All Chapters of พ่ายรักซ่อนใจ: Chapter 141 - Chapter 150

“ทั้งๆ ที่คุณบอกจะไม่ทำให้ควีนต้องเสียใจ แต่วันนี้คุณกลับทำร้ายจิตใจของควีนที่สุด คุณรู้ตัวบ้างไหม ตอนนี้ควีนอยากจะเกลียดคุณ อยากจะไปให้พ้นหน้าคุณ แต่เพราะควีนรักคุณไปแล้ว ควีนเลยทำไมได้ คุณอย่าไปได้ไหม อย่าทิ้งควีนได้ไหม” เกิดมาในชีวิตนี้คาริสาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาอ้อนวอนขอความรักจากผู้ชาย เมื่อก่อนไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมผู้หญิงหลายๆ คนถึงได้วิงวอนขอความรักจากคนที่ไม่เห็นคุณค่า แต่บางครั้งความรักทำให้เราตาบอด ความรักทำให้เรายอมทำทุกอย่าง เพราะเธอกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ มือน้อยๆ กอดร่างใหญ่ของมาวินเอาไว้อย่างเวทนา เธอไม่อยากต้องเป็นอย่างนี้เลย แต่เธอเองก็ไม่อยากเสียเขาไปเหมือนกัน “พอเถอะควีน อย่าทำตัวน่าสมเพชแบบนี้เลย คุณกลับไปเป็นผู้หญิงที่สดใส ใช้ชีวิตในแบบของคุณเถอะ อย่ามายุ่งกับผมอีกเลย” คำพูดที่ไม่ได้รุนแรง แต่มันกลับทำร้ายจิตใจของเธอจนพังทลายย่อยยับไปหมดแล้ว “มาวิน...” “คุณเป็นคนสวย เป็นคนเก่ง ผมเชื่อว่าสักวันคุณจะเจอคนที่ทุ่มเทความรักทั้งหมดและรักคุณคนเดียวได้เหมือนกัน ขอให้เราจบกันด้วยดีเถอะนะ อย่าต้องมาเสียใจเสียน้ำตาให้กันอีกเลย”

“ขุนศึกกลับไปพักผ่อนเถอะ เรื่องควีนอาจัดการต่อเองจ้ะ” “ครับ” ชายหนุ่มยกมือไหว้ผู้ใหญ่ ก่อนจะเดินออกจากห้องของคาริสาไป โดยนรินดาก็ไปยกกะละมังมาเช็ดตัวให้กับลูกสาว “กินเหล้าจนเมาแบบนี้ได้ยังไงควีน หนูเป็นผู้หญิงนะลูก” ในระหว่างที่เช็ดตัวให้ลูกสาวไป นรินดาก็บ่นไประคนเป็นห่วง ใบหน้าหวานที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ก็อดทำให้เธอเป็นห่วงไม่ได้ “แม่ขา...หนูเพิ่งรู้ว่าการอกหักมันเจ็บขนาดนี้” ขณะที่นอนเมาอยู่บนเตียงคาริสาก็พร่ำเพ้อออกมา จนนรินดามองลูกสาวอย่างเป็นห่วง “ควีน...” “หนูต้องตัดใจเท่านั้นใช่ไหมคะ หรือหนูควรสู้เพื่อความรักอีกครั้งคะ หนูเข้าใจน้องๆ แล้วค่ะแม่ว่ามันเจ็บขนาดไหน” เธอคร่ำครวญพร้อมร้องไห้ออกมา จนนรินดาสงสารลูกแทบขาดใจ “น้องควีน...” นรินดาดึงร่างเล็กของลูกสาวมากอดเอาไว้ นานแล้วที่ไม่เห็นลูกสาวคนโตอ่อนแอขนาดนี้ “ร้องไห้ออกมาเถอะลูก...ร้องให้พอ” “ฮือๆ หนูทำใจไม่ได้เลยค่ะแม่” คาริสาซบกับไหล่ของผู้เป็นแม่แล้วร้องไห้สะอื้นด้วยความเสียใจ เมื่อก่อนเธอไม่เคยเข้าใจว่าความรักมันทำให้เราเจ็บปวดได้อย่างไร ในเมื่อไม่ร

“ไม่มีอะไร แค่ไม่สบายนิดหน่อย” เธอพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือ ขณะที่ดวงตากลมโตมองมือเล็กๆ ของนีน่าที่โอบรอบแขนของชายหนุ่มเอาไว้ จนเธออดเจ็บปวดที่อกไม่ได้ “ไม่ได้เป็นอะไรหนักใช่ไหม” เขาถามเมื่อเห็นว่าสีหน้าของหญิงสาวไม่ค่อยสู้ดีนัก “ไม่ต้องมาห่วงพี่หรอก พี่ไม่เป็นอะไรมากหรอก” เธอกลับมาใช้สรรพนามเดิม เพราะอยากจะหลีกหนีความเจ็บปวด ไม่อยากที่จะต้องกลับไปอยู่จุดเดิม “ควีน...” มาวินเรียกชื่อของคาริสาด้วยเสียงอ่อน เขามองเธอตาละห้อยและยิ่งการที่หญิงสาวกลับมาแทนตัวว่าพี่มันกลับทำให้เขาไม่ชอบใจเลย “มาวิน...เราต้องไปกันแล้วนะคะ” นีน่าร้องขัดเมื่อเห็นท่าทีอาลัยอาวรณ์ของมาวินที่มีต่อคาริสา “ครับ...” “ผมไปก่อนนะครับควีน...” “ค่ะ” ภาพที่คาริสาเห็นทำให้หัวใจของเธอคล้ายจะถูกบีบรัดแน่นจนหายใจไม่ออก เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เธอจะสามารถยืนต่อไปได้อย่างไร จะอยู่อย่างไรเมื่อไม่มีเขา มือน้อยๆ ยกขึ้นกุมหน้าท้องแบนราบของตัวเองที่อีกไม่นานมันจะนูนขึ้น และความลับที่ปกปิดเอาไว้มันจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป “แม่ขอโทษนะลู

คินน์และมะนาวมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน และไม่รู้ว่าจะเริ่มบอกลูกชายอย่างไรเกี่ยวกับอาการป่วยที่เกิดขึ้น และเรื่องนี้ก็ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน “พ่อครับ...หมอบอกว่าผมเป็นอะไรเหรอ...” คำถามของลูกชายทำให้คินน์กับมะนาวต้องมองหน้ากันด้วยท่าทีอึกอัก “คือ...” “ผมเป็นอะไรเหรอ” “หมอบอกลูกป่วยเป็นเนื้องอกในสมอง อาจจะต้องเข้ารับการผ่าตัดด่วน” ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มคราแรกเป็นอันต้องหุบลงฉับพลัน เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะป่วยถึงขั้นนี้ “อะ...อะไรนะครับพ่อ...” เขาหน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อพูดเมื่อครู่จบ “หมอบอกว่าลูกเป็นเนื้องอกในสมอง...” เขารู้ว่าสิ่งที่บอกออกไปทำให้มาวินช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน แต่มันคือเรื่องจริงที่ต้องทำใจยอมรับ “พ่อล้อเล่นผมเล่นใช่ไหมครับ” “พ่อเขาพูดเรื่องจริงมาวิน...” มะนาวเสริม “แต่หมอบอกว่าอาการของลูกมีทางรักษาให้หายได้นะ” “แต่มันก็เสี่ยงใช่ไหมครับ” มาวินต่อท้ายคำพูดของแม่ เขารู้ดีว่าการผ่าตัดทุกครั้งย่อมมีความเสี่ยง อาการปวดหัวของเขามันเกิดตั้งแต่ก่อนกลับเมืองไทยแล้วด้วยซ้ำ แต่เพราะไม่คิดว่

“อีกสองวันครับ ตอนนี้รอให้ร่างกายคนไข้ดีขึ้นกว่านี้ ทางโรงพยาบาลจะเริ่มการผ่าตัดทันทีครับ” “ลูกผมจะหายใช่ไหมครับหมอ...” “หมอไม่รับปากแต่จะพยายามทำให้ดีที่สุดนะครับ...” คนในครอบครัวมาวินต่างบีบมือกันไปเพื่อเป็นกำลังใจให้กันและกัน และพยายามส่งกำลังใจให้กับมาวินด้วย พอเกิดวินาทีแห่งความเป็นความตายแบบนี้มันยิ่งทำให้คนในครอบครัวยิ่งรักกันมากขึ้นและไม่ต้องการเสียใครไปเช่นเดียวกัน “มาวินจะต้องหายดี มาวินต้องกลับมาหาพ่อกับแม่นะลูก...” มะนาวมองลอดเข้าไปที่ห้องฉุกเฉินด้วยความเป็นห่วงลูกชาย แม้จะรู้สึกกลัวแต่ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงเป็นกำลังใจอยู่ตรงนี้ วันนี้ขุนศึกมาโรงพยาบาลเพื่อมาเยี่ยมลูกน้องที่บาดเจ็บ เนื่องจากเมื่อคืนหลังเลิกงานลูกน้องหนุ่มขับรถกลับบ้านแต่กลับเกิดอุบัติเหตุจนถูกห่ามส่งโรงพยาบาล “ขอบคุณคุณขุนศึกมากๆ เลยนะครับที่มาเยี่ยมผม” ลูกน้องหนุ่มยกมือไหว้ผู้เป็นเจ้านายที่พามารักษาและดูแลดีขนาดนี้ “เฮ้ย! ไหว้กูทำไม มึงก็เป็นลูกน้องที่ร้านกู จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง” “ค่ารักษาที่นี่มันแพงครับคุณศึก ถ้าผมไม่ได้คุณศึกผมคงไม