Semua Bab ธารนางครวญ: Bab 21 - Bab 30

" เดี๋ยวสิพราน พวกเราไม่มีพรานแล้วจะไปต่อกันได้ยังไง พรานรออีกสักหน่อยเถอะนะ พวกเขาอาจกำลังมาก็ได้"" ใช่ครับพราน เข้าไปอาจสวนกันเปล่าๆ"" รอไม่ได้ นี่ผ่านมา15นาทีแล้วขืนรอต่อไปยิ่งมีแต่อันตราย"ต้นหญ้าสูงท่วมหัวมองไม่เห็นทาง พวกนั้นอาจวิ่งเตลิดไปทางอื่น ป่านนี้คงหลงอยู่ในทุ่งหญ้าแสนกว้างใหญ่" พราน"" นี่เป็นแผนที่ที่ข้าทำขึ้นมาตอนอยู่ในถ้ำ เอ็งไปตามในแผนที่นี้ แล้วจะไปถึงที่อยู่ของกล้วยไม้สีรุ้ง"พูดจบมูเล่ก็วิ่งฝ่าทุ่งหญ้าเข้าไป ธารธารานึกขึ้นมาได้ก็บอกให้ทุกคนช่วยกันสุมไฟให้เกิดควันเยอะๆ คนในทุ่งหญ้าจะได้รู้ทิศทางทุกคนจึงรีบเอาใบไม้มาสุมไฟ ลูกน้องของอาชวีที่วิ่งวนหลงทางอยู่ในทุ่งหญ้ามองเห็นควันที่พวยพุ่งอยู่อีกทิศหนึ่งก็รู้ว่าตัวเองวิ่งเตลิดมาไกลจึงรีบวิ่งไปยังทิศทางที่มีควันไฟ เซโพที่เห็นดำรงวิ่งหลงทิศก็วิ่งตามตะโกนเรียกก็ไม่ได้ยินกว่าจะวิ่งตามทันก็เสียเวลาไปนาน พอเห็นควันไฟก็รู้ว่าต้องมีคนในทีมจุดขึ้นเพื่อบอกทิศทางจึงรีบพากันออกมา " นั่นมากันแล้ว พรานเซโพ"" ไอ้ดำกูนึกว่าจะไม่เจอมึงอีกแล้ว "อาชาดีใจรีบวิ่งเอาผ้าชุบแอลกฮอล์ไปให้" แล้วพ่อข้าหล่ะยังไม่ออกมารึ ไม่ใช่ว่าวิ่งมาเป็

" เมืองแม่ม่ายอิระวดี แสดงว่าทั้งเมืองตัองมีแต่แม่ม่ายใช่ไหม"" ถูกต้อง"" ว้าว ก็ดีหน่ะสิถึงจะเป็นแม่ม่ายแต่ก็มีแต่คนสวยๆ ฉันพร้อมจะเป็นผัวให้"ดำรงพูดขึ้นมาด้วยความภาคภูมิใจ พร้อมทำท่าเก๊กหล่อ" ฉันก็ด้วยพี่"" ฉันก็ด้วย"" เมืองที่มีแต่แม่ม่ายมันจะเหมือนกับที่เคยออกข่าวไหม ว่าพอมันจับผู้ชายคนไหนไปทำผัว ผู้ชายคนนั้นก็จะตาย"ภาสกรถามขึ้นมา ดำรงกับลูกน้องคนอื่นที่บอกอยากเป็นผัวแม่ม่ายถึงกับหน้าถอดสี" ไม่ใช่ แม่ม่ายที่เมืองนี้ไม่เอาผัว แต่เกลียดผู้ชาย หากมีผู้ชายหลุดรอดมาจะถูกทำให้ตายอย่างทรมาน เพราะก่อนที่พวกเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ ก่อนตายได้ถูกผัวทำให้เจ็บช้ำน้ำใจจนต้องเลิกรากัน จากนั้นก็ครองตัวเป็นหม้ายจนตาย แต่ใช่ว่าทุกคนจะได้มาที่นี่ ต้องเป็นหญิงหม้ายที่ตั้งปณิธาณแน่วแน่ว่าจะไม่เอาผัวอีก และชอบสร้างกุศลผลบุญ ด้วยจิตที่อาฆาตผู้ชาย จึงทำให้มาอยู่รวมกันที่เมืองนี้"" พ่อ ไม่มีเวลาแล้ว พวกนั้นใกล้เข้ามาแล้วทำไงดี"เซโพเห็นพวกแม่ม่ายใกล้เข้ามาจนเห็นเงาตะคุ่มๆจากไกลๆ ก็รีบสะกิดบอกมูเล่ให้หยุดเล่าประวัติก่อน" เร็วพวกเอ็งรีบแปลงโฉม"ทุกคนรีบแต่งตัวเป็นหญิงเอาเสื้อผ้าของโมรีดารินและธารธาราไ

" หยุดก่อน ทุกคนฟังสิมีใครได้ยินเหมือนฉันบ้าง เสียงน้ำไหล"ธารธารพูดขึ้นมา ทุกคนก็เงี่ยหูฟัง ดารินยิ้มกว้างพูดเสียงดัง" น้ำตก มีน้ำตกอยู่ใกล้ๆ เย่ จะได้อาบน้ำเย็นๆแล้ว"ตู้มมมม ดำรงกระโดดน้ำเล่นกับอาชาและลูกน้อง แต่ละคนพากันเล่นน้ำอย่างสนุกสนานหลังจากผ่านเรื่องเครียดๆมาขึ้นมาจากเล่นน้ำก็ได้กินผลไม้ป่าลูกใหญ่แปลกตาแต่รสชาติหอมหวาน มูเล่กับเซโพเดินถือกล้วยสุกมาคนละเครือ ทุกคนก็พากันกินกล้วยอีก จบมื้อนี้ได้อาบน้ำเย็นสบายกินผลไม้อิ่มท้อง ทุกคนก็นอนพักผ่อนเอาแรง มูเล่กับเซโพสองพ่อลูกอยู่ยามครึ่งคืนแรกช่วงสายๆทุกคนก็ออกเดินทางต่อ ป่าบริเวณดีหน่อยมีผลไม้ป่าเยอะแยะให้เลือกเก็บกิน ระหว่างทางลูกน้องของอาชวีคนหนึ่งเดินกินผลไม้ไปด้วยเพราะมัวแต่กินไม่มองทางจึงเหยียบลงไปในหลุมกว้างที่มีใบไม้แห้งคลุมอยู่ ตุ๊บ" โอ้ย ช่วยด้วย"เพื่อนอีกคนที่อยู่ใกล้ก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยดึงขึ้นมาจากหลุม แต่ดึงเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้น" โอ้ย อะไรมันรุมกัดกูไม่รู้ เร็วรีบดึงกูขึ้นเร็วๆ อ้ากกก"" พี่ดำพี่ม้าพรานมาช่วยกันดึงที"เซโพรีบเดินมาพร้อมอาชาช่วยกันดึงชายคนนั้นขึ้นมา แต่ก็ต้องตกใจแทบช็อคเมื่อสิ่งที่ขึ้นมาด้วยคือตะขาบตัว

ทันที่ที่กิตติศักดิ์ออกมาโมรีก็พุ่งตัวเข้าไปกอด เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นกิตติศักดิ์มองแต่ธารธาราที่ยืนอยู่ข้างๆอาชวี ก่อนที่จะได้สติดันตัวโมรีออก" โมร้องไห้ทำไม"" ก็ฉันเป็นห่วงพี่ ฉันกลัวว่าพี่"" กลัวพี่จะตาย"โมรีพยักหน้าเช็ดน้ำตาออกจากแก้มตัวเองกิตติศักดิ์ส่งยิ้มให้ ใช้มือโยกหัวเธอเบาๆ" ภารกิจยังไม่สำเร็จ พี่ไม่ยอมตายง่ายๆหรอก"เขารู้ว่าโมรีรู้สึกอย่างไรกับเขา แต่เขาไม่อาจตอบสนองได้ เขาคิดกับเธอแค่น้องสาวเท่านั้น ในใจของเขามีแต่ธารธารา แม้รู้ว่าเขากับเธอไม่มีวันเป็นไปได้ แม้จะเห็นๆอยู่ว่าเธอมีเจ้าของ แต่เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงให้เลิกรักเธอ เขาทำไม่ได้จริงๆมูเล่นำทางพาทุกคนเดินจากหุบเขาหนึ่งสู่หุบเขาอีกลูกหนึ่ง ผ่านฝนตกบ้างแดดร้อนบ้าง จนมาถึงบริเวณป่าโปร่งอากาศก็เริ่มเปลี่ยนกระทันหัน ลมหนาวเย็นพัดผ่านจนหนาวสะท้าน ไอหมอกปกคลุมทั่วบริเวณ ยิ่งเดินไปต่อหมอกก็ยิ่งหนาขึ้น อุณหภูมิลดลงต่อเนื่อง" พราน เดี๋ยวก่อนพราน พรานมูเล่ แน่ใจนะว่าจะให้พวกเราไปต่อ"ดารินถามขึ้นมาพรางหยิบเอาไฟฉายมาส่องทาง เพราะตอนนี้หมอกหนามองแทบไม่เห็นกันแล้ว" นั่นสิพราน แน่ใจนะว่านำเรามาถูกทาง"" พ้นจากป่าหมอกไปอีกไม

ระหว่างช่วยกันต่อแพภาสกรก็ถามมูเล่" เราต้องล่องแพไปอีกนานแค่ไหนกว่าจะถึงหมู่บ้านครับพราน"" ประมาณ3ชั่วโมง"" ก็ถือว่าไกลอยู่นะแล้วมันจะเป็นไปได้เหรอที่น้ำจะไปโผล่ที่หมู่บ้านนั่น คือผมว่ามัน"" เอ็งคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม"" ครับ"" ผมก็คิดเหมือนกัน "" บางทีตอนช่วงชุลมุนเธออาจเข้าผิดซอก หรือวิ่งหนีไปอีกทาง พอวนกลับมาเจออีกซอกหนึ่งก็จะไปโผล่อีกที่หนึ่ง ทำให้หลงกับพวกเรา"" แสดงว่าซอกหินที่เธอเข้าไปผิด ถ้าเดินไปเรื่อยๆก็จะไปโผล่ที่หมู่บ้าน"กิตติศักดิ์วิเคราห์ถึงความเป็นไปได้ มูเล่พยักหน้าแล้วพูดต่อ" มันไม่ได้ไปทะลุถึงหมู่บ้านทีเดียวหรอกมันจะโผล่ออกมาทะลุแม่น้ำเหมือนพวกเรานี่แหละ แล้วก็ต้องล่องแพไปต่อถึงจะถึงหมู่บ้าน ที่ข้ารู้เพราะมีเพื่อนอยู่หมู่บ้านนั้นตอนขากลับมันแนะทางให้ข้ากลับอีกซอกหนึ่ง ซอกนั้นพอเดินๆไปมันกว้างใหญ่กว่าที่ข้าพาพวกเอ็งลอดมาเหมือนถ้ำใต้ดินเลยแหละ"ธารธารารู้สึกตัวขึ้นมาสายตาก็มองไปรอบๆแล้วก็ตกใจดีดตัวลุกขึ้น ที่นี่ที่ไหนเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง กระท่อมไม้ไผ่ เสียงกุกกักข้างนอกทำให้เธอมองหาของป้องกันตัว แต่ก็หาอะไรไม่ได้เลย ทันทีที่ประตูเปิดออกก็สบตาเข้ากับชายค