All Chapters of ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Chapter 131 - Chapter 140

องค์หญิงสิบสามเป็นกังวล ด้วยสายตาสามีในตอนนี้ดูโกรธแค้นนัก เขาฉลาดเพียงนี้ได้อย่างไรมองเหตุการณ์เพียงผ่านก็รู้ต้นสายปลายเหตุแล้ว"นางโหดเหี้ยมแม้แต่น้องสาวยังไม่ละเว้น ท่านยังคิดจะปล่อยนางไปอีกหรือ""ข้าถือว่าได้ใช้คืนชีวิตที่นางให้มาแล้ว ข้าและนางขาดกันต่อไปอย่าได้เกี่ยวข้องอีกหากนางยังไม่วางมือ ข้าก็ไม่ปล่อยนางเช่นกัน""ท่านจะต้องระวังให้มาก สตรีผู้นี้มีฮองเฮาหนุนหลังอีกทั้งยังเป็นที่รักของฝ่าบาทข้าเกรงนางจะนำภัยมาให้ท่าน""คนที่นำภัยมาให้ข้าความจริงแล้วคือท่านต่างหาก" นางจิ้มมือเข้าไปที่อกของเขา"ข้าหรือ""ใช่ หากนางไม่หึงหวงท่านจะทำเรื่องเช่นนี้หรือหากไม่เป็นเพราะท่านจะเป็นเพราะผู้ใด""เรื่องนี้ข้าขอไม่รับสตรีที่หึงหวงข้าได้มีเพียงเจ้า ส่วนนางจะคิดเช่นไรนั้นข้าหาได้สนใจ"เขาเอ่ยจริงจังเพียงนั้นทั้งที่องค์หญิงสิบสามตั้งใจกล่าวให้เป็นเรื่องตลก องค์หญิงสิบสามได้แต่ถอนหายใจ ใบหน้าหล่อเหลาที่แนบชิดทำให้ใจของนางเต้นแรง ในดวงตาซึ่งถูกแสงยามเช้าสาดส่องอบอุ่นลึกซึ้งนางจึงอดรั้งศีรษะของเขาลงมาแนบชิดแล้วจุมพิตที่ริมฝีปากบางเบาไม่ได้หยางเอ้อหลางมองนางด้วยดวงตาที่เปลี่ยนไปก่อนจะเอ่ยเสียงดังขึ

องค์หญิงสิบสามกรีดร้องในลำคอส่งเสียงครางไม่หยุด ในขณะที่เขาไต่นิ้วลงมาจวบจนพบปากทางแห่งความหฤหรรษ์ก่อนจะค่อยๆกดเข้าไปในขณะที่ปลายลิ้นเล่นงานส่วนอ่อนไหวของผู้เป็นภรรยาเขาปัดลิ้นผ่านจุดเสียวสยิวของนางราวกับกลั่นแกล้ง องค์หญิงสิบสามดิ้นรนหยัดกายมอบร่างของตนเองให้เขา ในคราแรกตั้งใจเป็นผู้กลั่นแกล้งครานี้กลับถูกเขาทวงคืนอย่างน่าละอายสายตาหวานฉ่ำที่มองมายังนางช่างยั่วยวนให้คนหลงใหลนักนางถูกเขาปั่นป่วนจนต้องอ้วนวอนแล้ว หยางเอ้อหลางขยับกายขึ้นมาขยับส่วนแข็งขืนใหญ่โตจ่อเข้าที่ปากทางรัก ก่อนจะจุมพิตริมฝีปากงดงามยั่วยวนนั่น เขาดูดดึงนางพร้อมกับแยกขาเรียวกดร่างของตนเองเข้าไป ภายในของนางคับแน่นตอดรัดเขาจนหยางเอ้อหลางครางเสียงแหบพร่าเขายิ่งขยับนางยิ่งตอดรัด เขาปวดหนึบยิ่งพลันขยับกายเข้าหานางรุนแรง ความบ้าคลั่งที่เขาเริ่มปลดปล่อยนางตอดรัดเขาจนหยางเอ้อหลางรู้สึกถึงบางสิ่งที่ใกล้ถึงจุดสูงสุด องค์หญิงสิบสามสั่นสะท้านร่างกายหอบระริกด้วยความเสียวซ่านร่างกายของเขาปลดปล่อยน้ำสีขุ่นออกมาในขณะที่ภรรยาถูกเขาจุมพิตดับเสียงกรีดร้องของนางเช่นกัน สองร่างหอบหายใจคล้ายเหนื่อยอ่อน เขายังแน่นิ่งไม่ขยับกายในขณะที

องค์หญิงใหญ่หลินฉีเป็นพระธิดาอันเป็นที่รักยิ่งของฮองเฮาและฝ่าบาทใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางสตรีที่เป็นข้ารับใช้ และขันที แม้จะฝึกวิทยายุทธ์มาตั้งแต่ยังเยาว์แต่อาจารย์ของนางก็เป็นเพียงชายชราผู้หนึ่งอีกทั้งผู้ที่ร่วมฝึกด้วยนั้นก็ล้วนเป็นทหารที่รูปร่างหน้าตาดุดันน่ากลัว หากพบเจอคุณชายตระกูลต่างๆ ก็เป็นพวกขี้อวดเจ้าสำอางไปเสียเมื่อพบเจอบุรุษหนุ่มที่ท่วงท่าองอาจอีกทั้งยังสุภาพอ่อนโยน คิ้วรูปดาบคมเข้ม นัยตาเจิดจรัสใบหน้าหล่อเหลา อีกทั้งยังเข้ามาช่วยชีวิตนางในเวลาที่ความเป็นความตายอยู่เบื้องหน้าไฉนเลยองค์หญิงใหญ่จะไม่ปักใจกับเขาเช่นนั้นได้การพบกันครั้งนี้สำหรับนางประดุจความฝันอันงดงามที่สุดในชีวิตที่แสนจืดชืดขององค์หญิงหลินฉีนับตั้งแต่นั้นมาองค์หญิงใหญ่หลินฉีก็เฝ้าพะวงถึงหยางเอ้อหลางไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่นล้วนมีเขาอยู่ในใจ ในขณะที่หยางเอ้อหลางยังพำนักอยู่ในเมืองหลวงแม้จะเพียงไม่กี่เดือนก่อนจะออกรบอีกครั้ง นางส่งคนไปสืบเสาะเรื่องของเขา หาทางพบเขาขอเพียงเห็นใบหน้าแม้เพียงเสี้ยวข้างองค์หญิงใหญ่ก็ตื่นเต้นนักแน่นอน หยางเอ้อหลางนั้นย่อมไม่รู้ การรักษาความปลอดภัยให้ฮองเฮาและองค์หญิงล้วนเป็นหน้าที่ข

ฝ่าบาทสังเกตเห็นว่าองค์หญิงใหญ่ที่ตอนนี้มองสามีภรรยาด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อย จึงรู้สึกสงสารบุตรสาวคนโตนัก เหตุใดฝ่าบาทจะไม่รู้ว่าองค์หญิงใหญ่มีใจให้แก่แม่ทัพหยาง แม้เขาจะเป็นฮ่องเต้เรื่องบางเรื่องก็ไม่อาจฝืนใจคนได้ หยางเอ้อหลางยอมเอาชีวิตเข้าเสี่ยงเพื่อองค์หญิงสิบสามหลายครั้ง อีกทั้งยังยืนกรีนไม่แต่งสตรีอื่น เพราะเช่นนี้เขาจึงไม่อาจบังคับหยางเอ้อหลางได้แม้องค์หญิงหลินฉีถึงวัยออกเรือน อีกทั้งยังโดนองค์หญิงสิบสามตัดหน้าไปอีก ราชบุตรเขยที่จะมาอภิเษกกับองค์หญิงหลินฉี ฮ่องเต้จำต้องคัดเลือกให้ได้คนที่เพียบพร้อมที่สุดฝ่าบาทมองไปยังฉางอ๋องผู้ที่ทรงเลี้ยงดูมาแต่เยาว์วัยอีกทั้งยังเก่งกล้าสามารถ เรื่องหน้าตาก็ไม่ได้เป็นรองหยางเอ้อหลางแต่อย่างใด หากว่าพระองค์ไม่ต้องการใช้งานเขาให้ดูแลกองทัพสืบต่อจากหยางเอ้อหลาง อ๋องฉางอันก็ดูจะเหมาะสมที่สุดองครักษ์ฝานก็อยู่ในสายตาของพระองค์ แต่เพราะองครักษ์ฝานเป็นคนของสกุลหยาง เรื่องนี้เขาไม่อาจข้ามหน้าข้ามตาฮูหยินชราได้ อีกทั้งความตั้งใจของฮูหยินชราคือไม่ต้องการให้คนของนางเกี่ยวข้องกับราชวงศ์"ฉีเออร์เจ้าเสียใจที่แพ้หรือ" ฝ่าบาทครั้นเห็นพระธิดาใบหน้าเศร้าหม

หลังอาชิงจัดการนิ้วมือแม่ทัพหยางอย่างเรียบร้อย นางจึงออกไปอีกทั้งยังกำชับท่านแม่ทัพห้ามปล่อยองค์หญิงให้ทำแผลเป็นอันขาด นอกจากเขาจะไม่หายแล้วยังอาจจะอาการหนักกว่าเดิมอีกด้วย องค์หญิงสิบสามที่นั่งดื่มนมอุ่นอยู่ข้างๆ จึงทำตาวิบวับใส่อาชิงอยู่หลายที “เจ้าออกไปเถิด ข้าเข้าใจแล้ว”"คราหน้าหากข้ากลายร่างอีกท่านแม่ทัพจงหลีกหนีให้ไกล ไม่เช่นนั้นข้าอาจทำร้ายท่านได้""ตายด้วยมือของเจ้านับว่าคุ้มค่า" เขากลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มขบขัน"ใช่เวลามาพูดเล่นหรือ ท่านตายแล้วผู้ใดจะช่วยข้าเอาหินนี่ออกจากร่างกัน" นางบ่นอุบอิบตีแขนเขาไม่แรงนัก"ข้าไม่ตายง่ายๆ หรอกหากตายไปใครจะดูแลท่านเพราะมีท่านอยู่บนโลกใบนี้ข้าจึงไม่อาจตายกลัวว่าท่านจะลำบาก""ท่านแม่ทัพอย่าได้กังวล สินสมรสท่านมีมากข้าเห็นว่าหากทิ้งสมบัติไว้ให้ข้ามากหน่อยข้าก็อยู่อย่างสุขสบายแล้ว"นางทำหน้าตาพิลึกพิลั่นราวกับว่าตนเองเป็นสตรีม่ายที่สามีตายไปแล้ว แต่ทว่าแม้จะทำหน้าตาประหลาดเช่นนี้คนงามเช่นนางก็ยังดูน่ารักน่าชังนัก"ท่านช่างเป็นคนที่แช่งสามีให้ตายแล้วโกรธไม่ลงเสียจริง""ผู้ใดอยากให้ท่านตายกันเล่า ไม่พูดเรื่องไม่เป็นมงคลแล้วท่านแม่ทั