Semua Bab ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Bab 121 - Bab 130

ในกระโจมของอาชิงองครักษ์ฝานค่อยๆ วางอาชิงลงบนฟูกนอนอย่างเบามือ ฉับพลันอาชิงฟื้นขึ้นมาครั้นเห็นว่ามีบุรุษผู้หนึ่งกำลังกอดร่างของตนเองอยู่พร้อมกับใบหน้าที่เรียกว่าแนบชิดติดกันกับใบหน้าตนเองเป็นอย่างยิ่งด้วยความตื่นกลัวอาชิงจึงฟาดฝ่ามือเข้าที่แก้มขององครักษ์ฝานอย่างแรง ก่อนที่นางจะตะโกนขอความช่วยเหลือก็ถูกองครักษ์ฝานใช้มือใหญ่ปิดปากของนางไว้เสียก่อนอาชิงดิ้นรนสุดแรงคิดว่ากำลังถูกองครักษ์ฝานหื่นกามผู้นี้ทำมิดีมิร้ายจึงได้ทุบเขา อีกทั้งทำร้ายจนองครักษ์ฝานน่วมไปทั้งตัว กว่าจะพูดคุยกันรู้เรื่ององครักษ์ฝานก็ปากแตกไปถึงสองแผล"เหตุใดไม่รีบบอกข้า""ข้าจะบอกเจ้าได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าตีข้าเช่นนั้นไม่เปิดโอกาสให้อธิบายเลย""หาใช่ความผิดข้า ข้าไม่รู้คิดว่าถูกทำให้สลบแล้วเจ้าจะทำร้ายข้า"อาชิงกล่าวเสียงเบา นางรู้สึกผิดคิดว่าที่องครักษ์ฝานผู้มีวรยุทธ์แก่กล้าไม่ทำร้ายนางเป็นเพราะเขากลัวนางจะได้รับบาดเจ็บจึงได้แต่ยอมอยู่ฝ่ายเดียว"เฮะ ทำคุณบูชาโทษ" เขาแค่นเสียงออกมาอาชิงยิ้มแหยๆ ก่อนจะค่อยๆ ประคบผ้าลงบนแผลขององครักษ์ฝานอย่างเบามือ องครักษ์ฝานผู้ผ่านสนามรบมาร้องเสียงดังราวกับเจ็บปวดมากมาย อาชิงจำยอม

หยางเอ้อหลางที่ถูกภรรยาจู่โจมอย่างหื่นกระหาย ตอบสนองนางรวดเร็ว จวบจนองค์หญิงใหญ่ออกไปเขาที่รู้ว่านางต้องการเขาเพราะอยากให้องค์หญิงใหญ่เจ็บปวดแต่เพราะเขารักนางไม่ว่านางจะทำเรื่องอันใดเขาก็ให้ความร่วมมือ หยางเอ้อหลางจึงถอนจุมพิตออก กดศีรษะตนเองเข้ากับศีรษะเล็กของนางแล้วเอ่ยว่า“ท่านก็ทำให้คนเจ็บปวดเป็นเหมือนกัน”“ข้าไม่ยกท่านให้ผู้ใดแล้ว”องค์หญิงสิบสามเอ่ยกับเขาในขณะที่หยางเอ้อหลางซุกหน้าลงที่ซอกคอของตนเอง เขาสูดดมความหอมจนเต็มอก แล้วผลักนางออกห่างอีกทั้งยังช่วยจัดแจงอาภรณ์ให้นางเป็นอย่างดี ในขณะที่องค์หญิงสิบสามมึนงงกับการกระทำอ่อนโยนของเขา เขาไม่จุมพิตนางต่อนางจึงเป็นฝ่ายพยายามจุมพิตเขาแต่หยางเอ้อหลางกลับปัดป้องไม่ยินยอมจนในที่สุดองค์หญิงสิบสามต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้“ท่านวันนี้เหนื่อยมามากแล้ว อีกทั้งยังมีอาการบาดเจ็บ อย่าทำสิ่งใดที่มันกระทบกระเทือนเลย”หยางเอ้อหลางที่กำลังระงับความต้องการของตนเองเอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบเครือยิ่ง“ท่านแม่ทัพ ข้าไม่เป็นไรท่านดูข้าสบายดี” นางจับใบหน้าของเขาเอาไว้อีกทั้งยังจุมพิตที่ริมฝีปากเขาเบาๆ หยางเอ้อหลางปล่อยให้นางลวนลามเพียงแค่นั้นก็กอดนางเอาไว้แน่นร

เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นนางเอาแต่จ้องรอยแผลบนร่างกายของตน รู้สึกว่าสายตาของนางช่างมองเขาประดุจสัตว์บาดเจ็บใกล้ตายที่ดูน่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง"รังเกียจสิ่งใดหรือ" คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นก่อนที่จะช้อนสายตาคู่งามมองมาที่เขา"แผลบนกายข้า" องค์หญิงสิบสามคิดว่าตนเองคงแปลกประหลาดไปแล้วที่นอกจากจะไม่รังเกียจแล้วยังชื่นชอบเป็นอันมากรอยแผลของเขาแต่ละรอยสามารถดึงดูดสายตาของนาง แน่นอนว่าหากวาดภาพออกมาคงช่วยเสริมความแข็งแกร่งในร่างกายของเทพสงครามเช่นหยางเอ้อหลางได้เป็นอย่างดี"ไม่รังเกียจเลยสักนิด ถึงท่านจะพรุนเช่นนี้" นางตอบด้วยรอยยิ้มอบอุ่นปลอบประโลมจิตใจผู้เป็นสามี เขาผู้นี้จะทำให้สตรีรังเกียจได้อย่างไร ใบหน้าหล่อเหลารูปร่างงดงามประดุจเทพเซียนอีกทั้งการปกป้องที่นางได้รับจากเขามากถึงเพียงนี้ หากนางกลายเป็นเทียนไของค์หญิงสิบสามคิดว่าบัดนี้ตนเองคงได้ละลายลงไปกองที่พื้นไปแล้ว“ข้าคงต้องขอบคุณท่าน” คำว่าพรุนของนางที่เอ่ยออกมาทำให้เขาถึงกับหัวเราะไม่ออกหยางเอ้อหลางขยับกายก่อนจะตวัดร่างอรชรให้นั่งลงบนตักของตนเอง เมื่อนั่งทาบทับกันในอ่างเช่นนี้สิ่งที่นางไม่ควรสัมผัสก็ได้สัมผัสทางด้านหลังอย่างชัดเจน อาวุธร

องค์หญิงสิบสามครางเมื่อได้ยินเสียงดูดของเขาอย่างชัดเจนความรู้สึกเสียวซาบซ่านพุ่งจากจุดปลายถันที่เขาสัมผัสไหลเรื่อยไปจนถึงปลายเท้า ก่อนที่เขาจะปล่อยถันอีกข้างแล้วผวาไปชิมอีกข้างด้วยความเสน่หาความชุ่มฉ่ำเกิดขึ้นที่ตรงกลางร่างกาย ในขณะที่หยางเอ้อหลางดูดกลืนปทุมถันของนางอย่างบ้าคลั่งอีกทั้งมือของเขาก็สำรวจร่างของนางแทบทุกตารางนิ้วปากของเขานิ้วของเขาพลันสัมผัสตรงจุดอ่อนไหวของนางอีกครั้ง ครานี้เขาทำให้สิ่งที่องค์หญิงสิบสามต้องตกใจเมื่อนิ้วร้อนของเขาค่อยๆ ดันเข้าไปในกายของตนเอง องค์หญิงสิบสามรู้สึกเสียวสะท้านจนต้องจิกเล็บลงไปที่แผ่นหลังของเขาเพื่อช่วยปลดปล่อยความรู้สึก“ท่านพร้อมสำหรับข้าแล้ว" เขายิ้มดวงตาฉ่ำหวาน ใบหน้าหาได้ดุดันดั่งเช่นที่ชอบกระทำ หยางเอ้อหลางในอารมณ์เช่นนี้ช่างงดงามนักนางชอบมองใบหน้าของเขาที่เป็นเช่นนี้ เห็นดังนั้นแล้วองค์หญิงสิบสามจึงคิดว่าจะชวนเขาทำสิ่งนี้บ่อยๆ เสียแล้วท่ามกลางความมัวเมาจากปากและลิ้นรวมถึงนิ้วร้อนของเขา องค์หญิงสิบสามถูกเขาแยกเข่าออกอย่างเชื่องช้า ท่าทางที่ทะนุถนอมทำให้นางเชื่อใจเขา ก่อนที่ความร้อนระอุบางอย่างจะเกิดขึ้น ตรงจุดนั้นของนางหยางเอ้อหลางก

อ๋องฉางอันล้างหน้าบ้วนปากก่อนจะสวมอาภรณ์ตัวนอกพร้อมกับบอกนางกำนัลให้ยกชาร้อนมาต้อนรับผู้เป็นน้องเขย ใบหน้าหล่อเหลาสงบนิ่งคล้ายจะรู้อยู่แล้วว่าแม่ทัพหยางเร่งรีบมาด้วยเรื่องใด "เรื่องสำคัญเพียงนี้เหตุใดท่านยังปกปิดข้าอีก"หยางเอ้อหลางเอ่ยพลางนั่งลงตามคำเชื้อเชิญของท่านอ๋อง"เรื่องนี้ต้องแล้วแต่สิบสามเป็นผู้ตัดสินการที่นางไว้ใจเจ้าแล้วนับเป็นเรื่องดี ข้าผู้เป็นพี่ชายคงต้องส่งมอบนางให้เจ้าด้วยใจจริงแล้ว"อ๋องฉางอันได้แต่ทอดถอนใจ ในชีวิตของเขานั้นคงเหลือเพียงแต่องค์หญิงสิบสามที่เขาห่วงใยยิ่งกว่าชีวิตในใจตนจะคิดกับนางเช่นไรนั้นช่างเถิดอย่างไรเสียเขาก็ไม่อาจทำเรื่องที่กระทบจิตใจและทำให้นางมองเขาแปลกประหลาดไปได้ หยางเอ้อหลางผู้นี้นับเป็นบุรุษห้าวหาญอีกทั้งคงได้มอบใจให้องค์หญิงสิบสามจนหมดสิ้นแล้ว เขาจะหวงนางเอาไว้ด้วยเหตุผลใดอีกเล่า "ข้าถามท่านเหตุใดนางจึงกินหินจันทราเข้าไปได้"หยางเอ้อหลางยิ่งรู้ความจริงขององค์หญิงสิบสาม ยิ่งรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ องค์หญิงสิบสามมีหินจันทราอยู่ในร่างกายเกิดจากสิ่งใดกันแน่ อีกทั้งนางยังสารภาพว่านางกำลังค้นหาตำราจันทราในจวนของเขา ตำราจ