All Chapters of ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Chapter 171 - Chapter 180

องค์หญิงสิบสามเดือดดาลนัก การหาว่านางล่อลวงผู้อื่นนั้นช่างเป็นการดูถูกนางเป็นอันมาก "ทุกท่านเห็นหรือไม่ว่านางยอมรับแล้ว เห็นหรือไม่"สตรีนางนั้นหันไปเอ่ยกับชาวบ้าน พร้อมด้วยเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่ดังขึ้น องค์หญิงสิบสามรู้สึกอับอายจนใบหน้าแดงแล้ว นางคิดว่าแอบวาดอยู่ไกลๆ ไม่มีผู้ใดสังเกตุเห็นเหตุใดคนผู้นี้จึงเข้าใจผิดได้เพียงนี้"เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ นายของข้าหากต้องการสามีของเจ้าจริงใช้เงินซื้อตัวแล้วเลี้ยงไว้ดูเล่นสักวันสองวันก็ย่อมได้ ที่นางทำเพียงแต่วาดรูปและหาใช่สามีเจ้าคนเดียวเมื่อใด นายของข้าต้องตาผู้ใดก็วาดทุกคนนั่นแหละ"อาชิงอดรนทนไม่ไหวแล้ว นางต้องออกหน้าเสียหน่อย แต่เมื่อยิ่งพูดกลับยิ่งทำให้สตรีผู้นั้นเดือดดาลนางร้องกรี๊ดออกมาแล้วผลักอาชิงจนล้มก่อนจะยื่นมือมาขยุ้มมวยผมขององค์หญิงสิบสามไว้จนกวนที่ครอบผมของนางหลุดลุ่ย องค์หญิงสิบสามรู้สึกเจ็บเพราะโดนดึงผมด้วยสามัญสำนึกว่าตนเองเป็นถึงองค์หญิง อีกทั้งเป็นฮูหยินจวนแม่ทัพมีวรยุทธ์หากใช้พลังกับสตรีผู้นี้ชาวบ้านที่มุงดูคงคิดว่านางข่มเหงสตรีไม่มีทางสู้เป็นแน่จึงยั้งมือได้แต่ปล่อยให้นางผู้นั้นดึงผมของตนเองอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะข่มพลังปราณ

"ท่านพี่ที่ข้าไปวาดรูปที่นั่นความจริงมีเหตุผลที่ข้ายังไม่ได้บอกท่าน" องค์หญิงสิบสามสารภาพบางสิ่งออกมา"ข้ารู้" หยางเอ้อหลางยิ้มบางๆพลางเช็ดน้ำตาให้นาง"ท่านรู้...." องค์หญิงสิบสามนิ่งอึ้งแล้ว "เจ้ากำลังตามสืบคนผู้นั้นอยู่ใช่หรือไม่""ท่านรู้ได้อย่างไร""ข้าบังเอิญเห็นภาพวาดเข้า เจ้าวาดละเอียดกระทั่งรอยกระบี่ที่ข้าทิ้งไว้ที่ข้อมือของคนผู้นั้นความจริงต้องขอบคุณเจ้าที่วาดสายลับเอาไว้ได้หลายคน พวกมันมีบางส่วนที่ออกจากเมืองหลวงตอนนี้ข้าสั่งให้ทหารควบคุมตัวไว้หมดแล้ว""ท่านพี่ท่านฉลาดยิ่งนัก"องค์หญิงสิบสามตกตะลึงแล้วในคราแรกที่นางตระเวนวาดภาพบังเอิญไปพบคนผู้หนึ่งเข้า หากมองผิวเผินเขาเป็นเพียงช่างตีเหล็กที่มีใบหน้างดงามผู้หนึ่ง แต่องค์หญิงสิบสามจดจำรูปหน้าคนแม่นนักเมื่อแอบมองเขาบ่อยครั้งคิ้วของคนผู้นั้นคล้ายกับคิ้วของคนที่จับกุมตัวนางและหนีรอดไปได้ในวันนั้นเหลือเกิน ยิ่งวาดเขายิ่งให้ความรู้สึกว่าต้องใช่ไป๋อี้ บุรุษที่โดดเด่นเช่นนั้นผิวพรรณขาวผ่อง ผิดกับสีผิวของคนที่อยู่กับเปลวไฟทั้งวันย่อมมีรอยด่างดำเผาไหม้เป็นธรรมดาผิดแผกกับช่างตีเหล็กทั่วไปนัก นางต้องการให้แน่ใจว่าคนผู้นั้นใช่ไป๋อี้ท

"เหตุใดความผิดข้า"นางดึงเขามาจุมพิตแล้วเอ่ยว่า "เพราะข้าชอบที่ท่านงดงามโดยไร้อาภรณ์เช่นนั้นจึงต้องถอดเป็นเพื่อนท่าน หาได้ชอบนอนเปลือยไม่""องค์หญิงสิบสามท่านลามกเกินไปแล้ว"เขาดีดหน้าผากนาง จัดแจงภรรยาจนแน่ใจว่าแต่งกายรัดกุมแล้วจึงวางใจก่อนจะลุกขึ้น"ท่านต้องไปแล้วหรือ""อืม""ไปที่ใด""ไปจับโจร""โจรหรือ""หมินเออร์ข้าบอกท่าน ของในจวนสกุลหยางถูกขโมยเมื่อคืน สืบทราบพบคนร้ายได้แล้วพบว่ากลุ่มโจรคือคนที่ทำงานอยู่โรงตีเหล็กจำต้องเข้าตรวจค้นทันที""มีโจรเข้าจวนเมื่อใด เหตุใดเป็นคนตีเหล็กพวกนั้น หรือว่าท่าน.." "โจรปล้นหรือ ข้าคิดว่าคงเป็นเมื่อตอนที่ท่านทะเลาะกับคนอื่นเลยไม่มีเวลามาสนใจเรื่องในจวน" หยางเอ้อหลางเอ่ยแย้มยิ้ม"อ้อ หมายความว่าตอนที่ข้าตีคนท่านให้คนเอาของที่ถูกขโมยไปไว้ในโรงตีเหล็กนั่นหรือ"หยางเอ้อหลางพยักหน้าอีกทั้งยังยิ้มบาง องค์หญิงสิบสามเข้าใจแล้ว สามีของนางร้ายกาจนักกล้าใส่ความคนเช่นนี้ นางคาดเดาวิธีทำงานของเขาไม่ออกเลยแม้แต่ครั้งเดียว"ท่านพี่ ข้าไปด้วยได้หรือไม่" "รอข้าจับคนได้ก่อนท่านค่อยมาเป็นพยานในภายหลัง"กล่าวจบเสียงอาชิงที่รออยู่หน้าห้องพลันดังขึ้น"ท่านแม่ทัพเสร

หยางเอ้อหลางกลับมาเป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว เพราะไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันจึงทำให้เขาอ่อนเพลียเป็นอย่างยิ่ง เมื่อกลับมาถึงจวนพบว่าองค์หญิงสิบสามถูกเรียกเข้าเฝ้าพลันขมวดคิ้ว"ฮูหยินน้อยเข้าวังตั้งแต่เมื่อใด""ตั้งแต่เช้าตรู่ขอรับ"พ่อบ้านเอ่ยพร้อมกับนำผ้าสะอาดให้หยางเอ้อหลางเช็ดหน้า"พ่อบ้านเตรียมชุดเข้าเฝ้า ข้าจะเข้าวัง""ขอรับ"หยางเอ้อหลางทิ้งผ้าผืนนั้นทันใด เมื่อคืนที่ผ่านมาเขานำกำลังจับกุมคนร้ายในโรงตีเหล็กและพบว่าแท้จริงแล้วบุรุษผู้นั้นใช้หน้ากากหนังอำพรางใบหน้าที่แท้จริงเอาไว้ เบื้องหลังของคนผู้นั้นกลับกลายเป็นหนึ่งในคณะราชทูตซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นถึงองค์ชายของแคว้นนามไป๋อี้นั่นเองหลังการต่อสู้กับหยางเอ้อหลางจนหนีหัวซุกหัวซุนครานั้น ไปอี้หาได้ออกจากต้าชิงเขายังคงแฝงเพื่อสืบข่าวของหินจันทราและหาทางแย่งชิงมันกลับมาไป๋อี้สวมหน้ากากมนุษย์ใช้อีกใบหน้าสานสัมพันธ์กันบุตรสาวโรงตีเหล็กมานาน หลังจากนั้นแอบมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสตรีผู้นั้น จวบจนลอบสังหารบิดาของนางจนตายแล้วแต่งเข้าเป็นบุตรเขยกุมอำนาจของโรงตีเหล็กเก่าแก่แห่งต้าชิง อีกทั้งให้สายลับแฝงกายเข้ามาทำงานที่นี่ไป๋อี้วางแผนนานหลายปีมีคนแทรก

องค์หญิงสิบสามได้ยินเสียงต่อสู้ด้านหน้า นางเดาได้ทันใดว่าคือผู้ใด องค์หญิงสิบสามร้อนรนนักถูกลงโทษเพียงเท่านี้นางถือว่าไม่เป็นปัญหา แต่สามีของนางที่ฝ่าดงทหารมาชิงตัวนางที่นี่ย่อมเดือดร้อนเพียงหันหน้ามาสามีก็อยู่ตรงหน้าแล้ว นางมองใบหน้าของเขาพร้อมกับส่ายหน้า ทหารผู้อยู่เบื้องหลังบัดนี้ต่างได้รับบาดเจ็บไม่มีผู้ใดกล้าเข้าขวางทางแม่ทัพอีก“สามีท่านกำลังหาเรื่องเดือดร้อนรู้หรือไม่ กลับไปเถิดข้าไม่ต้องการเห็นท่านลำบากเพราะข้า”หยางเอ้อหลางหาได้ฟังนาง จับจ้องใบหน้าซีดเซียวของนางด้วยความเจ็บปวด ทั้งหมดเป็นเพราะเขาดึงนางมาเกี่ยวข้อง เรื่องทั้งหมดสมควรเป็นเขาที่ถูกลงโทษ“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”เขาคุกเข่าลงข้างนางเห็นองค์หญิงสิบสามไม่ขยับกาย บัดนี้ภายในรู้สึกดั่งมีหนามแหลมกรีดลงไปในหัวใจ ภรรยาของเขาคุกเข่าท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บ ไม่มีแม้กระทั่งผู้ที่กางร่มกันละอองหิมะให้หยางเอ้อหลางค่อยๆ ปัดหิมะออกจากไหล่ของนางเบาๆ องค์หญิงสิบสามเห็นสามีกระทำการเช่นนี้ก็ยิ่งห่วงใย ยิ่งเขานิ่งขรึมก็ยิ่งอันตราย“ข้าโดนลงโทษจนชินเสียแล้ว ท่านพี่กลับไปเถิดข้าเกรงว่าหากเสด็จย่าทรงกริ้วหนักกว่านี้ท่านจะเดือดร้อนไปด้วย