All Chapters of ชิงเหมย...บุปผาซ่อนคม: Chapter 31 - Chapter 40

เยว่อู๋ชางเดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อไปสอบฮุ่ยซื่อหลังจากที่ได้รับผ้าพันคอจากชิงเหมยเพียงสามวัน ดีที่อากาศเริ่มเย็นลงทำให้เขาสามารถใช้ผ้าพันคอผืนนี้ได้อย่างไม่เป็นที่สะดุดตานัก แต่ถึงอย่างไรก็คงมีเพียงจิ้นซู่ที่พอจะรู้ความคิดของคุณชายรอง หากเป็นของที่แม่นางน้อยชิงเหมยทำให้แล้ว คุณชายของเขาก็พร้อมที่จะใช้สิ่งนั้นอย่างไม่ลังเลแม้ว่ามันจะมีรูปร่างหน้าตาประหลาดก็ตามที คิดแล้วก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้“หัวเราะอันใดจิ้นซู่” ผู้ที่นั่งอยู่บนหลังม้าเอ่ยถามบ่าวรับใช้คนสนิทที่นั่งอยู่บนหลังม้าติดตามเขามาไม่ห่าง“ฮ่าๆๆ ฮึบ… มิได้หัวเราะอันใดขอรับ” จิ้นซู่กลั้นขำพลางตอบคุณชายรอง“หึ!! มัวแต่ชักช้า ข้านำไปก่อนล่ะ”คุณชายหนุ่มรู้สึกเขินเพราะรู้ดีว่าบ่าวรับใช้คนสนิทกำลังหัวเราะในเรื่องอันใด จิ้นซู่มองตามคุณชายรองก่อนที่เขาจะควบม้าเร่งความเร็วติดตามคุณชายไปสองนายบ่าวควบม้าเกือบหนึ่งชั่วยามจึงพักมาที่โรงเตี๊ยมริมทาง ที่ตั้งอยู่ระหว่างเมืองถิงฮวาและเมืองหลวง ถือโอกาสนี้ให้ม้าได้พักเหนื่อยเสียหน่อย และให้คนได้พักกินอาหารด้วย เสี่ยวเอ้อร์รีบออกมาต้อนรับคุณชายหนุ่มและผู้ติดตาม“ยินดีต้อนรับขอรับ ขอเชิญแข

ควันโขมงที่ลอยขึ้นมาเหนือหลังคาเรือนของสองยายหลานในยามเหม่าเป็นเรื่องปกติในทุกเช้า เพราะซุนฉีตื่นนอนตั้งแต่ยามอิ๋นเพื่อหุงหาอาหาร ชิงเหมยเองก็มีหน้าที่ที่ต้องทำไม่ต่างกันกับท่านยายของนาง เด็กหญิงวัยแรกแย้มกำลังนั่งผสมแป้งเข้าด้วยกัน ครั้นเนื้อแป้งเข้ากันแล้วนางจึงจัดการยัดไส้ซาลาเปาที่มีทั้งไส้ถั่ว ไส้หมู ไส้ผัก และไส้มัน จากนั้นก็ปั้นเป็นรูปร่างต่างๆ เพื่อเรียกความสนใจจากลูกค้าที่เป็นเด็ก“เหมยเอ๋อร์… วันนี้ทำไปให้มากหน่อยเถิด เพราะวันนี้เป็นวันหยุดที่เด็กๆ ไม่ได้ไปสำนักศึกษากัน ส่วนใหญ่ก็คงจะติดตามพ่อแม่มาเดินเที่ยวตลาดด้วย” ซุนฉีร้องบอกหลานสาวที่กำลังตั้งอกตั้งใจเตรียมซาลาเปาสำหรับขายในวันนี้“เจ้าค่ะท่านยาย ข้าก็คิดเช่นเดียวกันกับท่าน อีกอย่าง… ข้าได้ยินมาว่าวันนี้ที่เมืองถิงฮวาของพวกเรา มีหัวหน้ามือปราบคนใหม่ เพิ่งจะมารับหน้าที่วันนี้เป็นวันแรก เขาต้องมาตรวจเยี่ยมตลาดที่เราค้าขายอยู่เป็นแน่เจ้าค่ะ” ชิงเหมยตอบรับทว่ามือของนางยังคงจดจ่ออยู่กับการปั้นแป้งซาลาเปาตรงหน้า“อืม…ยายก็ได้ยินมาเช่นกัน เห็นเขาบอกว่า หัวหน้ามือปราบที่มาใหม่วัยแค่สิบเจ็ดสิบแปดปีเท่านั้นเอง ความสามารถของเขาคงจ

คุณชายเฉียวเร่งฝีเท้ามาถึงร้านเหลาของสกุลหลิว เขาทันได้เห็นว่าชิงเหมยและสหายของนางยืนพูดคุยกับบุรุษร่างสูง ที่มีรูปโฉมงดงามปานเทพเซียน มองดูจากอาภรณ์ที่อีกฝ่ายสวมใส่ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นขุนนาง ในขณะที่เขากำลังจะเดินเข้าไปหานาง ทั้งสามคนกลับเดินหลบเลี่ยงไปทางอื่นเสียก่อน และมีคนรู้จักเข้ามาทักทายเขาพอดี ทำให้เขาคลาดสายตาจากพวกนางไปอย่างน่าเสียดายชิงเหมยและใต้เท้าหนุ่ม เดินตามหลิวหลูซินไปที่ศาลาริมน้ำ ที่อยู่ข้างหลังร้านเหลาของสกุลหลิว ครั้นไปถึงหลิวหลูซินก็ขอตัวออกไปช่วยพ่อแม่ของนางขายอาหารที่ร้านเหลาต่อ ทิ้งให้สองหนุ่มสาวได้พูดคุยกันตามลำพัง เด็กสาวรู้สึกไม่คุ้นชินกับรูปโฉมที่น่ามองของพี่ชาง พี่ชายที่นางเคยพบเจอและได้รับความช่วยเหลือจากเขาเมื่อสองปีก่อน เขาเงียบหายไปนานถึงสองปี ทำให้นางกับเขาห่างเหินกันไป ครั้นได้มาพบหน้ากันอีกคราก็ทำให้นางรู้สึกทำตัวไม่ถูก“พี่ชาง… เอ่อ… ท่านใต้เท้า สบายดีนะเจ้าคะ”“เรียกพี่ว่าพี่เช่นเดิมเถิด” เสียงทุ้มน่าฟังดังออกมาจากปากของใต้เท้าหนุ่ม“พี่สบายดี แต่ปีก่อนก็ลำบากอยู่ไม่น้อย เจ้ารู้แล้วใช่หรือไม่ ว่าพี่ไปประจำการอยู่ที่ชายแดนมา”ชิงเหมยพยักหน้าเป็นคำ

หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาเกือบสิบวันแล้ว ที่ชิงเหมยไม่ได้พบกับพี่ชาง ที่ยามนี้เขามีสถานะเป็นถึงหัวหน้ามือปราบคนใหม่ของเมืองถิงฮวา ทว่าผู้ที่หมั่นแวะเวียนมาอุดหนุนขนมที่ร้านท่านยายของนาง ก็คือคุณชายเฉียวจูจ้าน ชิงเหมยนั้นรู้สึกอึดอัดใจ กับการที่อีกฝ่ายแสดงออกว่าสนใจนางอย่างไม่ปิดบัง ไม่ใช่ว่านางรังเกียจแต่เป็นเพราะว่าเขานั้นสูงส่ง เกินกว่าที่นางจะมอบไมตรีให้แก่เขาได้เขาจะต้องกลายเป็นผู้นำตระกูลเฉียวคนต่อไป นางจึงไม่อยากไปใช้ชีวิตอยู่เช่นนั้น อีกทั้งอย่างดีนางเองก็คงจะเป็นได้เพียงแค่ภรรยารอง อย่างแย่ที่สุดนางก็คงจะเป็นได้แค่เพียงอนุภรรยาของเขาเท่านั้น หญิงสาวชาวบ้านเช่นนางคงไม่ได้รับการยอมรับให้เป็นภรรยาเอก หากในภายภาคหน้านางจะต้องออกเรือนไปกับผู้ใด นางก็อยากที่จะเป็นภรรยาเพียงผู้เดียวของชายผู้นั้น“เจ้ารู้จักกับหัวหน้ามือปราบของเมืองถิงฮวาที่มาประจำการใหม่ด้วยหรือ” เพราะหลายวันที่ผ่านมาไม่มีโอกาสที่จะซักถามเด็กสาว เฉียวจูจ้านจึงตัดสินใจเอ่ยถามออกมาในวันนี้“เอ่อ… เจ้าค่ะ เขาเองก็เป็นผู้มีพระคุณต่อข้าเช่นกัน” ชิงเหมยตอบออกมาในขณะที่มือเล็กกำลังนำขนมเซาปิงและซาลาเปาใส่เสี่ยวหนาให้แก่เขา“พ

เช้าวันนี้ชิงเหมยแสร้งทำเป็นท้องเสีย เพื่อที่จะได้ไม่ต้องติดตามท่านยายไปขายขนมที่ตลาด เพราะวันนี้นางจะต้องเดินทางไปที่เรือนรั้วไผ่ของท่านหญิงจวี สตรีจิตใจงามที่ให้ที่อยู่อาศัยแก่เด็ก และสตรีที่ไร้หนทางไปมานานนับปี ชิงเหมยนั้นแอบนำเสบียงบางอย่างไปส่งให้ ถึงแม้ทางท่านหญิงจวีจะสามารถสั่งให้คนในตระกูลของนางนำเสบียงมาส่งให้บ้างแล้วก็ตาม แต่ก็มิใช่กับพวกของใช้ของเด็กๆ ที่มิอาจสั่งมาได้ ด้วยในกลุ่มผู้ติดตามของนางนั้นยังไม่มีผู้ใดออกเรือน“แบกไหวหรืิอไม่หริ่งเอ๋อร์” เสียงหวานเอ่ยถามเด็กหญิงที่ติดตามนางมาด้วย“ไหวเจ้าค่ะ ข้างในมีเพียงพวกผ้าเท่านั้น มิได้หนักหนาอันใดเลยเจ้าค่ะ” หลิ่วหริ่งกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงยินดี เพราะยามนี้นางนั้นมีรูปร่างอวบขึ้นตามวัย มิใช่เด็กหญิงตัวเล็กๆ เช่นสองปีที่ผ่านมา“ถ้าเช่นนั้นเรารีบเร่งฝีเท้ากันเถิด”ชิงเหมยและหลิ่วหริ่งพากันเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางลับ จากหมู่บ้านซานฉีมุ่งหน้าไปยังเรือนรั้วไผ่ สถานที่ลับซึ่งเป็นที่พึ่งพาของเหล่าสตรีและเด็กที่ชิงเหมยให้การช่วยเหลือพวกนางมาจากพวกพ่อค้าทาสเด็กสาววัยแรกแย้มกับเด็กหญิงวัยสิบสอง เดินทางด้วยเท้าไปจนถึงเรือนรั้วไผ่ ใช้เว