Semua Bab หญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน: Bab 51 - Bab 60

เมื่อบุตรสาวเอ่ยถามเยว่อิงก็ถึงรู้ตัวว่าตนเองนั้นเผลอร้องไห้ออกมาให้บุตรสาวเห็นเอาเสียแล้ว จึงเอ่ยตอบคำถามบุตรสาวไป“ แม่ไม่ได้เป็นอันใดหรอกลูก แม่เพียงแค่คิดถึงเรื่องราวอะไรต่างๆในอดีตเพียงเท่านั้น ” นางเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มออกมาให้บุตรสาว“ ท่านแม่ไม่เป็นอันใดแน่นะเจ้าคะ? หากว่าท่านเป็นอะไรท่านแม่ต้องรีบบอกซินอี๋นะเจ้าคะท่านแม่ ” นางเอ่ยบอกมารดาอย่างเป็นห่วง“ ได้จ่ะ หากว่าแม่รู้สึกไม่สบายใจ หรือเป็นอันใดแม่จะรีบบอกลูกเป็นคนแรกเลย ” นางกล่าวตอบ พร้อมกับลูบหัวบุตรสาวด้วยความเอ็นดู“ ดีมากเจ้าค่ะ ” นางทำท่ากอดอด พร้อมกับพยักหน้าออกมาอย่างพอใจหลังจากนั้นเยว่อิงกับบุตรสาวก็พากันคุยสัพเพเหระกันไปตลอดทาง จนกระทั่งรถม้าเข้ามาในเขตรั้วตัวเมืองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว………ร้านขนมฟู่ฮงเมื่อรถม้าเข้ามาจอดยังที่จอดรถม้าเรียบร้อย เยว่อิงกับบุตรสาว แล้วก็พวกบ่าวทั้งสองคนก็ต่างพากันเดินลงจากรถม้ากันทันที ส่วนเฟยหลงก็ถอดตัวรถออกจากม้าแล้วนำม้าไปเข้าคอกเพื่อกินอาหารเยว่อิงก็เดินนำบุตรสาว แล้วก็บ่าวทั้งสองคนเข้าตัวร้านขนมมาแบบเงียบๆ ไม่ได้ไปรบกวนการทำงานของพวกพนักงาน หรือพวกตงหยาง แต่เมื่อพนักงานเห็นว่า

เมื่อการแสดงได้ทำการแสดงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งการแสดงจบลงก็มีเสียงคนตะโกนดังขึ้นมา“ องค์รัชทายาทเสด็จจจจจจ~ ” เสียงขันทีตะโกนดังขึ้นมาเมื่อทุกคนในงานได้ยินเสียงก็ต่างพากันก้มลงหมอบอย่างสุภาพ พร้อมกับก้มหน้าก้มตาลงกับพื้น ไม่มีใครสักคนที่กล้าจะเงยหน้าขึ้นมามอง“ พวกเจ้าลุกขึ้นเถิด ทำตัวกันตามสบาย ข้าก็เป็นเพียงแค่คนที่มาร่วมงานเหมือนอย่างเช่นพวกเจ้า อย่ามากพิธีกันไปเลย ” องค์รัชทายาทเอ่ยออกมา พร้อมกับนั่งลงเก้าอี้โต๊ะด้านหน้าสุดที่จัดอย่างเด่นหราแต่เยว่อิงทำเพียงแค่ขบคิดในใจว่า ใครกันแน่ที่เล่นใหญ่ แล้วมาบอกว่าอย่ามากพิธี นางล่ะไม่ชอบจริงๆเจอคนพวกนี้แล้วต้องมานั่งหมอบลงกับพื้น ถ้าเข่านางกับบุตรสาวด้านขึ้นมาจะทำอย่างไร ฮึ่ม!แต่หลังจากที่องค์รัชทายาทเอ่ยจบผู้คนในงานก็ต่างพากันลุกขึ้นกลับมานั่งโต๊ะกันตามปกติ พูดคุยกันอย่างปกติเหมือนกับองค์รัชทายาทไม่ได้นั่งร่วมอยู่ในงานแต่ก็ยังมีความเกรงอกเกรงใจองค์รัชทายาทกันอยู่บ้าง…ในขณะที่การแสดงใหม่กำลังจะขึ้นแสดง บ่าวตระกูลฉีก็ต่างช่วยกันยกอาหารออกมาบริการแขกเหรื่อในงานกันอย่างสุภาพ แต่เมื่อบ่าวตระกูลฉีจัดวางอาหารขึ้นโต๊ะให้พวกนางกันเรียบร้อยแล้

“ เจ้าค่ะ! เราทั้งสองเป็นสหายกันแล้ว ถ้าหากท่านว่างก็มานั่งเล่นที่จวนของข้าได้เลย ข้ายินดีต้อนรับสหายคนนี้เสมอ ” เยว่อิงเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มกว้าง“ ได้เลย ถ้ายังไงข้าคงต้องขอตัวกลับก่อน ไว้คราหน้าข้าจะเยี่ยมอีกแน่นอน ”“ ได้เจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าเดินออกไปส่ง ” เยว่อิงกล่าวพร้อมกับลุกขึ้นยืน“ อืม… ”เมื่อตกลงกันจบทั้งสองคนก็เดินเคียงคู่กันออกมาด้านนอกบ้าน เยว่อิงก็ยืนรอส่งจนคุณชายฉีขึ้นไปนั่งบนรถม้าจนกระทั่งรถม้าวิ่งออกไปจนลับสายตา จึงได้เดินกลับเข้าบ้านไป…“ ท่านแม่… ลูกได้ยินท่านน้าลี่อินบอกว่าท่านน้าฉีมาที่จวนของเรา ท่านน้าฉีมาทำอันใดหรือเจ้าคะ? ” เยว่ซินอี๋ที่เห็นท่านแม่เดินกลับเข้าบ้านมาแล้วจึงได้เอ่ยถาม“ ไม่มีอันใดหรอกลูก ก็แค่เรื่องภาพวาดที่แม่วาดให้เป็นของขวัญวันเกิดน่ะ ” เยว่อิงเอ่ยตอบคำถามบุตรสาว“ เป็นเช่นนี้ ข้าบอกแล้วว่าภาพวาดของท่านแม่สวยมากแถมยังเหมือนจริงมากอีกต่างหาก แต่ท่านก็ไม่ยอมเชื่อ ” เยว่ซินอี๋กล่าวพร้อมกับทำหน้าบูดบึ้งใส่มารดา“ ก็แม่ไม่คิดว่าภาพวาดที่แม่วาดจะโดดเด่นอะไรขนาดนั้นนี่นา… แต่ท่านน้าฉีของลูกได้นำของขวัญอันใดก็ไม่รู้มาให้แม่ ”“ ของขวัญอันใดกันเจ้าคะ? ”

เยว่ซินอี๋ที่ได้ยินคำพูดของมารดาก็อดที่จะเอ่ยออกมาไม่ได้“ ท่านแม่ก็ต้องเป็นแม่ของข้าอยู่แล้วสิเจ้าคะ ”“ ใช่แล้วจ่ะ แม่ต้องเป็นแม่ของเจ้าอยู่แล้ว ” เยว่อิงนางตอบคำพูดของบุตรสาว“ เจ้าค่าาา~ ” เยว่ซินอี๋นางพยักหน้าตอบมารดา พร้อมกับเอ่ยตอบ“ ตอนนี้แม่เองก็รูัสึกสบายใจขึ้นมากแล้ว แล้วลูกเล่าตอนนี้ยังมีเรื่องที่รู้สึกไม่สบายใจเรื่องอันใดหรือไม่? ”“ ตอนนี้ลูกเองก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ ” นางกล่าวตอบมารดากลับด้วยรอยยิ้ม“ ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดีแล้วล่ะ… ”“ ใช่เจ้าค่า~ แต่ลูกว่าตอนนี้ท่านแม่ควรรีบกลับเข้าห้องนอนไปพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ หากเราทั้งสองคนขืนยังพากันนั่งตากน้ำค้างกันอยู่เช่นนี้จะไม่สบายเอาได้นะเจ้าคะ ” เยว่ซินอี๋กล่าวเอ่ยเตือนมารดาออกมาด้วยความเป็นห่วงเยว่อิงที่ได้ยินคำพูดของบุตรสาวจนจบก็รู้สึกเช่นเดียวกัน เพราะตอนนี้น้ำค้างตกเยอะมากจนอากาศชื้นและยังหนาวเย็นยะเยือกอีกด้วย เลยกล่าวออกมาอย่างเห็นด้วย“ อืม… แม่เองก็คิดเช่นเดียวกันกับเจ้า พวกเราก็รีบเข้าบ้านไปนอนพักผ่อนกันเถอะลูก ”“ เจ้าค่ะท่านแม่ ”หลังจากนั้นคนทั้งคู่ก็พากันเดินเข้าบ้าน แล้วก็เดินแยกกันกลับเข้าห้องนอน

เมื่อกวาดตามองไปจนทั่วทั้งห้องแล้วก็พบว่าห้องนี้เป็นห้องที่เก็บเฉพาะพวกหนังสือตำรา ส่วนจะเป็นหนังสือตำราอะไรนั้นนางค่อยกลับมาดูอีกทีหลังจากที่สำรวจครบทุกห้องแล้ว เมื่อเดินดูแล้วนางก็ตัดสินใจที่จะเดินไปดูห้องถัดไปเมื่อเปิดประตูไปแล้วก็พบว่าเป็นห้องที่มีพวกอุปกรณ์การต่อสู้ต่างๆ เช่น พวกดาบ แซ่ หรือพวกของต่างๆที่นางเคยอ่านเจอในหนังสือนิยาย ซึ่งนางก็ไม่ได้สนใจของพวกนี้มากนักเลยเดินออกไปห้องต่อไปทันที…เมื่อลองเปิดประตูห้องถัดไปก็เป็นห้องปรุงยาต่างๆมีหม้อปรุงยาขนาดต่างๆหลายรูปแบบอีกด้วยเช่นเดียวกัน(ซึ่งเยว่อิงนางเองก็ไม่ได้รู้เลยว่าในโลกที่นางได้มาอยู่นี่มีผู้คนที่ยังมีพลังปราณซ่อนอยู่ในตระกูลที่มีอำนาจ และระดับพลังปราณของคนพวกนั้นก็ไม่ธรรมดาอีกด้วย)เยว่อิงมองแล้วก็เดินออกไปห้องถัดไปทันที ซึ่งห้องนี้เป็นห้องฝึกซ้อมธรรมดาเยว่อิงนางก็เลยไม่ได้ให้ความสนใจเท่าใดนักซึ่งห้องสุดท้ายนี้ก็คือห้องที่มีลักษณะแปลกๆ มีตำราเก่าๆแถมหน้าปกนั้นยังมีลักษณะแปลกตาสำหรับนางอีกมากด้วยนอกจากตำราแล้วด้านหน้าของนางยังมีกลไกแปลกๆตั้งตระหง่านอยู่ด้านหน้าของนางพร้อมกับของมีคมลักษณะต่างๆ แล้วก็มีมีดที่มีลักษระคมก