ย คุณยังมีอะไรปิดบังผมอยู่อีกหรือ พรีมายา " แต่ต้องยอมปล่อยเธอออกไปคุยธุระอย่างช่วยไม่ได้ ครั้นจะให้บอดิการ์ดตามออกไป ก็ไม่ได้ เนื่องจากเค้ามาต่างประเทศเพียงลำพังส่วนตัวไม่อยาอ
มาเฟียร้าย..พ่ายรักสายใยสัมพันธ์หญิงสาวนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่อีกฝ่ายเคยทำให้เธอเสียใจ ทั้งเรื่องหนี้ก้อนโตที่ครอบครัวของแอลมอบให้ ร่องรอยบาดแผลในจิตใจของพรีมายาที่ไม่มีวันหายดี รวมถึงความหวังที่พังทลายลงไม่เป็นท่า ก่อนจะเริ่มหันมาสบตาของอีกคน แล้วพูดต่ออีกด้วยความรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นที่อก เขามาตามหาเธอทั้งที่ยังมีผู้หญิงอีกคนงั้นหรือ ทำอย่างรี้ไปเพื่ออะไรกันคิดจะจับปลาสองมือหรืออย่างไร“เลิกทำหน้าเป็นไขสือได้แล้วค่ะ ฉันโดนคุณหลอกมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง พอสักที จบกันแค่นี้แล้วปล่อยฉันไปได้แล้ว” มือเรียวสะบัดแขนออก ร่างเล็กทำทีเหมือนจะเดินจากไปอีกรอบ แต่ทว่าก็กลับถูกอีกฝ่ายรั้งตัวเอาไว้อีกครั้งใบหน้าสวยต้องหันกลับมามาเผชิญสายตาคมเข้มอย่างเลี่ยงไม่ได้ดื้อด้านจริง ๆ !“นี่ ! คุณ-”
มาเฟียร้าย..พ่ายรักการเดินทางในต่างแดนอย่างประเทศจีนสำหรับแอลนั้นมันไม่ได้เป็นไปอย่างยากลำบากเลย ในขณะเดียวกันบรรยากาศตอนนี้ของประเทศจีนก็ไม่ได้อยู่ในหน้าหนาว นั่นจึงยิ่งจะไม่มีอุปสรรคอะไรมาขัดขวางเขาได้ สองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คนและและนักท่องเที่ยวประปราย อากาศที่เบาบางและปรอดโปร่งช่วยทำให้จิตใจของแอลรู้สึกแจ่มใสขึ้นมาได้ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะแวะพักหาอะไรกินอยู่แถวๆนั้นเมื่อร่างสูงเข้ามาในร้านอาหารได้แล้ว ร่างกายที่แสนเหนื่อยล้าจึงได้มีเวลาหยุดพักบ้างเสียที เหงื่อกาฬยังคงไหลซึมตามกรอบหน้าเพราะว่าพิษไข้ที่ยังคงถาโถมเข้าโจมตีแอลไม่หยุด อาหารที่เขาเคยชอบ ชายหนุ่มก็กินได้ไม่เท่าไหร่เพราะรู้สึกไม่อยากอาหารในไม่นานเขาก็เรียกเก็บเงินก่อนจะเดินออกมาเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นแทนในอกของแอลยังคงรู้กลวงโหวง สีหน้าก็ซีดไร้สี ดูเหมือนคนจะเป็นลมเป็นแล้งไปได้ตลอดเวลา อย่างน้อยๆที่นี่ก็ไม่มีกลิ่นอายความทรงจำของเขาและเธอที่ว
พี่คะ… นี่วีเอง”หญิงสาวคว้ามืออีกฝ่ายมากุมไว้ ด้วยสีหน้าแววตาแสนเศร้าสลด ก่อนจะเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆเพื่อเรียกสติผู้เป็นพี่กรอบใบหน้าของชายหนุ่มจึงค่อยๆหันมาแล้วกระพริบตาอยู่สองสามครั้ง เพื่อปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจน เมื่อรู้ว่าเมื่อกี้ตนเองเพียงแค่ฝันไปความวูบโหวงที่มีในใจก็ยิ่งจะทวีคูณเขายังคงกวาดสายตาไปรอบห้องด้วยความหวังว่า พรีมายาอาจจะกลับมาหาตนเองแล้วก็ได้ แต่เมื่อลองนั่งคิดและเรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดใหม่ดูอีกครั้ง มันจึงทำให้แอลนึกได้แล้วว่าทั้งหมดที่เขาคิดมันก็เป็นเพียงแค่ความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น"นี่เราแค่ฝันไปเองเหรอ ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาเลยคงจะดี"ในความฝันนั้นเขารู้สึกว่าได้สัมผัสกับพรีมายาจริง ๆวินาทีถัดมา ร่างสูงจึงรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อพาร่างกายซูบโทรมของตนให้ลุกจากเตียงสายตาของแอลเริ่มกลับมาพร่ามัวอีกครั
สองขาเรียวหยุดอยู่ ณ ที่ที่หนึ่ง หน้าตึกสูงตระหง่านที่ตั้งเด่นอยู่เบื้องหน้า ใช่แล้ว… ในที่สุดเธอก็ยอมที่จะเสี่ยงเข้ามาเล่นในเขาวงกตแห่งความรักนี้ แม้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่ตรงจุดหมายนั้นหรือไม่ก็ตามเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เธอมายืนอยู่ที่นี่ก็คือ เธออยากจะทุ่มเทกับมันดูสักตั้ง แค่อยากจะเต็มที่กับมันให้ถึงที่สุด ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้เต็มที่กับมันอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่หวาดกลัวกับความเสียใจอีกต่อไป แต่เพราะว่าเธอกลัวจะเสียใจต่างหาก ในท้ายที่สุดพรีมายาจึงตัดสินใจลองกลับมาหาอีกดวงใจที่ยังคงหวาดหวั่นและเจ็บปวดกับเรื่องที่เพิ่งประสบมามันเริ่มกลับมามีความหวัง บางทีแอลอาจจะจริงจังกับเธอจริงๆก็ได้ บางที… เธออาจจะแค่เพียงตีโพยตีพายไปเอง แอลอาจจะอยากลงหลักปักฐานกับเธอต่อให้สถานะระหว่างทั้งสองจะต่างกันราวฟ้ากับดินพรีมายาในตอนนี้เปรียบดั่งคนตาบอดที่กำลังหลงทาง โดยมีเสียงกระพือปีกของหิ่งห้อยเ
มาเฟียร้าย..พ่ายรักขายาวก้าวเข้ามาในพื้นที่บ้านที่คุ้นเคย ที่ซึ่งเคยเป็นสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างแอลและพรีมายา กรอบใบหน้ากวาดสายตาไปทั่วด้วยหัวใจที่วูบโหวง บ้านแห่งนี้ไม่เคยจะเงียบเชียบและปิดสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ขนาดนี้เขาถือวิสาสะเดินไปทั่วบริเวณบ้านของพรีมายา แล้วก็ต้องยิ่งรู้สึกใจหายเพราะตรวจดูจนทั่ว ชายหนุ่มก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของหญิงสาวใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดถึงความโศกเศร้าที่มีอยู่ข้างใน แววตาไม่สามารถปกปิดความเสียใจเอาไว้ได้อีกต่อไป มันจุกอยู่ที่คอจนพูดอะไรไม่ถูก ร่างสูงนั่งบนโชฟาที่มันเคยมีความทรงจำระหว่างพวกเขา“ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…”สายแล้วสายเล่าที่ถูกต่อไป กลับไม่มีใครรับสายหรือวี่แววของเธอเลยแอลไม่อยากจะตีโพยตีพาย แม้จะรู้อยู่ลึกๆ
มาเฟียรัก พักร้ายฝันสลาย“อืม งั้นฉันจะไปจัดการเอง”เสียงทุ้มตอบกลับปลายสายด้วยโทนเสียงที่ดูจริงจังกว่าทุกที เสียงกระซิบกระซาบบ่งบอกได้ว่าเรื่องที่ตัวเองกำลังคุยอยู่นั้นช่างเป็นเรื่องสำคัญและไม่ต้องการอยากให้ใครมาได้ยินจริงๆ สีหน้าขึงขังคิ้วทะนงขมวดมุ่น เขายังคงยืนเคร่งคร่ำอยู่ผู้เดียวโดยไม่รู้สึกตัวเลยว่าด้านหลังของตนเองกำลังมีคนแอบฟังตัวเองกำลังคุยโทรศัพท์อยู่“ดี… เตรียมรถมาได้เลย แล้วอย่าให้มันหนีไปไหนได้”เมื่อธุระสำคัญถูกจัดการไปได้แล้วหนึ่งเปลาะ มือถือสมาร์ทโฟนจึงถูกวางสายลงแล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกงดังเดิม แอลพลิกตัวกลับมา เตรียมจะกลับเข้าไปเอาสูทด้านใน แต่แล้วเขาก็ต้องผงะเมื่อกรอบสายตาหันมาพบกับร่างของหญิงสาวผู้เป็นที่รักของตนกำลังยืนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว“มีเรื่องด่วนหรือคะ?”
มาเฟียคลั่งรักแสงแดดโลมเลียตามผิวกายขาวละเอียดของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอุตุอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของชายหนุ่ม ลมหายใจพ่นออกมาแผ่วเบาสม่ำเสมอภายใต้สายตาของร่างสูงที่กำลังกอดกระชับตัวของเธอเอาไว้จุ๊บ…เสียงจุมพิตดังขึ้นเมื่อในยามที่แอลกดริมฝีปากลงที่หน้าผากมนของพรีมายาด้วยความเอ็นดูสายแล้วสายเล่าของขิมโทรจิกผู้เป็นเจ้านาย กระนั้นชายหนุ่มกลับเลือกที่จะบอกกับเลขาสาวไปว่าวันนี้ตนจะขอเลื่อนนัดออกไปทั้งหมด เหตุก็เพราะ การที่ได้มีเวลากับคนตนรักนั้นช่างเป็นโมเมนต์ที่แสนล้ำค่าของแอลหัวใจของเขายังคงเต้นระส่ำเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขายกยิ้มออกมาก่อนจะซบแนบใบหน้าลงที่กลุ่มผมสลวยของหญิงสาว“อือ…”เสียงครางดังขึ้นเบาๆ ในลำคอ บ่งบอกว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นเริ่มรู้สึกตัวแล้ว แอลจึงหยุดนิ่ง