All Chapters of เกิดใหม่อีกครา วานวาสนาไม่ข้องเกี่ยว: Chapter 81 - Chapter 90

        เช้าวันต่อมา           เหลียนเฟินลืมตาตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นใครอยู่ตรงนั้นแล้ว ขอบตายังคงบวมเพราะน้ำตาที่ไหลล้นตลอดทั้งคืน ร่างกายทุกส่วนบอบช้ำ กลางหว่างขาเปรอะเปื้อนน้ำสีขุ่น เขาเกลียดที่เห็นสภาพเช่นนี้ของตัวเองยิ่งนักจึงรีบหาน้ำท่ามาอาบชำระล้างร่องรอยที่เหลืออยู่           เขาขัดถูร่างกายซ้ำไปซ้ำมาจนผิวขาวเริ่มแดง ทว่าสิ่งเหล่านั้นยังคงไม่จางหายไป พลันรู้สึกเหนื่อยล้าจิตใจยิ่งกว่าที่เคยเป็นมา ทั้งยังสัมผัสได้ถึงปราณมารอ่อน ๆ ในตัว           เหลียนเฟินมีพลังเพียงพอที่จะขจัดมันออกไปได้ แต่มีบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้อง ปราณมารส่วนหนึ่ง

        รุ่งเช้าวันต่อมา           หวังเยี่ยนหลงและพรรคพวกของตนออกเดินทางไปตอนใต้ของแคว้นซีเป่ย           “ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมข้าต้องมาด้วย” เหลียนเฟินที่เดินอยู่ข้าง ๆ ถามหวังเยี่ยนหลง อย่างไรเสียนี่ก็เป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเขาเลยสักนิด           “...” เขาไม่ตอบสิ่งใด คว้าเอวของเหลียนเฟินไว้แล้วใช้วิชาย่นระยะทางในพริบตา           เพียงแค่ชั่วอึดใจ ทั้งสองคนก็มาถึงที่พักแรมคืนแรก คนอื่นในสำนักต่างพากันแยกย้ายจัดเตรียมสถานที่พั

        เพียงได้ยินเหลียนเฟินพูดคำนั้นออกมา ใจของเขาก็กระตุกวูบพลันเลือดขึ้นหน้าด้วยความโมโห           “หยุดร้องไห้!” เขาตะคอกเสียงดังจนเจ้าตัวสะดุ้งตกใจ           “...” น้ำตาที่ไหล่เอ่อไม่อาจหยุดได้เพราะความเสียใจยังคงอยู่           “ข้าบอกให้หยุด” อารมณ์ของหวังเยี่ยนหลงเริ่มแปรปรวนมากกว่าเดิม ไอปราณมารราวกับจะปะทุอีกครั้ง ยิ่งเมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่สนใจเขาก็ยิ่งเหลืออด           “...” เสียงสะอื้นอาลัยอาวรณ์ของเหลียนเฟินไม่มีท่าทีจะ

        หลายวันก่อน ณ หอสุราแห่งหนึ่งตอนใต้ของแคว้นซีเป่ย           ห้องท้ายสุดด้านในกลายเป็นที่ประชุมลับระหว่างสำนักพยัคฆ์ดำกับใครบางคนที่สวมชุดสีทึม ผ้าปิดหน้า สวมหมวกพรางสายตานั่งอยู่หลังม่าน           “ทำถึงขนาดนั้นแล้วยังลอบโจมตีไม่สำเร็จ ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าไร้น้ำยากันแล้วหรืออย่างไร” เสียงของคนลึกลับเยาะเย้ยดูถูกกลุ่มคนร่างกายกำยำที่นั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง           ปึง!          เสียงทุบโต๊ะไม่พอใจขอผู

        เสียงโหยหวนในยามค่ำคืนยิ่งทำให้บรรยากาศเยือกเย็นจนน่าขนลุก ไอสีดำคละคลุ้งแผ่ขยายโดยรอบ           หวังเยี่ยนหลงลุกขึ้นบิดคอไปทางซ้ายขวาอย่างช้า ๆ ใบหน้าขาวซีดไม่แสดงสีหน้าอื่นใดนอกจากความหิวกระหาย           ปราณมารส่วนนั้นพุ่งออกไปหาเหยื่อที่อยู่ใกล้ที่สุดโดยไม่สนว่าเป็นคนของฝ่ายไหน           ซวงและหลุนเห็นอาการของเขาเป็นเช่นนั้นพยายามจัดการกับคู่ต่อสู้ของตนเองให้เร็วที่สุดเพื่อมาช่วยเจ้านายของตน           ทว่า คนอื่น ๆ นั้น