Lahat ng Kabanata ng ระยะปลอดภัย : Kabanata 1 - Kabanata 10

เช้าวันเปิดเทอมใหม่ เป็นเช้าที่เพลินพิชชาตั้งตารอคอยมานานหลายเดือน เธอตื่นก่อนนาฬิกาปลุกดังซะอีก รีบอาบน้ำแต่งตัวในชุดนักเรียนชุดใหม่ที่วิทยาลัยได้มีนโยบายในใส่ในเทอมนี้เทอมแรก ก่อนที่จะรีบตรงไปขึ้นรถเมล์สายแปดเพื่อตรงไปยังวิทยาลัยด้วยใจที่เต้นแรงกว่าทุกวัน เพราะวันนี้แหละ! วันที่เธอจะได้เจอกับอาจารย์คนใหม่ เพลินมาถึงหน้าอาคารเรียนก่อนฟ้าจะสว่างเต็มฟ้าเสียอีก เธอเห็นเพื่อนสนิทในกลุ่มที่มักจะมาเช้าก่อนเธอเป็นประจำคนแรก ขิม (นางสาวขิมขวัญ) เพื่อนสาวสายเม้าท์ตัวเล็กใส่แว่น สเปคหนุ่มๆ ในวิทยาลัยเลยแหละเพียงแต่เธอไม่สนใจใครเลย เธอชอบชีวิตโสดของตัวเองเป็นที่สุด และคนที่ขิมกำลังยืนคุยด้วยอยู่นั้นก็คือ ตั้ม (นาย ธนกร) หนุ่มสุดชิลที่วันไหนอยากมาเช้าก็เช้าเลย แต่ถ้าหากสายก็สายสุดๆ อีกทั้งยังเป็นหนุ่มเฟรนลี่รู้จักคนไปครึ่งวิทยาลัยล่ะคนนี้ "เพลินนน แกดูตื่นเต้นเกินไปป่ะ" ขิมแซวทันทีที่เห็นสีหน้าตื่นเต้นเกินเบอร์ของเพลิน "ก็..นิดนึงอะนะ" "ฉันอยากเห็นหน้าอาจารย์ใหม่เร็วๆ ล่ะเนี่ย ก็อาจารย์เมย์เล่นพูดไว้ซะฉันอยากรู้" "เอ้าได้อาจารย์ใหม่ล่ะหรอ" ตั้มเอ่ยถามอย่างไม่รู้ "เอ้าฉันว่าฉันบ

ทันทีที่อาจารย์ทัชพูดจบ ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไร เพราะแววตาของเขาที่แม้จะมองไม่เห็นครึ่งล่างใบหน้าเพราะแมส แต่ก็สื่อถึงความ"เอาจริง" อย่างเห็นได้ชัด เยือกเย็น หนักแน่น แบบที่ใครกล้าท้าทายคงต้องคิดใหม่ เพลินที่นั่งมองอยู่ก็แอบตะหงิดใจเล็กน้อยกับบุคคลิกอันแตกต่างของอาจารย์คนใหม่ ที่ดูไม่คล้ายกับอาจารย์รุ่งผู้ใจดีเลยแม้แต่น้อย (นี่น่ะหรอ..อาจารย์ที่เรารอเจอตั้งหลายวัน) แต่ยังไม่ทันทีที่เธอจะคิดอะไรต่อ เสียงของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง "หยิบสมุดขึ้นมา" เพลินที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับหลุดพูดพึมพำออกมาอย่างลืมตัว "เหอะ..แล้วบอกวันนี้ไม่สั่งงาน" เธอหันไปทำหน้าทะเล้นใส่มีนาเหมือนอยากจะแซวกันเบาๆ แต่ยังไม่ทันพูดต่อจบ เสียงตะโกนจากมุมหลังห้องก็ดังขึ้น "ไหนบอกวันนี้ไม่สั่งงานไงอาจารย์" ทันทีที่สิ้นเสียงทั้งห้องก็หันขวับไปมองทันที รวมถึงเพลินเองที่เบิกตากว้าง อาจารย์ทัชหยุดนิ่งไปเล็กน้อย ราวกับกำลังประมวลผลก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง "ก็ไม่ใช่งาน" เพียงแค่นั้น..เสียงเงียบก็กลับมาอีกครั้งเหมือนคำตอบนั้นตัดบททุกอย่างเรียบสนิท เด็กที่ตะโกนก็ไ

. . . . . . ../ . . . . .. . อาจารย์ทัช - หรือ ปิยากร ชายหนุ่มวัยยี่สิบปลาย ผู้มีบุคลิกสุขุม เงียบขรึมและพูดน้อยเป็นทุนเดิมแต่กลับมีเพื่อนเยอะเอามากๆ ที่กำลังเรียนต่อป.โท แม้จะเข้ามาสอนที่วิทยาลัยแห่งนี้ได้ไม่นาน แต่ชื่อเสียงของเขากลับกระจายไปไวยิ่งกว่าการสอนที่ว่า "เร็ว" ของเขาเสียอีก แต่สิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะเป็นข่าวลือในหมู่นักเรียนหรือแม้แต่ครูด้วยกันกลับเป็นเรื่องที่ว่า เขากำลังจับผิดนักเรียนหญิงคนนึงซ้ำๆ คนที่ชื่อว่า เพลินพิชชา ทุกครั้งที่สายตาของเธอเผลอหลุดโฟกัส.. ทุกครั้งที่เธอกระซิบกับเพื่อน ทุกครั้งที่เธอหยุดเขียนไปครู่หนึ่งเพื่อใช้กูเกิลแปลภาษา.. ไม่รู้ทำไม "เขา" ถึงเห็นทุกครั้ง ---- "อีกแล้วเหรอ..." เขาบ่นกับตัวเองเบาๆ ขณะนั่งอ่านแบบฝึกหัดภาษาอังกฤษแนะนำตัวของนักเรียนหลังเลิกเรียน บางคนก็เขียนอะไรมาไม่รู้ อ่านแทบไม่ออก ขนาดให้ใช้แปลภาษาแล้วนะ เขานั่งคิดขณะที่ดูไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปสะดุดตากับเล่มนึง ลายมือหวัดนิดๆ ภาษาอังกฤษที่สะกดผิดนิดหน่อยแต่พยายามเต็มที่กลับสะดุดสายตาเขาอย่างแรง "My name is Plearnpitcha. I'm not good in E

เพลินนั่งไถโทรศัพท์อยู่หน้าห้องเรียน ขณะที่เสียงรอบข้างยังไม่ดังเท่าไหร่นัก มีนาเดินเข้ามานั่งข้างๆ เธอก่อนจะถามเสียงเบา "เมื่อเช้ามีอะไรจะคุยหรอ" "พออาจารย์ทัชเดินมาเพลินก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดต่อ" มีนาถามด้วยความสงสัย เพลินชะงักไปเล็กน้อย เหมือนพยายามเรียบเรียงคำพูดในหัว "อ๋อ! ใช่" เธอพูดพลางลดโทรศัพท์ลง "มึงอาจารย์ทัชเขาเป็นคนยังไง" มีนาเลิกคิ้วนิดๆ ถึงตนจะสงสัยอยู่บ้างว่าทำไมเพื่อนของเธอจะต้องถามถึงอาจารย์ทัชด้วย "ก็ปกติดีนะ แต่เข้มงวดเกินอะ สอนกูทีไรไม่เคยเข้าหัวสมองเลยจะบ้า" เพลินหลุดขำออกมาเบาๆ กับความคิดที่ตรงไปตรงมาของเพื่อน ก่อนเธอจะพูดเสียงอ่อนลง "กูว่า..เขายิ้มน่ารักดีนะ" มีนาถึงกับหันขวับโดยทันที "มึงชอบเขาหรอ" คำถามที่ตรงไปตรงมาทำเอาเพลินนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหลบตาเล็กน้อย "ถ้าใช่มึงจะว่าอะไรกูป่ะ" น้ำเสียงของเธอดูไม่มั่นใจนัก มีนาเห็นแบบนั้นก็ยิ้มเล็กๆ "ไม่นะ" "งั้น...แปลว่ามึงชอบเขาจริงๆ ใช่ป่ะ" เพลินลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า "กูว่าแล้ว! เขาหล่อนะ ไม่แปลกหรอกที่มึงจะชอบเขาอะ" แต่แล้วมีนาก็พูดต่อด้วยเสียงเบา แต่แฝงไปด้วยความอยากรู

หลังจากที่เพลินทักแชทมาหาโตโต้ในคืนนั้น เธอก็ได้เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เขาฟังจนหมดเปลือก ทั้งเหตุการณ์ในโรงอาหาร วันที่ไปดูหนัง รวมถึงเหตุผลที่เธอชอบเขา โตโต้ได้แต่ตอบกลับมาสั้นๆ "จริงดิ...?" เช้าวันจันทร์โตโต้รีบมาถึงวิทยาลัยเร็วกว่าทุกวัน พร้อมใบหน้าที่จริงจังที่น้อยนักที่จะเห็น เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอแล้วถามทันที "มึงชอบเขาจริงๆ หรอวะ" เพลินที่เห็นกริยาแบบนั้นก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ ก่อนที่จะตอบกลับไปอย่างใจเย็น "ก็เล่าไปหมดแล้วไง" "เออใช่ เรื่องนี้ห้ามบอกใคร" โตโต้พยักหน้ารับคำนั้น แต่ตกเย็นวันนั้น เขาก็เดินเข้ามาหาเพลินด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ ก่อนจะสารภาพออกมาว่าเขาเผลอเล่าเรื่องนี้ให้อาจารย์เมย์ฟังไปแล้ว เพลินถึงกับชะงัก ใจหายวาบทันที เธอกลัว...กลัวว่าเรื่องนี้จะไปถึงหูของอาจารย์ทัช เธอกลัวว่าจะมองหน้าเขาไม่ติด "แต่อาจารย์เมย์ไม่ไปบอกใครหรอก เชื่อกูดิ" โตโต้พยายามพูดปลอบใจเมย์ เพลินนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพยักหน้า "กูเชื่อใจอาจารย์เมย์อยู่แล้วล่ะ แต่กูแค่กลัวเรื่องนี้จะแดงขึ้นมาเท่านั้นเอง" วันอังคารมาถึงอย่างรวดเร็วกว่าที่ได้ตั้งตัว คาบแร