Semua Bab หญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน: Bab 41 - Bab 50

“ ท่านปู่ทวดเจ้าขาาาาาาา~ ” เสียงของนางดังก้องไปทั่วทั้งสวน ทำให้คนที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ“ เพ้ย! นังหนูนี่มาถึงก็แหกปากเสียงดังเลยนะ ” ท่านปู่ทวดไม่วายหันมาดุอย่างไม่จริงจังนัก“ ก็ซินอี๋คิดถึงท่านปู่ทวดนี่นาเจ้าคะ ” เมื่อคนแก่ที่เหี่ยวเฉาอย่างเขาได้ยินถึงกับดีใจที่เจ้าตัวน้อยคิดถึง ภายในดวงตาถึงกับมีน้ำใสๆกลิ้งกลอกอยู่“ อั้ยโย่ มีคนคิดถึงคนแก่อย่างข้าด้วยหรือนี่ ” เขาพูดออกมาอย่างไม่จริงจังมากนัก“ มีสิเจ้าคะ ซินอี๋คิดถึงท่านปู่ทวดที่สุดเลยเจ้าค่ะ! ” นางพูดพร้อมกับทำมือมากๆที่สุด คนแก่อย่างเขาเห็นถึงกับต้องหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู“ ฮ่าๆ ข้าเชื่อ แล้วแม่ของเจ้าเล่าอยู่ที่ใดหรือ? ” “ ท่านแม่นั่งรออยู่ในห้องโถงเจ้าค่ะท่านปู่ทวด แต่ว่าวันนี้ซินอี๋เจอคนน่ารำคาญด้วยเจ้าค่ะ ” เมื่อได้ยินคำพูดของเด็กน้อยก็ถึงกับสงสัย“ หืม… คนน่ารำคาญหรือ? ” “ ใช่เจ้าค่ะท่านปู่ทวด ท่านแม่บอกว่าเป็นคนน่ารำคาญ ชอบแอบมองท่านแม่ของข้า ฮึ้ย! ”นางรู้สึกหวงท่านแม่ ไม่พอใจเล็กน้อยที่คนมาจ้องมองท่านแม่ของนางแต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเด็กน้อยก็เข้าใจได้ทันที คงจะมีคนหมายปองท่านแม่ของแม่

เมื่อเยว่อิงกับบุตรสาวเดินมาถึงเหลาอาหาร พนักงานที่เห็นก็รีบต้อนรับอย่างกระตือรือร้น“ คุณผู้หญิงต้องการห้องธรรมดา เป็นห้องพิเศษหรือขอรับ? ” พนักงานต้อนรับของเหลาอาหารเอ่ยถาม“ ข้าต้องการห้องพิเศษ ” เยว่อิงที่ต้องการความเป็นส่วนตัวก็เอ่ยตอบอย่างเช่นทุกครั้ง“ ได้ขอรับ เชิญคุณผู้หญิงกับคุณหนูเดินตามข้ามาเลยขอรับ ” หลังจากนั้นเยว่อิงกับบุตรสาวเยว่ซินอี๋ก็รีบตามพนักงานต้อนรับขึ้นไปยังชั้นสองของเหลาอาหาร……หลังจากที่เดินมาถึงห้องทานอาหารพิเศษส่วนตัว พนักงานก็รีบกล่าวถาม“ คุณผู้หญิงต้องการรับอาหารอะไรบ้างขอรับ? ”“ ข้าเอาอาหารขึ้นชื่อที่สุดของเหลาอาหารนี้อย่างละ 1 จาน แล้วลูกเล่าอยากกินอะไร ” กล่าวตอบพนักงานจบ ก็รีบหันมาคุยกับบุตรสาวที่นั่งฟังอยู่ เมื่อได้ยินว่านางถามก็รีบส่ายหัวรัวๆก่อนจะตอบ“ ข้าไม่มีอะไรอยากกินเป็นพิเศษเจ้าค่ะ ลูกเอาแค่ที่ท่านแม่สั่งมาก็พอ ” นางเอ่ยตอบออกมา“ ถ้าเช่นนั้นก็เอาตามนั้นแหละ ไม่เอาอะไรเพิ่มแล้ว ”“ ได้ขอรับ ” พูดจบก็รีบเดินออกจากห้องอาหาร พร้อมกับปิดประตูห้องให้อย่างดีรอไม่นานพนักงานก็นำอาหารที่สั่งมาขึ้นโต๊ะอาหารให้พวกนางจนครบแล้วก็รีบพากันเดินออกไปเยว

หลังจากที่เยว่อิงเห็นบุตรสาวของนางรีบเดินหนีออกจากห้องโถงไปด้วยความเขินอายก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู… ไม่ว่าบุตรสาวจะโตมากขึ้นแค่ไหนก็ยังคงเป็นบุตรสาวตัวน้อยของนางอยู่วันยังค่ำหลังจากที่หยุดหัวเราะ เยว่อิงนางก็ต้องกลับมานั่งกังวลต่อเพราะเนื่องจากเมื่อหลายวันก่อน จนกระทั่งถึงวันนี้นางรู้สึกว่ากำลังมีคนจับตามองคนในครอบครัวของนางอยู่ ซึ่งนางก็ไม่สามารถที่จะบอกได้ว่าอีกฝ่ายนั้นมาดีหรือมาร้าย จนกระทั่ง…“ นายหญิงเจ้าคะ มีรถม้าของผู้ใดก็ไม่รู้มาจอดที่ด้านนอกรั้วเต็มหน้าบ้านเราเต็มไปหมดเลยเจ้าค่ะ ” ลี่ซือรีบวิ่งมาบอกนางด้วยความตื่นกลัว และกังวลเมื่อได้ยินคำพูดของลี่ซือจบก็รีบลุกออกจากห้องโถงเพื่อไปข้างนอกบ้าน แต่ยังคงอยู่ในเขตรั้วบ้านของตัวเองทันที… เมื่อเยว่อิงนางเดินออกมาแล้วก็เห็นเฟยหลงที่ยืนอยู่ก็เริ่มทำใจสงบสติอารมณ์ได้“ นายหญิงออกมาด้านนอกทำไมหรือขอรับ? ” เฟยหลงที่หันมาเห็นนางก็รีบกล่าวถาม“ ก็ลี่ซือรีบไปบอกข้าว่ามีใครมาจอดรถม้าอยู่หน้าบ้านเราเต็มไปหมดน่ะสิ ” นางเอ่ยอธิบายกับเฟยหลง“ ไม่มีอันใดหรอกขอรับ ลี่ซือนางก็ตื่นตูมมากจนเกินเหตุไปเอง ” เฟยหลงเอ่ยบอก พร้อมกับหันมาทำ

หลังจากนั้นลี่ซือก็ยกอาหารเช้าของเฟยหลง แล้วก็ลี่อินเข้ามาใว้ในห้อง แล้วจึงเดินกลับไปที่ห้องอาหารเพื่อกินข้าวทันที…เมื่อลี่ซือยกอาหารเช้ามาให้นางกับเฟยหลงเรียบร้อยแล้วก็ออกจากห้องไป ตอนนี้ในห้องก็กลับมาเหลือเพียงแค่นางกับเฟยหลง ลี่อินจึงหันมาเอ่ยกับเฟยหลงเสียก่อน“ เดี๋ยวข้าจะป้อนข้าวเช้าให้เจ้าก่อนก็แล้วกัน ” ลี่อินบอกกับเฟยหลง“ จริงๆแล้วข้ากินเองก็ได้นะ อีกอย่างตอนนี้อาการของข้าก็ดีขึ้นมากแล้ว เจ้ากินข้าวเช้าของเจ้าไปเถิดส่วนของข้าเดี๋ยวข้าตักกินเองก็ได้ ” เฟยหลงกล่าวออกมาพร้อมกับดึงถ้วยข้าวต้มที่มือของลี่อินมาถือจะกินเอง“ เดี๋ยวข้าป้อนเอง เจ้าเพิ่งจะดีขึ้นอย่าเพิ่งเถียงเลย มา เดี๋ยวข้าจะป้อนเอง ” ลี่อินไม่รอให้เฟยหลงได้เอ่ยเถียง นางก็แย่งถ้วยข้าวต้มที่เฟยหลงถืออยู่มาเป่าๆเพื่อจะป้อนทันทีลี่อินนางก็คอยเป่าข้าวต้มในถ้วยจนหายร้อนแล้วก็ป้อนเฟยหลงทีละคำๆจนหมดถ้วย ป้อนน้ำให้เฟยหลงดื่มเสร็จ แล้วจึงหันมากินข้าวต้มในถ้วยของตนเองต่อทันที… เมื่อกินหมดถ้วยแล้วจึงเก็บชามข้าวต้มทั้งของตนเองแล้วก็เฟยหลงออกไปล้างแล้วเก็บคว่ำให้เรียบร้อยเมื่อเห็นว่าเฟยหลงอาการดีขึ้นมากแล้ว ข้าวอะไรก็กินเรียบร้

หลังจากเวลาผ่านไป1ชั่วยาม แล้วก็กินข้าวอะไรกันไปเรียบร้อยดีแล้ว ก็ถึงเวลาที่คนตระกูลหลินต้องกลับจวนเพื่อไปทำงานกันก็มาถึงแล้ว… แม้ทุกคนจะรู้สึกว่าอยากอยู่ต่อแค่ไหนก็ไม่อาจที่จะทำได้ เพราะพวกเขาต่างก็มีภาระหน้าที่ที่ต้องทำแตกต่างกันไปจึงได้แต่ตัดใจ แล้วต่างก็พากันคิดว่าหากมีเวลาว่างพวกเขาจะต้องหาเวลามาเยี่ยมทุกคนตระกูลเยว่อีกแน่นอน…เมื่อพากันเดินออกมาจนถึงหน้าบ้าน ทุกคนก็เอ่ยล่ำลากันอย่างเศร้าใจ แค่จะรู้ว่าพวกเขาแค่กลับจวนเพื่อไปทำงานแต่ก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ดีที่ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันน้อยเกินไป ขนาดคนอื่นในตระกูลเยว่ยังรู้สึกกันเช่นนี้แล้ว ก็คงจะไม่ต้องพูดถึงเฟยหลงเลย…“ ท่านพ่อท่านแม่ อาอวี่ข้าขอให้ทุกคนเดินทางกลับจวนกันอย่างปลอดภัย หากลูกไม่ติดภาระหน้าที่อันใดลูกจะเข้าไปเยี่ยมหาพวกท่านที่จวนนะขอรับ ” เฟยหลงเอ่ยกล่าวอวยพร“ เสี่ยวเทียนพ่อกับแม่จะรอเจ้าที่จวนนะลูก แต่หากว่าท่านพ่อของเจ้าสะสางงานราชกิจใดๆจนเสร็จสิ้นหมดแล้วพ่อกับแม่ แล้วก็น้องสาวของเจ้าจะมาเยี่ยมเจ้า แล้วก็ทุกคนที่นี่อีกแน่นอน ” หลินฮุ่นเฟินกล่าว“ พวกข้าจะรอพวกท่านทุกคนมาเยี่ยมเยียนที่นี่อีกนะเจ้าคะท่านลุงท่านน้า ” เยว่