Semua Bab ทรายเทียมเพชร: Bab 41 - Bab 50

“อ๋อ... เปล่าๆ ไม่ได้ว่าอะไร” อาการปฏิเสธพัลวันถูกกลบเกลื่อนด้วยเสียงดนตรีดังลั่นบริเวณกลางลานของห้างสรรพสินค้าแห่งนั้น “เอ๊ะ เขาจัดงานอะไรกันน่ะ เสียงดังจัง คนมุงกันเยอะแบบนี้ ท่าทางจะมีคนดังมาด้วยนะ เราไปดูกันไหม” ตรีรักษ์รีบชวนด้วยท่าทีตื่นเต้นเกินเหตุ ทำให้อีกฝ่ายพลอยลืมสิ่งที่นึกสงสัยไปชั่วคราว แล้วสองสาวก็เดินเตร่เข้าไปยืนเป็นหนึ่งในไทยมุงในงาน ที่เพิ่งรู้ภายหลังว่าเป็นการเปิดนิทรรศการภาพเขียนที่นำมาจัดแสดงและขายเพื่อหารายได้สมทบทุนช่วยเหลือเด็กผู้ยากไร้ บนเวทีมีการตัดริบบิ้นเปิดงาน แต่ทั้งสองไม่อาจแทรกเข้าไปถึงได้เพราะคนมุงกันแน่นขนัด ได้ยินเพียงเสียงพิธีกรพากษ์อยู่ปาวๆ ทั้งสองจึงตัดสินใจเดินไปชมรูปภาพที่นำมาจัดแสดงในงานแทนภาพเขียนหลากหลายแบบที่แสดงถึงบุคลิกเฉพาะตัวของจิตรกรถูกจัดวางอย่างมีศิลปะ ทุกรูปมีชื่อศิลปินผู้วาด บางรูปมีคำบรรยาย ที่มาของแรงบันดาลใจ และราคาที่ตั้งไว้เสร็จสรรพ หากสองสาวนั้นสมัครใจเป็นผู้ชมมากกว่า แม้จะไม่มีความรู้ทางศิลปะการวาด ฉะนั้นการเสพย์ความงามทางสายตาจึงเป็นวิธีสามัญที่สุดที่พวกเธอทำได้ ภาพแล้วภาพเล่าที่ผ่านตาไปถูกนักวิจารณ์กิ๊กก๊อกอย่างตรีรักษ์วิจ

“บังเอิญจังเลย พี่โทมาทำอะไรที่นี่คะ” พอเห็นคนประทุษร้ายถลึงตา ยิ้มหวาน พยักเพยิดไปทางศุภิสราที่ยืนอยู่ ก็นึกรู้“ทำอะไร? อ๋อ ก็มา...” ตาเหลือบไปเห็นร้านฟาดฟู้ดเข้าพอดีจึงได้ทางออก “พี่มากินพิซซ่าน่ะ”จบเห่! ตรีรักษ์แทบอยากเอาหัวโหม่งโลกแล้วลงไปชักดิ้นชักงออย่างหมดอาลัยตายอยาก บทจะทื่อพี่ชายของเธอก็ทื่อจนน่าให้โล่ห์ เอาไปฟาดหัวสักทีสองทีจะได้หายทื่อ เสียแรงมีน้องสาวช่างวางแผน“เจอกันก็ดีแล้ว ไปกินพิซซ่ากับพี่นะน้องทราย ยัยตรี” กรี๊ด... ตรีรักษ์แผดเสียงกรีดร้องลั่นในใจ ภูเขาไฟในอกเดือดปุดๆ เย็นไว้โยม เย็นไว้ ถ้าริจะเนียนต้องเนียนให้ตลอดรอดฝั่ง“ก็ดีนะทราย อยู่ดีๆ ก็มีเจ้ามือจะเลี้ยงพิซซ่า ลาภปากจริงๆ นะยัยทราย” ตรีรักษ์หันไปมองคนที่กำลังพูดด้วยที่กำลังใจลอยไม่ได้ฟังสักคำ “ยัยทราย... ไอ้ทราย!”“หะ...หาว่าไงนะตรี อ๋อ พี่โท สวัสดีค่ะ” คนถูกเรียกสะดุ้ง สองพี่น้องหันไปมองหน้ากันอย่างงงๆ ตรีรักษ์ถอนใจอย่างปลงตก“ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยดีไหม ตอนนี้หน้าแกซีดเหมือนกระดาษเลย” ศุภิสราลูบหน้า ก่อนพยักหน้ารับโดยดี“ก็ดีเหมือนกัน งั้นเดี๋ยวฉันมานะ”“ให้พี่ไปส่งไหม” โทรินทร์รีบเสนอตัว แต่ถูกน้องสาวเบรก

“งั้นพี่มาช่วยติวให้แล้วกัน ไม่รู้ล่ะ ห้ามปฏิเสธด้วย” ชายหนุ่มไม่ยอมละความพยายาม เอาวะ... “เอางั้นก็ได้ค่ะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะคะ” ศุภิสราส่งยิ้มให้ พลางโบกมือลา แต่นั่นกลับทำให้อีกฝ่ายสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่หายไป คิ้วเข้มจึงขมวดมุ่นอีกคำรบ“เอ๊ะ วันนี้น้องทรายไม่ได้สวมสร้อยข้อมือที่พี่ให้เหรอ” คำถามนั้นทำให้หญิงสาวรีบกุมข้อมือตัวเองหมับอย่างนึกขึ้นได้ สร้อยข้อมือที่ได้รับเป็นของขวัญวันเกิดจากคนตรงหน้า จะให้บอกได้อย่างไรว่ามันหายไปเสียแล้ว!“คะ... อ๋อ สร้อย? พอดีเมื่อเช้ารีบๆ ก็เลยลืมใส่น่ะค่ะ”“เฮ้อ! โล่งอก พี่ก็นึกว่าทำหายไปแล้วซะอีก” คำนั้นทำให้คนฟังจำต้องฝืนยิ้มกลบเกลื่อน โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร“งั้นพี่ไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้จ้ะ” คุณหมอหนุ่มส่งยิ้มมีเสน่ห์ให้อีกครั้ง พลางโบกมือลา ก่อนขับรถแล่นออกไป เท่านั้นเองหญิงสาวก็ระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก จะบอกเขาอย่างไรดีเล่า... ถ้าบอกว่าเธอทำสร้อยที่เขาให้หายไปเสียแล้ว โทรินทร์ต้องโกรธมากแน่ๆ...ใบหน้าสวยหวานสลดวูบอย่างรู้สึกผิด ดูเหมือนวันนี้จะมีแต่เรื่องยุ่งๆ มาทำให้วุ่นวายใจไม่มีหยุดหย่อน ไหนจะเรื่องสร้อยที่หาย ไหนจะเรื

“แกมาทำไม!” มองสารรูปอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจดเท้า “อ้าว แล้วนั่นไปสะดุดตกท่อที่ไหน ตัวเปียกเป็นหมาตกน้ำมาเชียว”“โอ้ย! ช่างเป็นการทักทายที่ซึ้งสุดยอดอะไรเช่นนี้นะไอ้เพื่อนเลิฟ ” คนหน้าเข้มเข่นเขี้ยวประชด แต่ยังคงยิ้มแต้ พลางสะบัดเนื้อตัวที่เปียกชุ่มน้ำพึ่บพั่บไปมา ก่อนตวัดวืดหมายจะมาคล้องคออีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายไม่หลงกลขยับหลบทันควัน จนคนเป็นเพื่อนเสียหลักหน้าเกือบทิ่มดินดีแต่ขืนตัวไว้ทัน พอเงยหน้าได้คนเคราหนาจึงได้แต่ยิ้มเรี่ยราดแก้เก้อ“ก็ได้ยินแม่กับยัยสติเฟื่องบอกว่าแกกลับมาจากเมืองนอกแล้วก็เลยจะมารับขวัญไง”“ขวัญฉันไม่ได้หาย แต่ชะตาแกสิกำลังจะหายไปอยู่โลกหน้า” คนพูดยิ้มเย็น “มาก็ดีแล้ว คดีเก่ายังไม่ได้ชำระ จะได้สะสางกันวันนี้แหละ”“เฮ้ย!! คดีอะไรวะ กันไปทำใครท้องเมื่อไหร่ หว่า?” เหนือฟ้าอดร้อนตัวไม่ได้“ก็ตอนไปอังกฤษคราวก่อนแกไปก่อเรื่องอะไรไว้ล่ะ แม่สาวผมบลอนด์คนนั้นถึงตามมาอาละวาดถึงที่ แกทิ้งขยะให้ฉันเสร็จแล้วเสือกกลับไป ยังไม่ได้คิดบัญชีเลย” คนพูดย่างสามขุมเข้าหาอย่างเข่นเขี้ยว พลางบีบกำปั้นกรอบๆ ใส่ ทำเอาตัวก่อเรื่องได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆ พลางถอยหลังกรูด“อ๋อ... คาเรน!” ชื่อที่หลุดปากท

ป่านนี้ ‘เด็กนั่น’ ก็คงโตเป็นสาวเต็มตัว จนไปเข้าตาไอ้เพื่อนวายร้ายของเขา เฮอะ จะโทษผู้ชายฝ่ายเดียวคงไม่ได้ ถ้าผู้หญิงไม่ให้ท่าสักนิด มีหรือผู้ชายเพอร์เฟกต์อย่างเพื่อนของเขาจะตกหลุมรักหัวปักหัวปำจนต้องวิ่งแจ้นมาขอความช่วยเหลือจากเขาแบบนี้ สม... เจ้าเหนือฟ้าคงโดนหว่านสเน่ห์จนตาบอดไปชอบได้ เจ็บใจก็แต่ ‘ไอ้เพื่อนตาถั่ว’ ของเขาที่มีตาหามีแววไม่ มีผู้หญิงอื่นอีกเป็นล้านให้เลือก กลับไปถูกตาต้องใจกับแม่กรวดทรายไร้ค่าคนนั้นได้ ไม่ให้สมน้ำหน้าแล้วจะให้พูดว่าอย่างไรได้เล่า“เจ้าเหนือฟ้าเอ๊ย... เสือกตาถั่วมาชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไงวะ”ในเมื่อไม่อาจข่มตาลงได้ คนตัวสูงจึงลุกไปผลักประตูระเบียงให้เปิดออกกว้าง ลมแห่งรัตติกาลโชยต้องผิวหน้าทำให้ตื่นเต็มตา ชายหนุ่มสูดเอาความหอมของกลิ่นบุปผาแห่งราตรีเข้าไปจนเต็มปอด พลางเดินไปเกาะขอบระเบียงมองพระจันทร์ที่คืนนี้เหลือเพียงเสี้ยวเดียว ดวงใจลอยละล่อง... คนที่เขาไม่อยากจดจำแม้แต่ชื่อหรือหน้าตา คนที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องระเห็จจากบ้านไปไกลโพ้น แต่ต่อให้อยากลืมแค่ไหนก็ยังคงติดตาและตามมาหลอกหลอนแม้แต่ในฝันมาถึงเดี๋ยวนี้ จริงสินะ... แม้ว่าตั้งแต่กลับมาเขาจะยัง