All Chapters of ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Chapter 111 - Chapter 120

เขากระชับอ้อมกอดแน่นหนา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกายสาวลอยเข้าจมูก หยางเอ้อหลางจุมพิตศีรษะของนางก่อนจะไล้จมูกระเรื่อยลงมายังพวงแก้มองค์หญิงสิบสามคิดว่าตนเองพลาดแล้วเพียงชั่วครู่ที่อยากให้เขาอยู่เคียงข้างจึงลืมสงบจิตใจตนเองกระทำการที่ล่อแหลมต่อหัวใจเช่นนั้นความรู้สึกหวานล้ำค่อยๆเกาะกุมหัวใจการมีเขาอยู่ข้างกายทำให้นางลืมทุกสิ่งไปโดยสิ้น ลืมสัญญาที่ให้ต่อพี่หญิงใหญ่ ลืมว่ามีหินจันทราที่พร้อมจะคร่าชีวิตตนอยู่ในร่างกาย ลืมเรื่องขุ่นข้องหมองใจทุกอย่างที่มี นางชอบที่มีเขาอยู่เช่นนี้ "ข้าไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ท่านเสียงานราชการไปเฝ้าเสด็จพ่อเถิด"นางกล่าวอึกอักอย่างไม่เต็มคำ เสียงดังยิ่งกว่าแมลงหวี่ทำให้หยางเอ้อหลางฟังไม่เต็มประโยคนัก สตรีผู้นี้กำลังขัดเขินใบหน้าแดงซ่านลามไปจนใบหูเขาขยับมุมปากยกยิ้มใช้นิ้วเขี่ยใบหูของนางเล่น องค์หญิงสิบสามรู้สึกจั๊กจี้จึงกำนิ้วของเขาเอาไว้ หยางเอ้อหลางรวบมือของนางไปเกาะกุมก่อนจะไล่จุมพิตนิ้วเรียวทีละนิ้วอย่างอ่อนโยนนางจะทำเช่นไรดีหนอทำไมถึงได้รู้สึกขัดเขินถึงเพียงนี้ ริมฝีปากของเขาที่ไต่ไล่ไปตามนิ้วส่งผลต่อจิตใจของนางเป็นอย่างมาก เช่นนี้นางจะถอนตัวถอนใจได้อย่างไร

เมื่อนางชิงจอกหยกมาได้องค์หญิงสิบสามก็วางใจเพียงสัมผัสถูกจอกหยกนี้นางกลับรู้สึกปั่นป่วนอีกทั้งเจ็บปวดภายในกายเป็นอย่างยิ่ง หินจันทรากำลังเคลื่อนไหวรุนแรงนางจึงเอ่ยว่องไวไม่ปล่อยให้ผู้ใดเห็นความผิดปกตินี้“ทุกท่านข้าเมาแล้วขอตัว”กล่าวจบนางพลันเดินออกมาโดยไม่สนใจผู้ใดอีก องค์หญิงใหญ่ที่นั่งตรงข้ามสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของน้องสาวอย่างละเอียด มีบางสิ่งผิดปกติเป็นแน่"ข้าจะไปส่งท่าน"หยางเอ้อหลางเอ่ยพลางประคองภรรยารู้สึกว่านางกำลังฝืนทนกับบางสิ่ง หรือความเจ็บปวดที่เป็นโรคประจำกายของนางเกิดขึ้นอีกแล้ว"ไม่เป็นไรข้าไปเองได้ กระโจมอยู่ใกล้เพียงนี้ท่านอย่าได้ห่วง""ข้าไม่วางใจ""ปล่อยสิบสามไปพักผ่อนเถิด กระโจมก็อยู่ใกล้เพียงนี้ให้องครักษ์ฝานตามไปส่งนาง เจ้ายังไม่ได้ยกสุราเลยสักจอกมาราชบุตรเขยดื่ม" เมื่อฝ่าบาทตรัสขึ้นหยางเอ้อหลางแม้จะห่วงองค์หญิงสิบสามมากเขาก็ไม่กล้าขัดพระราชประสงค์ จึงเพียงแต่ให้องครักษ์ฝานติดตามไปดูแลองค์หญิงส่วนตนเองนั่งลงร่วมงานเลี้ยงเช่นเดิมองค์หญิงสิบสามยังเป็นห่วงหยางเอ้อหลาง จึงได้เล่าเรื่องในนิมิตให้องครักษ์ฝานฟัง"องค์หญิงตรัสว่าท่านแม่ทัพจะถูกวางยาหรือ""ใช่ในนิ

นักฆ่าที่ล้อมร่างของนางต่างมองหน้ากัน องค์หญิงผู้นี้วรยุทธ์เยี่ยมยอดจึงไม่กล้าบุ่มบ่ามเช่นเคยด้วยกลัวกลายเป็นอีกศพที่นอนอยู่บนพื้นแผนล้อมจับนางจึงเกิดขึ้นครานี้พวกมันลงมือพร้อมกันหวังทำงานให้บรรลุบุรุษทั้งหมดราวห้าคนที่หลงเหลือต่างเงื้อกระบี่ขึ้นหวังสังหารองค์หญิงสิบสามให้ได้พลันสิ่งที่พวกมันไมคาดคิดก็เกิดขึ้นสตรีผู้นี้กำลังเปลี่ยนร่างเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ากลัว เล็บยาวที่ค่อยๆ งอกออกมา ลำแขนเรียวงามขยายใหญ่จนกลายเป็นเท้าพร้อมขนยาวเฟื้อยที่ขึ้นเต็มตัว ใบหน้างดงามกลับเปลี่ยนเป็นใบหน้าของสุนัขหมาป่าตัวใหญ่ที่น้ำลายยืดฟันแหลมคนจนทำให้พวกมันลืมหายใจนักฆ่าทั้งหมดต่างตกใจจนไม่อาจขยับด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้านหน้าพวกมันชวนให้หวาดกลัวยิ่งองค์หญิงสิบสามเห็นท่าทางตื่นตระหนกตกใจจนตัวสั่นนั้นแล้วพลันเอ่ยออกมาว่า"ข้าน่ากลัวขนาดนั้นหรือ"นางก้มมองมือที่กลายเป็นเท้าสุนัขหมาป่าขนยาวเฟื้อยแล้วได้แต่ถอนหายใจออกมาเสียงพูดที่เคยเพราะพริ้งของนางกลับกลายเป็นเสียงขู่คำรามที่น่ากลัวไปแล้ว องค์หญิงสิบสามเพียงแต่นึกสมเพชตนเองนางก้าวเท้าไปด้านหน้า เหล่านักฆ่าถอยหลังกรูด้วยยังไม่เชื่อสายตาตนเองเหมือนมีคนผ

หยางเอ้อหลางลูบแขนของนางที่เต็มไปด้วยขนน่ารังเกียจอย่างอ่อนโยนโดยไม่ได้รู้รังเกียจ องค์หญิงสิบสามร้องไห้แล้วรักแท้หรือไม่นางไม่รู้ รู้แต่เพียงว่านางวางใจในตัวเขานัก“ไป”เขาบอกนางเบาๆ ก่อนจะใช้วิชาตัวเบาเหินร่างนำหน้านาง องค์หญิงสิบสามเป็นหมาป่าฝีเท้าว่องไวติดตามเขาไม่ห่าง ในขณะที่หยางเอ้อหลางคอยมองมาทางนางเสมออีกทั้งคอยใช้กระบี่ปัดป้องธนูที่ไล่มาด้านหลังเป็นระยะทหารที่ตามนางมาถูกกองกำลังของหยางเอ้อหลางที่ชำนาญการรบในป่าทำให้สลบและได้รับบาดเจ็บจนไม่อาจติดตามได้อีก เขาพานางหลบหลีกหนีไปอย่างว่องไวจวบจนถูกขวางหน้าด้วยคนผู้หนึ่งองค์หญิงสิบสามนั้นพอรู้ว่าเป็นสามีใจของนางคล้ายมีฟองน้ำอ่อนนุ่มห่อหุ้มไว้ แม้จะรู้สึกอับอายที่เขาดันมาเห็นร่างที่น่าเกลียดของนางเช่นนี้แต่เมื่อเห็นว่าเขาห่วงนางจนยอมแลกชีวิตหลินฮุ่ยหมินก็ไม่อาจไปไหนได้ ไม่ว่าเขาจะพาไปที่ใดนางก็ยอมวิ่งตามราวกับเป็นสัตว์เลี้ยงที่น่ารักของเขา“พี่ใหญ่”องค์หญิงสิบสามครางหงิง เมื่อพบว่าผู้ที่มาขวางหน้าพวกเขาคือฉางอ๋องนั่นเอง“หมาป่าตนนี้ยกให้ข้าเถิด ข้าจะพาไปซ่อนเอง”อ๋องฉางอันเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไปยังร่างหมาป่าของหลินฮุ่ยหมินด้วยความ

เมื่อไร้คนอื่นหยางเอ้อหลางเชยคางของภรรยาขึ้น เช็ดน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยน“ท่านหยุดร้องไห้เถิด ข้าบอกรักท่านเหตุใดจึงร้องไห้ราวญาติผู้พี่เสียชีวิตเช่นนี้”“ข้าดีใจนี่นา”“ดีใจหรือ”“อืม เดิมทีข้าคิดว่าข้ามีใจให้ท่านฝ่ายเดียว แต่ตอนหลังมารู้ว่าท่านอาจมีข้าในหัวใจบ้างก็ดีใจ แต่วันนี้ท่านบอกข้าว่าท่านรักข้า ข้าจึงดีใจนอดร้องไม่ได้”นางกล่าวสะอึกสะอื้น“ท่านมีใจให้ข้าหรือ”“ข้ารักท่าน” นางยอมรับอย่างกล้าหาญ เมื่อไม่มีเรื่องพี่หญิงใหญ่มากวนใจองค์หญิงสิบสามไม่ปิดบังอีกต่อไปหยางเอ้อหลางกลับเก้อเขิน องค์หญิงสิบสามอารมณ์ขึ้นลง เมื่อวานขอหย่ากับเขานับครั้งไม่ถ้วน วันนี้กลับมาบอกรักเขา“หากท่านคิดว่าข้าช่วยท่านครานี้จึงต้องการตอบแทน ท่านก็อย่าเอ่ยออกมาเลย”“หยางเอ้อหลางเจ้าคนบื้อ ข้ารักท่านด้วยใจจริงท่านเหตุใดมองข้าเช่นนี้”“ท่านรักข้า ไม่ต้องการหย่าแล้วหรือ”“ไม่หย่าแล้ว ท่านรู้ตัวตนของข้าแล้วไม่ต้องคอยหลบซ่อนหรือเพราะแบบนี้ท่านจึงจะทอดทิ้งข้า”“เด็กโง่ ที่ผ่านมาเพราะกลัวข้ารู้ความจริงหรือจึงอยากหย่านัก แม้จะรู้แล้วอย่างไรผู้ใดจะทอดทิ้งท่านกัน ข้าหยางเอ้อหลางรักฮูหยินเพียงนี้”“ท่านแม่ทัพ”สองร