All Chapters of Just Say Nothing : โคตรคนปฏิเสธโลก (NC 18+): Chapter 171 - Chapter 180

คำพูดของอันธการเมื่อตอนก่อนหน้าวนเวียนเข้ามาในความคิดของเฟอร์์นันโด เขาจำได้ลาง ๆ ว่าเด็กพวกนี้แต่ละคนล้วนมีพลังจากยีนที่ไม่เหมือนกัน ต่างคนต่างมีจุดเด่นจุดด้อยต่างกันไป อัธการเป็นความมืดตัวแทนแห่งภูตผีวิญญาณ ส่วนเรนโบว์นั้นพลังที่แท้จริงของเธอยังคงเป็นปริศนา ซึ่งก็เป็นไปได้สูงเหลือเกินว่าสิ่งที่แสดงออกมา น่าจะเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวหนึ่งที่กระฉอกล้นโดยที่เธอไม่รู้ตัว."คงต้องเป็นหน้าที่ครูอย่างเราสินะ ที่ต้องปลุกสิ่งนั้นขึ้นมาให้เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วก็ต้องสอนพวกเขาให้ใช้พลังในทางที่ถูกที่ควรด้วย เอาน่าอย่างน้อยเด็กผู้หญิงก็ยังดีกว่าไอ้มืดฝั่งโน้นล่ะวะ ของสวย ๆ งาม ๆ ยังไงก็เจริญหูเจริญตากว่าภูตผีปีศาจเป็นไหน ๆ บรึ๊ยยย!".มีการ Bully กันเกิดขึ้นโดยที่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าเฟอร์นันโดสะกดคำว่า "อันธการ" เพี้ยนเป็น "อันตรธาน" ไปได้ยังไง ถึงได้รังเกียจเดียดฉันท์เขานัก เขากอดอกครุ่นคิดถึงประเด็นดังกล่าวอยู่นานสองนาน หัวคิ้วย่นยู่ขมับเต้นตุบ ๆ กลายเป็นความเครียดในชั่วขณะจิต ที่กัดกินมโนสำนึกแห่งความเป็นครูจนแหว่งวิ่น.แต่แล้วจู่ ๆ ก็มีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นอีก คุณพระช่วย! ช่อมงกุฏดอกไม้

เหมือนเอาผีในหนัง conjuring มาขี่ไม้กวาด เป็นการสมาสเอาความ horror มารวมเข้ากับแฟนตาซีได้อย่างพิลึกพิลั่น ด้วยความสัตย์จริงว่าคงไม่มีผู้กำกับคนไหนทำหนังแนวนี้ออกมาเป็นแน่ มันย้อนแย้งเกินไป คนบ้าอะไรร้องไห้ออกมาเป็นสีน้ำเงิน ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ปล่อยแสงเลเซอร์ออกมาได้ด้วย.เด็กน้อยยังคงปล่อยให้น้ำตาไหลลงพื้นต่อไปอีกกว่าครึ่งนาที เขาหยุดมันไม่ได้และเท่าที่รู้คือสิ่งนี้น่าจะเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้บาเรียสลายตัวออกไป บาเรียของเรนโบว์ยังคงอยู่ บางเรียของเฟอร์นันโดก็เช่นกัน แล้วบาเรียอันไหนล่ะที่คลายพันธนาการออกไป คำตอบก็คืออันตรงกลาง!.รถเข็นเด็กทั้งคันที่เฟอร์นันโดเคยขย่มโครม ๆ นั่นแหละคืออาณาเขตอีกอันที่มันครอบคลุมอยู่ มันกักขังเงาสะท้อนของรถทั้งคันเอาไว้ ทั้งที่ความจริงแล้วในห้องนี้มีรถเข็นอยู่แค่คันเดียว ซึ่งเป็นคันที่จอดอยู่ห่างจากจุดตรงนี้ไปไกลกว่า 10 เมตร."แกร๊ก ๆ ๆ , แกร๊ก.. ก.. ก.. ก.. ก , แกร๊ก ๆ ๆ ".เสียงม่านบาเรียขยับเขยื้อน พวกมันทั้งหกด้านสั่นครือพลางยุบตัวลงจมหายไปใต้พื้น เช่นเดียวกันกับรถเข็นที่จอดอยู่ภายในที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนสีสันเป็นสีดำสนิท พลันยุบตัวลงมาเป็นเงาแบน ๆ แน

การเรียนการสอนวิชาศิลปะศึกษาดำเนินไปอย่างเข้มข้น สรีระความเป็นมนุษย์ถูกถ่ายทอดผ่านฝีแปรงและการบอกเล่าอันเร้าใจ เฟอร์นันโดสอนเด็กแม้กระทั่งระบบอวัยวะภายใน เขาสอนให้อันธการ , เรนโบว์ , และสกายด์ รู้ด้วยว่าสิ่งใดคือ "หัวใจ" สิ่งใดคือ "สมอง" ปอดรูปร่างหน้าตาเป็นแบบไหน วัณโรคเกิดขึ้นที่ใดและเหตุไฉนมันถึงพรากชีวิตตลกดังแห่งยุคอย่างโรเบิร์ตสายควันไปจากสังคมสารขัณฑ์.เขาสอนหมดแบบละเอียดยิบ ผ่านการใช้จานสีและพู่กันที่เด้งออกมาจากออนิวแทร็ปของตนเอง ป่ายปัดมันกลางอากาศไม่กี่ 10 ครั้ง พลังแห่งห้องจำลองนี้ก็ได้สร้างวัตถุเสมือนจริงออกมาให้เด็ก ๆ ได้เห็น แม้ว่าสุดท้ายแล้วจะพากันอ้วกแตกอ้วกแตนไปกับความน่าสะอิดสะเอียนสังเวชของตับม้ามเครื่องใน ที่ถักทอกันขึ้นมาเป็นระบบกายวิภาคในร่างกายมนุษย์ก็ตามที.กระทั่งเวลาผ่านไปจนพลบค่ำเวลาแห่งการพักผ่อนก็มาถึง ณ จุดกึ่งกลางวิหารซึ่งมีรูปปั้นเทพกรีกโบราณองค์ต่าง ๆ ยืนเรียงรายเป็นฉากหลัง ที่ตรงนี้เตรียมจะกลายเป็นที่ซุกหัวนอนอ้ันเวิ้งว้างสุดหยั่งที่สุดเท่าที่เคยมีมา เพดานสูงโปร่งกว้างกังวาน ประตูเหล็กบานใหญ่ที่ปิดมิดชิดกันคนนอกเข้า เศษเถาวัลย์ดอกไม้ใบหญ้าที่ขึ้นปก

แก้มก้นอันเป็นส่วนผสมระหว่างกล้ามเนื้อกับชั้นไขมันประกบนาบเข้ากับพื้นปูนซีเมนต์ของห้อง ผิวสัมผัสอันแห้งผากยังไม่สู้ความหอบเหนื่อยที่คนเป็นครูแบกรับเอาไว้ เบอร์แบโต้หายใจแรง หนักหน่วงแห่งอารมณ์พ่นลมออกจากปากพะงาบ ๆ ราวกับปลาขาดน้ำที่จวนจะขาดใจ.เด็กสามคนสลบไสลนอนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดาน แต่ละคนผิวสีน้ำตาลอมถ่านแม่งไม่ต่างจากศพที่ถูกไฟคลอก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะให้ทำยังไง ปล่อยนอนไว้เฉย ๆ ก็ทำใจลำบาก สายลับหนุ่มผู้ปลอมเป็นครูก็เลยต้องรับผิดชอบด้วยการบรรจงอุ้มร่าง 3 ร่างมานอนเรียงกันไว้ ณ จุด ๆ นี้."วู่ววว~! ให้ตายเถอะหนักใช้ได้เลยแฮะ ห้องเวรนี่แม่งก็ร้อนชิบเป๋ง สถาบันก็ออกจะใหญ่โตไม่คิดจะติดแอร์ปรับอากาศบ้างเลยรึไงฟะ หรือเพราะเห็นเราเป็นชั้นเรียนปลายแถว เป็นพวกที่โหล่หลังห้องงั้นใช่ไหม"เบอร์แบโต้บ่นอุบ ในขณะเดียวกันก็ใช้มือข้างหนึ่งพัดเป็นระวิงระบายหยาดเหงื่อออกจากใบหน้าตนเอง.กว่าจะผ่านพ้นไปได้ก็หมดเวลาไปสักพัก จนกระทั่งสบตาเข้ากับมืออีกข้างที่ยังคงถือลูกแก้วเอาไว้ มันเป็นลูกแก้วสีน้ำตาลเข้มจำนวน 3 ลูก ส่งแสงวิบวับ ๆ ซึ่งเป็นตัวแทนของเด็กทั้ง 3 คนที่มีพลังจากยีนแบบเดียวกัน จะว่าพลาดก็ค

การเรียนการสอนดำเนินไปอย่างเข้มข้น ค่ำคืนนั้นเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บเสื้อผ้าก็ไม่มีใส่ มีแต่ผิวแทนสีดำคล้ำที่กลืนกันไปกับรัตติกาลแห่งธรรมชาติจำแลง มันเหมือนจริงมาก ๆ เสียงนกร้อง เสียงแมลง มาหมดแม้กระทั่งเสียงของสัตว์ร้าย เบอร์แบโต้ตั้งใจจะสอนบทเรียนแรกให้แก่พวกเด็ก ๆ เขาต้องการให้ทุกคนรู้จักคำว่า "กลัว" อันเป็นสามัญสำนึกพื้นฐานของความเป็นมนุษย์ กองไฟสำหรับขับไล่จึงไม่ก่อขึ้น กลับกันเขากลับเลือกที่จะยืนจังก้าคอยปกป้องลูกศิษย์ตัวน้อยด้วยเชิงมวยอันไร้มูลค่าของตนเอง."ข่มตาลงให้ได้เจ้าหนู.. อย่าเอาแต่สั่น""หนาวก็ต้องทนไว้รุ่งเช้าครูจะสอนพวกเธอเอง ว่าจะเอาตัวรอดในป่ามืด ๆ แบบนี้ได้ยังไง".จบประโยคไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา เจ้าของเสียงก็ได้กระโดดสลับขาเตะกลางอากาศเสียงดังพรึบ ส่งรองเท้าแตะข้างหนึ่งพุ่งแหวกอากาศออกไปจากปลายตีนราวกับลูกกระสุน ความรุนแรงดังกล่าวน่าจะสูงถึง 120 กม./วินาที แถมยังพุ่งตรงดิ่งเข้าสู่ใจกลางยอดไม้ได้อย่างตรงเป้า."ซุบบบ!""จิ๊บ! , จิ๊บ! , จิ๊บ! , จิ๊บ! ".ฝูงนกเค้าแตกกระเจิงสกุนาดิจิตอลกว่าร้อยชีวิตแตกฮือกระพือปีก เกิดเป็นซุุ่มเสียงระเบ็งเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ มิ