โชคชะตาเล่นตลก...เธอดันไม่รุ้ตัวว่าหนุ่มที่เธอ เผลอแอบมีอะไรด้วย อันที่จริงเป็นเจ้าหนี้ของพ่อเธอ ที่ตามทวงหนี้อยู่ตลอด..แต่เธอไม่เคยเห็นหน้า แท้จริงแล้วนั้น...
View Moreพรีมายาหญิงสาวนัยน์ตาหวาน ผิวขาวตัวเล็ก พูดมาก โมโหง่าย ไม่ทำอะไรใครก่อน ไม่ยอมคน..โกรธง่ายหายเร็วแต่ตอนนี้เธอเรียนจบแล้ว แถมยังจบความรักแรกตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยของเธอไปกับวศินแฟนของเธอ... เธอจมอยู่แต่กลับความทุกข์มานาน...
ส่วนพ่อของเธอเป็นหนี้รอบด้าน จนกระทั้งมาเฟียคอยมาตามที่บ้าน แต่พ่อของเธอก็ปกป้องเธอคอยกีดกันทุกวิถีทางไม่ให้เธอได้เจอกับพวกมาเฟียร้ายพวกนี้ ซึ่งเพราะพ่อเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอและหวังให้เธอมีชีวิตที่ดี...
แยมมี่เพื่อนสาวคนสนิทของพรีมายา..มีนิสัย รักสนุก ใครอยู่ไกล้เป็นต้องมีรอยยิ้ม ชอบแต่งตัว มีฐานะ .. แต่บ้าผู้ชายรอบกายของแยมมี่มีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาให้เธอขย้ำอยู่ไม่ขาดสาย ...
เมื่อพรีมายาเดินทางไปหาแยมมี่ที่คอนโด....แยมมี่สังเกตุเห็นพรีมายา นั่งเงียบ..หงอยๆหน้าซี๊ดผากราวกับซากดึกดำบรรพ์ เธอจึงถามต้นสายปลายเหตุ กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น...
"มึง...ที่นั่งอยู่เยี่ยซากศพ หรือ ฟรอสซิล ทำไมถึงซี๊ด ได้ขนาดนี้."เพื่อนสาวเอ่ยถามด้วยความฉงน..
"ก็....ฉันเลิกกับวศินแล้ว...มันบอกว่าฉันไม่ยอมมันเว้ย...."พรีมายาพูดด้วยเสียงสั่นเครือราวกับจะร้องไห้
"โอ้ยยย......!!!!!!!!!!มึง กูนึกว่าอุกกาบาดจากดาวอังคารร่วงใส่บ้านมึง ถึงได้ดูทุกข์ขนาดนี้"..พยายามพูดให้เธอผ่อนคลายขึ้น...
"แค่ผู้ชายคนเดียวแกจะไปซีเรียสทำใหม่ หาใหม่เยอะแยะ พอๆจบ ถ้าจะมานั่งเป็นซากศพฟอสซิลแบบนี้กลับไปเลย"..
"ฮือ..."พรีมายา ร้องไห้ พลันโผเข้ากอดแยมมี่....
"ครึ่งนึงของชีวิตที่แกเคยทำหล่นหายไป...ไม่เป็นไรเพื่อน..ฉันจะช่วยแกเอง..ฉัน จะสอนจริตมารยาหญิง ให้แกเอง...แล้วฉันจะแปลงโฉมให้สวยปิ๊งเลยดีมั้ย" ...พูดจบยกนิ้วขึ้นมาดีด กลางอากาศ
แยมมี่พิถีพิถันคัดสรรค์เลือกเสื้อผ้าอาภรณ์ล้ำสมัยในตู้ของเขาราวกับร้านขายเสื้อผ้าขนาดใหญ่จัดการเปลี่ยนโฉมลงรองพื้นแต่งหน้าลงอายแชร์โดว์สีทองให้ดูเป็นประกายเขียนขอบตาชัด ปัดมาสคาร่าให้ดูดวงตากลมโต..ม้วนลอนทำผม ให้เพื่อนของเขาอย่างใส่ใจ...หากชายหนุ่มใดที่ได้เห็นเป็นต้องหลงไหลเป็นแน่แท้..
โชคดีที่พรีมายา สีผิวโทนเย็น ความชมพู ๆ โทนเย็นเวลาใส่พวกเครื่องประดับสีเงิน ๆ แล้วจะช่วยขับผิวเธอให้ผ่องขึ้นไปอีก..
"ป่ะ..ฉันจะพาแกไปคลับ VIP แห่งใหม่.. ไปทดสอบฝีมือที่ฉันสอนแกซิจะได้เรื่องแค่ใหน..ฉันจะนั่งดูแกห่างๆ แกไปนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว"พูดพลางจัดทรงผมลอนของเธอให้ดูเข้ารูป
"ฉะ ฉันเนี่ยนะ"...
"เออ..ก็สอนให้แล้วไง ทำตามอย่างที่บอก.."ใช้มือผลักไหล่พรีมายาไปเบาๆพลางพยักหน้า...
เมื่อเธอไปนั่งคนเดียวที่บาร์ ที่แยมมี่บอก...พรีมายาเหลือเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเอาเรื่องเลยทีเดียว สูงยาว คมเข้ม...
"เอาวะ..คนนี้แหล่ะ"
โปรดติดตามตอนต่อไป...มาเฟียร้าย..พ่ายรักสายใยสัมพันธ์หญิงสาวนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่อีกฝ่ายเคยทำให้เธอเสียใจ ทั้งเรื่องหนี้ก้อนโตที่ครอบครัวของแอลมอบให้ ร่องรอยบาดแผลในจิตใจของพรีมายาที่ไม่มีวันหายดี รวมถึงความหวังที่พังทลายลงไม่เป็นท่า ก่อนจะเริ่มหันมาสบตาของอีกคน แล้วพูดต่ออีกด้วยความรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นที่อก เขามาตามหาเธอทั้งที่ยังมีผู้หญิงอีกคนงั้นหรือ ทำอย่างรี้ไปเพื่ออะไรกันคิดจะจับปลาสองมือหรืออย่างไร“เลิกทำหน้าเป็นไขสือได้แล้วค่ะ ฉันโดนคุณหลอกมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง พอสักที จบกันแค่นี้แล้วปล่อยฉันไปได้แล้ว” มือเรียวสะบัดแขนออก ร่างเล็กทำทีเหมือนจะเดินจากไปอีกรอบ แต่ทว่าก็กลับถูกอีกฝ่ายรั้งตัวเอาไว้อีกครั้งใบหน้าสวยต้องหันกลับมามาเผชิญสายตาคมเข้มอย่างเลี่ยงไม่ได้ดื้อด้านจริง ๆ !“นี่ ! คุณ-”
มาเฟียร้าย..พ่ายรักการเดินทางในต่างแดนอย่างประเทศจีนสำหรับแอลนั้นมันไม่ได้เป็นไปอย่างยากลำบากเลย ในขณะเดียวกันบรรยากาศตอนนี้ของประเทศจีนก็ไม่ได้อยู่ในหน้าหนาว นั่นจึงยิ่งจะไม่มีอุปสรรคอะไรมาขัดขวางเขาได้ สองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คนและและนักท่องเที่ยวประปราย อากาศที่เบาบางและปรอดโปร่งช่วยทำให้จิตใจของแอลรู้สึกแจ่มใสขึ้นมาได้ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะแวะพักหาอะไรกินอยู่แถวๆนั้นเมื่อร่างสูงเข้ามาในร้านอาหารได้แล้ว ร่างกายที่แสนเหนื่อยล้าจึงได้มีเวลาหยุดพักบ้างเสียที เหงื่อกาฬยังคงไหลซึมตามกรอบหน้าเพราะว่าพิษไข้ที่ยังคงถาโถมเข้าโจมตีแอลไม่หยุด อาหารที่เขาเคยชอบ ชายหนุ่มก็กินได้ไม่เท่าไหร่เพราะรู้สึกไม่อยากอาหารในไม่นานเขาก็เรียกเก็บเงินก่อนจะเดินออกมาเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นแทนในอกของแอลยังคงรู้กลวงโหวง สีหน้าก็ซีดไร้สี ดูเหมือนคนจะเป็นลมเป็นแล้งไปได้ตลอดเวลา อย่างน้อยๆที่นี่ก็ไม่มีกลิ่นอายความทรงจำของเขาและเธอที่ว
พี่คะ… นี่วีเอง”หญิงสาวคว้ามืออีกฝ่ายมากุมไว้ ด้วยสีหน้าแววตาแสนเศร้าสลด ก่อนจะเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆเพื่อเรียกสติผู้เป็นพี่กรอบใบหน้าของชายหนุ่มจึงค่อยๆหันมาแล้วกระพริบตาอยู่สองสามครั้ง เพื่อปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจน เมื่อรู้ว่าเมื่อกี้ตนเองเพียงแค่ฝันไปความวูบโหวงที่มีในใจก็ยิ่งจะทวีคูณเขายังคงกวาดสายตาไปรอบห้องด้วยความหวังว่า พรีมายาอาจจะกลับมาหาตนเองแล้วก็ได้ แต่เมื่อลองนั่งคิดและเรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดใหม่ดูอีกครั้ง มันจึงทำให้แอลนึกได้แล้วว่าทั้งหมดที่เขาคิดมันก็เป็นเพียงแค่ความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น"นี่เราแค่ฝันไปเองเหรอ ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาเลยคงจะดี"ในความฝันนั้นเขารู้สึกว่าได้สัมผัสกับพรีมายาจริง ๆวินาทีถัดมา ร่างสูงจึงรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อพาร่างกายซูบโทรมของตนให้ลุกจากเตียงสายตาของแอลเริ่มกลับมาพร่ามัวอีกครั
สองขาเรียวหยุดอยู่ ณ ที่ที่หนึ่ง หน้าตึกสูงตระหง่านที่ตั้งเด่นอยู่เบื้องหน้า ใช่แล้ว… ในที่สุดเธอก็ยอมที่จะเสี่ยงเข้ามาเล่นในเขาวงกตแห่งความรักนี้ แม้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่ตรงจุดหมายนั้นหรือไม่ก็ตามเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เธอมายืนอยู่ที่นี่ก็คือ เธออยากจะทุ่มเทกับมันดูสักตั้ง แค่อยากจะเต็มที่กับมันให้ถึงที่สุด ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้เต็มที่กับมันอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่หวาดกลัวกับความเสียใจอีกต่อไป แต่เพราะว่าเธอกลัวจะเสียใจต่างหาก ในท้ายที่สุดพรีมายาจึงตัดสินใจลองกลับมาหาอีกดวงใจที่ยังคงหวาดหวั่นและเจ็บปวดกับเรื่องที่เพิ่งประสบมามันเริ่มกลับมามีความหวัง บางทีแอลอาจจะจริงจังกับเธอจริงๆก็ได้ บางที… เธออาจจะแค่เพียงตีโพยตีพายไปเอง แอลอาจจะอยากลงหลักปักฐานกับเธอต่อให้สถานะระหว่างทั้งสองจะต่างกันราวฟ้ากับดินพรีมายาในตอนนี้เปรียบดั่งคนตาบอดที่กำลังหลงทาง โดยมีเสียงกระพือปีกของหิ่งห้อยเ
มาเฟียร้าย..พ่ายรักขายาวก้าวเข้ามาในพื้นที่บ้านที่คุ้นเคย ที่ซึ่งเคยเป็นสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างแอลและพรีมายา กรอบใบหน้ากวาดสายตาไปทั่วด้วยหัวใจที่วูบโหวง บ้านแห่งนี้ไม่เคยจะเงียบเชียบและปิดสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ขนาดนี้เขาถือวิสาสะเดินไปทั่วบริเวณบ้านของพรีมายา แล้วก็ต้องยิ่งรู้สึกใจหายเพราะตรวจดูจนทั่ว ชายหนุ่มก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของหญิงสาวใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดถึงความโศกเศร้าที่มีอยู่ข้างใน แววตาไม่สามารถปกปิดความเสียใจเอาไว้ได้อีกต่อไป มันจุกอยู่ที่คอจนพูดอะไรไม่ถูก ร่างสูงนั่งบนโชฟาที่มันเคยมีความทรงจำระหว่างพวกเขา“ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…”สายแล้วสายเล่าที่ถูกต่อไป กลับไม่มีใครรับสายหรือวี่แววของเธอเลยแอลไม่อยากจะตีโพยตีพาย แม้จะรู้อยู่ลึกๆ
มาเฟียรัก พักร้ายฝันสลาย“อืม งั้นฉันจะไปจัดการเอง”เสียงทุ้มตอบกลับปลายสายด้วยโทนเสียงที่ดูจริงจังกว่าทุกที เสียงกระซิบกระซาบบ่งบอกได้ว่าเรื่องที่ตัวเองกำลังคุยอยู่นั้นช่างเป็นเรื่องสำคัญและไม่ต้องการอยากให้ใครมาได้ยินจริงๆ สีหน้าขึงขังคิ้วทะนงขมวดมุ่น เขายังคงยืนเคร่งคร่ำอยู่ผู้เดียวโดยไม่รู้สึกตัวเลยว่าด้านหลังของตนเองกำลังมีคนแอบฟังตัวเองกำลังคุยโทรศัพท์อยู่“ดี… เตรียมรถมาได้เลย แล้วอย่าให้มันหนีไปไหนได้”เมื่อธุระสำคัญถูกจัดการไปได้แล้วหนึ่งเปลาะ มือถือสมาร์ทโฟนจึงถูกวางสายลงแล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกงดังเดิม แอลพลิกตัวกลับมา เตรียมจะกลับเข้าไปเอาสูทด้านใน แต่แล้วเขาก็ต้องผงะเมื่อกรอบสายตาหันมาพบกับร่างของหญิงสาวผู้เป็นที่รักของตนกำลังยืนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว“มีเรื่องด่วนหรือคะ?”
มาเฟียคลั่งรักแสงแดดโลมเลียตามผิวกายขาวละเอียดของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอุตุอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของชายหนุ่ม ลมหายใจพ่นออกมาแผ่วเบาสม่ำเสมอภายใต้สายตาของร่างสูงที่กำลังกอดกระชับตัวของเธอเอาไว้จุ๊บ…เสียงจุมพิตดังขึ้นเมื่อในยามที่แอลกดริมฝีปากลงที่หน้าผากมนของพรีมายาด้วยความเอ็นดูสายแล้วสายเล่าของขิมโทรจิกผู้เป็นเจ้านาย กระนั้นชายหนุ่มกลับเลือกที่จะบอกกับเลขาสาวไปว่าวันนี้ตนจะขอเลื่อนนัดออกไปทั้งหมด เหตุก็เพราะ การที่ได้มีเวลากับคนตนรักนั้นช่างเป็นโมเมนต์ที่แสนล้ำค่าของแอลหัวใจของเขายังคงเต้นระส่ำเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขายกยิ้มออกมาก่อนจะซบแนบใบหน้าลงที่กลุ่มผมสลวยของหญิงสาว“อือ…”เสียงครางดังขึ้นเบาๆ ในลำคอ บ่งบอกว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นเริ่มรู้สึกตัวแล้ว แอลจึงหยุดนิ่ง
เสียงเฉอะแฉะดังก้องอยู่ภายในรถสีดำคันหรู โดยที่พรีมายาก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองขึ้นมาคร่อมอยู่บนตักของแอลตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะเผลอปล่อยให้ตัวเองได้ทำตามสัญชาตญาณไปครั้นจะมาหยุดกลางคันเอาเสียตอนนี้ จิตใจลึกๆของเธอก็คงจะรู้สึกขัดใอยู่ไม่น้อย แรงความเสน่หาของพรีมายานั้นเริ่มท่วมท้น จนในที่สุดเธอก็ต้องยอมจำนนต่อมันฝ่ามืออุ่นของแอลลูบไล้ไปตามสะโพกขาวอวบกลมกลึงแล้วออกแรงรั้งกายให้หญิงสาวตรงหน้าบดเบียดเข้ามารับกับจังหวะของเขา แม้จะเป็นเพียงแค่การจูบเล้าโลมแต่มันก็ทำให้พรีมายาอดไม่ได้ที่จะเผลอครางเสียงกระเส่าออกมา เพราะว่าในตอนนี้ทุกอณูของร่างกายเธอนั้นอ่อนไหวและไวต่อการสัมผัสของแอลเป็นอย่างมากริมฝีปากยังคงถูกแอลครอบครองและแลกเปลี่ยนความหวานให้แก่กันและกันอย่างเร่าร้อน เรียวลิ้นของแอลกระหวัดเกี่ยวไล่ชิมรสชาติความหวานอย่างไม่หยุดพักจนพรีมายาแทบจะหายใจไม่ทัน กรอบใบหน้าหล่อเหลายังคงบดจูบลงมาราวกับว่าจะสามารถกลืนกินตัวเธอได้จริงๆ ปากสีเชอรี่อวบอิ่มขอ
ลมเย็นเฉียบถูกระบายออกมาจากทางช่องแอร์ในตัวรถสปอร์ตคันหรู โดยมีแอลเป็นคนขับให้ ไม่มีเสียงเพลงเปิดคลออย่างเช่นทุกที พรีมายาเองก็ยังรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เริ่มจะมาคุแต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเช่นเดียวกับแอลที่ก็ยังคงนิ่งงันและขับรถต่อไป หัวสมองของพรีมายาเริ่มคิดเรื่องราวอะไรไปเรื่อยเปื่อยนับตั้งแต่ที่อีกฝ่ายเดินกลับมาจากการคุยโทรศัพท์ บางที… แอลอาจจะมีเรื่องเครียดอะไรอยู่ก็ได้ถ้าหากคนที่เรารักมีเรื่องเครียด เธอก็ต้องยิ่งอยู่ข้างๆเขาไม่ใช่หรือยัยพรีม…ใบหน้าสวยหันมามองยังเสี้ยวหน้าคมคายของชายหนุ่มอีกครั้ง ก่อนที่สุดท้ายจะรวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วเปล่งคำถามออกมา อย่างน้อยๆความเคลือบแคลงสงสัยจะได้ถูกไขให้กระจ่างเสียที“มีอะไรหรือเปล่าคะ…”ถึงจะบอกว่ารวบรวมความกล้า แต่ว่าอีกใจของหญิงสาวกลับยิ่งหวาดกลัวกับคำตอบและปฏิกิริยาของอีกฝ่ายมากไม่แพ้กั
Comments