All Chapters of ทรายเทียมเพชร: Chapter 81 - Chapter 90

คำพูดที่เน้นหนักทุกคำทำให้สาวน้อยหน้าตุ๊กตาถึงกับหน้าเสีย รีบขยับเข้าไปแอบอิงด้านหลังชายหนุ่มข้างกายราวกับหาที่พึ่ง คุณพรรณรายส่งสายตาเย็นเฉียบให้หลานชายคนโปรดอย่างขุ่นเคืองใจ เหนือฟ้าได้สติเมื่อเห็นว่าน้องสาวตนกำลังทำเสียเรื่อง ชายหนุ่มจึงต้องรีบแก้ไขสถานการณ์โดยไว ก่อนที่จะเป็นฝ่ายเสียคะแนนจนกู่ไม่กลับ เขารีบยกมือไหว้หญิงมากวัยอย่างนอบน้อม“ผมต้องขอโทษแทนยัยเฟื่องด้วยนะครับคุณป้า ยัยเฟื่องยังเด็กมาก บางทีเขาก็พูดไปไม่ทันคิด ผมขอโทษด้วยนะครับคุณทราย” เหนือฟ้าหันไปเอ่ยกับหญิงสาวหน้าหวานที่ยืนนิ่งเงียบอย่างน่าใจหาย คุณพรรณรายกระแทกลมหายใจข่มความขุ่นเคือง แม้เป็นพี่น้องท้องเดียวกันแต่ถึงอย่างไรเธอก็แยกแยะออกว่าใครผิดใครไม่ผิด สีหน้าเคร่งขรึมจึงผ่อนคลายลง“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะพ่อฟ้า ไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อย ความจริงป้าผิดเองที่สอนคนของป้าเสมอว่าให้เขามีน้ำใจและรู้จักช่วยเหลือผู้อื่น แต่ไม่คิดว่าบางทีมันก็ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ คนนอกน่ะไม่เท่าไหร่ ป้าไม่อยากถือสาอะไรกับพวกปากหอยปากปูพวกนั้น...” คนถูกเหน็บทำปากยื่น หน้างอง้ำ หากคนพูดทำเมินไม่ยี่หระ “แต่กับคนในบ้านด้วยกันเองนี่สิ สงสัยป้าคง

“ไปกันได้หรือยังคะ” ตรีรักษ์แกล้งขัดคอ นั่นแหละเขาจึงต้องเสค้อนคนเป็นน้องสาวไปทีหนึ่ง ก่อนทั้งสามเดินไปที่รถมินิสีขาว ตลอดทางโทรินทร์คอยชายตาแลเพื่อนของน้องสาวอย่างมีความสุข หากทว่าความสุขของเขาก็มีอันต้องถูกขัดจังหวะด้วยเสียงกดแตรยาวของรถหรูอีกคันที่ขับมาจอดเทียบฉับพลัน ทั้งสามพร้อมใจกันหันไปมองอย่างแปลกใจ ร่างสูงในชุดลำลองสุดเท่ก้าวลงมาจากรถคันนั้น ก่อนเดินตรงดิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว ศุภิสราเบิกตากว้างตะลึงงัน ใบหน้าหล่อเหลาคมคายมองตรงมาที่เธอ ก่อนเอ่ย“คุณป้าให้ฉันมารับเธอ” สองพี่น้องผู้กลายเป็นส่วนเกินชั่วคราวทำตาปริบๆ แน่นอนว่าโทรินทร์จำอีกฝ่ายได้แม่น นายขี้เก๊กที่จู่ๆ ก็โผล่มาทำท่าจะขโมยซีน เรื่องอะไรเขาจะยอมง่ายๆ “คุณป้าให้ฉันมารับเธอ”ทั้งสามหันขวับไปมองคนมาใหม่แทบพร้อมเพรียง ประโยคนั้นก่อให้เกิดปฏิกิริยาที่แตกต่างกันไปของคนฟัง ศุภิสรายืนนิ่งอึ้งมองคนมาใหม่ราวกับเห็นวัตถุแปลกประหลาดโผล่มาจากนอกโลก“คุณเพชร!” ร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่าน แววตานิ่งดุจห้วงน้ำลึกจ้องตรงมาเฉพาะเธอชวนให้อึดอัดยิ่งนัก บุรุษหยิ่งผยอง ผู้ที่แสนชังน้ำหน้าเธอเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในโลก เขาเคยถึงขนาดออกปากห้า

“แล้วเธอได้มันมาจากไหนล่ะ”“คุณอยากรู้ไปทำไมคะ หรือว่า...”“ฉันถามก็ตอบมา เธอไปเอามาจากไหน” เขารีบตัดบทเสียงขุ่น“มีคนให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิดค่ะ”“ใครให้?” คนถูกถามไม่ตอบ แต่กลับเหลือบมองกระจกมองหลังแทน ทำให้คนถามต้องมองตาม เมื่อได้เห็นรถมินิสีขาวคันนั้นก็นึกรู้คำตอบที่ทำให้ยิ่งขุ่นเคืองใจขึ้นมา เสียงห้าวคำรามในลำคอชวนให้คนฟังชักหวั่นใจ“อ้อ! มิน่า” ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ จังหวะนั้นสัญญาณไฟจราจรก็เปลี่ยนสีพอดี รถที่ควรจะตรงไปก็แล่นกระชากเปลี่ยนเส้นทางฉับพลัน“เอ๊ะ!” ผู้โดยสารสาวรีบเอะอะ เพราะรถไปคนละเส้นทางกับทางที่จะกลับบ้าน แถมยังทำให้รถที่ตามมาติดๆ คลาดกันเพราะเลี้ยวรถตามไม่ทัน ศุภิสราเหลียวมองตามรถของโทรินทร์จนลับตา โดยไม่เห็นรอยยิ้มมุมปากอย่างสมใจของอีกฝ่าย “ไหนคุณว่าคุณท่านให้มารับฉัน” หญิงสาวตั้งป้อมอย่างเหลืออด “นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้าน ตกลงคุณจะพาฉันไปไหนกันแน่”“ถามทำไม หรือกลัวว่าฉันจะพาเธอไปต้มยำทำแกง”“ค่ะ ฉันกลัว กลัวมาก คุณพอใจหรือยัง ถ้าพอใจแล้วก็ช่วยปล่อยมือ แล้วก็จอดรถให้ฉันลงไปสักที” ศุภิสราเอ่ยอย่างอ่อนใจ ไม่รู้เขาจะมาไม้ไหนอีก“ถ้ากลัวก็นั่งเงียบๆ ซะที ฉ

“แต่เงินทุกบาททุกสตางค์นั่นมันไม่ใช่เงินของฉัน ในเมื่อไม่ได้เป็นคนทำงานหาเงินมาได้ด้วยตัวเองสักบาทเดียว แล้วจะให้เอาเงินมาใช้สุรุ่ยสุร่ายได้ยังไง แล้วนี่ก็ไม่ใช่เรื่องจำเป็นมากมายอะไร เรื่องชุดไปงานนั่นฉันจะจัดการเอง รับรองว่าจะไม่ให้คุณต้องขายหน้าใคร หรือถ้าจะขายหน้า ก็แค่หน้าของฉันเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณสักนิด แต่ถ้าคุณไม่อยากขายหน้าก็ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตคนไร้ค่าอย่างฉัน!”พอพูดจบหญิงสาวก็รีบสะบัดแขนออกอย่างแรง ก่อนวิ่งออกไปจากร้านทันที ทิ้งให้คนฟังยืนอึ้งไป ก่อนได้สติร่างสูงจึงรีบวิ่งตามออกไป แต่ก็ช้าไปเพราะร่างระหงวิ่งหายลับไปเสียแล้ว พีรภัทรได้แต่ยืนโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่หน้าร้านหนอย... ยัยเด็กบ้านั่น กล้าดียังไงมาทำเป็นปากเก่งสั่งสอนเขา คอยดูนะ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหนีลอยนวลแน่ๆ“คุณคะ ชุดได้แล้วค่ะ” เสียงพนักงานสาวหวาดๆ พลางยื่นถุงสินค้าให้ ชายหนุ่มกัดฟันกรอดมองถุงตรงหน้าด้วยสายตาวาวโรจน์ชวนขนลุก... แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ว่าการขัดคำสั่งฉันมันจะเป็นยังไง!ฝ่ายศุภิสราหลังจากวิ่งหนีออกมาจากร้านเสื้อได้ ก็มายืนแกร่วรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าห้างแห่งนั้นอีกพักใหญ่ๆ หญิงสาวชะเง้อรอร

“จะว่าอะไรไหม ถ้าพี่จะขอทวงสัญญาของเราตอนนี้!”ในเมื่อไอ้เจ้าขี้เก๊กนั่นมันใช้สิทธิ์ของความเป็นเจ้าของบ้านมารังแกคนที่เขารัก... ใช่! ศุภิสราคือผู้หญิงที่เขารัก คนเดียวที่อยู่ในดวงใจเสมอมา ฉะนั้นเขาจะไม่มีวันให้ใครหน้าไหนอ้างสิทธิ์เพื่อมาทำร้ายเธอได้ ถ้าต้องอยู่ที่นี่แล้วถูกรังแก เขาจะเป็นคนพาเธอไปให้พ้นจากที่นี่เอง “แต่งงานกันนะ...แล้วพี่จะได้พาน้องทรายไปออกไปจากที่นี่เสียเลย จะได้ไม่มีใครหน้าไหนอ้างสิทธิ์มารังแก ‘คนที่พี่รัก’ ได้อีกต่อไป” ประโยคนั้นทำให้คนฟังถึงกับเบิกตาค้าง พูดไม่ออก ได้แต่เงยหน้ามองคนพูดอย่างตกตะลึง ไม่มีรอยขี้เล่นจากแววตาคู่นั้นให้เห็นแม้แต่น้อย ใช่แต่ศุภิสราที่ตกใจกับคำสารภาพนั้น คนที่ยืนอยู่ในเงามืดแห่งรัตติกาลไม่ห่างจากตรงนั้นเองก็ถึงกับช็อก!“พี่รักทรายนะ! รัก... มาตลอด”ขาดคำร่างบางก็ถูกรวบเข้ามาสู่อ้อมแขนอันแสนอบอุ่นราวกับกำแพงแข็งแรงที่ป้องกันเธอจากภยันตรายทั้งปวง คุณหมอหนุ่มคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข พลันสายตาบังเอิญเหลือบไปเห็น... ศัตรูหัวใจ... ที่ยืนขึงในเงามืดพอดี รอยยิ้มนั้นจึงแปรเปลี่ยนเป็นท้าทายในที และประกาศศึกทางสายตาอย่างโจ่งแจ้ง... ให้มันรู้กันไปว่า