All Chapters of ระยะปลอดภัย : Chapter 31 - Chapter 40

"โตโต้! กูไม่อยากปิดเทอม!"เสียงเพลินบ่นฟึดฟัดขณะที่กำลังเดินไปป้ายรถเมล์กับเพื่อนสนิท"อื้ม...กูรู้เลยเพราะอะไร"โตโต้ยิ้มขำๆ พลางเหลือบมองหน้าเพลิน"นั้นแหละ!" เพลินเอ่ยขึ้นพลางยืนหยุดครู่นึงอล้วทำหน้าครุ่นคิด"แต่มึงอย่าลืมดิ ว่าบ้านเขาอยู่ใกล้บ้านเราอะ""ยังไงเขาก็ต้องมาหาแม่อยู่แล้วป่ะ"ประโยคนั้นทำเอาเพลินยืนนิ่งไปซักพัก ก่อนจะยิ้มบางๆ ออกมา"อืม ก็จริง" แล้วจู่ๆ ก็ดี๊ด๊าขึ้นมาทันที กระโดดเหย็งๆ เดินนำไปโตโต้ที่เดินตามมาถึงกับถอนหายใจ(กูคิดถูกมั้ยเนี่ย...ที่บอกมัน)........."อ๊ากกกกก!!" เสียงโวยวายลั่นห้องก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างของเพลินที่นอนกลิ้งไปมาบนเตียง"ไอ้เหี้ย! กูลืมไปว่ากูต้องฝึกงาน!! ทีนี้แหละไม่ได้เจอจริงๆ แน่!" เธอพูดใส่โตโต้ในสาย"เอ้า บทพิสูจน์ความรักไง" โตโต้ตอบกลับพร้อมหัวเราะเบาๆ"ฮือ...แล้วกูจะไปเจอเขายังไงวะเนี่ยกว่าจะเลิกงาน เขาคงกลับคอนโดไปแล้ว"เพลินพูดพึมพำออกมาในน้ำเสียงที่ดูไม่อยากให้มันเกิดขึ้น"หรือกูอาจจะแค่หลงเขาก็ได้ปะ""ปิดเทอมนี้ไม่ค่อยได้เจอกูอาจจะเลิกชอบก็ได้""ใช่""มึงอาจจะเลิกชอบก็ได้"โตโต้พูดกลับไปเสียงเรียบ"หรือมึงจะวัดใจบอกชอ

"เฮ้อ..." ขิมถอนหายใจทันทีหลังฟังสิ่งที่เพลินเล่า"เอาน่า" "อีกแค่สองสามอาทิตย์ก็คงมาได้แล้วแหละมั้ง" เธอพูดปลอบใจเพื่อนที่นั่งรอรถเมล์อยู่ข้างๆวันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก เดือนใหม่เริ่มขึ้นแล้ว นี่ก็ครบเดือนแล้วที่เพลินทำงานอยู่ที่นี่ เธอแอบรู้สึกว่าเวลาผ่านไปไวเหมือนกัน...และที่สำคัญ เกรดก็ออกแล้วด้วย"หนึ่ง...สอง...ซั่ม!" สองสาวนับพร้อมกันตอนกดเข้าแอปดูผลการเรียน"เห้ย!""ทำไมได้แค่นี้เนี่ย" ขิมพูดเสียงดังทันทีที่ผลขึ้น"ได้ตั้งเยอะ!" เพลินแย้งเมื่อเห็นคะแนนของเพื่อน"แล้วของมึงอ่ะเพลิน?""กูล่ะอยากเผาบ้านเขาจริงๆ" เธอว่าพลางหันหน้าจอโทรศัพท์ไปให้เพื่อนดู"3.97!!" "เยอะกว่ากูอีกมึงนี่..."เพลินพยักหน้า"แต่มึงดูวิชานี้วิชาเดียว...ไอ้วิชามารผจญ" เพลินบ่นเสียงดัง"อยากถามจริงๆ ว่าให้มาทำไม 3.5 " เพลินบ่นพึมพำ"4 เขียนง่ายกว่าเยอะ"เธออุสารักษาเกรด 4 มาได้ตลอดสองปีเต็ม แต่กลับมาพลาดเทอมนี้เพราะอาจารย์ใหม่อย่างอาจารย์ทัช!"แต่เขาไม่ให้ถามนี่" ขิมว่าขึ้น"ก็ใช่น่ะสิ!!" เพลินโวยกลับก่อนถอนหายใจหนักๆ และพิมพ์บ่นลงในโซเชียลของตัวเองแทน---เย็นวันนั้น หลังจากกลับถึงบ้านเธอพบว่าญาติที่ต่า

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังเบาๆ ทำให้ทัชเงยหน้าจากโทรศัพท์โดยอัตโนมัติในขณะที่กำลังนอนอยู่บนผ้าใบที่ผูกอยู่มุมบ้าน ก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ตรงผู้หญิงสองคนที่กำลังเดินเข้ามาคนนึงเป็นหญิงสาวที่ดูคุ้นตา ผมสั้นๆ ใส่แว่น กางเกงขายาว เสื้อยืดสีพื้นธรรมดา ดูไม่มีอะไรโดดเด่นเลยนอกจากรอยยิ้มขอวเธอและดวงตาซื่อๆ แบบนั้น "เพลิน..." ทัชกำลังจะลุกขึ้นจากผ้าใบที่นอนอยู่ตั้งใจจะเดินไปหน้าร้านเพื่อขายของให้เอง ทั้งที่ปกติเขาจะหลบอยู่ในหลังร้าน แต่แล้ว...สายตาของเขาก็สะดุดอยู่ที่คนข้างๆ เธอหญิงสาวที่ดูอายุไล่เลี่ยกับเพลิน เป็นคนที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน...(เพื่อนหรอ) เขาคิดในใจเธอยืนใกล้กันมาก กระซิบคุยอะไรกันก็ไม่รู้ ยิ้ม...หัวเราะ หยอกกันเหมือนสนิทมาก...แต่มันมากกว่าที่เขาอยากจะเห็นมือที่กำลังจะผลักประตูออกไปกลับชะงักไว้ สุดท้าย...เขาเลือกที่จะไม่ได้เดินออกไป แต่เลือกที่จะแอบนั่งมองเงียบๆอยู่ตรงมุมมืดๆ ไม่รู้ทำไม...หัวใจมันถึงรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรมาบีบไว้...มันแน่นจนต้องถอนหายใจแรงๆ(ทำไมมาด้วยกัน ทำไมต้องหัวเราะกันขนาดนั้นด้วย)เขาไม่ได้อยากจะคิดมาก ไม่ได้อยากหึง แต่ภาพตรงหน้ามันรบกวนใจเขาจริงๆ

เสียงดนตรีดังกระหึ่มไปทั่วงานสงกรานต์กลางเมือง ผู้คนเบียดเสียดกันแน่นขนัด รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และสาดน้ำกันวุ่นวาย แต่เพลินกับรู้สึกว่า...เธออยู่คนเดียวอย่างชัดเจนทั้งที่เธอมากับน้าและน้องแท้ๆ แต่เมื่อถึงโซนคอนเสิร์ต ทุกคนกลับแยกย้ายกันไปคนละทาง น้องไม่ชอบเสียงดัง ส่วนน้องอยากไปเล่นโซนกิจกรรมเปียก เธอได้แต่พยักหน้ารับกรรม (มาหลายคนก็เหมือนมาคนเดียว...เฮ้อ) เธอรู้สึกเหงาในใจขึ้นมานิดๆ ต้องยืนอยู่หน้าเวทีคนเดียว ใจนึงก็อยากกลับเลยด้วยซ้ำ แต่ใจเธอก็ยังคงรู้สึกตื่นเต้นกับเสียงดนตรีและแสงไฟที่เริ่มขึ้นเมื่อศิลปินขึ้นเวที เพลงแรกเริ่มต้นขึ้น เธอเริ่มค่อยๆ โยกตัวตามจังหวะเพลง ก่อนที่จะกระโดดไปตามจังหวะของเพลงและกลมกลืนกับผู้คนรอบข้างไปอย่างไม่รู้ตัวความเหงาที่มีค่อยๆ ละลายหายไปกับจังหวะบีทสนุกราวกับเธอได้หลุดไปอยู่ในโลกของเสียงเพลงชั่วคราวแต่ในระหว่างที่เธอกำลังกระโดดไปกับจังหวะเพลงอยู่ สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นคนตัวสูงคนหนึ่งด้านซ้ายมือไม่ไกลจากเธอมาก ต่อให้จะมีผู้คนอยู่เบียดเสียดไปหมด แต่เธอกับสะดุดตากับเขา ผมยุ่งนิดๆ ใส่แว่น สวมเสื้อยืดเรียบๆ แต่ที่สะดุดตากว่าคือ...รอยยิ้มเล็กๆ ที่มุ

เสียงดนตรีของเพลง "พบรัก" ดังขึ้น ท่ามกลางแสงไฟจากเวทีคอนเสิร์ตที่ส่องสลัว คนรอบข้างเริ่มเงียบลง คล้ายกับต่างคนต่างตกอยู่ในห้วงของความทรงจำ รวมถึงเพลิน...ที่เผลอก้าวเข้ามายืนใกล้เขาอีกนิด ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะจังหวะของเพลง...หรือจังหวะของหัวใจอาจารย์ทัชไม่ได้พูดอะไร แต่เขาค่อยๆ ยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วของเพลินไว้อย่างเงียบๆ เพลินนิ่งไป เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองด้วยซ้ำ ได้แต่ปล่อยให้จังหวะเพลงและสัมผัสอ่อนโยนนี้ดำเนินต่อไปนิ้วของเขายังคงเกี่ยวไว้อยู่แบบนั้น นิ่ง...แต่มั่นคงคอนเสิร์ตดำเนินไปเรื่อยๆ จนเพลงสุดท้ายมาถึง เสียงกรี๊ดจากผู้ชมดังขึ้นเมื่ออินโทรของเพลง "เกี่ยวกันมั้ย" ดังขึ้นผู้คนรอบตัวเริ่มเบียดเข้ามา เพลินกับอาจารย์ทัชถูกดันเข้าไปใกล้หน้าเวทีขึ้นทุกคนกำลังจับตามองโชว์ตรงหน้า ไม่มีใครล่วงรู้ถึงเซอร์ไพรส์ที่กำลังจะเกิดขึ้นท่ามฝูงชน เสียงนักร้องนำเอื้อนท่อนฮุคสุดท้ายขึ้นมา~"มันเกี่ยวกันมั้ย...ที่เธอได้เดินเข้ามา"~อาจารย์ทัชหันไปมองเพลิน เขามองมือตัวเองที่ยังคงเกี่ยวกับมือของเธออยู่ ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ ยิ้มที่ไม่ได้มีเหตุผลอะไรไปมากกว่านั้นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาช้าๆ และแอ