Semua Bab ทรายเทียมเพชร: Bab 21 - Bab 30

“พี่จะพาน้องทรายไปอยู่บ้านด้วยไง ดีไหม” คนฟังถึงกับอึ้ง แต่พอเห็นความหวังดีของอีกฝ่าย จึงตัดสินใจพยักหน้ารับไป“ก็ได้ค่ะ แต่งก็ได้”“จริงๆ นะจ๊ะ สัญญาก่อน” โทรินทร์ชูนิ้วก้อยขึ้น ทั้งๆ ที่ไม่ได้เข้าใจความหมายของคำพูดนั้นสักเท่าไหร่นัก แต่คนตัวเล็กก็ยอมยกนิ้วก้อยเกี่ยวก้อยตอกย้ำคำสัญญานั้น “ไชโย้...” โทรินทร์ตะโกนอย่างสมหวัง หากเขามัวดีใจจนไม่ทันเห็นสิ่งที่ซ่อนลึกในลูกแก้วคู่งามนั้น‘ดีเหมือนกัน ไปจากที่นี่ซะ ไม่มีเราสักคน เขาคนนั้นจะได้อยู่ที่นี่อย่างมีความสุขสักที...’ไม่กี่วันต่อมา สิ่งที่ศุภิสราหวังก็พังทลายลงพร้อมกับพายุใหญ่ “คุณพี่ว่ายังไงนะคะ!” เสียงเอะอะโวยวายดังคับบ้าน “จะส่งลูกไปเรียนเมืองนอก”“เบาๆ หน่อยเถอะ คุณพราว เดี๋ยวก็ได้แตกตื่นทั้งบ้าน” ประมุขของบ้านปราม“ช่างหัวมันปะไร ดิฉันไม่สน ตอบมาสิคะ ทำไมตาเพชรต้องไปอยู่ที่อื่นด้วย หรือว่าเป็นแผนเฉดหัวพวกเราออกไปจากบ้านนี้ให้หมด เริ่มจากลูกก่อน อีกหน่อยก็คงเป็นฉัน” คุณพราวพิไลตีโพยตีพายทั้งน้ำตาคุณไกรภพถอนหายใจ แม้จะเตรียมใจตั้งรับมาแล้วว่าต้องพบเหตุการณ์นี้จากภรรยา ทว่าที่ไม่คาดคิดคือแม้แต่คนในบ้านก็เป็นไปด้วย“วันนี้งดปิ

เช้าวันนั้น ศุภิสราเดินออกไปรอรถจะไปโรงเรียนเช่นเคย ขณะที่ผ่านหน้าตึกใหญ่ ร่างเล็กต้องรีบหยุดทันควัน เมื่อเห็นคนทั้งบ้านมายืนออหน้าประตูตึกใหญ่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ความสังหรณ์ใจทำให้หนูน้อยแอบเตร่เข้าไปยืนแอบมองใกล้ๆ แต่ไม่กล้าเข้าไปร่วมวง คนตัวเล็กเขย่งกายชะเง้อมอง จนกระทั่งได้เห็น...ศุภิสราใจหายวาบเมื่อมองเห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่คนรถกำลังขนขึ้นไว้ท้ายรถ โดยมีประมุขของบ้านยืนมองคุมความเรียบร้อยด้วยตัวเอง ส่วนคุณพราวพิไลเฝ้าแต่กอดลูกชายไว้แนบอกร่ำไห้ปริ่มว่าจะขาดใจ ร่างสูงของเด็กชายในชุดแปลกตา ดวงหน้าคมคายเรียบสนิท แม้นัยน์ตาจะแดงๆ แต่ไม่มีหยดน้ำตาให้เห็น แล้วจู่ๆ ดวงตาคู่นั้นก็เบนมาทางที่เธอยืนอยู่ ศุภิสราหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นร่างสูงผละจากมารดา เดินตรงดิ่งมาทางที่เธอยืนอยู่ ร่างเล็กผงะถอยหลังไปแอบอยู่ข้างตึก และเตรียมถอยหนีกลับไปทางเก่า หากแล้วแขนเรียวเล็กก็ถูกกระชากไว้“จะรีบหนีไปไหนล่ะ หา...” เสียงห้าวสะกดตรึงร่างเล็กไว้กับที่ “จะมาเยาะเย้ยฉันไม่ใช่เหรอ แล้วจะรีบเดินหนีทำไม”“มะ...ไม่ใช่นะคะ โอ้ย!” คนตัวเล็กนิ่วหน้าเพราะแรงที่บีบแขนไว้แน่นทำให้เจ็บ“ไม่ใช่อะไร” น้ำเสี

หญิงสาวค่อยๆ ลากหีบไม้ใบเก่าออกมาจากใต้เตียง เมื่อเปิดออกจึงเห็นซองจดหมายมากมายที่ซ้อนทับไว้อย่างเป็นระเบียบ... ทุกซองจ่าหน้าเหมือนกัน แถมมีวันที่กำกับพร้อม ที่หมายคือประเทศอังกฤษ ก้นหีบนั้นมีเศษผ้าเช็ดหน้าขาวบางขลิบลูกไม้ซีดตามกาลเวลาที่เจ้าตัวพยายามอย่างยิ่งที่จะทะนุถนอมไว้อย่างดี ดวงตาหวานซึ้งกะพริบถี่ไล่ละอองน้ำให้ระเหยไป นับจากวันที่ร้องไห้แทบเป็นแทบตายวันนั้นมาก็ไม่เคยมีใครได้เห็นน้ำตาของเด็กหญิงตัวน้อยอีก แม้ถูกแกล้งแค่ไหนก็ไม่ยอมเสียน้ำตาให้ใครหากวันนี้คำว่า... ของฝากจากอังกฤษ... สะกิดความทรงจำเก่า เดิมทีทุกคราวที่คุณพราวกลับจากอังกฤษจะมีของมาฝากคนในปกครองอยู่เสมอ ทุกคนจะได้รับน้ำใจลดหลั่นลงไปตามความโปรดปรานของผู้ให้ ไม่เว้นแม้แต่เด็กรับใช้หรือกระทั่งคนสวน หรือแม้แต่คนใกล้ตัวอย่างแม่อบก็เถอะ คนอยู่ไกลก็ยังเผื่อแผ่น้ำใจมาถึงจะมีก็เพียง... เธอคนเดียว... เท่านั้นที่ตกสำรวจ ไม่เคยจะได้รับน้ำใจจากคนอยู่แดนไกลแม้เพียงสักครั้งเดียว เขาผู้นั้นคงเกลียดเธอจนเข้าไส้ หรือไม่ก็อาจลืมไปแล้วก็ได้ว่าศุภิสรายังมีตัวตนอยู่ในบ้านของเขา “ดี...ลืมซะ ลืมให้สนิทไปเลยได้ยิ่งดีว่ามีเราอยู่บนโลกอีกค

“หา! คราวนี้ก้อนหินหรือต้นไม้คะ”“นางเอก!” คนฟังสะดุ้งโหยง ดวงตาสวยเบิกกว้าง เงยหน้ามองตาปริบๆ“หา... นางเอกละครลิงเหรอคะ” คราวนี้คนฟังไม่อาจกลั้นหัวเราะได้อีกต่อไป“ทำหัวเราะไปเถอะพี่โท ให้เป็นอย่างอื่นก็พอว่า บทนางเอกนี้ต้องถวายบังคมลา ถ้าให้เล่นละครใบ้ล่ะก็ว่าไปอย่าง เฮ้อ... สงสัยระยะนี้ต้องหาที่หลบดีๆ ซะแล้ว ไม่งั้นแม่ตัวยุ่งนั่นเล่นไม่เลิก”“ระวังจะตามไปเฝ้าถึงหน้าบ้าน” คนเป็นพี่ชายของตรีรักษ์เตือนขำๆ“งั้นเรารีบกลับกันดีกว่า”“อืม ดีเหมือนกัน” คนพูดกระตือรือร้น และทำเป็นลืมไปว่ายังจับมืออีกฝ่ายอยู่ จนเจ้าของมือต้องเตือน“พี่โทคะ” ศุภิสรามองมือหนาที่เลื่อนมาจับที่ข้อมือตัวเองเชิงเตือน แล้วทันทีที่ข้อมือเป็นอิสระนั่นแหละเจ้าตัวจึงได้เห็น... สร้อยข้อมือสีทองเส้นน้อยมีจี้เล็กๆ เป็นรูปหัวใจที่แปลกตาคือเจ้าสัญลักษณ์ด้านในหัวใจดวงนั้นดูคล้ายกับรูปไม้โท“สุขสันต์วันเกิดจ้ะ...”“พะ... พี่โทจำได้...”“ไม่เคยลืมต่างหาก” ชายหนุ่มส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น พลางอ้าแขนรับร่างบางระหงที่โถมเข้ามาอย่างอ่อนโยน“ดูสิร้องไห้ซะจนตาแดงหมดแล้ว เดี๋ยวใครเห็นจะเข้าใจผิดหาว่าพี่รังแกเอา เสียชื่อหนุ่มเจ้าเสน่ห์

“ไม่นะคะ อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ คุณลุงแข็งแรงออก จะเป็นอะไรได้ไง”“ความแน่นอนคือความไม่แน่นอนนะลูก อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น แต่อย่างน้อยลุงอยากให้มั่นใจว่าเตรียมการณ์ไว้พร้อมเท่านั้น รับเงินนี้ไว้เถอะนะหนูทราย” ศุภิสราค่อยๆ ก้มลงกราบที่ตักอย่างซาบซึ้งในบุญคุณ“ทรายกราบขอบคุณคุณลุงมากเลยนะคะ แต่ทรายขอฝากไว้กับคุณลุงก่อนนะคะ เพราะตอนนี้ยังไม่มีเหตุจำเป็นต้องใช้”“เอางั้นเหรอ เอ้า ก็ได้ ลุงจะรับฝากไว้ให้ก่อนก็แล้วกัน ถ้าต้องการใช้เมื่อไหร่ก็เข้ามาบอก” คุณไกรภพกล่าวพลางลูบศีรษะของหญิงสาวอย่างเมตตาปรานี “งั้น เดี๋ยวทรายขอตัวกลับเรือนเล็กก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณท่านจะเป็นห่วง”“ไปเถอะ อ้อ... จริงสิ พรุ่งนี้ลุงฝากของไปเยี่ยมคุณย่าของนายโทด้วยนะ เดี๋ยวจะให้เขาเตรียมไว้”“คะ?” คนฟังขมวดคิ้ว“อ้าว ก็พรุ่งนี้เราจะไปบ้านสวนไม่ใช่เหรอ นายโทเขาไม่ได้บอกเหรอว่าจะมารับน่ะ”“บอกแล้วค่ะ” หญิงสาวรับคำ แต่เข่นเขี้ยวในใจ โทรินทร์บอกจริงเช่นนั้น แต่ไม่ได้บอกว่าคุณไกรภพอนุญาตแล้วนี่นา“งั้นก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวคุณพรรณจะเป็นห่วงเอา” สาวน้อยรีบรับคำ พลางส่งรอยยิ้มกระจ่างตาให้ ภาพนั้นทำให้คุณไกรภพรู้สึกเจ็บแปลบที่อกซ้า