Semua Bab ธารนางครวญ: Bab 41 - Bab 50

ก็ดี ก็ดี ในเมื่อเขาอยากให้เธอไปพ้นหูพ้นตาเขานัก เธอก็จะไปไม่กลับมาอีก ทำไมนะเวลารักใครต้องทุ่มให้หมดใจไม่เหลือเผื่อใจไว้เจ็บบ้าง คิดเอาไว้ซะดิบดีว่าตามหากล้วยไม้พบจะอยู่กับเขาที่ในป่า ยอมเป็นคนชนเผ่า คิดอะไรอยู่ เขาไม่เอาเธอแล้ว ที่ผ่านมาเธอมันก็แค่ที่บำบัดความใคร่เท่านั้นแหละ ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจน้ำตารื้นขึ้นมา" ไม่ต้องลำบากนายหรอก ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องการอะไรเลย ไม่ต้องไปส่งฉันให้เสียเวลาด้วย พวกเขาอยู่ที่หมู่บ้านใช่ไหม เดี๋ยวฉันไปหาพวกเขาเอง"" ลำบากอะไร ทำไมถึงพูดแบบนั้น ฉันเต็มใจ"เขายื่นมือจะเช็ดน้ำตาให้ แต่เธอปัดออกขยับตัวลุกหนีไปนั่งอีกมุม อาโบมองตามด้วยใจที่เจ็บปวด เขาอธิบายไปหมดแล้วแต่ดูเหมือนเธอจะไม่เชื่อเขาเลย เขาต้องทำยังไง เขาเตรียมทุกอย่างเพื่อเดินทางไปกับเธอ เขาฝึกคนใหม่ให้ขึ้นมาแทนที่เขา เพราะตั้งใจว่าเขาจะตามเธอไปทุกที่ เขายอมทิ้งทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่ต้องการให้เขาไปด้วย ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็จะไปส่งเธอให้กับพวกของเธอ แล้วจะแอบตามเธอไปปกป้องเธออยู่ห่างๆ จนกว่าเธอจะได้เจอสิ่งที่เธอตามหาโพโรโรวิ่งตามจนทันนั่งเหนื่อยหอบอยู่ฝั่งตร

ทุกคนในแพมองหน้ากันเลิกลั่ก แพสองลำแข่งขันถ่อแพเร็วกันอยู่รึไง กิตติศักดิ์กับภาสกรและดุษฎีสลับกันเร่งความเร็วแพพยายามแซงแพอีกลำให้พ้น แต่เร่งยังไงก็แซงไม่พ้นสักที ขณะที่แพของอาโบพวกลูกน้องก็สลับกันถ่อ พวกเขามืออาชีพอยู่แล้วแถมยังเป็นนักรบชนเผ่า พวกกิตติศักดิ์สู้ไม่ได้อยู่แล้ว แถมยังส่งสายตาเยาะเย้ยมาให้อีก สุดท้ายทั้งสามคนก็พากันนั่งเหนื่อยหอบ มูเล่ต้องมาถ่อแพแทน กิตติศักดิ์เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ ยิ่งเห็นธารธารากับอาโบส่งสายตาหวานเยิ้มให้กันก็ยิ่งหมดแรง" เธอกับผู้ชายคนนั้น"" หือ"" คนที่เป็นหัวหน้าฐานหน่ะยังไง"ดารินกระซิบถามธารธารา แล้วแอบมองไปที่อาโบ" ก็"" ใช่อย่างที่คิดใช่ไหม"ธารธารายิ้มพยักหน้า" ถึงว่าพวกเราตามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ที่แท้ก็ถูกเขาพาไปอยู่ที่ฐานนี่เอง ว่าแต่แซ่บไหม"ธารธาราพยักหน้าแล้วพากันหัวเราะคิกคักกับดาริน ก่อนจะเล่าเรื่องที่พลัดหลงกันจนไปเจอกับอาโบให้ฟัง โมรีที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ตะวันบ่ายคล้อยอาโบมองธารธาราไม่ละสายตา เห็นเธอพูดคุยหัวเราะกับเพื่อนไม่หยุด พอเธอหันมาสบตา เขาก็ส่งสายตาพยักพเยิดหน้าให้มาหาเขา เธอลุกขึ้นโพโรโรกับจ่อจ่อ

อาโบนั่งพิงต้นไม้โอบกอดธารธาราให้ซบไหล่ ลูบแขนเธอเบาๆกล่อมให้นอน มูเล่เดินเข้าไปหา" ข้ามีเรื่องจะคุยกับเอ็งหน่อย"อาโบก้มมองดูธารธาราที่หลับแล้วแต่พอเขาขยับตัวออก เธอก็จับเสื้อเขาไว้แน่น เรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ทั้งที่หลับตาอยู่" อื้อ อาโบ"" ชู่วว แป๊บเดียวเดี๋ยวมา"เขาจับเธอนอนลงเอาย่ามให้หนุนแทนหมอน แล้วเดินออกไปคุยกับมูเล่" มีอะไรก็ว่ามา"" ข้าได้ยินมาว่าเอ็งเคยเห็นกล้วยไม้สีรุ้ง"" อือ ตอนนั้นสู้รบกับพวกอียูแล้วพากันตามพวกมันเข้าไปในหุบเขาหัวกะโหลกบังเอิญเห็นก็ว่าสีสวยแปลกตาดี แต่ไม่ได้สนใจ"" มันอยู่ในหุบเขาหัวกระโหลกรึ"" ใช่มันเป็นหุบเขาไม่มีชื่อ แต่รูปร่างคล้ายหัวกระโหลก"" งั้นก็น่าจะเป็นที่เดียวกัน พวกข้าเรียกมันว่าหุบเขามรณะ "แล้วมูเล่กับอาโบก็พูดคุยปรึกษากันเรื่องเส้นทางไปหุบเขามรณะ และวางแผนการเดินทางสำหรับพรุ่งนี้ ระหว่างการพูดคุยอาโบก็มองไปที่ธารธาราเป็นระยะๆพูดคุยเสร็จเขาก็รีบเดินกลับไปหาเธอ นั่งพิงต้นไม้เอาหัวเธอมาหนุนขาของเขาแทนหมอน ปัดผมที่ปรกหน้าออกลูบหัวเธอเบาๆ" อาโบ "" มาแล้ว"เขาตอบแล้วลูบหัวเธอตอนเช้าอาโบไปเก็บผักหวานมาแล้วทำแกงผักหวานให้ธารธาร

" ให้ฉานเด็กให้หมาย"โพโรโรเห็นโมรีแหงนมองดอกไม้อยู่นานก็เดินเข้ามาหา" ไม่ต้องมายุ่ง"เธอเดินไปหากิตติศักดิ์ที่กำลังคุยกับภาสกรอยู่" พี่กรุ๊ป"กิตติศักดิ์มองหน้า" พี่ว่าดอกไม้สวยไหม"" อือ ก็สวยดี"" ฉันเห็นอาโบเด็ดไปให้น้ำด้วย"กิตติศักดิ์หน้าเศร้า" เหรอ น้ำคงชอบมาก"เขาเห็นตั้งแต่แรกแล้วแต่พยายามไม่สนใจ" ฉัน"" กูไปฉี่ก่อนนะ"" เออกูไปด้วย"" พี่กรุ๊ปเดี๋ยวก่อน พี่"โมรีฮึดฮัดไม่พอใจ รู้ว่าเขาซื่อบื้อแบบนี้เธอไม่น่าอ้อมค้อมเลย น่าจะบอกให้เขาเก็บให้เธอตั้งแต่แรกดีกว่า หันหลังกลับมาก็เกือบชนกับโพโรโรที่ไม่รู้มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ในมือถือดอกไม้กิ่งใหญ่ ก็เล่นหักมาทั้งกิ่ง โพโรโรยืนยิ้มแฉ่งส่งสายตาให้ โมรีผลักโพโรโรออกแล้วเดินหน้าบูดไปอีกทาง" อาโบ"" หือ"จุ๊บ เธอจุ๊บปากเขาทีหนึ่ง แต่อาโบไม่พอจูบกลับจนแทบหายใจไม่ออก" อื้อ อาโบ พอก่อนเดี๋ยวมีคนเห็น"เขามองเธอตาหวานเยิ้ม ใช้มือเขี่ยผมที่ปรกหน้าออกให้" อาโบ"ฟอด เขาหอมแก้มเธอทุกครั้งที่เรียกชื่อ แล้วเธอก็ลืมไปเลยว่าจะถามเขาเรื่องอะไร เขาใช้นิ้วลูบไล้ปากจิ้มลิ้มของเธอ เธอรีบจับมือเขาออกก่อนอารมณ์จะเตลิดไปมากกว่านี้" ฉันน

" น้ำ น้ำหมายความว่ายังไง น้ำจะไม่กลับไปทำงานที่สถาบันกับพวกเราแล้วเหรอ"กิตติศักดิ์รีบถามขึ้นมาด้วยความตกใจ" หากล้วยไม้เจอก็เป็นอันจบภารกิจ ฉันจะกลับไปกับอาโบ"ทุกคนตกใจที่ได้ยิน ดารินรีบเข้ามาจับแขนธารธารา" น้ำเธอคิดดีแล้วเหรอ ถึงจะเธอจะคบกับอาโบแต่ก็ไม่ต้องออกจากสถาบันก็ได้นี่"ธารธาราส่ายหน้า" ฉันตัดสินใจแล้ว ที่กรุงเทพไม่มีอะไรให้ฉันผูกพันธ์ ไม่มีอะไรให้เป็นห่วง ฉันเหลือตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน พ่อแม่ก็ตายหมดแล้ว ชีวิตนี้ฉันมีแต่อาโบ"เธอกอดแขนอาโบแน่น เขาลูบหัวเธอเบาๆปลอบโยน " เธอยังมีฉันไงเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ""ก็ใช่ แต่ "" แต่อะไร"" เพื่อนไม่เหมือนผัวนี่"" _ "เธอไม่มีเพื่อนก็ได้ แต่ไม่มีผัวไม่ได้ เธอขาดอาโบไม่ได้" ที่เราหาเป็นส่วนนอกสังเกตุไหม เมื่อมองจากที่ไกลๆเราจะเห็นมันเป็นรูปหัวกะโหลกมีตาสองตา"เมื่ออาโบพูดขึ้นมาทุกคนก็คิดตาม" เราหาบริเวณรอบนอกมาหมดแล้ว แต่ยังไม่ได้เข้าไปข้างใน"" ข้างในที่ว่านี่ใช่ตรงที่ดูคล้ายกับลูกตาโบ๋ๆเวลามองมาจากที่ไกลๆไหม"" นั่นแหละใจกลางหุบเขาแห่งนี้"มูเล่เซโพและพวกลูกน้องของอาโบ ใช้มีดฟันเครือไม้ที่ขึ้นแน่นขนัด ก่อนจะพาก