Semua Bab ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Bab 241 - Bab 250

ภายในร่างขององค์หญิงสิบสามความร้อนโถมทะลักกระจายไปทั่ว บริเวณที่กระพรวนผู้พิทักษ์ครอบอยู่คล้ายกับหินร้อนๆ ที่กำลังนาบเนื้อของนาง มันเผาไหม้เนื้อบริเวณนั้นส่งกลิ่นเหม็นไหม้ของเนื้อสัตว์โชยไปทั่ว การทำพิธีทำลายกระพรวนไม่อาจถอดกระพรวนออกจากกายนางได้ ต้องให้มันยึดอยู่ในตำแหน่งนั้นด้วยเหตุนี้ความร้อนของมันจึงทำให้นางทรมานคล้ายตายทั้งเป็นองค์หญิงสิบสามบิดกายหนีความทรมานนี้อย่างเต็มที่ ด้วยกำลังของสัตว์เวทย์ความจริงน่าจะทำให้เชือกขาดแล้วแต่เชือกนั้นถูกลงอาคมสกัดไว้แน่นหนานางไม่อาจสลัดมันให้หลุดได้ วิญญาณคล้ายจะหลุดจากร่าง ความเจ็บปวดทั้งภายนอกและภายในเช่นนี้ทำให้นางกระอักเลือดออกมาดวงตาของลาน้อยเต็มไปด้วยหยดน้ำตายาว จากน้ำตาสีใสบัดนี้กลายเป็นสีแดงคล้ายโลหิตองค์หญิงสิบสามสัมผัสได้ถึงความตื่นกลัวของสัตว์ที่กำลังจะโดนเชือดตนหนึ่ง ต่อไปนี้นางจะไม่กินสัตว์พวกนี้ออกแล้วหากนางรอดชีวิตนางสัญญาว่าจะกินเจไปตลอดชีวิตในตอนนี้องค์หญิงสิบสามได้แต่ใช้ปราณที่หลงเหลือในกายต่อสู้กับความเจ็บปวดอันแสนสาหัสที่ก่อถาโถมเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่าหยางเอ้อหลางกับอ๋องฉางอันเห็นเช่นนั้น จึงนั่งลงทำสมาธิส่งปราณภาย

ธิดาเทพที่ออกปากช่วยนางขอเข้ามาในกระโจมด้วยท่าทางอบอุ่น ทหารองครักษ์ที่อยู่ด้านนอกขัดขวางนางไว้ องค์หญิงสิบสามได้ยินเสียงนางแล้ว เมื่ออาชิงออกไปดูและเห็นว่าเป็นผู้ใดจึงกลับมารายงานองค์หญิง"ให้นางเข้ามาเถิด นางดีกับข้าเช่นนี้อีกทั้งวันนี้ยังช่วยข้าอย่างเต็มใจ"องค์หญิงสิบสามพยักหน้าอาชิงจึงออกไปรับธิดาเทพผู้นั้นด้วยตนเอง ในขณะที่กวาดตามองเห็นท่านอ๋องกับท่านแม่ทัพอยู่ไม่ไกลนัก เมื่อเข้าไปในกระโจมองค์หญิงสิบสามทักทายธิดาเทพผู้นั้นด้วยในใจซาบซึ้งใจยิ่งที่ธิดาเทพช่วยนางอย่างจริงใจ อีกทั้งยังช่วยพูดเรื่องนี้กับหัวหน้าธิดาเทพอีก"ขอบคุณท่านน้าที่ช่วยข้า""ข้าเห็นองค์หญิงมาตั้งแต่ยังเล็กเหตุใดจะไม่ช่วยเล่าไปนั่งก่อนเถิด เห็นเจ้าทรมานเช่นนี้มานานข้าในฐานะท่านน้าของเจ้าผู้หนึ่งจะทนได้หรือ แต่ก่อนเพราะหวาดกลัวหัวหน้าธิดาเทพเกินไปทำให้ข้ากลายเป็นคนขี้ขลาดแม้แต่จะช่วยเด็กเช่นเจ้ายังไม่กล้า บัดนี้ความรู้สึกผิดนั้นได้มลายแล้วในใจของข้ารู้สึกคล้ายยกหินที่หนักอึ้งออกไปเสียที"ธิดาเทพผู้นั้นเอ่ย พลางพยุงองค์หญิงสิบสามที่ยังคงยืนอยู่ให้ไปนั่งที่ตั่ง"ท่านน้าช่วยข้าครานี้นับว่าเป็นบุญคุณ สถานะของท่านน

เสียงของหลินฮุ่ยหมินทั้งแหบทั้งแห้ง หยางเอ้อหลางพยายามห้ามเลือดที่ไหลออกมาแต่ยิ่งทำแผลเลือดยิ่งพุ่งออกมาไม่หยุดคล้ายหลินฮุ่ยหมินจะพูดบางคำออกมาอีกครั้งในขณะที่หยางเอ้อหลางกลั้นก้อนสะอื้นลงคอ หลินฮุ่ยหมินพยายามยกมือที่เต็มไปด้วยเลือดจับใบหน้าของหยางเอ้อหลางเอาไว้ ใบหน้าของนางยังแย้มยิ้มในขณะที่ไร้ซึ่งสติแล้ว"หมินเออร์ หมินเออร์ เหตุใดท่านหมอยังมาไม่ถึงอีก"หยางเอ้อหลางตะโกนอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับอุ้มนางขึ้นมา เขาต้องพานางไปหาหมอแล้ว ท่านหมอแห่งสกุลหยางเป็นหมอที่เก่งกาจที่สุดในใต้หล้าย่อมช่วยหมินเออร์ของเขาได้แน่นอน ในเมื่อท่านหมอไม่มาเขาต้องพานางลงเขาเดี๋ยวนี้"ควบคุมตัวธิดาเทพเอาไว้ให้ดี ทั้งที่อยู่ด้านนอกด้วยเรื่องนี้ย่อมต้องมีผู้บงการ"หยางเอ้อหลางเอ่ยกับทหารพลางอุ้มองค์หญิงสิบสามออกมาจากกระโจม ธิดาเทพคนที่เหลืออยู่ด้านนอกถูกจับกุมตัวเพื่อนำไปคุมขังหัวหน้าธิดาเทพมองสิบสามแล้วใบหน้าซีดเผือด นางคนนั้นทำงานพลาดจนได้ช่างเลี้ยงเสียข้าวสุก การจะควักหัวใจของสิบสามออกมาอีกไม่ง่ายเสียแล้ว ตำหนักเทพครานี้ย่อมไม่มีทางให้ถอยอีกแม้แต่ทางเดียว หยางเอ้อหลางใบหน้าไร้สีเลือด ดวงตาเต็มไปด้วยหยา

หยางเอ้อหลางลุกขึ้นแล้ว เขานั่งลงข้างเตียงนอนมองใบหน้างามที่ซีดเซียวของภรรยา เห็นนางนิ่วหน้าด้วยไม่รู้สึกตัวก็ปวดใจจนรู้สึกร้าวไปหมดทั้งร่าง ร่างกายภรรยาของเขาถูกเปลี่ยนอาภรณ์และถูกพันด้วยผ้าจนสะอาดแล้ว แต่ตัวเขายังเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ครั้นคิดว่าตนเองจะทำให้ภรรยารู้สึกไม่สบายตัวเมื่ออยู่ใกล้ จึงยอมไปทำความสะอาดร่างกายและพันแผลแต่โดยดีหลังจากทำแผลเสร็จเขารีบรุดไปหาภรรยาที่ห้อง พบว่าบัดนี้อ๋องฉางอันก็อยู่ที่นี่แล้ว สีหน้าของอ๋องฉางอันไม่สู้ดีนักแม้จะเบาใจว่าน้องสาวกับอาชิงไม่ถึงแก่ชีวิตแล้ว เขาก็ยังคงห่วงนางยิ่งอ๋องฉางอันจับมือขององค์หญิงสิบสามไว้อย่างทะนุถนอม มองนางด้วยสายตาห่วงใย เป็นครั้งแรกที่หยางเอ้อหลางปล่อยให้เขาแตะต้องตัวองค์หญิงสิบสามโดยไม่นึกหึงหวงอ๋องฉางอันรู้สึกเช่นใด เหตุใดเขาจะไม่รู้ แต่เพราะอ๋องฉางอันนั้นรักษาขอบเขตของตนเองเสมอ และเป็นฝ่ายเจ็บปวดอยู่เงียบๆ เพียงลำพัง ความรู้สึกรักน้องสาวเฉกเช่นบุรุษรักสตรีผู้หนึ่งนี้อ๋องฉางอันย่อมไม่ปล่อยให้สิบสามรู้เป็นอันขาดเพราะรักนางมากคนผู้นั้นย่อมไม่ทำให้นางลำบากใจเป็นแน่ ความอดทนเช่นนี้หยางเอ้อหลางนับถือยิ่ง"ท่านอ๋องไม่ต

องครักษ์ฝานยินดียิ่งเขากระชับมือของนางแน่นแล้วหันไปหาสตรีที่นั่งเฝ้าที่เก้าอี้ด้านข้าง เพียงอาชิงฟื้นท่านหมอที่ผลัดเวรกันดูแลก็เข้ามาตรวจร่างกายของนางทันที"แม่นางรู้สึกเช่นไรบ้าง" ท่านหมอหญิงถามอาการพลางตรวจดูบาดแผล"องค์หญิงเล่า องค์หญิงอยู่ที่ใด"อาชิงไม่ห่วงตนเองก่อนที่นางจะสิ้นสตินางเห็นว่าธิดาเทพผู้นั้นกำลังแทงองค์หญิง ใจของนางสั่นอย่างรุนแรงดวงตาแดงก่ำเมื่อสติรับรู้เรื่องในคืนนั้นอย่างชัดแจ้ง"องค์หญิงปลอดภัยดีเจ้าไม่ต้องห่วงแล้วรักษาตัวให้ดีก่อนเถิด แล้วข้าจะพาไปพบนาง"องครักษ์ฝานเอ่ยขึ้น เพียงแค่เห็นดวงตาของนางแดงก่ำคลอด้วยหยาดน้ำตา ใจของเขาก็ปวดร้าวแล้วบัดนี้เขาเข้าใจหยางเอ้อหลางเป็นอย่างดีเหตุใดจึงได้ห่วงองค์หญิงสิบสามยิ่งกว่าชีวิตเช่นนั้นแต่ก่อนเคยมองว่าท่านแม่ทัพนั้นโง่เง่าในเรื่องชายหญิงครั้นมาประสบกับตนเองก็ได้แต่หัวเราะแล้วกลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอ เขาก็เป็นคนโง่เช่นกันหลังจากตรวจร่างกายของนางเสร็จอีกทั้งปลอบโยนอยู่นาน อาชิงก็สงบลงนางอยากไปพบองค์หญิงเหลือเกินคำพูดขององครักษ์ฝานทั้งหมดที่บอกเล่าเหตุการณ์ อีกทั้งตอนนี้องค์หญิงก็ปลอดภัยแล้วนางย่อมเชื่อแต่การที่ได้เห็นองค