Semua Bab ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Bab 151 - Bab 160

ฝ่าบาทถึงกับนั่งไม่ติด พระพักตร์ร้อนผ่าวคิดว่าแม่นมผู้นี้ไม่โกหกเป็นแน่ แต่เขาต้องการความกระจ่างมากกว่านี้"ทูลฝ่าบาท พระองค์ทรงทราบดีว่าเหวินเฟยมีความสามารถด้านการตัดเย็บอาภรณ์เป็นอย่างยิ่งใช่หรือไม่เพคะ”“ใช่ เรื่องนี้เรารู้ดีตอนที่เหวินเฟยยังมีชีวิตนางมักตัดเย็บอาภรณ์ด้วยมือตนเองให้เราเสมอ”“ใช่แล้วเพคะ อาภรณ์ที่องค์หญิงใส่ในวันนั้นเป็นผ้าไหมที่เหวินเฟยถักทอขึ้นมาด้วยตนเองเพคะ หม่อมฉันในครานั้นเป็นผู้ช่วยเหวินเฟยทอผ้าผืนนี้อีกทั้งเมื่อทอสำเร็จได้ทำการย้อมสีอีกทั้งตัดเย็บเป็นอาภรณ์เพื่อมอบให้แก่องค์หญิงสิบสาม ในวันนั้นหม่อมฉันคิดว่าเพราะองค์หญิงสิบสามต้องตามเสด็จฮองเฮาไปวัดกวนอิมจึงอยากให้องค์หญิงที่กำลังไปทำบุญได้ระลึกถึงพระมารดาจึงให้นางสวมชุดนี้ ครั้นกลับมาพบว่าบางส่วนของกระโปรงนั้นได้หายไปแล้ว อีกทั้งองค์หญิงสิบสามยังมีท่าทางหวาดกลัวนัก เพราะเป็นอาภรณ์ที่ตั้งใจทำหม่อมฉันไม่กล้าจะละเลยจึงได้เก็บใส่หีบไว้เป็นอย่างดีอีกทั้งต้องเก็บให้ไกลหูไกลตาองค์หญิงสิบสามด้วยกลัวว่าหากองค์หญิงเห็นอาภรณ์ชุดนี้แล้วจะนึกถึงเหตุการณ์ที่น่าหวาดกลัวอีกเพคะ"“เป็นของสิบสามจริง ๆหรือ”ฝ่าบาทตกตะลึงคาดไม

หยางเอ้อหลางออกจากตำหนักฝ่าบาทพร้อมองครักษ์ฝานและแม่นม ด้วยความสงสัยที่ยังติดอยู่ในใจแม่นมจึงเอ่ยถาม“ท่านแม่ทัพท่านรู้ได้อย่างไรว่าอาภรณ์นั้นเป็นของที่เหวินเฟยตัดให้องค์หญิงด้วยตนเอง”“เผอิญว่าข้าจำเรื่องหนึ่งได้ ตอนที่ข้าใช้กระบี่ตัดอาภรณ์ชุดนั้นเด็กน้อยในตอนนั้นโวยวายบอกเป็นชุดที่ท่านแม่ทำให้ จึงตบตีข้าทั้งที่บาดเจ็บหนักไปหลายที อีกทั้งยังจำได้ว่าชุดที่นางสวมอยู่งดงามยิ่งนัก ย่อมเป็นชุดของชนชั้นสูงเป็นแน่ ในวัดวันนั้นมีองค์หญิงติดตามไปทุกพระองค์ อีกทั้งยังมีสตรีชั้นสูงจากสกุลต่างๆที่ร่วมเดินทาง สตรีมากมายเช่นนั้นจึงค่อนข้างต้องใช้เวลาในการติดตามร่องรอย จนสุดท้ายข้าให้คนติดตามไปที่ร้านผ้าไหมร้านหนึ่งพบว่าเหวินเฟยนิยมผ้าไหมจากร้านนี้เป็นอย่างยิ่ง เพราะเช่นนี้องค์หญิงสิบสามจึงน่าจะเป็นสตรีผู้นั้น หลังจากให้คนไปดูประวัติการรักษาราชวงศ์แล้วจึงมั่นใจหลายส่วนว่าคือนาง อีกทั้งของสำคัญที่เหวินเฟยทำย่อมต้องเก็บรักษาไว้จึงให้องครักษ์ฝานไปแอบค้นตำหนักองค์หญิงและนำออกมาเป็นหลักฐาน”“ท่านแม่ทัพข้าเห็นของหายก็ตกใจเป็นอันมาก คราหน้าหากท่านอยากได้สิ่งใดเพียงแต่แจ้งข้าก็เท่านั้น”“ขออภัยท่านแม่นม เพ

แม้นางจะตัวเล็กนักแต่ความอดทนนั้นองค์หญิงสิบสามมั่นใจว่านางมีเหนือกว่าเด็กทั่วไปไม่เช่นนั้นเห็นภาพที่น่าหวาดกลัวเช่นนั้นคงได้เป็นลมล้มพับมาแล้วเพราะแบบนี้หลังจากกลับจากวัดกวนอิมนางจึงรบเร้าให้พี่ใหญ่สอนวรยุทธ์ให้เพื่อป้องกันตนเองจากคนเลวได้หยางเอ้อหลางถอนหายใจตั้งใจจะเล่าความจริงให้นางฟัง อีกทั้งพยายามแก้ต่างให้ตนเอง"สิบสามอักษรที่เขียนลงไป อาจเขียนด้วยหัวใจของคนผู้หนึ่งคำสัญญาที่เต็มไปด้วยเลือดหมายถึงสัจจะที่เขาตั้งใจรักษาไว้จนวันตาย เหตุใดท่านจึงคิดไปถึงยันต์สาปแช่งได้เล่า ท่านไม่อ่านให้ดีๆเสียก่อน" "ท่านพี่ท่านจะโมโหข้าทำไม" องค์หญิงสิบสามค้อนขวับเมื่อเห็นว่าจู่ ๆ สามีก็เสียงเขียวอีกหยางเอ้อหลางกระแอมออกมาพร้อมปรับสีหน้าแล้วเอ่ยต่อ"ข้าขอโทษ ข้าเพียงแต่คิดว่าเขาคงไม่ได้คิดทำอันตรายท่านแน่ ท่านช่วยชีวิตเขาเพียงนั้น""ท่านพี่ใจหนึ่งข้าคิดว่าเขาเห็นแล้วว่ากระพรวนผู้พิทักษ์วิเศษเพียงใด เขาอาจอยากฆ่าข้าแล้วแย่งกระพรวนไป""องค์หญิงท่านคิดมากแล้วข้าไม่คิดว่าเขามีใจอยากแย่งกระพรวนท่านเป็นอันขาด เหตุใดไม่อ่านอักษรที่เขาเขียนให้ดีเล่า""เฮะ ท่านพี่ท่านกล่าวเรื่องตลกแล้ว ข้ายังเล็กนักอ่า

นานแล้วที่หินจันทราไม่ได้เคลื่อนไหวเช่นนี้องค์หญิงสิบสามกัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ร่างกายเย็นยะเยือกแต่เหงื่อเม็ดโตกลับผุดขึ้นเต็มดวงหน้า นางเจ็บจนไม่อาจขยับกายได้ ในช่วงเวลาที่องครักษ์ต่างต่อสู้เอาเป็นเอาตายอยู่เบื้องหน้า องค์หญิงสิบสามกลับถูกคลุมร่างด้วยอวนตาข่ายแล้วโดนม้าลากไปอย่างรวดเร็วขาของนางครูดเข้ากับพื้นถนนอันขรุขระเกิดรอยแผลใหญ่เลือดไหลอาบออกมาเป็นทางแม้กระพรวนผู้พิทักษ์จะคุ้มครองให้นางไม่เจ็บปวดมากนักแต่กำลังของกระพรวนอ่อนแรงลงทุกวันซึ่งในข้อนี้เป็นนางที่รู้ดีแต่ไม่เคยบอกกล่าวแก่ผู้เป็นสามีให้เขาไม่สบายใจจวบจนม้าลากร่างของนางออกไปไกลห่างจากเหล่าองครักษ์ที่ติดตามมาช่วยไม่ทัน นางรู้สึกเจ็บปวดจนน้ำตาร่วงจวบจนม้าตัวนั้นหยุดลงคนผู้หนึ่งพลันปรากฏกายขึ้นเขาพร้อมกับเอ่ยเบาๆ"องค์หญิงสิบสามช่างสมคำร่ำลือ กว่าจะจับท่านได้ไม่ง่ายเลย"เขาสวมชุดดำรูปร่างสูงสมส่วน มีเพียงนัตย์ตาคมที่โผล่พ้นออกมา เสียดายที่มีผ้าปกปิดเอาไว้นางจึงไม่เห็นรูปคิ้วของเขาแต่จากที่ประเมินด้วยสายตาของจิตรกรที่วาดรูปร่างคนมานับไม่ถ้วนเช่นนาง คนผู้นี้ภายใต้ผ้าคลุมนี้ย่อมมีใบหน้าที่หล่อเหลาเป็นแน่ องค์หญิงสิบสาม

องค์หญิงสิบสามยังรู้สึกเจ็บที่แผลอยู่มาก ดูเหมือนกระพรวนผู้พิทักษ์จะอ่อนพลังลงเป็นอันมากด้วยพลังของหินจันทราที่มีถึงสองชิ้นเมื่อสักครู่ การฟื้นตัวของนางจึงถดถอยประดุจสตรีผู้หนึ่งที่ไม่มีสิ่งใดคุ้มกันแม้ใบหน้าของนางจะขาวซีดแต่มุมปากกลับยิ้มเยาะหยันการลักพาตัวที่ได้วางแผนไว้เป็นอย่างดีแต่นางกลับหนีรอดไปได้คนที่อยู่เบื้องหลังผู้นั้นคงเจ็บแค้นแทบกระอักเลือด อย่างน้อยก็ยังมีเรื่องให้นางได้สะใจอีกประการหนึ่งแม่ทัพหยางก้าวเท้ายาวๆ อุ้มภรรยาตรงไปยังเรือนนอนแล้วยกเท้าข้างหนึ่งถีบประตูห้องให้เปิดออก หลังจากนั้นพาองค์หญิงสิบสามที่อยู่ในวงแขนไปที่เตียง เขาวางนางลงอย่างเบามือใบหน้าเคร่งเครียดคิ้วขมวดเป็นปมตรงกลางส่วนปลายเหยียดออกเป็นเส้นตรง เพียงเขาติดงานราชการจึงปล่อยนางให้กลับจวนกับองครักษ์ไม่คิดว่ามือสังหารจะเตรียมการไว้ดีเพียงนี้กลิ่นคาวโลหิตที่ออกจากกายนางเข้มข้นขึ้น กระพรวนผู้พิทักษ์ของนางฤทธิ์เดชสิ้นแล้วหรือเหตุใดไม่คุ้มครองนางอย่างที่ควรจะเป็น ภายในห้องมืดสนิทเขาไม่ต้องการให้ผู้ใดในจวนรู้ว่าองค์หญิงถูกลอบสังหารจึงกลับมาอย่างเงียบเชียบ หยางเอ้อหลางลุกขึ้นไปจุดตะเกียงมือของเขาสั่นรุนแรง