Semua Bab หญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน: Bab 31 - Bab 40

เมื่อพูดคุยกันเสร็จแล้วเยว่อิงก็เข้าห้องของซาลาเปาน้อยเพื่อไปดูเด็กน้อย เมื่อเห็นว่านางนอนหลับปุ๋ยอย่างน่ารักก็ย่องเบาเข้าไปจูบหน้าผากของนางเบาๆ แล้วเดินย่องออกมาเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนบุตรสาวตอนนี้หน้าหนาวก็ได้หมดไปได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์แล้ว ซึ่งก็ถือได้ว่าเป็รเวลาไม่นานนัก บางครอบครัวที่สูญเสียคนในครอบครัวไปในตอนหน้าหนาวก็ต่างพากันเศร้าโศก ส่วนบางครอบครัวที่ได้รับผลกระทบจากการที่อาหารไม่เพียงพอตอนหน้าหนาวก็ต้องไปกินดินกินไม้ก็มี เรียกได้ว่าทุกๆปีเมื่อถึงหน้าหนาวมักจะมีคนไม่น้อยนักที่ต้องได้รับการสูญเสียจากภัยพิบัติที่เรียกว่าหน้าหนาวนี้ เยว่อิงพยายามตัดใจให้เลิกคิดถึงเรื่องภัยพิบัติที่เกิดขึ้นเพราะอย่างไรมันก็ผ่านไปแล้วถึงนางอยากจะช่วยแต่ก็ใช่ว่านางจะสามารถช่วยทุกคนได้เยว่อิงคิดว่ารออีกสักสัปดาห์หรือสองสัปดาห์จะกลับมาปลูกผักขายเช่นเดิมเพราะนอกจากจะได้รายได้แล้วยังทำให้ชาวบ้านมีผักสดๆให้กินอีกด้วย แต่ความจริงนางก็อยากจะลองทำปุ๋ยจากน้ำวิเศษขายดูเหมือนกันเพื่อที่ในแคว้นนี้จะได้มีผักสดให้กินมากขึ้นแล้วนางก็ยังคงมีรายได้เพิ่มจากการขายปุ๋ยอีกด้วย แต่ก็คงต้องเป็นหลังจากการที่นางเปิดร้านขน

เมื่อเดินมาถึงศาลาลี่ซือก็เอ่ยทักเยว่อิง“ นายหญิงมาหาคุณหนูน้อยหรือเจ้าคะ ” จากที่คุณหนูน้อยนอนเล่นกับลี่ซือคิกคักๆพอได้ยินลี่ซือทักเยว่อิง นางก็รีบหยุดเล่นแล้วร้องอ้อแอ้พร้อมกับชูแขนชูขาทำท่าจะให้เยว่อิงอีกด้วย เมื่อเห็นแบบนั้นเยว่อิงเลยก้มลงไปอุ้มซาลาเปาน้อยขึ้นมา“ แอ้ แอ้ แอ้ แอ้ๆๆๆ” เมื่อได้ยินเสียงซาลาเปาตัวน้อย ก็คล้ายว่านางจะฟังแล้วเข้าใจเสียด้วย“ หืม แม่ไปทำธุระที่เมืองมาจ่ะ ว่าแต่ซาลาเปาน้อยของแม่เล่าวันนี้พี่ลี่ซือพาออกมานอนเล่นข้างนอกนานหรือยังจ๊ะ ” “ อ้อ แอ่ๆ แอ้ ”หลังจากนั้นเยว่อิงก็อุ้มบุตรสาวไปพลางพร้อมกับคุยไปด้วย ซึ่งบ่าวทั้ง2คนก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเห็นภาพนี้จนชินตาแล้ว พวกนางคิดว่าคงเป็นสายใยของคนเป็นแม่กับลูกเลยทำให้คนทั้ง2คนสามารถพูดคุยกันเป็นตุเป็นตะขนาดนี้เมื่อเย็นวันนี้เยว่อิงเล่นกับลูกสาวจนนางง่วงผล็อยหลับไปก็ให้ลี่ซือดูแลต่อ ส่วนเยว่อิงก็เข้าครัวเตรียมทำอาหารมื้อเย็นต่อ วันนี้เยว่อิงคิดว่าวันนี้จะทำเมนูต้มย้ำกุ้งอาหารคู่บ้านคู่เมืองของโลกอดีตที่นางเคยจากมา แล้วก็ใข่เจียวปูฟูๆอีกสัก1อย่างก็พอ เมื่อคิดได้เยว่อิงก็เริ่มลงมือทำเลยทันทีเวลาผ่านไปครึ่งชั่วย

“ เพ้ย! พวกเจ้าก็เลิกตีกันได้แล้ว มาๆ ลองชิมขนมที่ข้าทำให้ใจเย็นเสียหน่อย ” ลี่ซือรีบเอ่ยห้ามทัพ“ จิ๊ ” ลี่อินทำเสียงจิ๊จ๊ะแต่ก็ใช้มือจับช้อนตักขนมหวานเข้าปากอย่างไม่รอช้าคนอื่นๆก็ไม่รอช้า รีบตักขนมเข้าปากตามลี่อิน“ พวกเจ้าว่ารสชาติเป็นอย่างไรบ้าง ขนมพอใช้ได้หรือไม่เจ้าคะนายหญิง ” ลี่ซือเอ่ยถามกับทั้งสองคน แล้วก็หันมาถามเยว่อิง“ ขนมหวานอร่อยดีนะ ความหวานกำลังพอดีไม่หวานมากไปจนแสบคอ ” เยว่อิงเอ่ยตอบลี่ซือ“ ข้าก็ว่าอร่อยมาก นอกจากฝีมือนายหญิงข้าก็ไม่เคยกินขนมหวานที่ไหนอร่อยเท่านี้มาก่อนเลย! ” ลี่อินกล่าวชมลี่ซือออกมาอย่างมีความสุขเพราะขนมหวานนี้อร่อยถูกปากนางจริงๆ“ จริงหรือไม่ ” “ จริงสิ ข้าจะไปโกหกเจ้าทำไมเล่า ไม่เชื่อเจ้าก็ถามเฟยหลงสิ ” เมื่อลี่อินกล่าวจบ ลี่ซือเลยรีบหันไปมองหน้าเฟยหลงเพื่อรอคำตอบ“ อืม อร่อย ” เมื่อลี่ซือได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาหลังจากจบมื้ออาหารลี่ซือกับลี่อินก็ช่วยกันเก็บถ้วยจานนำไปล้าง ส่วนเฟยหลงไปดูให้หญ้าพวกม้าในคอกต่างๆ เยว่อิงที่กำลังจะเดินกลับเข้าห้องไปคิดออกแบบพวกชุดที่จะให้พวกคนงานต่างๆได้ใส่ แต่ก็ได้ยินเสียงบุตรสาวร้องอ้อแอ้ๆออกมาเสียก่อนเลยร

หลังจากที่เยว่อิงเข้าเมืองไปดูร้านนี่ก็ผ่านมาได้สามสัปดาห์แล้ว… เยว่อิงไปๆมาๆดูร้านอยู่อีกประมาณ3-4ครั้ง จนตอนนี้ร้านขนมของนางใกล้จะเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว เหลือเพียงแค่เก็บรายละเอียดอีกนิดๆหน่อยๆ…รอร้านขนมเสร็จเยว่อิงจะติดป้ายรับสมัครพนักงานสัก5-6 คนเสียหน่อย คิดได้ก็ทำการเขียนป้ายรับสมัครพนักงาน ส่วนเงินที่จะได้นั้นเยว่อิงให้เป็นวันวันละ1ตำลึง ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป เพราะปกติคนยุคนี้ที่นางเห็นได้เงินมากสุดก็เพียงแค่วันละ 50 อีแปะเท่านั้น …ผ่านมาแล้วอีกประมาณ2สัปดาห์หลังจากที่ร้านขนมของนางเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว เยว่อิงนางก็ได้ติดป้ายรับสมัครงาน พร้อมระบุเงินอย่างชัดเจนจนผู้คนต่างรีบกรูกันเข้ามาสมัคร แต่ก็มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่เข้าตานาง ส่วนทางด้านคนที่ไม่ได้รับเลือกก็มีโวยวายบ้างแต่ก็ไม่ได้กล้าทำอะไรไปมากกว่านั้น เยว่อิงจึงไม่ได้สนใจคนที่เยว่อิงเลือกมีเพียงแค่5 คนเท่านั้นซึ่งเยว่อิงใช้เกณฑ์การเลือกจากการแต่งกาย เล็บมือ ผมเผ้า หรือกลิ่นตัว และบุคลิกภาพของคนๆนั้น นางเน้นความสะอาดและบุคลิกภาพ การแสดงออกเป็นหลัก “ เอาล่ะ ข้าชื่อเยว่อิง เป็นเจ้าของร้านขนมแห่งนี้ ส่วน2คนด้านหลังข้าชื่อ เฟยหล

หลังจากที่เยว่อิงไปโรงค้าทาสเพื่อซื้อทาสก็เป็นเวลาประมาณเกือบ 1 เดือนแล้ว คนงานทุกคนก็เข้าขาช่วยกันทำงานได้เป็นอย่างดี ยิ่งเห็นเช่นนี้เยว่อิงก็ยิ่งวางใจ และเข้าร้านขนมน้อยลง ใช้เวลาอยู่บ้านกับบุตรสาวมากขึ้น…ช่วงนี้ร้านขนมฟู่ฮงของนางเป็นที่รู้จักมากยิ่งขึ้น จากการที่ลูกค้าเก่าประทับใจทั้งรสชาติ และการบริการเลยทำให้ลูกค้านำไปเล่ากันปากต่อปาก ทำให้ผู้คนที่ได้ยิน ได้ฟังต่างก็ให้ความสนใจเลยพากันมาลิ้งลองรสชาติที่ร้านขนมฟู่ฮงของนางสักครั้งหนึ่งในชีวิตเลยก็ว่าได้ ช่วงนี้รายได้ของร้านขนมก็เลยมากขึ้นแทบทุกวัน พนักงานทุกคนในร้านก็ต่างใจชื้นกันเป็นอย่างมากเพราะยิ่งลูกค้าเข้ามากเท่าใดเงินค่าแรงของพวกนางก็ยิ่งมากขึ้นไปด้วยนั่นเอง พวกเขาแทบจะอดทนรอสิ่งที่นายหญิงเรียกว่าโบนัสไม่ไหวแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งมีพลังใจพลังกายทำงานกันมากยิ่งขึ้น.วันนี้เยว่อิงอยู่บ้านใช้เวลาอยู่กับทดลองทำปุ๋ยเพื่อที่จะนำไปขายในอนาคต ซึ่งนางก็ได้ให้เฟยหลงไปไล่ขอซื้อพวกกากมูลขี้วัว ขี้ไก่ ของพวกสัตว์ต่างๆ ซึ่งนางตั้งราคาไว้ที่กระสอบละ15อีแปะ ซึ่งชาวบ้านต่างก็ตาลีตาเหลือกที่ได้ยินว่านางให้ราคามูลสัตว์มากถึงเพียงนี้ ถึงนางจะขอฟรีๆ