All Chapters of ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Chapter 11 - Chapter 20

ท่านแม่ทัพยื่นกระพรวนให้กับองครักษ์ฝาน หลังจากพิจารณาอยู่ชั่วครู่องครักษ์ฝานก็เอ่ยขึ้น"ฝีมือการแกะสลักงดงามเช่นนี้นอกจากสำนักแกะสลักแห่งวังหลวงในแคว้นต้าชิงของเราคงไม่มีที่อื่นแล้ว""ใช่เป็นฝีมือจากช่างในวังไม่ผิดแน่""ของที่ทำประณีตอีกทั้งยังดูน่าสนใจเช่นนี้อาจจะเป็นของราชวงศ์หรือสนมนางใดก็ได้""สิบสาม ชื่อนี้หากไม่ใช่ชื่อเจ้ากระต่ายตัวที่สิบสามก็ต้องเป็นชื่อของคนในราชวงศ์ เจ้าดูว่ามีผู้ใดที่น่าจะเป็นเจ้าของทุกคนย่อมรู้ว่าฝ่าบาทไม่ชอบให้มีสัตว์เลี้ยงในวังเพียงใด หากรู้ว่ามีคนแอบขัดคำสั่งคงได้โดนลงโทษเป็นแน่""เช่นนั้นท่านแม่ทัพจะสนใจทำไมขอรับ เรื่องหยุมหยิมภายในวัง" องครักษ์ฝานมองว่าผิดวิสัยของหยางเอ้อหลางนัก"จู่ๆ ก็อยากรู้ขึ้นมาว่าเจ้าของกระต่ายแรงเยอะผู้นั้นมีใบหน้าอย่างไรเจ้าส่งข่าวไปยังเจ้าของว่าข้ามีกระพรวนอยู่ในมือแต่ต้องการส่งมอบให้เจ้าของตัวจริงเท่านั้น ผู้อื่นข้าไม่พบหากของสิ่งนี้สำคัญจริงเขาย่อมมาพบข้าด้วยตัวเอง"ใบหน้าหล่อเหลาคมคายของหยางเอ้อหลางเคร่งขรึมลง กระพรวนที่ถืออยู่ในมือยิ่งมองดูยิ่งคุ้นตาคล้ายกับเขาเคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน เพียงแต่เขาจำไม่ได้ว่าเคยเห็นจากที่ใดสัญชา

ช่างอาภรณ์จากห้องตัดเย็บยอบกายพึงพอใจกับถุงเงินในมือเป็นอย่างยิ่ง นางเพิ่งเข้าวังความจริงไม่มีองค์หญิงหรือพระสนมผู้ใดไว้ใจให้ตัดเย็บอาภรณ์ให้จึงรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอยู่มากเมื่อองค์หญิงสิบสามเรียกใช้งานจึงดีใจยิ่ง อาภรณ์ชุดนี้นางก็ตั้งใจตัดเย็บอย่างดีที่สุดด้วยหารู้ว่าอาภรณ์สีแดงสดเช่นนี้ไม่มีช่างคนใดกล้าหาเรื่องใส่ตัวตัดเย็บให้คนในวังใส่ คงมีเพียงคนใหม่อย่างนางที่ไม่รู้เรื่องเท่านั้น"สีแดงหรือ เจ้าไม่กลัวหรือว่าจะไม่เป็นที่พอพระทัยของไทเฮาและฮองเฮา" อ๋องฉางอันเห็นอาภรณ์สีแดงแล้วไม่สบายใจ แต่น้องหญิงของเขาดูเหมือนจะไม่รู้สึกสิ่งใดเลยองค์หญิงสิบสามยิ้มซุกซน"ข้าตั้งใจเอง""เหตุใดจึงหาเรื่องใส่ตัวนัก""พี่ใหญ่ท่านฟังข้า เหตุผลนั้นมีอยู่สองประการ ประการแรกเป็นเพราะพี่หญิงใหญ่มีน้ำใจมอบผ้าไหมสีแดงงดงามนี้ให้ข้าจึงไม่อาจปฏิเสธได้ ประการที่สองแน่นอนทั้งไทเฮาและฮองเฮาสองพระองค์ที่ไม่โปรดสีฉูดฉาดจนเป็นที่รู้กันโดยทั่ว แต่ก็ไม่ได้มีกฎข้อห้ามข้อไหนระบุไว้ว่าหากใส่สีแดงนี้แล้วมีความผิด เมื่อไม่มีกฎลงโทษก็ย่อมไม่มีความผิด อีกทั้งวันนั้นข้ารู้ดีว่าฝ่ายในต้องการหาคู่ครองให้บรรดาองค์หญิง หากข้าทำให

เหล่าขุนนางสกุลใหญ่หลายคนนั้นด้วยเรื่องต้องการหยางเอ้อหลางเป็นบุตรเขยถึงกับเขม่นกันอยู่ในที แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องกังวลกว่าสิ่งใดนั่นคือการปรากฎกายเข้ามาร่วมอวยพรของคนในวัง องค์หญิงใหญ่หลินฉีผู้ดำรงตำแหน่งกู้หลุนก่งจูอันเป็นที่รักยิ่งของฝ่าบาทได้เสด็จมาถึงโดยนำสานส์อวยพรของไทเฮามาร่วมอวยพรด้วยตนเองการเสด็จขององค์หญิงใหญ่หลินฉีสร้างความตะลึงให้บรรดาคุณชายที่เข้าร่วมงานกันไม่น้อย นางงดงามอ่อนหวาน ท่วงท่าที่ได้รับการอบรมมาอย่างดีจึงสูงส่งทุกย่างก้าว นางสวมเสื้อคลุมสีม่วงอมชมพูขับเรือนร่างให้งดงามผิวพรรณประดุจหยกขาวเนื้อดีไร้ตำหนิ อีกทั้งร่างกายนั้นยังมีกลิ่นหอมยั่วยวนอ่อนๆ ลอยตามร่างอรชร ใบหน้าคมปนหวานดวงตาดำขลับกลมโต ริมฝีปากยามแย้มยิ้มชวนให้หัวใจสั่นไหว นับเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าชิงสมคำร่ำลือการมาถึงขององค์หญิงผู้สูงส่งทำให้ฮูหยินชราถึงกับลุกจากเก้าอี้เพื่อต้อนรับนาง องค์หญิงผู้นี้มาในนามตัวแทนของไทเฮาจะทำให้นางไม่พอใจไม่ได้เป็นอันขาด การกล่าวต้อนรับนางจึงเป็นทางการและเกรงใจยิ่งหลังจากองค์หญิงใหญ่กล่าวคำอวยพรอีกทั้งมอบสานส์อวยพรจากไทเฮาให้แก่ฮูหยินชราด้วยพิธีการที่เ

องค์หญิงสิบสามรู้ข่าวเรื่องการทำบุญครั้งใหญ่ของจวนแม่ทัพจึงส่งให้คนมาจับจองพื้นที่ รู้มาว่าพื้นที่แห่งนี้เป็นคุณหนูสวี่ที่จับจองไว้ และนับเป็นพื้นที่ที่ดีที่สุด องค์หญิงสิบสามจึงให้คนส่งภาพวาดของท่านอ๋องฉางอันไปให้คุณหนูสวี่เพื่อแลกเปลี่ยนคุณหนูในห้องหอการออกจากบ้านก็ลำบากยิ่งเมื่อมีคนเสนอภาพวาดท่านอ๋องฉางบุรุษรูปงามที่มีอันดับเบียดชิดกับหยางเอ้อหลางจนไม่อาจจัดตำแหน่งระหว่างสองคนนี้ได้ นับเป็นภาพซึ่งหาดูได้ยากไปให้คุณหนูสวี่จึงไม่ปฏิเสธกลับรับไว้ด้วยใบหน้าแดงซ่านยินยอมยกพื้นที่จับจองตรงนี้ให้นางแต่โดยดีก่อนจะแอบเก็บภาพวาดเอาไว้เหมือนเป็นสมบัติล้ำค่าอีกทั้งยังมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นเมื่อวันนี้เป็นวันที่พี่ชายของนางนัดหมายกับคนผู้นั้นเพื่อรับกระพรวนคืนทั้งพี่ชายยังช่วยขออนุญาตองค์ฮองเฮาให้นางออกจากวัง หลังจากบุรุษร่างใหญ่ผู้นั้นไปแล้ว สตรีทั้งสองก็เริ่มนำอุปกรณ์ออกมาลงมือวาดภาพอย่างตั้งใจทุกกิริยาท่าทางของหยางเอ้อหลางถูกองค์หญิงสิบสามบันทึกไว้ในกระดาษอย่างคล่องแคล่ว เขาแย้มยิ้ม เขาเช็ดเหงื่อ ใบหน้าอันอ่อนโยนที่ยากจะเห็นได้ ในฐานะจิตรกรแล้วองค์หญิงสิบสามทำหน้าที่ได้ดียิ่ง นอกจากนั้นนางย

องค์หญิงสิบสามตามโจรชั่วมาจนถึงสุดกำแพงเปลี่ยวห่างไกลผู้คน โจรผู้นั้นไม่คิดว่าสตรีบอบบางที่เขาขโมยของจะวรยุทธ์ดีเพียงนี้เขาถูกนางไล่เตะไปหลายทีแต่โจรผู้นี้ยังเร็วอยู่มาก ใช้พลังหลบหนีสุดชีวิตถึงวรยุทธ์โจรร้ายจะไม่ได้เรื่อง แต่กลับหลบหนีได้ว่องไวยิ่ง จวบจนสามารถหลอกล่อนางมาจนถึงแหล่งกบดานของพวกเขา ของที่เขาขโมยมาคงมีค่ามากนางจึงไม่สนใจสิ่งใดเสี่ยงตายตามมาถึงที่นี่องค์หญิงสิบสามไล่ต้อนคนร้ายมาจนถึงมุมกำแพง ระหว่างทางนางแอบหยิบไม้กวาดด้ามยาวของชาวบ้านติดมือมาด้วย เมื่อประชิดตัวโจรผู้นั้น นางไม่เอ่ยคำใดให้มากความ เงื้อมือวาดแขนฟาดไม้กวาดลงตรงกลางศีรษะคนร้ายอย่างแรงคนผู้นั้นร้องออกมาด้วยเสียงอันดังก่อนจะยกมือกุมศีรษะตนเอง หลังจากนั้นองค์หญิงสิบสามก็ฟาดไม้กวาดลงไม้ยั้งมือจนโจรผู้นั้นนอนหมดเรี่ยวแรง ครั้นเห็นเลือดไหลหยดลงมาราวสายน้ำก็ตกใจหวาดกลัวแทบสิ้นสติลนลานคลานถอยหลังชิดกำแพงราวสุนัขจนตรอก“แม่นางข้ายอมแล้ว ยอมท่านแล้วเอาของท่านคืนไปแล้วได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด”องค์หญิงสิบสามเดินไปจนชิดร่างของคนผู้นั้น นางนั่งยองๆ ดึงกระเป๋าผ้าของตนคืนมาก่อนจะตรวจดูสิ่งล้ำค่าของตนด้วยความระมัดระวังจนค