All Chapters of ทรายเทียมเพชร: Chapter 61 - Chapter 70

“สมกันดีเหรอ...” เสียงที่งึมงำในลำคอทั้งเย็นเยียบและชวนขนลุก ร่างสูงสง่าเดินจ้ำอ้าวกลับตึกใหญ่อย่างหัวเสีย ก่อนออกมาเขาก็แอบเดินผ่านไปทางสวนหลังบ้านที่ร้อยวันพันปีไม่เคยไปเหยียบย่างมาก่อน นั่นแหละจึงได้เห็น ไม่ใช่คำบอกเล่าจากปากคนสนิทของผู้เป็นป้า หากภาพที่ปรากฏนั้นแทบไม่ต้องบรรยายถึงความสนิทสนมที่ว่ามือแกร่งกำเข้าหากันแน่น เฮอะ...ถ้าได้ตกได้แต่งกันคงมีความสุขงั้นเหรอ ฝันไปก่อนเถอะ... คอยให้เจ้าหมอนั่นมันรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก่อน แล้วคอยดูซิว่ามันจะยังคงรักยังหวงแหน ‘ยัยเด็กนั่น’ เหมือนเดิมอีกหรือเปล่า ช่างน่าคิดเสียยิ่งนัก อยากรู้จริงว่าไอ้ความรักที่ว่าจะมั่นคงยั่งยืนแค่ไหนกันเชียว มือแข็งแรงลูบไล้บริเวณแผงอกด้านซ้ายของตนเองที่มีคนตัวเล็กฝากฝังรอยเขี้ยวคมไว้อย่างเข่นเขี้ยว ความเจ็บแสบยังคงติดตรึงอยู่กับอก ปากเล็กๆ นั่นทั้งหวานล้ำและเหลือร้าย ไหนจะมือเล็กๆ นั่นก็ด้วย เฮอะถ้าไม่ถูกจับพันผ้าก๊อซหนาเตอะเสียก่อน หน้าเขามิต้องบวมเห่อไปยิ่งกว่านี้แล้วหรอกเหรอ เห็นเงียบหงิมๆ แบบนั้น ใครจะรู้ว่าแม่เจ้าประคุณซ่อนเขี้ยวเล็บไว้มากมายเหลือ เมื่อแรกเขาเองก็ยังเกือบถูกหลอกด้วยท่าทางนั้นเช่นกัน น้ำตาเ

“ขนม ‘จีบ’ ” เหนือฟ้าอ้าปากค้าง มองคนเป็นเพื่อนที่ชิงพูดแทนเสร็จสรรพ แถมวิธีพูดคือเน้นทีละคำโดยเฉพาะคำสุดท้ายที่คนพูดลงเสียงหนักเป็นพิเศษ จนเพลย์บอยตัวเอ้เกือบไปไม่เป็นเลยทีเดียว “อะ... เออ... ใช่ครับๆ ขนมจีบกุ้งเจ้านี้อร่อยนะครับ ผมซื้อมาฝาก...” เหนือฟ้าส่งถุงของฝากให้แก้เกี้ยว พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ “เเทนคำขอโทษที่ทำให้คุณเข้าใจผิดเมื่อวานไงครับ แล้วก็เป็นการสานต่อมิตรภาพของเราสองคนในอนาคตอันใกล้ด้วย”ดวงตาพราวพรายระยับจับจ้องเฉพาะดวงหน้าหวานซึ้ง โดยพยายามไม่แลไปทางชายหนุ่มที่นั่งตาขุ่นขวางอยู่ก่อน โทรินทร์เขม่นตามองคนมาใหม่อย่างไม่ชอบใจ โดยเฉพาะไอ้เจ้าหน้าเข้มด้วยหนวดเคราครึ้มตรงหน้า ที่ไม่ถูกชะตาด้วยตั้งแต่ได้ยินว่าของที่หมอนั่นหอบมาฝากคืออะไร หนอย คิดจะจีบกันซึ่งๆ หน้า แถมข้ามหัวเขาเสียด้วย อย่างนี้มันหยามหน้ากันชัดๆ คุณหมอหนุ่มนึกอย่างหัวเสีย พลางกำมือแน่นเพื่อระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านให้สงบลง“คุณ... เอ่อ...” เหนือฟ้าแกล้งละคำ เพื่อเป็นการบังคับให้หญิงสาวต้องแนะนำชื่อตนโดยมารยาท“ทรายค่ะ ดิฉันชื่อทราย แล้วนี่ก็พี่โทรินทร์ พี่ชายเพื่อนสนิทของทรายค่ะ” ศุภิสราจำต้องแนะนำตัว

“จะได้เลี่ยนตาย” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พิสูจน์คำโฆษณา เสียงแข็งๆ ก็ลอยลมขัดคอ “ ทั้งเลี่ยน ทั้งมัน กินเข้าไปมากๆ ระวังเป็นความดันสูง หรือไม่ไขมันอาจจะจุกอกนะ...” “พี่โท!” ศุภิสราเบิกตาค้าง อ้าปากหวอ “อ้าว จริงๆ นะ พี่ไม่ได้พูดเล่น แล้วกินไอ้พวกคาร์โบไฮเดรตเยอะๆ มันก็ทำให้อ้วนเป็นหมูด้วยนะ ” คุณหมอหนุ่มแกล้งสำทับหน้าตาย “แต่ผมว่าอย่างคุณทรายน่ะ หุ่นอย่างนี้กำลังดี กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนหรอกครับ หรือต่อให้อ้วนกว่านี้ก็ยังน่ารักอยู่ดี แต่อย่างว่าแหละ มันก็อยู่ที่สายตาคนมอง คนตาถั่วเท่านั้นที่จะมองเห็นนางฟ้าเป็นหมูได้จริงไหมครับคุณโทรินทร์” ท้ายประโยคคนพูดจงใจกระแทกใส่ ‘คนตาถั่ว’ ดื้อๆ “นายว่าใครตาถั่ว หา...” เชื้อไฟที่ประทุรออยู่นานแล้วติดไฟลุกพึ่บทันใด คุณหมอหนุ่มผุดลุกขึ้น หน้าแดงก่ำ อีกฝ่ายเหมือนรอจังหวะอยู่แล้วลุกตามอย่างไม่ยอมลดราวาศอกให้ หน้าตาหล่อยียวนกวนโอ้ยท้าทายกำปั้นอย่างไรชอบกล “ก็ใครที่มันตาถั่วก็ว่าคนนั้นแหละ” “ปากอย่างงี้ก็สวย แน่จริงก็เข้ามาเลย” คนพูดหักกำปั้นกร๊อบๆ ข่มขวัญ อีกฝ่ายก็ไม่ยอมน้อยหน้าทำท่าควงหมัดพร้อมจะพุ่งเข้าใส่ได้ทุกเมื่อเสียด้วย "จัดให้เลยพว

ยกนี้เพลี้ยงพล้ำไป เพราะเขาไม่ทันตั้งตัวจะยอมยกให้ก่อน แต่คราวหน้าเขาจะต้องเอาคะแนนคืนให้จงได้ คอยดูนะ โทรินทร์นึกหมายหัวศัตรูหมายเลขหนึ่งในใจอย่างเคืองขุ่น ดวงตาวาวโรจน์ราวกับมีประกายเพลิงโลกันต์กองใหญ่แผดกล้า... ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้คนมาทีหลังอย่างนายแน่นอน ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้หนวดดก!เหนือฟ้าจะใช้กลเม็ดเด็ดพรายอย่างไรในการโน้มน้าวให้เพื่อนรักของเขาช่วยดังที่ลั่นปากไว้ ศุภิสราก็สุดจะรู้ได้ แม้ในใจจะแอบลุ้นให้ผลออกมาสำเร็จ แต่เธอก็ยังเผื่อใจสำหรับความผิดหวังที่ดูท่าจะมีเปอร์เซ็นต์สูงกว่าเป็นเท่าตัว อันที่จริงหญิงสาวก็ไม่ได้อยากจะไปร่วมงานเลี้ยงนี้เท่าใดนัก ด้วยว่าไม่ได้สนิทสนมคุ้นเคยอะไรกับเจ้าของวันเกิด แม้กระทั่งคนชวนเองก็เพิ่งได้มีโอกาสพบปะพูดคุยกันก็วันนี้เอง แต่ทว่าชื่อของแขกรับเชิญนั่นต่างหากที่น่าสน...หม่อมราชวงศ์ รัชชากรณ์ รวิภาส... เจ้าของปริศนาภาพวาดคาใจนั่น Lady of the moon!นับแต่มารดาต้องพบจุดจบอย่างน่าอนาถในกองเพลิงเป็นต้นมา ศุภิสราก็ไม่เคยมีอนุสรณ์ใดๆ ของแม่ให้ระลึก นอกจากภาพใบหน้าของแม่ในความทรงจำสีจางๆ แม่สวยเหลือเกิน ทั้งสวย ทั้งคม แม้เป็นความสวยแบบเศร้าๆ หากก็สวยที่สุ

หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ มองจนกระทั่งรถคันงามลับตา จึงเดินกลับเรือนเล็กไป โดยไม่รู้เลยสักนิดว่ามีสายตาคมดุๆ เอาเรื่องคู่หนึ่งเฝ้าสังเกตการณ์ทุกอย่างอยู่ไม่ห่าง ร่างสูงใหญ่มองภาพหยอกล้อกันอย่างใกล้ชิดสนิทสนมเกินเหตุอย่างไม่สบอารมณ์ ยิ่งได้ฟังคำพูดของฝ่ายชายที่เลี่ยนจนแทบอยากอาเจียนออกมาเป็นน้ำเชื่อม ก็ยิ่งนึกขวาง ‘ทำไมนะ ไอ้แผนที่อุตส่าห์วางไว้ดิบดีดันผิดคิวไปหมด แทนที่รถไฟจะชนกันให้พินาศย่อยยับไปเลย เจ้ามารความสุขที่เขาจงใจส่งไปขวางลำ ก็ดันเผ่นกลับออกมาก่อนเสียนี่ แถมยังหาเรื่องมาโยนให้เขาปวดหัวอีก ไหนจะไอ้หมอหนุ่มหน้าจืดที่ขยันหยอดคำหวานเลี่ยนนี่ก็อีกคน ทำไมทุกอย่างมันช่างน่าขัดหูขัดตาไปหมดแบบนี้นะ ทำไมใครๆ ต้องมาชอบยัยนี่ด้วยนะ ไม่เห็นมีดีตรงไหน แค่หน้าตาพอดูได้อย่างอื่นก็งั้นๆ ผู้หญิงสวยแต่รูป จูบก็ไม่เป็นสับปะรดอย่างนั้น มันน่ารักตรงไหน ฮึ... ’ ยิ่งคิดคิ้วเข้มๆ ก็ยิ่งขมวดเป็นปมเมื่อนึกถึงคำขอร้องแกมบังคับของเจ้าเหนือฟ้า ทำไมเขาจะต้องช่วยให้ยัยก้อนกรวดนี่ได้ไปอวดโฉมในงานวันเกิดนั่นด้วย หมั่นไส้ไอ้คนเจ้ากี้เจ้าการนั่นนัก สม... คงกะอวดสาวให้พ่อแม่เห็นเต็มประดาล่ะสิ ฮึ แล้วเรื่องอ