Semua Bab ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Bab 251 - Bab 260

หยางเอ้อหลางรู้ดีว่าฝ่าบาทห่วงองค์หญิงสิบสามเพียงใด แต่เรื่องบางเรื่องเขาก็ยังคงปิดบังพระองค์อยู่ เพียงบอกว่านางได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจากความชุลมุนในเหตุการณ์พระจันทร์ดับไม่ได้ทูลเรื่องจริงที่นางถูกแทงจนบาดเจ็บสาหัส หลังจากสนทนากับพระองค์อีกหลายประโยคจึงกราบทูลลาหลังก้าวออกจากตำหนักจงเหอ คนของหยางเอ้อหลางเข้ามาส่งข่าวสำคัญแก่เขา หยางเอ้อหลางเมื่อได้ยินดวงตาพลันเบิกกว้าง เร่งรุดไปยังที่พักม้าแล้วตะบึงกลับจวนอย่างว่องไวทหารในวังหลวงต่างมองหน้ากันอีกทั้งปากยังร้องห้ามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ด้วยเขตพระราชฐานชั้นในนั้นทำได้เพียงแต่การจูงม้าผ่าน ห้ามขี่ม้าจนกว่าจะออกมาสู่เขตพระราชฐานชั้นนอกแต่คนที่ควบม้าผ่านไปตำแหน่งหนึ่งคือราชบุตรเขยอีกตำแหน่งคือแม่ทัพใหญ่ของแผ่นดิน เช่นนั้นพวกเขาจึงได้แต่ทำเป็นหลับตาข้างหนึ่งด้วยคิดว่าหากเอาผิดคนผู้นั้นสุดท้ายผู้ที่เดือดร้อนจะกลายเป็นตนเองหยางเอ้อหลางกำเชือกบังเหียนแน่น เหงื่อเปียกชื้นเต็มหลังเพราะความหวาดวิตก เขาควบม้าอย่างรวดเร็วจวบจนถึงจวนสกุลหยางเมื่อมาถึงเขาแทบจึงโผทะยานเข้าไปในจวน จวบจนเร่งไปถึงลานกว้างหลังจวนที่เขาใช้เป็นที่ประลองวรยุทธ์อีกทั้งฝึก

"ในตอนเด็กข้ามีม้าขาวอยู่ตัวหนึ่ง ตอนนั้นเป็นท่านพ่อที่ตั้งใจนำมันมาเป็นของขวัญวันเกิด ข้าทั้งรักและชอบมันยิ่ง เฝ้าฝึกฝนมันแทบตายกว่ามันจะเชื่องและเชื่อฟัง จวบจนวันหนึ่งฝ่าบาททรงทราบว่าในจวนสกุลหยางมีม้าขาวเชื่องอยู่ตัวหนึ่ง พระองค์ทรงต้องการนำม้าเชื่องตัวนี้ไปให้พระธิดาในวันเกิด ทรงบอกว่าพระธิดาผู้นี้ร้ายกาจมากหากไม่ได้ม้าคงแอบออกนอกวังอยู่เรื่อย หวังให้นางเลี้ยงม้าอย่างสงบอยู่ในวังไม่แอบออกไปไหนอีก ท่านพ่อถามความเห็นข้าว่าจะยอมสละมันหรือไม่ ข้าในตอนนั้นไม่อาจตัดใจได้จึงบอกปฏิเสธไป โชคดีที่ฝ่าบาททรงไม่บังคับ ต่อมามีงานเลี้ยงในวัง ข้าบังเอิญได้พบหน้าขององค์หญิงน้อยผู้นั้น แม้ไม่รู้ว่าเป็นองค์หญิงน้อยอันดับที่เท่าใดก็สนใจยิ่งนางดูแตกต่างน่ารักและดื้อรั้นจากองค์หญิงผู้อื่น อีกทั้งดวงตากระจ่างใสคู่นั้นที่มองมายังข้างดงามยิ่ง ท่านพ่อบอกข้าว่าฝ่าบาทยังคงหาม้าขาวสง่างามที่เชื่องๆให้นางไม่ได้ ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใดในที่สุดข้าจึงใจอ่อนเกิดความสงสารเลยยินยอมยกม้าตัวนี้ให้นางไป เจ้าคิดว่าข้ายกให้ใครไปเล่า และไม่คิดหรือว่าเหตุใดเสี่ยวผิงของเจ้าจึงเชื่อฟังข้านัก"หยางเอ้อหลางเล่าด้วยความสุขใจ ระหว

หยางเอ้อหลางก้มลงมาใช้หน้าผากชนเข้าที่หน้าผากของนาง ในใจก่อเกิดความอ่อนหวานและอบอุ่นได้ยินภรรยาบอกว่าคิดถึงตนเองจนไม่อาจกินข้าวได้ ก็มีความรู้สึกหวานปนขมไต่ขึ้นมาในลำคอ"ท่านต้องดูแลตัวเองให้ดีแม้จะคิดถึงก็ต้องกินข้าว อย่างไรเสียข้าต้องรีบกลับมาหาท่านอยู่แล้วแต่ถ้าเกิดเจ็บป่วยอีกข้าจะทนได้อย่างไร""อื้ม เข้าใจแล้ว" นางพยักหน้าจุมพิตเบาๆ ที่ริมฝีปากของสามีหยางเอ้อหลางยิ้มก่อนจะเดินตรงไปยังเรือนพักของเขาที่บัดนี้ได้ย้ายข้าวของส่วนตัวขององค์หญิงมาเรียบร้อยแล้วบ่าวไพร่ที่อยู่บริเวณนั้นล้วนชินแล้วที่ท่านแม่ทัพกับองค์หญิงมักจะแสดงความรักต่อกันอย่างเปิดเผย แม้ใจช่วงแรกจะเป็นเพียงองค์หญิงผู้เดียวที่เป็นฝ่ายรุกแต่เมื่อนางทำบ่อยๆ เข้า ท่านแม่ทัพก็เหมือนจะเคยชินจนเผลอแสดงความรักโดยไม่สนใจผู้ใดอีก ยิ่งหลังองค์หญิงบาดเจ็บดูเหมือนว่าท่านแม่ทัพไม่สนใจสายตาผู้คนอีกต่อไป เขามักอุ้มองค์หญิงสิบสามอยู่เป็นประจำถึงองค์หญิงจะหายแล้วเขาก็ยังปฏิบัติไม่เปลี่ยน อีกทั้งระยะหลังองค์หญิงไม่อาจเดินนานๆ ได้เหมือนเดิมเพราะมักจะมีอาการปวดขาเป็นประจำ จนตอนนี้นางคล้ายจะเป็นคนขี้เกียจเดินไปเสียแล้วท่านแม่ทัพก็ไม่ลั

หลินฮุ่ยหมินปลดปล่อยตนเองเป็นฝ่ายกระแทกลงมาป่าเถื่อนเมามัน ต่างฝ่ายต่างบดเบียดซัดกระแทกกระทั้นจนครางไม่ขาดสาย หยางเอ้อหลางจับองค์หญิงสิบสามให้หันหลังเขาแนบร่างประกบทาบบนแผ่นหลังของนางแล้วอัดสะโพกลงอีกครา นางตอบสนองเขาอย่างรู้อกรู้ใจ เขาอัดร่างลงมาจวบจนน้ำในอ่างส่งเสียงดังซ่าด้วยแรงกระแทกของเขาหยางเอ้อหลางพลิกร่างของภรรยาแล้วอุ้มขึ้นมา ยามนี้เขาต้องการกลืนกินนางไว้ในปากจึงอุ้มร่างที่เปียกชื้นของนางไปยังเตียงอุ่น ไม่สนใจว่าบัดนี้ร่างของพวกเขาทั้งคู่จะยังเปียกชื้นจนทำให้ผ้าปูที่นอนเปียกชื้นตามไปด้วย เขาถอนกายออกจับขาของนางแยกออกจากกัน สองมือขยุ้มสะโพกแล้วลากส่วนล่างของนางเข้าหาริมฝีปากของตนปากร้อนผ่าวขย้ำดูดลงมาที่ปลายเกสรหอมหวนองค์หญิงสิบสามหวีดร้องด้วยความเสียวซ่าน นางแอ่นสะโพกไปด้านหลังปล่อยให้เขาดูดกินอย่างเต็มที่ ในขณะที่มือของเขาล้วงจับเข้าไปที่กลีบเกสรปากและลิ้นดูดกลืนนางจนเต็ม นางเบ่งบานภายในปากของเขาในขณะที่เขาซดกินนางอย่างมูมมาม ลิ้นร้อนปาดเลียอย่างหิวกระหายตะกละตะกลามจนเกิดเสียงดังด้วยน้ำหวานที่ฉ่ำเยิ้มกระตุ้นราคะของทั้งคู่เมื่อดูดกลืนปาดเลียจนสมรักแล้วหยางเอ้อหลางพลันจ

หลินฮุ่ยหมินขยับกายนอนตะแคงบนตัวสามี มองใบหน้างดงามของเขาแดงก่ำด้วยสายตาหยาดเยิ้มเขากำลังหายใจแรงยิ่ง องค์หญิงสิบสามยกมุมปากช้าๆ ก่อนจะจับมือเรียวของสามีนำพามือนั้นล้วงเข้าไปในกางเกงนอนของตนเอง "ท่านเมินเฉยต่อข้าหรือ"นางกดมือนั้นบนความเต่งตึงอีกทั้งกลีบบุปผากำลังเบ่งบานในฝ่ามือหนา เพียงสัมผัสจากนิ้วเรียวของเขา องค์หญิงสิบสามน้อยพลันหลั่งน้ำทิพย์ใสออกมา สิ่งที่หยางเอ้อหลางหลงใหลและชอบดูดกินที่สุดในกายนาง"อย่าบังคับข้าเลย ข้ากินท่านได้โดยไม่บอกได้หรือไม่" เขาให้นางกินของเขาในขณะที่นางก็ได้รับการปรนนิบัติด้วยปากของเขาเช่นกัน ช่างเป็นท่าทางที่โหดเหี้ยมนักในการขืนใจครั้งนี้นางหอบสะท้านรุนแรง ความรู้สึกราวกับล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ เสียวซ่านจนต้องจิกเล็บลงบนแก้มก้นของเขา นางอ้าปากดูดกลืนความใหญ่โต เลียเขาตั้งแต่โคนจนถึงปลายหัวที่มีน้ำใสฉ่ำไหลออกมาหยางเอ้อหลางปรนนิบัติภรรยาอย่างเต็มที่ นางหอมหวานน่าหลงใหล อาวุธของเขาอวบหนาเหยียดขยายเบ่งคับปากของนางองค์หญิงสิบสามกำลังใช้ลิ้นทำความสะอาด อีกทั้งขัดถูลูบไล้ด้วยนิ้วเรียวนั่น ทำให้เขาครางงึมงำด้วยอาการเสียวอย่างถึงที่สุดนางดูดครูดเขาด้วยฟันเล็