All Chapters of หญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน: Chapter 81 - Chapter 88

ทันทีที่รถม้าของสหายเพียงผู้เดียวของนางออกไปพ้นเขตบ้านนางแล้ว นางจึงได้หันกลับมาหาลี่อินเพื่อสอบถาม“เฟยหลงยังไม่กลับมาอีกหรือ?”“ยังเลยเจ้าค่ะนายหญิง ข้าคิดว่าน่าจะมืดค่ำเป็นแน่เลยเจ้าค่ะ นายหญิงเข้าห้องไปนอนพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ”“อืม ฝากเจ้าด้วยแล้วกัน อู๋ท่งเดี๋ยวพรุ่งนี้ยามซื่อ [1] ข้าจะสอนเจ้าคัดตัวอักษร เข้าใจหรือไม่?”“เข้าใจขอรับ”“อืม ถ้าอย่างนั้นวันนี้เจ้าจะทำสิ่งใดก็ทำเถิด”เมื่อเยว่อิงแยกตัวออกมาจากทุกคนนางก็เดินกลับเข้าห้องนอนเพื่อจะไปฝึกวิชาการปรุงยาพิษเพิ่มเติมซึ่งเมื่อนางใช้เวลาเรียนรู้ฝึกฝนกว่าจะรู้ตัวเวลาก็ผ่านไปเกือบ1เดือนแล้ว เมื่อออดมาจากมิติก็เห็นว่าเวลาภายนอกนั้นเพิ่งจะผ่านไปไม่ถึง1ก้านธูปเลยด้วยซ้ำ นางจึงได้ไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายแล้วมานอนพักผ่อน พรุ่งนี้นางยังจะต้องตื่นมาสอนอู๋ท่งคัดตัวอักษรอีก………กลางโต๊ะอาหารเช้าทุกคนต่างก็กินอาหารเช้ากันเงียบๆ แต่เยว่อิงก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน“เฟยหลง เมื่อวานกลับมากี่โมงเล่า?”“บ่าวกลับมาตอนยามซวี [2] ขอรับ บ่าวช่วยพวกชาวบ้านยืนเฝ้ายามกันด้วยน่ะขอรับ”“แล้วตอนนี้สถานการณ์ดีขึ้นบ้างแล้วใช่หรือไม่?”“ตอนนี้สถานการณ์ก็เริ่มดีขึ้

นี่ก็เป็นเวลาสามสัปดาห์ผ่านไปแล้วตั้งแต่ที่เยว่อิงวางแผนเริ่มต้นที่จะพัฒนาหมู่บ้านหยู่เปิงแห่งนี้แล้วก็ตั้งแต่ที่ท่านผู้นำหมู่บ้านได้เคาะระฆังเรียกประชุมรวมชาวบ้านเพื่อพูดคุยเรื่องการพัฒนาของหมู่บ้านซึ่งพวกชาวบ้านกว่า30หลังคาเรือนก็ต่างเห็นดีเห็นงามกับนางด้วยเช่นกันเพราะยามนี้ก็ไม่มีอันใดจะเสียแล้วทุกคนจึงต่างพากันลงมือลงแรงช่วยกันอย่างเต็มที่พร้อมกับวาดฝันถึงความเจริญรุ่งเรืองของหมู่บ้านในอนาคตที่จะถึงนี้ด้วยความหวัง!ทว่าตอนนี้หมู่บ้านหยู่เปิงแห่งนี้ก็ได้พัฒนาไปได้3ใน10ส่วนแล้วเช่นกัน …“ท่านลุงจื่อแปลงนี้ลงเมล็ดผักพวกนี้นะเจ้าคะ ในอนาคตข้าคิดว่าพวกแปลงผักตรงนี้จะเปิดเป็นบุฟเฟต์เพื่อให้คนที่จ่ายค่าตั๋วเข้ามาได้เก็บผักคละกันกลับบ้านได้ไม่จำกัดแต่ก็ต้องไม่เกินคนละ2ตะกร้า พวกท่านคิดว่าเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?” เยว่อิงที่พูดกับชาวบ้านคนหนึ่ง ก่อนที่จะเสนอความคิดพร้อมกับหันหน้ามาหาท่านผู้นำหมู่บ้าน“อืมม…! ความคิดของเจ้าดีทีเดียว แล้วเจ้าคิดว่าจะลงผักชนิดใดบ้างเล่า”“ข้าคิดว่าจะลงโต่วเจี่ยว เสี่ยวหวงกวา ก้ายหลานช่าย ซีหงซื่อ หนานกวา แล้วก็ไป๋ช่ายเจ้าค่ะ! หรือหากว่าชาวบ้านในหมู่บ้านเราเองก

และนี่ก็เป็นระยะเวลาหลายเดือนแล้วเช่นกันที่เยว่อิงนั้นได้ห่างจากลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ และตอนนี้เธอก็ได้แต่ยืนชะเง้อหน้ามองซ้ายขวาอยู่นาน เพราะเธอรู้ว่าลูกสาวของเธอจะกลับมาวันนี้“นายหญิง กลับไปรอคุณหนูที่บ้านก่อนดีไหมเจ้าคะ?” เธอหันไปมองลี่อินแต่ไม่ได้ตอบอะไร เธอตื่นเต้นจนลืมตัวเพรระความที่ห่างจากลูกสาวมานาน พอได้ยินข่าวว่าลูกสาวจะกลับมาที่หมู่บ้านเธอก็รีบออกมารอลูกสาวที่หน้าหมู่บ้านทันทีแต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้หันหลังกลับเข้ารถม้า เธอก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนเรียก “ท่านแม่!”“อี๋เออร์ลูกรัก!” เธอที่เห็นลูกสาวกระโดดลงมาจากรถม้า เธอก็รีบอ้าแขนโอบกอดนางด้วยความคิดถึงคะนึงหา แต่ทว่าสายตากับเหลือไปเห็นบุรุษหน้าตาหล่อเหลาเดินตามบุตรสาวลงมาจากรถม้า“คารวะไหว้ขอรับท่านน้า” เธอผละแขนจากอ้อมกอดบุตรสาว ก่อนจะรับไหว้เด็กชายท่าทางไม่ธรรมดาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก“ท่านแม่เจ้าคะนี่คือศิษย์พี่ของลูกเองเจ้าค่ะ ศิษย์พี่ว่านท่านบอกว่านำของฝากมาฝากท่านแม่ของข้าด้วยไม่ใช่หรือ?” นางหันไปมองศิษย์พี่พร้อมกับใช้ดวงตากลมโตสำรวจเขาเพื่อหาของฝาก“ออ.. อื้ม! ใช่ขอรับท่านน้า ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวข้าจะรีบไปยกมาให้

เยว่อิงลูบหัวบุตรสาวด้วยความรักและทะนุถนอม “อี๋เออร์ของแม่เติบโตจนมีคู่ครองแล้วหรือนี่?” เธอผลิยิ้มด้วยความดีใจกับบุตรสาว ทว่าเธอกับรู้สึกใจหายไม่น้อย“ท… ท่านแม่”“วันนี้เป็นวันดีของลูก ลูกไม่ควรร้องไห้นะรู้ไหม” เธอเอ่ยพลางเช็ดน้ำตาให้บุตรสาวอย่างรักใคร่ “แม่ขออวยพรให้ลูกสาวของแม่มีแต่ความสุข และเป็นที่รักอยู่เสมอ แต่ถ้าหากไม่มีใครที่รักลูกลูกก็ต้องรักตัวเองให้ได้นะรู้หรือไม่? และแม่จะคอยเป็นกำลังใจให้ลูกอยู่ตรงนี้” เธอเอ่ยจบก็ก้มลงไปหอมหัวบุตรสาวอย่างอ้อยอิ่ง***ฤดูใบไม้ผลิ ณ เมืองเสียนหยางหลังจากที่เจ้าบ่าวมารับตัวเจ้าสาวไปทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินอะไรต่างๆเรียบร้อยแล้ว ก็เหลือเพียงแค่ส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอ“พอแล้ว! ข้าไม่ดื่มแล้ว พวกเจ้าอย่าคิดว่าจะมอมคนอย่างข้าได้นะ!” ว่านเทียนยวี่ร้องโวยวายใส่สหายสนิทและศิษย์น้องในสำนักที่ยังคงติดต่อกัน ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องหอที่เจ้าสาวตัวน้อยขี้โวยวายกำลังรออยู่แอ๊ด~สาวน้อยใบหน้าหวานที่พอมารดาแต่งหน้าให้แล้วก็ทำให้ใบหน้านี้ยิ่งดูหวาดหยดย้อยเข้าไปใหญ่ ที่ตอนนี้ยังคงสวมชุดแต่งงานสีแดงขลับผิวให้ขาวใสดั่งไข่มุกเข้าไปอีก!และทันทีที่