Semua Bab ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Bab 41 - Bab 50

วาจาเจ็บปวดทิ่มแทงใจและชวนให้ตกตะลึงกับข่าวที่ได้ยินทำให้หลินฮุ่ยหมินแทบจะทรุดลงตรงนั้น หยางเอ้อหลางจะแต่งนางเพียงผู้เดียวหรือเช่นนี้พี่หญิงใหญ่ของนางจะทำเช่นไรแล้วนางเล่าจะทำเช่นไร นางอยู่ไม่ได้แล้วนางต้องไปคุยกับหยางเอ้อหลางให้รู้เรื่องเขาสัญญาแล้วว่าจะไม่รับนางเป็นภรรยารองนี่นา เหตุใดจึงเรื่องจึงกลายเป็นเช่นนี้กัน"ท่านแม่ทัพองค์หญิงสิบสามมาขอพบท่านขอรับบัดนี้รอท่านอยู่หน้าค่าย" เมื่อทหารเข้ามารายงานหยางเอ้อหลางที่กำลังควบคุมการฝึกซ้อมของทหารในค่ายใหญ่ที่อยู่ห่างจากเมืองหลวงไม่ไกลนักของต้าชิง เขาเงยใบหน้าเพียงเล็กน้อยมองมายังทหารผู้นั้นแล้วหันไปสนใจดูท่าทางการฝึกทหารต่อ นายทหารผู้นั้นรออยู่ชั่วครู่ก่อนที่ท่านแม่ทัพจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบออกมา“นางมากับผู้ใด”“มาเพียงลำพังขอรับกับม้าขาวตัวหนึ่ง”หยางเอ้อหลางเลิกคิ้ว สตรีนางนี้คงแอบหนีออกจากวังมาเป็นแน่อีกทั้งกล้าหาญออกนอกเมืองเพียงลำพังคงรู้เรื่องเขาจะแต่งนางเป็นฮูหยินคนเดียวแล้วใบหน้าของหยางเอ้อหลางคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม เขาไม่อาจออกไปพบนางได้ในยามนี้ หากปล่อยให้นางรอจนฟ้ามืดการเดินทางกลับก็ย่อมลำบากเขาจึงเอ่ยขึ้นว่า"ทูลเสด็

ทันทีที่แม่ทัพหยางผู้นั้นกลับมา ดันเกิดเรื่องที่ทำให้ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องพังทลายลงในพริบตายิ่งคิดยิ่งเดือดดาลนัก แม้จะชื่นชมเขานักที่สายตาดียิ่งที่คิดเลือกนางเป็นภรรยา เสน่ห์ของนางเปี่ยมล้นเพียงนี้นางเข้าใจได้แต่หยางเอ้อหลางแต่งกับนางไม่ได้ มาครานี้ต้องพูดคุยกับเขาให้เข้าใจว่านางไม่เหมาะที่จะเป็นฮูหยินน้อยสกุลหยางอย่างสิ้นเชิงนางยังพกภาพวาดขององค์หญิงใหญ่มาด้วยหวังให้หยางเอ้อหลางมององค์หญิงใหญ่ที่งดงามอีกครั้งให้เต็มสองตาเพื่อเขาเปลี่ยนใจไม่แต่งกับตน ฝีมือการวาดภาพของนางดียิ่งวาดพี่หญิงใหญ่ออกมาได้งามเพียงนี้คงมีแต่คนบ้าเท่านั้นที่เห็นแล้วไม่ตกตะลึงองค์หญิงสบสามนั่งรอมานับชั่วยามในที่สุดนายทหารผู้นั้นก็อดรนทนไม่ไหวเขาจึงเปิดประตูแล้วเดินมาหานางก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน "องค์หญิงสิบสามผู้น้อยว่าท่านได้โปรดกลับไปเถิด ท่านแม่ทัพคงไม่ได้ออกมาพบท่านแล้ว" "ข้าบอกจะรออย่างไรเล่า ข้าองค์หญิงสิบสามตั้งใจทำสิ่งใดต้องสำเร็จเจ้าไปบอกท่านแม่ทัพให้ข้าว่าอย่างไรข้าก็จะรอ" นางเม้มปากโบกมือไล่ทหารผู้นั้น ท่าทางที่ลำบากใจของเขาไม่ทำให้องค์หญิงสิบสามขยับกายนั่งมานานรู้สึกคอแห้งหิวน้ำมาก น

ใบหน้าหล่อเหลาของคนผู้หนึ่งพลันลอยเข้ามาใกล้เกือบจนประชิด องค์หญิงสิบสามผงะออกด้วยตกใจ เมื่อมองอย่างชัดเจนจึงเห็นว่าคิ้วของเขาขมวดเป็นปมใบหน้าหล่อเหลาดุดันจนน่ากลัว แต่กระนั้นนางก็มองว่าหยางเอ้อหลางงดงามนัก"องค์หญิงเหตุใดยังไม่เสด็จกลับ" เขาเอ่ยถามเย็นชา"ข้ารอพบท่านด้วยเรื่องอันใด เป็นท่านที่รู้ดี""ลุกขึ้นมาเถิด บ้ดนี้ผู้คนไม่รู้ว่าท่านเป็นองค์หญิงแล้วสภาพคล้ายขอทานผู้หนึ่ง" เขามีน้ำใจช่วยดึงนางขึ้นมาจากหินโสโครกที่นางกำลังนั่งทับอยู่"นี่ท่านกล้าถึงเพียงนี้ ข้าหาใช่ขอท่าน" นางโมโหยิ่งองค์หญิงสิบสามน้ำตาไหลในใจ เจ้าคนบ้านี่เหตุใดจึงวาจาร้ายกาจเช่นนี้ เขายื่นมือออกมาให้นางจับองค์หญิงสิบสามไม่จับมือเขา กลับสะบัดใบหน้าหนีแล้วพยายามยันกายของตนเองลุกขึ้นว่องไว หือ แต่ไม่ว่องไวแล้วนางหนาวจนสั่นไปหมดเมื่อไม่ว่องไวดั่งที่คิดนางจึงค่อยๆ ยืนช้าๆ อย่างคิดว่ามั่นคงที่สุด ข่มร่างกายให้สงบนิ่งแต่ความหนาวที่กินเข้าไปถึงกระดูกทำให้นางไม่อาจควบคุมตนเองได้ปากของนางสั่นจนกระทั่งฟันกระทบกันดังกึกๆ เหมือนนางจะสั่นจนคล้ายจะล้มมือแข็งของเขากลับคว้าร่างนางเอาไว้ให้นางยืนอย่างมั่นคง เขาโอบร่างเล็กของ

หยางเอ้อหลางเอ่ยเชื่องช้า เขาที่รินน้ำชาให้ตนเองแล้วเป่าใบชาออกยกขึ้นดื่มด้วยท่าทางสง่างาม บุรุษผู้นี้แม้แต่การดื่มชายังมีท่วงท่าที่แตกต่างจากคนทั่วไป อีกทั้งท่าทางไม่เดือดร้อนและไม่สำนึกผิดที่กระทำต่อนางทำให้องค์หญิงสิบสามอยากจะทุบเขานัก "ช่วยหรือ ขอบคุณหรือ ท่านเข้าใจสิ่งใดผิดหรือไม่ ไม่ใช่เป็นท่านที่รับปากว่าจะไม่ให้ข้าแต่งกับท่านเหตุใดจึงกลายเป็นพี่หญิงใหญ่ที่ไม่ได้แต่ง ท่านรู้หรือไม่ว่าพี่หญิงใหญ่นั้นปวดใจเพียงใด การทำให้สตรีผู้เพียบพร้อมเช่นนั้นเสียใจนับว่าไม่ใช่สุภาพบุรุษสักเท่าใด" องค์หญิงสิบสามเกินจะอดทนแล้ว"องค์หญิงสิบสามไม่อยากเป็นอนุภรรยา ข้าก็ให้ท่านเป็นใหญ่ในจวนแล้วนับว่าช่วยท่านได้ประการหนึ่งแล้วสำหรับข้านับว่าได้ทำตามที่รับปากท่านแล้วทุกสิ่งล้วนเป็นองค์หญิงที่ร้องขอไม่ใช่หรือ องค์หญิงจะโทษข้ากลับดำเป็นขาวได้อย่างไร ไม่ใช่องค์หญิงสิบสามหรือที่เป็นต้นเหตุให้องค์หญิงใหญ่ปวดใจ"เขากล่าวโทษนางทั้งใบหน้าเรียบเฉย องค์หญิงสิบสามทบทวนคำพูดเขาแล้วยิ่งมีโทสะ หยางเอ้อหลางคนโง่ฟังไม่เข้าใจความหมายแล้วคิดไปเองเช่นนั้นหรือ"เจ้า ข้าบอกเจ้าว่าไม่อยากแต่งเข้าเป็นอนุเจ้าเลยให้ข้าแต่ง

หลังจากไร้ซึ่งเหตุผลที่จะโต้แย้งเขาแล้ว ดูเหมือนว่าองค์หญิงสิบสามจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ตอนนี้มีเพียงคำของพี่ชายใหญ่ที่ดังขึ้นในหัวแต่งได้ก็หย่าได้ เมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้แล้วนางคงได้แต่ต้องหาวิธีหย่ากับเขาในภายหลังนางนั่งลงแล้วหันไปมองเขาเงียบๆ แม่ทัพหยางเอ้อหลางก็หันมามองนางเงียบๆ เช่นกัน เขามองปราดไปที่ขาของนางแล้วเอ่ยขึ้น"แผลที่ขาเป็นเช่นไรบ้าง"องค์หญิงสิบสามหดขาเข้ามาโดยทันที ด้วยกลัวว่าเขาจะเห็นว่ามันหายดีแล้ว"ดีขึ้นมากแล้ว"เขารับคำเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้น"ฝนตกหนักหากจะกลับตอนนี้ลำบากยิ่งเรื่ององค์หญิงมาที่นี่มีผู้ใดรู้หรือไม่""มีเพียงนางกำนัลของข้า" นางกล่าวเบาๆ"อ้อ หนีออกจากวังอีกแล้วหรือ""ท่านเอ่ยเกินไป ข้าใช่จะหนีออกจากวังบ่อยๆที่ไหนกัน""ท่านก็เหมือนกระต่ายของท่าน ชอบหลบหนีทำให้ตนเองเดือดร้อนต่อไปแต่งเข้าจวนข้าแล้วก็เลิกพฤติกรรมเช่นนี้เสีย หากต้องการไปไหนเพียงบอกข้าดีๆ ออกไปหาเรื่องตีคนภายนอกเห็นควรเป็นเรื่องที่องค์หญิงไม่ควรกระทำ"องค์หญิงสิบสามถลึงตาใส่เขาพลางเบ้ปาก"ข้าตีคนแล้วอย่างไร พวกเขาเป็นคนชั่วสมควรตีให้ตาย ถ้าแม่ทัพหยางทำข้าเสียใจข้าก็จะตีให้ตายเช่นกัน" องค์หญิงสิ