All Chapters of ชิงเหมย...บุปผาซ่อนคม: Chapter 51 - Chapter 60

“ขออภัยเจ้าค่ะ ที่ข้ามิทันได้ระวัง จึงชนพี่สาวเข้า” ชิงเหมยพยายามกล่าวขออภัยออกมาอย่างใจเย็น เพราะดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายจงใจเข้ามาหาเรื่องนาง“คิดว่าแค่พูดแล้วข้าจะหายเจ็บเช่นนั้นหรือ คุกเข่าขออภัยต่อข้าประเดี๋ยวนี้” ชิวมู่หรงที่แอบมองอยู่ภายในเกี้ยวถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความชอบใจ ผู้คนเริ่มเข้ามามุงดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น“ถนนก็ตั้งกว้าง เหตุใดพวกเจ้าถึงต้องเดินมาทางที่นางเดินด้วย เช่นนี้มิใช่ว่าเป็นการกลั่นแกล้งกันหรอกรึ”หนึ่งในชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นเริ่มแสดงความเห็นของตนออกมา เพราะดูชิงเหมยไม่แสดงกิริยาไม่น่ามองต่ออีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งนางก็ได้กล่าวขออภัยต่อสาวรับใช้สกุลชิวแล้ว“นั่นสิ ปกติพวกเจ้าเดินไม่เคยห่างเกี้ยวของคุณหนูของพวกเจ้า เหตุใดวันนี้ถึงได้เดินออกมาห่างไกลจากเกี้ยวของนางนักล่ะ” ชาวบ้านอีกคนหนึ่งที่รู้จักนิสัยของคุณหนูและสองสาวใช้ตระกูลชิวดีได้กล่าวออกมาสองสาวรับใช้เริ่มหน้าเสียที่พวกชาวบ้านไม่เข้าข้างตน ครั้นมองไปยังเด็กสาววัยแรกแย้มที่มีรูปหน้าและความงดงามราวกับบุปผา นางก็มิได้แสดงท่าทีโอนอ่อนต่อนางทั้งสองเลย อีกทั้งสายตาที่นางจ้องมองมายังราวกับกำลั

“อ้าว…แล้วเช่นนี้พี่ชายเจ้าจะยอมทำงานให้คุณหนูหรือไม่” เสี่ยวชิงเอ่ยถามเสี่ยวซูขึ้นมาทันทีที่อีกพูดคุยกับพวกที่คอยเฝ้าอยู่ด้านหน้าประตูซุ้มเสร็จเรียบร้อย“ช่วยสิ… เพราะคุณหนูเป็นผู้มีพระคุณของข้า ก็เท่ากับมีพระคุณต่อพี่ชายข้าด้วย เขาไม่ปฏิเสธหรอก อีกอย่างงานนี้ก็มิได้ยากอันใด พี่ข้าคงจะชอบเสียด้วยซ้ำ” เสี่ยวชิงได้ฟังเช่นนั้นก็ค่อยยิ้มออกมาอย่างพอใจ เพราะนางเองก็ไม่อยากให้คุณหนูของนางต้องผิดหวังรอเพียงไม่นานชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ก็เยื้องย่างออกมาจากประตูหน้าซุ้มนักเลง ลูกน้องที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าต่างพากันคำนับผู้มาใหม่อย่างพร้อมเพรียงกัน ชายหนุ่มพยักหน้าให้ลูกน้องก่อนที่เขาจะรีบเดินเข้ามาหาสตรีทั้งสอง ซึ่งหนึ่งในสองนั้นเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเขาเอง“มีเรื่องอันใดถึงได้มาหาพี่ถึงที่นี่หรือซูเอ๋อร์” เสียงทุ้มเอ่ยถามน้องสาวพลางปรายตาไปมองสตรีข้างกายของผู้เป็นน้องสาวอย่างถูกใจ“หยุดมองสหายของข้าด้วยแววตาเช่นนั้นเลยนะท่านพี่” เสียงหวานดุพี่ชายออกมาทันที ถึงเขาจะเป็นพี่ชายแท้ๆ ของนาง แต่เขาก็เป็นบุรุษที่ไม่เหมาะที่จะเป็นสามีของสหายของนาง เสี่ยวซ่งจึงหันกลับมามองน้องสาว“ไปคุยกันที่โรงเตี๊ยมในหมู่

และแล้ววันงานประจำปีของหมู่บ้านซานฉีที่หลายคนรอคอยก็มาถึง พ่อค้าแม่ค้าต่างพากันนำสินค้าที่ตนค้าขายออกมาจัดเรียงจนเต็มหน้าร้าน เพื่อให้บรรดาผู้ที่มาเที่ยวชมงานได้เลือกซื้อกลับไป ซุนฉีและชิงเหมยก็เร่งมือทำขนมกันแทบไม่ได้หยุดมือเช่นกัน วันนี้ชิงเหมยมีหลิ่วหริ่งมาเป็นผู้ช่วยในการยัดไส้ซาลาเปา เด็กหญิงเป็นลูกมือให้ชิงเหมยได้เป็นอย่างดี “พี่ชิงเหมย วันนี้ผู้คนช่างพลุกพล่านยิ่งนักเจ้าค่ะ” หลิ่วหริ่งกล่าวออกมาในขณะที่นางกำลังยัดไส้ซาลาเปาให้ชิงเหมยอยู่ “เจ้าอยากไปเดินเล่นปล่อยโคมหรือไม่ล่ะ” ชิงเหมยถามออกมาครั้นได้มองใบหน้าของน้องสาวคนสนิทที่เอาแต่ชะเง้อมองออกไปข้างนอกอยู่หลายหน “อยากเจ้าค่ะ แต่ข้าเกรงว่าท่านพี่ชิงเหมยกับท่านยายซุนฉีจะขายขนมไม่ทัน” หลิ่วหริ่งตอบออกมาน้ำเสียงแผ่วเบา ชิงเหมยยิ้มน้อยๆ นางเข้าใจในความอยากรู้อยากเห็นของเด็กวัยเดียวกับหลิ่วหริ่งดี เพราะนางเองก็ผ่านวัยนี้มาแล้ว “ประเดี๋ยวรอลูกค้าบางตาก่อน แล้วพี่ค่อยพาเจ้าไปเดินเที่ยวดีหรือไม่” ผู้ฟังพยักหน้าขึ้นลงพลางยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ สองสาวต่างวัยรีบช่วยกันทำขนมและนำขนมที่เตรียมเสร็จแล้วออกไปให้ซุนฉีนึ่งที

เสียงฝีเท้าของม้าหลายตัวดังมาไม่ไกล แสงจากประคบไฟก็สว่างใกล้เข้ามา ชิงเหมยรู้ดีว่าผู้ใดที่กำลังตรงมาที่นี่ คงจะเป็นหัวหน้ามือปราบที่นางสั่งให้หลิ่วหริ่งไปบอกเขา ว่านางจะมาช่วยสหายของนางที่ถูกลักพาตัว ชิงเหมยเดินเข้าไปหาหลิวหลูซินก่อนที่จะพยายามปลุกนางให้ตื่น หลิวหลูซินที่สลบไปเพราะฤทธิ์ยาเริ่มรู้สึกตัว นางค่อยๆ ลืมตา นางรู้สึกตกใจเพราะสถานที่แห่งนี้มิใช่ริมแม่น้ำซานฉีที่นางยืนอยู่ก่อนที่จะสิ้นสติ“เจ้าเป็นเช่นไรบ้างหลูซิน" ชิงเหมยที่โอบประคองสหายของนางอยู่เอ่ยถามออกมา ผู้ที่เพิ่งฟื้นจากฤทธิ์ยายังคงรู้สึกงงงวย“ข้าเวียนหัวจัง นี่พวกเราอยู่ที่ใดกันหรือชิงเหมย ก่อนหน้านี้ข้ายังอยู่ที่ริมแม่น้ำซานฉีอยู่เลยนี่นา”หลิวหลูซินเอ่ยถามสหายออกมาพลางค่อยๆ พยุงกายของตนเองให้นั่งตรงๆ ก่อนที่สายตาของนางจะไปสบเข้ากับพวกชายทั้งสามที่ใบหน้าและร่างกายถูกย้อมไปด้วยสีชาด“ว้าย… น่ะ…นี่ ม่ะ…มันเกิดเหตุอันใดขึ้นกันแน่” นางอุทานพลางเอ่ยถามสหายออกมา ชิงเหมยยิ้มให้สหายจางๆ“ชายพวกนี้คิดจะมาพาตัวข้าไปขายน่ะ แต่บังเอิญว่าพวกมันจับมาผิดคน”“พวกมันจับข้ามาแทนเช่นนั้นหรือ” ชิงเหมยพยักหน้า หลิวหลูซินจึงร้องไห้ออกมาท

“ไหนลองพูดเรื่องก่อนหน้ามาให้พ่อฟังอีกสักคราสิ พ่อได้ยินไม่ถนัดเลย”ใต้เท้าชิวเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้กลางห้องของชิวมู่หรงก่อนที่จะกล่าวออกมา แต่ทว่าน้ำเสียงและสายตาที่มองไปยังบุตรีและสองสาวรับใช้คนสนิทของนางนั้นช่างเยือกเย็นกว่าทุกครา“มะ…ไม่มีอันใดน่าฟังหรอกเจ้าค่ะท่านพ่อ เผอิญว่าเสี่ยวซูไปได้ยินพวกชาวบ้านในตลาดคุยกันถึงรูปโฉมของท่านหัวหน้ามือปราบคนใหม่ พวกนางจึงนำมาเล่าให้ลูกฟังน่ะเจ้าค่ะ” ชิวมู่หรงตอบออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักก่อนที่จะปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ“อ้อ… เรื่องนี้เองหรอกรึ มิใช่ว่าสั่งให้คนไปทำเรื่องเลวร้ายจนต้องเสื่อมเสียเกียรติของตระกูลชิวหรอกนะ”ชิวมู่หรงตาเบิกโพลงก่อนที่จะคุกเข่าลงเบื้องหน้าของบิดาทันที นางไม่รู้ว่าเขาได้ยินเรื่องที่นางพูดคุยกับสาวรับใช้คนสนิททั้งสองของนางมากน้อยเพียงใด แต่ต้องมิใช่แค่เรื่องรูปโฉมของหัวหน้ามือปราบเป็นแน่ที่ทำให้บิดาไถ่ถามออกมาเช่นนี่“ละ…ลูกไม่มีวันทำเรื่องอันใดเลวร้ายจนต้องทำให้ตระกูลชิวเสื่อมเสียเกียรติหรอกเจ้าค่ะท่านพ่อ ได้โปรดเชื่อลูกเถิดหนาเจ้าคะ” ชิวมู่หรงบอกบิดาออกมาเสียงสั่น“เช่นนั้นรึ"น้ำเสียงของใต้เท้าชิวบ่งบอกออกมาถึงความ