All Chapters of ระยะปลอดภัย : Chapter 21 - Chapter 30

"แม่สวัสดีครับ" เสียงของ ทัช ปิยากร เอ่ยขึ้น พร้อมยกมือไหว้แม่ที่ยืนอยู่หน้าบ้าน"สวัสดีค่ะ" เพลินกล่าวทักพร้อมยกมือไหว้ด้วยรอยยิ้มเช่นเคย แล้วจึงเดินออกไปอย่างเงียบๆ ทิ้งให้อาจารย์ทัชยืนมองเธอจนลับสายตาไป"ป๊าดๆ" เสียงแม่ปุ๋ย แม่ของเขาเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ ดึงความสนใจของทัชให้หันกลับมา"ปีนี้ลูกชายแม่ได้ดอกทานตะวันด้วยแฮะ" คำพูดของแม่นั้นทำให้เขายกดอกไม้ในมือขึ้นมามองอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มบางๆ อกมาโดยไม่รู้ตัว"ใครให้หรอ" แม่ถามอย่างสงสัย"ก็...แม่น่าจะรู้นะ" เขาตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน"ห้ะ?" แม่มองตามหลังเจ้าลูกชายที่เดินเข้าไปในบ้าน ก่อนจะยืนครุ่นคิดกับตัวเองเบาๆ"...หรือว่า..." สีหน้าประหลาดใจองงแม่ปรากฏบนใบหน้า ก่อนที่จะได้ยินเสียงโทรศัพท์ขึ้นมาไกลๆ("ฮัลโหล") เสียงของทัชเอ่ยขึ้น("มึงอยู่ไหนละ") เสียงของไอซ์ดังมาจากปลายสาย("กูแวะมาเอาของที่บ้าน เดี๋ยวจะออกไปแล้ว")("เออๆ ตอนนี้พวกไอ้อาร์ต ไอ้ปุณมาถึงแล้วนะ เหลือมึงกับไอ้แชมป์อะเจอกันที่ร้านกู ที่เดิม")("โอเคเดี๋ยวรีบตามไป") ทัชวางสาย หยิบของที่ตั้งใจมาเอาเตรียมออกจากบ้าน"จะไปไหนอีกล่ะ" เสียงแม่ปุ๋ยเอ่ยขึ้น

ห้องเรียนบ่ายวันศุกร์อบอวลไปด้วยอากาศเย็นๆ เสียงของเครื่องแอร์ที่กำลังทำงานราวกับมันใกล้จะพังได้ตลอด แสงแดดที่ลอดเข้ามาจากต่างหน้าต่างกระทบกับโต๊ะไม้เพลินนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน ขิม มีนา และวินที่กำลังวุ่นกับงานในคอมที่ใกล้ต้องพรีเซนต์แล้ว"เฮ้ย เพลิน นี่มันฟอนต์อะไรอ่ะ ดูดีว่ะ" ขิมเอาไอแพดหันมาให้เธอดูเพลินยิ้มบางๆ"TH Sarabun ปรับ spacing นิดหน่อย"ขิมกำลังจะถามต่อ แต่สายตาของเธอดันเหลือบไปเห็นอาจารย์ทัชเดินเข้ามาเขาวาดสายตามองนักศึกษาที่รีบเข้าที่ทั้งห้อง ก่อนจะหยุดสายตาที่เพลินแค่แวบเดียว แล้วเบือนหน้าหนีไปไม่มีรอยยิ้มไม่มีคำทักทายไม้แต่คำพูดสั้นๆ อย่าง "สวัสดีครับ" ยังฟังดูฝืนกว่าทุกครั้งวินคิ้วขมวด มองไปที่เพลินแล้วกระซิบ"เดี๋ยวนี้อาจารย์แม่งไม่ค่อยเล่นกับมึงเลยเนอะ เป็นไรป่าววะเพลิน"เพลินฝนยิ้มออกมา"ไม่รู้เหมือนกัน เขาคงยุ่งแหละ"มีนามองเพลินสนิทด้วยสายตาเจือความห่วงใย"ไม่ใช่แค่ยุ่งหรอกเพลิน มันแปลกไปเยอะอะ ทำไมอยู่ดีๆ ก็เย็นชาขนาดนี้"ขมพยักหน้า"ใช่ ก่อนหน้านี้ยังแซวกันทุกคาบ อยู่ๆ ก็เงียบแบบ...ตึงไปเลย"เพลินก้มหน้ากัดปากตัวเองเบาๆ เธอเองก็รู้สึกเหมือนกัน แต่ไม่กล

เพลินนั่งกินข้าวอยู่กับต้น เพื่อนๆ บางคนก็กินเสร็จแล้วแยกย้ายไปเล่นกีฬาในสนามทำให้ทั้งโต๊ะเหลือเพียงเธอกับต้น ต้นตักกับข้าวจากจานตัวเองไปให้เพลิน พลางบ่นว่า "กินแค่นี้มันจะไปมีแรงได้ไง" เพลินหัวเราะเบาๆ "แค่นี้ก็กินไม่อยากจะหมด มันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่" ต้นไม่พูดอะไร แต่ดันจานของตัวเองเข้าไปใกล้เธออีก "ไม่หมดก็ต้องกิน เอาให้อิ่ม" เพลินส่ายหน้าแต่ยิ้มออกมาบางๆ เป็นรอยยิ้มที่ทัชเคยเห็นเพียงคนเดียว ทัชเองก็นั่งกินข้าวอยู่ที่อีกฝั่งของโรงอาหาร เขาไม่ได้ตั้งใจจะมองเธอหรอกนะ แต่พอเห็นเพลินกับเพลินนั่งหัวเราะกัน บางอย่างก็จุกขึ้นในอกทันที เขาเบือนหน้าหนีพยายามมบอกกับตัวเองว่าไม่ควรสนใจ เธอจะอยู่กับใครก็เรื่องของเธอ แต่ทำไม...ทำไมต้องรู้สึกหน่วงขนาดนี้ด้วยวะ อาจารย์เมย์เดินมาข้างหลังเหลือบมองสิ่งที่อาจารย์ทัชกำลังมองอยู่ "หึงหรอ" เธอพูดเบาๆ ทัชนั่งไม่ตอบอะไร มีเพียงแววตาที่ชัดเจนขึ้น "เปล่า แค่คิดว่าเด้กผู้ชายคนนั้น...น่าจะว่างมากสินะ ถึงได้มานั่งตักข้าวให้คนอื่นได้" อาจารย์เมย์เลิกคิ้วขึ้น "โอ้โห้ เสียงประชดนี่มาเต็มเลยนะอาจารย์" ทัชไม่พูดอะไรต่อเพียงเดินถือจานข้าวออกมาจากมุมน

เสียงกระดิ่งร้านดังขึ้น"เฮ้ย ไอ้ทัชมาไวจังวะ""วันนี้ไม่อยู่เคลียร์งานหรอ" เสียงของไอซ์เอ่ยขึ้นทัชเลือกนั่งลงตรงเก้าอี้ริมสุด ถอนหายใจแรง"ขออะไรแรงๆ หน่อยดิ""นี่ร้านหมูกระทะที่ขายกาแฟค่ะ ไม่ใช่บาร์ไอ้บ้านี่" ไอซ์หัวเราะริดๆ ก่อนจะเริ่มทำกาแฟให้เขา"แล้วนี่เป็นอะไรอีกอะหน้าเครียดขนาดนี้""กูว่า...กูคิดถูกแล้วที่ออกมา""เรื่องเพลิน?"ทัชพยักหน้าเบาๆ"กูว่าแล้ว นี่มึงจะมาร้านกูทุกครั้งที่อกหักจากจินตนาการตัวเองหรอวะ" ไอซ์รี่ตามอง"อืม...กูเห็นเพลินอยู่กับไอ้เด็กนั้น""เด็กที่ชื่อต้นที่มึงเคยบ่นกับกูในแชทอะนะ?""อืม""แล้ว?""ไม่รู้ว่ากูคิดมากไปเองรึเปล่า แต่...มันดูเหมือนเขาไปด้วยกันได้ดี""แ้วมึงรู้ได้ไงว่าเขาไปกันได้ดี? หรือมึงแค่ไม่กล้ายอมรับความจริง...ว่าไอ้เด็กต้นนั้นแม่งทำในสิ่งที่มึงไมม่กล้า"ทัชชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่จะเงียบไม่ตอบอะไร"มึงถอยออกมาจากเพลินเอง แต่กลับไม่ยอมล่อยเธอไปจากใจ แล้วพอเห็นคนอื่นเข้าหา มึงก็มานั่งรู้สึกเจ็บ""แต่มึงทำอะไรไม่ได้เพราะมึง...เลือกแบบนั้นเอง""กูไม่ได้อยากให้เธอเสียใจ...และกูก็ไม่อยากเสียเธอไปเหมือนกัน" ทัชเอ่ยเสียงเบา"งั้นมึงต้องเลือกแล้วล่

เสียงฝีเท้าเร่งรีบของทัชสะท้อนก้องในหัวของเขา ขณะที่เดินฝ่าสายฝนบางๆ มาตามทางเท้าที่คุ้นเคยเมื่อมองไปยังป้ายรถเมล์ เขาเห็นเธอ...เพลินเพลินยืนอยู่ไกลๆ ใต้แสงไฟสลัวที่ทอดเงาบนพื้นถนนเขาชะงักอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าขยับเข้าไปหาเธอ กลัวว่าเธอจะวิ่งหนีไปอีก เขาได้แต่มองเธอเงียบๆ จากระยะที่ห่างพอที่จะปลอดภัยสำหรับหัวใจของเขาและแล้ว รถเมล์ก็ค่อยๆ แล่นเข้ามาจอดเพลินก้้าวขึ้นรถไปโดยไม่ได้หันมองรอบข้าง ทัชลังเลเพียงเสี้ยววินาที ก่อนตัดสินใจก้าวตามขึ้นไปอย่างเงียบๆเธอยังคงนั่งที่นั่งประจำของ "เรา"แต่ที่นั่งข้างเธอ ที่เคยเป็นของเขา กลับมาคนมานั่งก่อนเสียแล้ว...แต่อีกฝั่งข้างเธอก็มีของใครบางคนที่วางเกินที่ออกมาเขามองพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจแม้รู้ตัวว่ามันจะแคบ เบียด และอึดอัดแม้เขาจะไม่ใช่คนที่ชอบความลำบากเลยก็ตาม แต่เขาก็ยังขยับตัว ยัดตัวเองลงมานั่งข้างเธอ ทั้งๆ ที่ตรงข้ามก็ว่าง...จนคนที่อาของมาวางเกินที่ต้องขยับของหลบให้เพลินหันมามองเขาเล็กน้อย เพราะเขานั่งชิดเธอจนเธอรู้สึกได้ว่าใจของเธอเองก็เต้นตุบๆ แต่แววตาที่เธอมองเขามันไม่มีแม้แต่คำถามหรือคำตอบ ก่อนที่จะเบือนสายตากลับไปข้