All Chapters of บริหารรักคนเลว: Chapter 51 - Chapter 60

“ นะ นี่มัน หยุด พี่บาสเบลบอกให้หยุด หยุดเดี๋ยวนี้ “ (เฌอเบลล์) “ เกิดอะไรกันขึ้นลูกๆ ว้ายตายแล้ว นี่มันอะไรกัน หยุดหยุดเดี๋ยวนี้ ตาบาสแม่บอกให้หยุด “ เสียงอันทรงพลังของผู้เป็นมารดาที่แวดใส่คนเป็นลูกชายจนทำให้บาสได้สติ ก่อนที่เขาจะหยุดทุกการกระทำต่างฝ่ายต่างแยกออกจากกัน “ นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันตาบาสจะบอกแม่ได้หรือยัง “ (มาริสา) “ ก็ไอ้นี่ไง ไอ้เหี้ยนี่ที่มันทำร้ายยัยเบลไง มันมาบุกบ้านเราถึงที่จะไม่ให้ผมชกมันได้ยังไง กล้าทำน้องสาวกูแล้วยังจะมีหน้ามาเหยียบถึงถิ่นกูอีก “ (บาส) “ สวัสดีครับคุณน้าที่ผมมาผมตั้งใจจะมาขอโทษเฌอเบลล์ไม่ได้มีเจตนาไปเป็นอย่างอื่น ผมกราบขอโทษคุณน้าคุณอาที่กระทำแบบนั้นกับเฌอเบลล์ผมขอโทษจากใจจริงๆ “ ภาคินไม่ได้สนใจในคำพูดของบาสว่าเขาจะฟ้องแม่เช่นไรสิ่งสำคัญที่สุดก็คือเขาตั้งใจจะมาขอโทษเฌอเบลล์และคนเป็นพ่อเป็นแม่ของเธอ เขารู้ดีว่าพวกท่านรักลูกสาวมากแค่ไหนการที่เขามากระทำแบบนี้เป็นใครก็ต้องโกรธ ซึ่งพอมาริสาได้ยินเธอก็น้อมรับด้วยความเต็มใจถึงแม้จะโกรธแต่ก็ไม่ถึงกับเกลียด กลับกันชายสูงวัยผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นพ่อนอกจากเขาจะไม่พอใจแล้วเขายังจะเกลียดขี้หน้าอีก

ตอนที่ 33 ไม่เปลี่ยนใจ “ พ่อคะแม่คะเบลขอโทษนะคะ คุณป้าที่เพทายเบลขอโทษนะคะที่ทำให้เรื่องทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ “ เสียงเฌอเบลล์เอ่ยขอโทษผู้หลักผู้ใหญ่ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ของเธอหรือแม้แต่พ่อแม่ของเพทาย เธอรู้สึกเกรงใจที่อยู่ๆก็มาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ภายในจิตใจมันรู้สึกเริ่มที่จะไม่โอเค “ ไม่เป็นไรหรอกลูกพ่อกับแม่ไม่ได้โกรธเรื่องมันแล้วก็ให้แล้วกันไป ปัจจุบันมาเริ่มต้นใหม่ก็พอ “ (มาริสา) “ พ่อไม่คิดโกรธลูกเลยนะเฌอเบลล์ ที่สำคัญพ่อได้ซัดหน้ามันไปแค่นี้ก็ถือว่าคุ้มแล้ว “ (บุรินทร์) “ ใช่ลูกอย่าไปคิดอะไรมากเลยนะ เอาล่ะเรามาคุยเรื่องงานกันต่อดีกว่านะ “(พัชรี) จบประโยคของผู้เป็นพ่อเป็นแม่เฌอเบลล์ก็รู้สึกโล่งใจเพราะอย่างน้อยพวกท่านไม่ได้คิดถือโทษและโกรธอะไรเธอเลย หนำซ้ำพ่อของเธอยังปกป้องเธอได้เป็นอย่างดี จนกระทั่งมาถึงคำพูดของพัชรีผู้เป็นแม่ของเพทายและมีศักดิ์เป็นป้าของเธอ ความรู้สึกตอนนี้เธอละอายแก่ใจมากเหลือเกินแค่ก่อนหน้านี้ก็รู้สึกเกรงใจนี่ยังมาเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อกี้นี้อีก “ อะ เอ่อ คือว่าเบล “ “ มีอะไรหรือเปล่าลูก “ (พัชรี) “ คุณป้าคะ เบล เบลคิดว่าเบลไม่คู่ควรกับพี่เพทาย

เช้าวันใหม่ เช้าบรรยากาศที่สดชื่นแจ่มใสวันนี้ภาคินตื่นแต่เช้าเพื่อไปร้านดอกไม้เขาอยากไปซื้อดอกไม้ให้เฌอเบลล์หลังจากที่นอนคิดทั้งคืนว่าจะทำยังไงจะง้อเธอยังไง ซึ่งข้างกายก็มีอีก 4 หนุ่มหล่อตามไปด้วย “ ไอ้เหี้ยคินมึงจะลากพวกกูมาทำเหี้ยอะไรแต่เช้าวะเนี่ย ง่วงก็ง่วงชิบหาย “ (ชีวิน) “ เออนั่นดิแม่ง กูยังไม่หายง่วงเลยเมื่อคืนกว่าจะได้นอนพอแปลกที่เข้าหน่อยกูก็นอนไม่หลับ “ (โรม) เสียงสองหนุ่มชีวินและโรมเอ่ยพูดในขณะที่มือก็ยังคงยี้หูยี้ตาเพราะตอนนี้ถือได้ว่ามันเช้ามากๆและพวกเขาก็ยังง่วงอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนชายอย่างภาคินลากพวกเขามาตลาดแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่ได้ไปเรียนทั้งๆที่ว่ามาพักผ่อนแต่นอกจากจะไม่ได้นอนหลับแบบสบายแล้วยังต้องมาระหกระเหินท่ามกลางผู้คนมากมายอีก ต่างจากพี่น้องฝาแฝดคิริวคิรันที่มักจะตื่นเช้าเป็นเรื่องปกติ “ ไอ้เหี้ยพวกนี้นี่แม่ง มึงไม่เคยได้ยินหรอคนเดียวหัวหาย 2 คนเพื่อตาย 4 คนรอดสบาย เพราะฉะนั้นกูไปไหนพวกมึงก็ต้องไปด้วย เกิดถ้ากูเจอพี่ชายเฌอเบลล์ขึ้นมาแล้วมันทำร้ายกูอีกรอบทีนี้กูตายจริงๆแน่ “ “ ควาย แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องลากพวกกูมาเลยนี่ ไอ้ริวไอ้รันมันก็ตื่นเช

พรึ่บ “ เป็นไงบ้างเบล เอาผ้าเช็ดหน้าพี่ปิดจมูกไว้ก่อน “ พูดไปก็หยิบผ้าเช็ดหน้าในเสื้อสูทมาให้คนที่รัก “ มึงทำอะไรของมึงวะ มึงมาปัดดอกไม้กูทิ้งทำไม “ “ หึ ไอ้ควายอยากเอาดอกไม้มาง้อสาวแต่ไม่เตรียมการบ้านมาเลย ไอ้ดอกที่มึงถือมานั่นแหละจะทำให้เฌอเบลล์ตาย มึงไม่รู้จริงๆหรือแกล้งโง่ อาการแบบนี้เป็นเพราะว่าเบลแพ้ได้ยินไหมเบลแพ้เกสรดอกลิลลี่ “ จบประโยคของเพทายภาคินก็ถึงกับอึ้งไปทันที ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์เอาดอกลิลลี่มาง้อเธอทั้งๆที่เขาอุตส่าห์ตั้งใจแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนทำร้ายเธอทางอ้อมแบบนี้ ไม่ว่ายังไงก็ยังคงเป็นเขาที่ทำร้ายเธอ แพ้หรอวะนี่เฌอเบลล์แพ้เกสรดอกลิลลี่งั้นหรอ นี่มึงทำเหี้ยอะไรลงไปวะไอ้คินแทนที่จะเอาดอกไม้มาง้อสาวแทนที่จะได้ปรับความเข้าใจกัน กลับกลายเป็นว่ามาทำเรื่องใหญ่โตอีกแล้ว ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้วะไม่ทำการบ้านเหี้ยอะไรเลย รู้จักเฌอเบลล์มาตั้งนานแต่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับเธอเลย กูนี่แม่งโคตรแย่เลยว่ะ “ ห๊ะ ว่าไงนะ นี่มึงแพ้เกสรดอกลิลลี่หรอเบล กะ กู กูขอโทษกูไม่รู้กูแค่อยากซื้อมาให้มึงเพราะเห็นว่าความหมายมันดีกูอยากทำให้มึงรู้ว่ากูรักมึง กูรักมึงอย่างคนบริสุทธิ

1 เดือนผ่านไป 1 เดือนผ่านไปกับการที่ภาคินทำแบบเดิมซ้ำๆย้ำๆไม่มีวันหยุด นั่นก็คือการปรนนิบัติรับใช้เฌอเบลล์อยู่ตลอดไม่ว่าจะเป็นช่วงเช้าสาย บ่าย เย็น เรียกได้ว่าเธอเป็นดั่งเจ้าหญิงที่มีเขาคอยทำให้ตลอด และมันก็เป็นอย่างนี้มาเกือบเดือนแล้วซึ่งก็ยังไม่มีวี่แววว่าเฌอเบลล์จะใจอ่อนสักที สองขาเรียวทำการเปิดประตูหน้าห้องเพราะวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เธอต้องไปเรียนอันเนื่องมาจากว่าใกล้จะได้เวลาสอบ แต่จู่ๆพอเปิดออกมาก็เจอเข้ากับเจ้าสิ่งของบางอย่างและสิ่งสิ่งนั้นมันก็คือช่อดอกกุหลาบสีขาว ซึ่งมันมักจะถูกวางเอาไว้อยู่ตรงนี้เป็นประจำในทุกๆเช้าและทุกๆเย็น แล้วมันก็เป็นแบบนี้มาเป็นเดือนแล้วเช่นเดียวกัน ‘ อีกแล้วสินะไม่เบื่อบ้างหรือไงเอามาวางให้ทุกเช้าทุกเย็นแต่ฉันก็ไม่เคยรับไม่รู้ว่าจะขยันอะไรขนาดนั้น สงสารป้าแม่บ้านที่คอยเก็บทุกที ’ และใช่ดอกกุหลาบช่อนี้มันไม่ใช่ว่ามันไม่มีความหมายหรือไม่ใช่ไม่รู้ว่าเป็นของใครแต่เฌอเบลล์นั้นรู้มาตลอด ก็เจ้าดอกกุหลาบช่อนี้มันก็คือของภาคินนั่นเอง หลังจากที่เธอย้ายคอนโดเขาก็ตามเธอมาแบบติดๆถึงแม้ว่าจะไม่ได้เข้าไปถึงแม้จะไม่ได้เข้าใกล้แต่เขาก็ขออยู่ข้างนอกก็ยังดี