All Chapters of เกิดใหม่อีกครา วานวาสนาไม่ข้องเกี่ยว: Chapter 101 - Chapter 110

          เช้าวันต่อมา           หวังเยี่ยนหลงยังคงนั่งอยู่ข้างเตียง รอยื่นถ้วยยาให้เหลียนเฟินดื่มตามเวลา ร่างบางไม่อาจปฏิเสธได้เพราะโอสถนี้หวังซีซวนตั้งใจทำมาให้จึงดื่มแต่โดยดี           จากนั้นจึงยกสำรับอาหารเช้ามาวางไว้ที่ข้างหัวเตียง ตั้งใจจะป้อนทีละคำ แต่เหลียนเฟินไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้า สายตาเย็นชาเฉไฉมองไปทางอื่น จนเจ้าตัวรู้สึกเจ็บแปลบในใจ           “กินข้าวบ้างเถิด ข้าจะออกไปรอข้างนอก” เขาตัดใจยอมหลบหน้าชั่วคราวจนกระทั่งผ่านไปครู่หนึ่งจึงกลับเข้ามาดู เห็นถ้วยชามอาหารยังอยู่ที่เดิมจึงสั่งให้ยกสำรับใหม่เข้ามาแทน&n

        สิบเอ็ดปีต่อมา           สายลมเย็นในฤดูใบไม้ผลิพัดเอื่อย ๆ ท้องฟ้าอากาศแจ่มใส ไร้ก้อนเมฆ เหลียนเฟินกำลังนั่งถือเบ็ดตกปลาอยู่ริมทะเลสาบ สายตาเหม่อมองไปอีกฝั่งที่อยู่แสนไกลนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา           หลังจากจัดการกับหวังเยี่ยนหลงแล้ว เขาไม่เหลือความทรงจำเกี่ยวกับคนผู้นั้นอีกเลย เหลียนเฟินเดินทางกลับไปที่วังธาราเหมันต์เพื่อรับโทษและขอออกจากสำนัก           นับตั้งแต่นั้นมาจึงใช้ชีวิตร่อนเร่พเนจรอยู่เพียงลำพัง ตัดขาดจากทุกสิ่งทุกอย่างโดยสิ้นเชิง     

สายลมเอื่อยพัดยอดดอกหญ้าสีขาวพลิ้วไหวลู่เอนไปทางซ้าย ดวงตาของเสี่ยวหยุนจ้องมองภาพของใครบางคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเขา ยามได้เห็นคนในใจมักจะยิ้มแย้มโดยไม่รู้ตัวหากแต่ครานี้กลับชะงักงันเพราะใบหน้าที่คุ้นเคยเหมือนเยาว์วัยลงไปหลายปี ทั้งสีหน้า แววตาที่เศร้าสร้อยทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดใจเหลือเกิน เสี่ยวหยุนอยากเอื้อมมือเช็ดน้ำตาเปื้อนแก้มอีกฝ่ายใจจะขาดแต่ทำไม่ได้ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างดึงรั้งเอาไว้ไม่ให้แตะต้องร่างเปราะบางที่พร้อมจะแตกสลายในทุกเมื่อ“อย่าร้องเลย” เขาเอ่ยแผ่วเบาพร้อมทำทุกอย่างเพียงเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายมีน้ำตา “เป็นข้าหรือที่ทำผิดต่อท่าน”คนตรงหน้าไม่เอื้อนเอ่ยคำใด สายตาที่มองมาทางเขาว่างเปล่าจนเจ็บแปลบในใจ เสี่ยวหยุนไม่รู้เลยว่าต้องทำอย่างไรจึงจะหลุดพ้นจากสถานการณ์เช่นนี้ขณะกำลังตกอยู่ในภวังค์ความฝัน เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังขึ้นมา “เสี่ยวหยุน”“…” เขามั่นใจว่าเสียงนั้นคือเสียงของคนที่เขากำลังมองอยู่ข้างหน้า แต่น้ำเสียงที่เอ่ยเรียกเขาดูสดใส ร่าเริงและเต็มไปด้วยความสุขต่างจากภาพใบหน้าที่เขาเห็นเวลานี้“เสี่ยวหยุน”ชายหนุ่มคิดในใจรู้ตัวแล้วว่าเขาเพียงแค่หลับฝัน หากลืมตาตื่นแล้วค

ซิ่นเฉิงได้ยินดังนั้นเผลอทำกระบี่หลุดมือ ทรุดเข่าลงกับพื้นพลันความรู้สึกหลายอย่างถาโถมเข้ามา หลวนเล่ออ้าปากค้างลืมหายใจไปชั่วขณะ ส่วนหลี่จิ้นหลิงได้แต่มองเหลียนเฟินด้วยแววตาเศร้าสร้อยเพราะอกหักโดยไม่รู้ตัว“เจ้าว่าอย่างไรนะ” หลี่จิ้นหลิงเอ่ยถามเสี่ยวหยุนอีกครั้งพลางหันหน้ามองเหลียนเฟิน “ท่านเซียน ท่านรับรักเขาแล้วหรือแต่ว่าเขาคือศิษย์ของท่าน”หลวนเล่อกล่าวขึ้นมาว่า “เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้เล่า เหลียนเฟิน เจ้าไม่รู้หรือว่าความรักเชิงชู้สาวระหว่างศิษย์อาจารย์ทำให้ผู้คนนินทาเกิดคำครหาได้ หากข่าวลือเช่นนี้แพร่ออกไปจะทำเช่นไร”เสี่ยวหยุนขมวดคิ้ว “ใครหน้าไหนกล้าว่าร้ายเขา ข้าจะจับมันลงหลุมแล้วเอาดินฝังกลบให้ดู”“ทุกคนใจเย็น ๆ ก่อนเถอะ” เหลียนเฟินพยายามคลายบรรยากาศมาคุเพราะรู้ว่าพวกเขาเป็นห่วงหากมีใครล่วงรู้เรื่องนี้“ต่อให้เจ้าข่มขู่พวกเขา ใช่ว่าข่าวลือจะหยุดลงง่าย ๆ เสียเมื่อไหร่” ซิ่นเฉิงเก็บกระบี่ขึ้นมาแล้วพูดต่อ “หากยังเคารพอาจารย์เจ้าอยู่บ้าง เลิก…”ปลายกระบี่เสี่ยวหยุนจ่อที่ลำคอของซิ่นเฉิงจนเหลียนเฟินต้องร้องห้ามท

หวังซีซวน คุณชายห้าของสกุลหวังเดินทางมาที่หมู่บ้านแห่งนี้พร้อมกับซวงและหลุนเพื่อมาเยี่ยมเยียนเหลียนเฟิน พวกเขาเห็นว่าช่วงนี้พรรคมารเริ่มรุกล้ำเข้ามาใกล้พื้นที่แถบนี้จึงนึกเป็นห่วงแต่ไม่เคยรู้เลยว่าจะมีชายหนุ่มคนหนึ่งอาศัยอยู่กับเขาด้วยเหลียนเฟินจึงเชิญพวกเขาเข้ามานั่งที่ตั่งไม้ข้างหน้า ขณะที่เสี่ยวหยุนเตรียมชุดน้ำชามารินต้อนรับแขกผู้มาเยือน“ไม่ได้เจอท่านเซียนนานมากแล้ว เป็นอย่างไรบ้าง แล้วชายหนุ่มผู้นี้เป็นใครกันหรือ” หวังซีซวนเอ่ยถามไถ่ตามประสาเวลานั้น เสี่ยวหยุนเดินถือถาดชุดน้ำชามาพอดีจึงคาดหวังคำตอบจากเหลียนเฟินเป็นอย่างมาก สายตามองอีกฝ่ายออเซาะไม่ปล่อยให้เขาได้หลุดพ้นจากภวังค์ความหลงใหล“เขาคือคนรักของข้า” เหลียนเฟินบอกหวังซีซวนไปตามตรงทำให้คนที่อยากได้ยินคำนี้ยิ้มจนแก้มแทบปริเพราะในที่สุดเหลียนเฟินก็ยินยอมที่จะบอกใคร ๆ แล้วว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นดั่งสามีภรรยาซวงและหลุนได้ยินดังนั้นจึงมองหน้ากันพึมพำกันสองคนว่า “เขาคงลืมนายท่านแล้วสินะ” แม้กระซิบแผ่วเบาแต่เสียงนั้นก็ดังพอจะทำให้เสี่ยวหยุนได้ยิน ทั้งสองคนจึงถูก