All Chapters of ทรายเทียมเพชร: Chapter 31 - Chapter 40

ศุภิสราอยู่เที่ยวที่บ้านสวนของโทรินทร์จนถึงเวลาเย็นก็ต้องขอตัวกลับ และแน่นอนว่าเจ้าของบ้านหนุ่มรับอาสาจะไปส่งถึงบ้าน แม้จะขัดใจอยู่บ้างที่ต้องยอมให้น้องสาวตัวดีนั่งติดรถมาเป็นก้างขวางคอด้วยอีกคน ทำให้เขาหมดโอกาสอยู่ตามลำพังกับเธอไปโดยปริยาย เมื่อรถแล่นเข้าผ่านประตูรั้วของบ้านบุรณากรณ์ ทุกคนก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นแม่อบยืนดักรออยู่หน้าป้อมยาม สีหน้าหญิงมากวัยดูร้อนรนกระวนกระวายยิ่งนัก “มีอะไรเหรอคะป้า หน้าตาตื่นเชียว” ศุภิสรารีบลงจากรถเมื่อเห็นทีท่าร้อนรนนั้น“คุณ คะ...คะ...คุณไกรคะ” หญิงมากวัยพูดตะกุกตะกักแทบฟังไม่รู้เรื่อง“มีอะไรคะ ค่อยๆ พูดค่ะ ใจเย็นๆ” คราวนี้แม้แต่สองพี่น้องก็อดเงี่ยหูรอฟังด้วยไม่ได้ “ คุณลุงทำไมคะ”“คุณไกรเธอ...” คนพูดทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “คุณไกรหัวใจวายค่ะ! ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ!” หน้าห้องไอซียูของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งตอนนี้มีผู้คนกลุ่มหนึ่งยืนรออย่างกระวนกระวาย คนที่ดูจะร้อนรนกว่าใครคือผู้เป็นภรรยาของคนไข้ เจ้าหล่อนพยายามชะเง้อมองผ่านกระจกที่มีม่านบังนั้นอยู่บ่อยครั้ง ขณะนั้นเองประตูห้องไอซียูเปิดออกมา ก็รีบถลาเข้าไปก่อนใคร คุณหมอเจ้าของไข้รายงานอาการของคน

“วิ่งทะเล่อทะล่าไปแบบนั้นเดี๋ยวก็ได้ตายหรอก หยุดนะ!” เจ้าโจรร้ายตวาดใส่อีก เมื่อคนในอาณัติเริ่มออกฤทธิ์อีกครั้ง หญิงสาวนึกในใจอย่างเด็ดเดี่ยว ตายเป็นตาย... เธอยินดีถูกรถชนตาย ดีกว่าเป็นเหยื่อให้คนร้ายมาข่มเหงรังแกได้!“เฮ้... บอกให้หยุด อยู่นิ่งๆ ” ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ คนหลับหูหลับตาดิ้นรนเอาตัวรอด ทำให้มือหนาต้องเลื่อนจากปากเธอมาล็อกคอไว้แทน หญิงสาวจึงได้โอกาสอาศัยจังหวะนั้นเอง อ้าปากงับลงไปบนท่อนแขน ฝังรอยเขี้ยวไว้จนสุดแรงเกิด“โอ้ย!” เสียงห้าวอุทานลั่นด้วยความเจ็บปวด มือที่ล็อกคอไว้หลุดออกสะบัดเร่าๆ ทำให้อีกฝ่ายใจมา เธอกระตุกศอกใส่ลำตัวอีกฝ่ายเต็มเหนี่ยวจนร่างแกร่งผงะ เปิดช่องให้ร่างบางเป็นอิสระ ศุภิสราผวาจะออกวิ่ง หากข้อมือกลับถูกกระชากไว้เสียก่อน ทำให้เสียหลักเล็กน้อย แต่ตอนนี้แรงฮึดทำให้เธอไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมอีกต่อไป หญิงสาวสะบัดข้อมือออก ก่อนประเคนทั้งเข่า ทั้งหน้าแข้งหวดอย่างไม่เลือกที่ ทำให้อีกฝ่ายต้องหลบเป็นพัลวัน จังหวะสุดท้ายหลบไม่ทันหัวเข่าของอีกฝ่ายจึงกระทุ้งเข้าใจกลางร่างเต็มรักส่งให้เขาลงไปกองกับพื้น เธอจึงได้จังหวะกระชากข้อมือออกจากการเกาะกุมอย่างแรง แต่อีกฝ่ายกลับ

“พบใครนะคะป้า”“ก็คุณเพชร... ลูกชายท่านไงคะ” คำนั้นยืนยันว่าหูไม่ฝาด ฟังไม่เพี้ยน ดวงเนตรหวานเบิกกว้างตัวชาวาบอย่างตื่นตะลึง หัวใจแทบหยุดเต้น ริมฝีปากอิ่มครางเสียงแผ่ว“คุณเพชร...”“ค่ะ คุณเพชร แหมดีจังที่คุณยังจำได้” แม่อบหารู้ไม่ คนตรงหน้าไม่เคยลืมเลยสักนิดต่างหาก“เห็นว่าเพิ่งมาถึงเมื่อคืนนี้เอง โอ้ย... คุณพราวเธอดีใจใหญ่รีบให้คนไปตามคุณท่านตั้งแต่เช้ามืด แหม ไม่เจอกันนาน กลับมาคราวนี้คุณเพชรเธอโตเป็นหนุ่มแล้ว ตัวก็สูงขึ้นเป็นกอง หน้าตารึก็เปลี่ยนไป หล่อเหลาซะจนเกือบจำแทบไม่ได้ แม่พวกบนตึกน่ะตื่นเต้นกันริกๆ ก่อนลงมานี่ป้าเห็นชักขบวนกันมานั่งเฝ้าสลอน แต่คุณพราวสิคะดีอกดีใจกว่าใครเพื่อน คงกลัวว่าลูกชายพาแหม่มกะปิมาเป็นของฝาก พอไม่เห็นก็โล่งอกไป” คนเล่าพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลอยเป็นปลื้มไม่หายด้วย โดยไม่ทันสังเกตเห็นดวงหน้างามของคนฟังที่ถอดสี“นี่เห็นว่าทานข้าวเสร็จจะยกโขยงกันไปเยี่ยมคุณไกรที่โรงพยาบาลกันเลย เห็นว่าอาการดีขึ้นแล้วนะคะ” คำนั้นทำให้ดวงตาหม่นแสงพลันเปล่งประกายตื่นเต้นดีใจ จนลืมเรื่องอื่นไปชั่วขณะ“จริงเหรอคะป้า!”“ก็จริงสิคะ ทางโรงพยาบาลเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้นี้เอง อ้าว...

“ถ้าสิ่งที่แบกไว้มันหนักนัก ทำไมไม่วางเสียบ้างล่ะลูก” น้ำเสียงอ่อนโยนให้ข้อคิด ดวงตาของผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนมองหลานชายด้วยความห่วงใยและเข้าใจใน ‘ปม’ ที่หยั่งรากลึกในใจของคนตรงหน้า จนกระทั่งคนถูกมองเพลินหันมาเห็นความอาทรในดวงตาคู่นั้นเข้าพอดี“หน้าผมมีอะไรติดเหรอครับ”“มีสิ เคยส่องกระจกบ้างหรือเปล่าจ๊ะ” คำถามนั้นทำให้คนฟังเป็นงง เจ้าตัวพยายามลูบซ้ายไล้ขวาบนใบหน้าตัวเองหาสิ่งผิดปกติ หากก็ไม่เจออะไร จนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ “รู้ตัวไหมว่า หน้าเราน่ะชักจะแก่เกินวัยแล้วนะ”ท้ายประโยคปนกระเซ้ายิ้มๆ ทำให้ชายหนุ่มชะงัก แล้วริมฝีปากได้รูปก็เผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว รอยยิ้มสวยที่น้อยคนนักมีโอกาสได้เห็นนั้น ทำให้คุณพรรณรายต้องเอียงคอมองอย่างนึกชื่นชมในใจ เวลาเกือบสิบปีแปรเปลี่ยนเด็กชายตัวผอมกลายเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงองอาจสง่างาม โครงหน้าคมสันที่ถอดแบบมาจากผู้เป็นมารดา หากโดดเด่นกว่าด้วยกรอบตาดำเข้มที่ฉายรอยดื้อรั้น ไม่ยอมใคร และออกจะถือดีอยู่ไม่น้อย เมื่อถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มเพียงนิดเดียวเท่านั้น ดวงหน้าของเขาก็กลับดูอบอุ่นเหมือนแสงตะวันยามเช้าอันอ่อนโยน เป็นเสน่ห์เฉพาะตัว ถ้าจะบอกว่าหลานชายของเธอม

เวลาต่อมา ในห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุง“นี่ยัยตรี ใจคอเธอจะเหมาหมดทั้งห้างเลยหรือยังไง” ศุภิสราบ่นอุบ สองมือมีแต่ถุงใส่ข้าวของของคนเป็นเพื่อนพะรุงพะรัง“บ่นเป็นยายแก่ไปได้น่า ยังเหลือของที่ต้องซื้ออีกตั้งหลายอย่าง แล้วเจ้ามือก็ยังไม่มา อุ๊บ” คนพูดรีบตะครุบคำพูดแทบไม่ทัน“ว่าไงนะ” คนฟังสะกิดหู หากอีกฝ่ายกลับทำไม่รู้ไม่ชี้เอ่ยกลบเกลื่อน“ไม่มีอะไร ฉันปวดท้องขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เธอรอตรงนี้ก่อนแล้วกัน อย่าไปไหนล่ะ”“เดี๋ยว... เดี๋ยวก่อนสิ” ศุภิสราได้แต่นั่งตามหลังเพื่อนสาว แม้ขัดใจแต่ก็ยอมยืนรอแต่โดยดี เมื่อรออยู่พักใหญ่เพื่อนสาวจึงวิ่งกระหืดกระหอบกลับมา “ทำไมหายไปนานนักล่ะ”“ห้องน้ำคนเยอะน่ะ” คนตอบแอบหลุบตาหลุกหลิก “หิวหรือยัง เดี๋ยวไปหาอะไรกินกัน”ศุภิสราพยักหน้ารับ พลางสาวเท้าเดินตามเพื่อนที่เดินนำหน้าไป อารามรีบและพะวงกับถุงข้าวของของเพื่อนในมือทำให้เผลอสะดุดเท้าตัวเองคะมำไปข้างหน้า ทันใดนั้นเองมือของใครคนหนึ่งก็ช่วยรั้งร่างของเธอไว้ได้ทันเวลาพอดี!“ระวัง!” น้ำเสียงทุ้มน่าฟังบอกเบาๆ ก่อนเข้าช่วยพยุงร่างแบบบางที่ทำท่าจวนเจียนจะลงไปตะครุบกบที่พื้น ทำให้ศุภิสรารอดพ้นจากการเจ็บตัวและอับอ