Semua Bab บริหารรักคนเลว: Bab 61 - Bab 70

“ หมายความว่ายังไง “ “ คืองี้นะคินที่พี่เพทายมารับยัยเฌอเบลล์ไปน่ะเป็นเพราะว่าจะกลับบ้าน ทางผู้ใหญ่เขาได้ฤกษ์งานแต่งมาแล้วซึ่งต้องจัดเดือนหน้านี้ พวกเราคิดว่านายคงหมดสิทธิ์แล้วแหละ และที่เฌอเบลล์มันต้องรีบกลับบ้านกะทันหันแบบนี้เป็นเพราะว่ามันต้องไปเตรียมตัวตัดชุดเจ้าสาวรอ หลังจากสอบเสร็จเมื่อไหร่มันก็จะแต่งงานกับพี่เพทายทันที “ สิ้นประโยคของข้าวหอมหลังจากที่เธอได้สติภาคินก็ถึงกับเข่าทรุดทันที นี่เขาจะต้องปล่อยเธอไปจริงๆแล้วหรอ อีกแค่เดือนเดียวเหลือระยะเวลาอีกแค่เดือนเดียวเธอกำลังจะแต่งงานไปเป็นของใครคนอื่น หมายความว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำมามันสูญเปล่าไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ได้กลับมารักเขาอีกแล้ว เธอไปแล้วเธอตัดใจไปรักคนอื่นแล้ว “ ทำใจเถอะนะคินคิดซะว่านายกับเบลทำบุญด้วยกันมาแค่นี้ ดูท่าแล้วเบลมันก็ไม่ได้ใจอ่อนให้นายเลย “ (คาราเมล)“ ใช่ฉันไม่ได้จะซ้ำเติมหรือว่าอะไรนะแต่นายก็ทำทุกอย่างแล้วแต่เบลมันก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหายโกรธ เพราะฉะนั้นตัดใจเถอะอีกไม่นานมันก็จะเป็นเจ้าสาวอีกไม่นานมันก็จะไปเป็นของคนอื่น “ (ข้าวหอม)“ ฮึก ฮือ ฮือ มันจบแล้วจริงๆใช่ไหม มันจบแล้วจริงๆใช่ไหมวะพวกมึง ฮือ ฮื

“ ออกมาได้แล้วมึงน่ะ แอบเป็นตุ๊กแกเลยไอ้sus “ (คิริว) หลังจากที่เฌอเบลล์ขึ้นรถหายออกไปแล้วเป็นคิริวที่เอ่ยพูดกับเพื่อนอีกคน และเขาคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากภาคิน เขาไม่ได้ไปไหนเขาไม่ได้หายไปไหนเลยแต่เพียงเพราะแค่ว่าเขาแอบอยู่ข้างๆ เขาไม่อยากออกมาเขาไม่อยากออกมาให้เฌอเบลล์เห็นเพียงเพราะแค่เขากลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ เขากลัวตัวเองจะร้องไห้แล้วทำใจไม่ได้ต่อหน้าของเธอ คนอย่างเขาทำเหี้ยเอาไว้เยอะเจ็บแบบนี้มันก็สมควรแล้ว “ จบแล้วมันจบลงแล้วเว้ย ฮืก ฮือ ฮือ ทุกอย่าง ทุกอย่างมันจบลงแล้ว โชคดีนะเฌอเบลล์ลาก่อน “ “ ไอ้เหี้ยคินมึงอย่าร้องไห้ดิแม่ง พวกกูจะร้องตามsus “ (โรม) เป็นเสียงของโรมที่เอ่ยพูดหลังจากที่ภาคินพูดจบอยู่ๆเขาก็ร้องไห้ออกมาซึ่งมันก็หนักมากพอสมควร ขอบตาแดงกล่ำจากที่ตอนแรกก็ร้องไห้มากพออยู่แล้วนี่ยิ่งหนักเข้าไปอีก และการกระทำของเพื่อนนั้นก็ทำให้เพื่อนๆทุกคนที่เห็นต่างก็เหมือนจะร้องไห้ออกมา เพราะรู้สึกสงสารภาคินเหลือเกินรอบนี้ถือว่าหนักที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเจอ ตั้งแต่รู้จักกับภาคินมาเพื่อนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ซึ่งถ้าใครเห็นก็ต้องบอกว่าโคตรทุเรศเลยเพราะสภาพเพื่อนขอ

แสงสีไฟระยิบระยับและสีสันมากมายที่ประดับไปด้วยดอกไม้นานาพรรณ ไม่ว่าจะเป็นดอกกุหลาบสีขาวหรือแม้แต่สีแดงต่างก็ถูกจัดเรียงเอาไว้อย่างสวยงาม สองร่างชายหญิงยืนประกบคู่บนเวทีท่ามกลางแขกผู้มีเกียรติมากมายที่ได้รับเชิญ เบื้องหน้าเป็นเค้กแต่งงานที่มีขนาดสูงถึง 10 ชั้นตอนนี้เฌอเบลล์อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวลายฉลุลูกไม้ประดับด้วยเพชรพลอยมากมาย ใส่คู่กับเครื่องเพชรอัญมณีสุดหรู ผมสีน้ำตาลถูกปล่อยสยายใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางปากนิดจมูกหน่อยดวงตากลมโต แก้มขาวเนียนที่ถูกปัดเป็นสีชมพูระเรื่อตั้งรับกับริมฝีปากที่เป็นสีชมพูด้วยเช่นเดียวกัน ข้างกายของเธอมีว่าที่เจ้าบ่าวแต่งชุดสูทสีขาวทรงผมถูกสเปรย์ฉีดพ่นเพื่อให้มันจับตัวเป็นทรง รอยยิ้มหวานๆที่ส่งไปให้แขกเหรื่อภาพบนเวทีช่างเป็นอะไรที่ดีงามเหลือเกิน คนทั้งคู่ทั้งสวยทั้งหล่อช่างเหมาะเจาะกันดีจริงๆ และภาพตรงหน้าภาพที่ทั้งคู่ยืนจับมือโดยกำลังกล่าวเปิดงานก็อยู่ในสายตาของใครบางคนตลอด เขาคนนั้นก็คือภาคินภาพที่มันทำให้เขาเจ็บ เจ็บเจียนตายคนรักของเขาตอนนี้ได้เป็นเจ้าสาวของใครไปแล้ว เฌอเบลล์กำลังจะเป็นของคนอื่นแล้ว หลังจากที่เขาเอาแต่ขลุกอยู่ในห้องไม่พูดไม่จ

หลังจากที่ทุกคนออกไปกันจนหมดเป็นเฌอเบลล์ที่กำลังนั่งร้องไห้สะอื้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในมือกอดกล่องของขวัญสีชมพูที่ภาคินเป็นคนให้มาก่อนหน้านี้ ตอนนี้เธออยู่คนเดียวเพราะเพทายยังไม่ได้เข้ามา เหตุเป็นเพราะว่าคงจะต้องไปเคลียร์อะไรหลายๆอย่าง ก่อนที่มือเรียวจะค่อยๆเปิดออกเพราะเธออยากรู้ว่าข้างในนี้มันคืออะไรเธออยากรู้ว่าภาคินให้อะไรเป็นของขวัญแต่งงานกับเธอ “ นะ นี่มัน ไดอารี่ของฉันนิ แล้วทำไมถึงไปอยู่ที่เขาได้ “ และใช่หลังจากที่เฌอเบลล์เปิดออกดูมันก็ปรากฏเป็นไดอารี่ของเธอมันมีตั้งแต่เล่มแรกจนกระทั่งมาถึงเล่มปัจจุบัน ซึ่งเธอไม่รู้ว่าของพวกนี้ไปอยู่ที่ภาคินได้อย่างไรเพราะวันที่เธอย้ายคอนโดเธอก็ไม่เห็นมันแล้ว ซึ่งในกล่องนั้นมันก็ยังมีตุ๊กตาผู้หญิงผู้ชายใส่ชุดแต่งงานมันเป็นตุ๊กตาเปียโนที่มีเสียง สองมือทำการเปิดสมุดไดอารี่ออกดูทีละหน้าทีละหน้าก่อนที่จะเจอเข้ากับลายมือของตัวเองที่เธอเป็นคนเขียน ภาพความทรงจำมากมายที่เธอเคยประสบพบเจอและที่เธอเคยระบายมันยังคงอยู่ในนี้ก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะในหน้าสุดท้ายที่เป็นเล่มปัจจุบันมันไม่ได้มีแค่ลายมือของเธอ มันมีลายมือของใครอีกคนอยู่ด

กลับมาปัจจุบัน “ พูดอะไรของมึง มะ เม… เบล นี่มึง มึงจริงๆด้วย “ “ ก็ใช่น่ะสิเห็นเป็นใครล่ะ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่า ภาคินอัครเดโชภัทร เป็นคนขี้แงด้วย “ เฌอเบลล์พูดไปก็ยิ้มไปอย่างคนมีความสุขเพราะตั้งแต่เธอรู้จักกับเขามาเธอก็ไม่เคยเห็นเขาร้องไห้เลย จะมีก็แต่ตอนที่เมาแล้วเวิ่นเว้อซึ่งถือว่ารอบนี้ภาคินเป็นหนัก และทั้งหมดทั้งมวลต้นเหตุก็มาจากเธออยู่ๆรอยยิ้มหวานก็ปรากฏอยู่ตรงมุมปาก “ ฮึก ฮือ ฮือ เบล ฮึก ฮือ ฮือ มึงมาได้ไง “ “ พอดีว่าเราทำหัวใจหายก็เลยมาเอาคืนไม่รู้ว่ามันไปอยู่ที่ไหน คินพอจะเห็นบ้างไหมล่ะ “ “ ฮึก ฮือ ฮือ หัวใจ หัวใจมึงอยู่ที่กู ฮึก ฮือ เบล เบลของกู “ ภาคินพูดจบก็ทำการสวมกอดเฌอเบลล์ทันทีเขากอดเธอแน่นมากเป็นพิเศษ ไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้มันจะเกิดอะไรและก็ไม่รู้ด้วยว่าเธอมาที่นี่ได้ยังไงแต่ ณ ตอนนี้เธอมาหาเขาเธอมาหาเขาแล้วในที่สุด ก่อนที่เฌอเบลล์ก็จะทำการสวมกอดเขาด้วยเช่นเดียวกัน เธอรู้สึกคิดถึงเขาเหลือเกินเวลาที่ไม่ได้เจอกันมันช่างยาวนานซึ่งต่างคนก็ต่างรู้สึกโหยหาซึ่งกันและกันเหลือเกิน “ คิน ภาคิน ปล่อยได้แล้วเบลอึดอัด คิน “ เป็นเวลากว่าเนิ่นนานที่คนทั้งคู่กอดกั