All Chapters of ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Chapter 141 - Chapter 150

การนั่งด้วยที่ท่าละอายอีกทั้งยังแยกขาให้เขาล่วงเกินเช่นนี้ทำให้องค์หญิงสิบสามอับอายนัก แต่หยางเอ้อหลางผู้เป็นสามีกำลังทำให้อารมณ์ของนางปั่นป่วน จากที่ต้องการจะกินเขากลายเป็นว่าตนเองถูกกินจนไม่เหลือร่างกายที่เว้นว่างแม้แต่ตารางเดียวหยางเอ้อหลางไล่จุมพิตตั้งแต่ต้นขาลากลิ้นขึ้นไปจนถึงหัวเข่าของนางแล้ววกกลับลงมา เขาเงยหน้ามองใบหน้าสีแดงของภรรยาแล้วตรึงสายตาอยู่อย่างนั้น องค์หญิงสิบสามที่กำลังหลับตาพริ้มคล้ายกำลังรอคอยเขาทำให้หยางเอ้อหลางครางออกมาใบหน้าของเขาโผดิ่งเข้าซุกซบตรงกลางแอ่งพูเนื้อพร้อมแลบลิ้นเลียดูดกลืนเอาไว้ในปาก เขาใช้ลิ้นปัดไล้รอบเกสรเล็กๆ ไปโดยรอบองค์หญิงสิบสามหวีดร้องออกมาเมื่อหยางเอ้อหลางจงใจใช้ลิ้นเลียตรงนั้นแผ่วเบา"อ๊า ท่านแม่ทัพ"หยางเอ้อหลางห่อปากดูดตอดปลายเกสรเบาๆ ในขณะที่สองมือของเขาเลื่อนขึ้นเฟ้นฟอนปลายถันคลึงเคล้าปลุกปั่นอารมณ์ของผู้เป็นภรรยาองค์หญิงสิบสามตวัดเรียวขาโอบรอบลำคอของเขา กดใบหน้าของเขาให้ฝังลึกลงตามแรงอารมณ์แอ่นสะโพกเข้าหาเขาแล้วเว้าวอนไม่หยุดท้องน้อยของนางร้อนผ่าวสะโพกของนางขยับตามจังหวะที่ลิ้นของเขาจาบจ้วงเขาใช้ปลายลิ้นทิ่มแทงเข้าไปด้านใน องค์หญ

องค์หญิงสิบสามรู้สึกสงสัย ตำหนักของนางความจริงนับว่าเป็นตำหนักที่ไร้ของมีค่าที่สุดในตำหนักองค์หญิงทั้งหมด"ของทั้งหมดเหวินเฟยทำด้วยมือทั้งหมดนั้นเป็นหม่อมฉันคอยช่วยทำขึ้นมา เหตุนี้เมื่อหายไปจึงทำใจไม่ได้จริงๆ เพคะ”"ไม่เป็นไรเป็นเพียงของนอกกายเรื่องของเสด็จแม่ข้าเก็บไว้ในใจทั้งหมดแล้วแม่นมอย่าได้เสียใจไป""เพียงแต่แม่นมคิดไม่ตกเพคะว่าโจรผู้นั้นจะขโมยขององค์หญิงไปด้วยจุดประสงค์ใด เช่นนี้องค์หญิงต้องระวังตนให้มากนะเพคะ""ช่วงนี้ท่านแม่ทัพไม่อยู่ข้าคิดจะพักที่นี่อยู่เป็นเพื่อนแม่นมหลายวันหน่อย อีกทั้งจะหาโอกาสเข้าเฝ้าเสด็จพ่อเพื่อทูลขอท่านไปอยู่ที่จวนด้วย มีคนร้ายเข้ามาในตำหนักเช่นนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว""องค์หญิง" แม่นมซาบซึ้งใจนัก ตัวนางนั้นแม้จะเป็นแม่นมขององค์หญิงสิบสามที่เลี้ยงดูนางมาตั้งแต่เกิดแต่อย่างไรเสียก็นับเป็นคนของตำหนักในผู้ที่สามารถให้นางออกจากวังได้นอกจากฮองเฮาแล้วก็มีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นฮองเฮานั้นไม่ชอบองค์หญิงสิบสามเป็นทุนเดิมเรื่องใดที่จะทำให้องค์หญิงสิบสามเสียใจนางย่อมไม่รีรอ การพรากแม่นมกับองค์หญิงสิบสามออกจากกันได้นับว่าฮองเฮาคงยินดี แต่หากจะร้องขอให้แม่นมออกนอกวังไปอย

องค์หญิงห้ารับกล่องมาเปิดพร้อมด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเหล่าองค์หญิงผู้อื่น อีกทั้งองค์หญิงสิบสามหาได้ทักทายผู้ใดไม่นอกจากองค์หญิงห้าจึงทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นรู้สึกเสียหน้าอยู่ไม่น้อย การกระทำของนางแม้พวกนางไม่อยากสนใจแต่ก็อดที่จะแอบชำเลืองมองไม่ได้"หยกเลือดนี่งดงามมาก"องค์หญิงห้าอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น เสียงฮือฮาของเหล่าสตรีที่อยู่รอบกายเห็นได้ชัดว่าชื่นชอบความงามของหยกเลือดหายากยิ่ง องค์หญิงสิบสามโบกพัดในมือแย้มยิ้มหน้าบาน"หยกนี่หายากมากมีเพียงไม่กี่คนในแคว้นต้าชิงที่ได้ครอบครองข้าเพียงแต่เห็นว่าที่จวนสกุลหยางนั้นไม่ได้ใส่ใจในของล้ำค่าเหล่านี้มากไปกว่าอาวุธ จึงได้ขอสามีมาให้ท่านของล้ำค่าควรคู่กับสตรีงดงามจิตใจดีเช่นพี่ห้า"คำกล่าวขององค์หญิงสิบสามตอบคำถามทุกคนแล้ว นางพูดราวกับว่าที่จวนสกุลหยางมีของล้ำค่าหายากวางเกลื่อนกลาดทั่วจวน อีกทั้งองค์หญิงสิบสามยังสามารถจับหยิบฉวยมาให้ผู้ใดก็ได้จึงนับว่าแม่ทัพหยางรักนางจนยอมปล่อยตามใจเช่นนี้ การโอ้อวดของนางแม้จะดูตื้นเขินและน่ารังเกียจแต่ก็น่าริษยายิ่งนัก"ดูไข่มุกที่ประดับบนปิ่นปักผมของเจ้าสิเม็ดใหญ่และเรียบเนียนกลมกลึงงดงามจริงๆ ข้า

องค์หญิงสิบสามใช้ค้อนทุบก้ามปูจนเกิดเสียงดัง เพราะความไม่ระวังจึงทำให้เศษก้ามปูกระเด็นไปโดนอาภรณ์ของคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม องค์หญิงสิบสามมองยังองค์หญิงผู้นั้นด้วยสายตาเป็นประกายแต่ไร้ความรู้สึกผิดนางยิ้มเย็นงดงามเพียงมุมปากแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ"พี่เก้าข้าทำท่านอาภรณ์เลอะแล้ว"นางกำนัลขององค์หญิงเก้าช่วยปัดเศษปูของจากอาภรณ์ของผู้เป็นนาย องค์หญิงเก้ามองท่าทางขอโทษอย่างเสียไม่ได้อีกทั้งยังดูยโสโอหังขององค์หญิงสิบสามอย่างไม่พอใจ"เจ้าตั้งใจแกล้งข้า""พี่เก้าเหตุใดกล่าวเช่นนั้น ข้าเพียงกินปูแล้วทุบมันเป็นเรื่องปกติเช่นนี้เรียกว่าใส่ร้ายกันชัดๆ "องค์หญิงเก้ากัดฟันข่มความคับแค้นใจเอาไว้ นางไม่อยากเสียมารยาทต่อหน้าพี่หญิงใหญ่ หลายครั้งที่นางเคยได้ยินนางกำนัลในตำหนักแอบต่อว่าผู้อื่นว่าโกหกตาใสครานี้นางประจักษ์ชัดแล้วว่าคำกล่าวนี้เป็นเช่นไร"เจ้ามันโกหก เห็นได้ชัดว่าเจ้าตั้งใจ""โอ๊ะ เช่นนั้นก็แล้วแต่พี่เก้าจะคิด"ได้ฟังคำตอบขององค์หญิงสิบสามที่คล้ายยอมรับกลายๆ องค์หญิงเก้าถึงกับถลึงตาออกมาด้วยความโกรธจัดพร้อมกับชี้นิ้วที่นาง"เจ้าโกรธข้าด้วยเรื่องอันใด จึงได้หาเรื่องเช่นนี้ คงไม่ใช่ค

ภายในตำหนักเย็นวังหลังองค์หญิงเก้าน้ำตานองหน้ากอดเข่าเพียงลำพังในตำหนักเย็นอันหนาวเหน็บ อยู่ที่นี่นางเพียงแต่ได้กินอิ่มแต่ไร้ซึ่งความอบอุ่นในเวลากลางคืนอากาศหนาวเย็นเป็นอันมากปากของนางสั่นระริกหูของนางแข็งจนรู้สึกชา มือแดงก่ำมีเพียงเตาอุ่นเล็กๆ ให้กกกอดเพื่อคลายความหนาวนางประมาทองค์หญิงสิบสามเกินไปแล้วที่ผ่านมาเพียงแต่คิดว่าสิบสามนั้นไร้คนหนุนหลังจะรังแกนางอย่างไรก็ย่อมได้ไม่คาดคิดว่าหลังองค์หญิงสิบสามได้แต่งกับหยางเอ้อหลางเหตุการณ์จะพลิกผันได้เพียงนี้องค์หญิงเก้าทอดถอนใจร่างกายสั่นระริกคลุมผ้าห่มผืนหนาและกอดเตาอุ่นไว้แนบกาย คืนนี้นางจะสามารถผ่านความหนาวที่เสียดเข้าถึงกระดูกนี้ไปได้อย่างไรหลายวันต่อมาหยางเอ้อหลางได้รับคำสั่งให้เข้าเฝ้าเป็นการด่วน เขาไม่แปลกใจอันใดที่พบองค์หญิงใหญ่กับฮองเฮาอยู่ที่นี่“หยางเอ้อหลางเรารู้เรื่องหมดแล้ว เจ้าจะแก้ตัวว่าอย่างไร ผ้าผืนนี้อีกทั้งอักษรที่เขียนด้วยเลือดเป็นลายมือของเจ้าใช่หรือไม่”หยางเอ้อหลางมองเศษอาภรณ์สีขาวที่เต็มไปด้วยตัวอักษรเลือดของเขาแล้วยังมีใบหน้าเรียบเฉย หาได้แสดงออกว่าตกใจแต่ประการใด“ฝ่าบาทกระหม่อมเป็นของกระหม่อมจริงพ่ะย่ะค่ะ”